ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Δοξασμένοι μαζί μέ τόν Χριστό!

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 19 Ἰανουαρίου 2020 (ΚΘ΄ Κυριακῆς: Κολασ. γ΄ 4-11)

1. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή μας

Θαυμάζει κανεὶς καὶ διδάσκεται ἀπὸ τὴ ζωντανὴ σχέση ποὺ διατηροῦσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ διαρκὴς αὐτὴ ἕνωση μαζί Του ἀποτυπώνεται καὶ στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα. «Ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ». Δηλαδή, ὅταν ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ αἴτιος καὶ χορηγὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς μας, φανερωθεῖ στὴ Δευτέρα Του Παρουσία, τότε κι ἐσεῖς οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ θὰ φανερωθεῖτε μαζί Του δοξασμένοι. Τόσο ἔντονα αἰσθάνεται τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὁ Ἀπόστολος, ποὺ Τὸν ὀνομάζει «ἡ ζωὴ ἡμῶν»!

Πράγματι, Ἐκεῖνος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Πρωτίστως ὁ χορηγὸς τῆς φυσικῆς ζωῆς στὰ δημιουργήματά Του, ἀφοῦ «πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο» (Ἰω. α΄ 3), ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ἐπιπλέον ὅμως, παρέχει καὶ τὴν αἰώνια καὶ μακαρία ζωὴ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, στὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του. Σὲ ὅσους, δηλαδή, παραμένουν ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια· σὲ ὅσους ἐπικαλοῦνται τὸ ἅγιο ὄνομά Του καὶ ἐπικοινωνοῦν μαζί Του μὲ τὴν προσευχή· σὲ ὅσους ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ δικό Του θέλημα. Ζεῖ τότε μέσα τους ὁ Χριστός. Αὐτὸ ἔνιωθε καὶ ὁμολογοῦσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. β΄ 20). Δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαι­ὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός.

Εἴμαστε γεννημένοι γιὰ νὰ ζοῦμε. Αὐτὸς εἶναι ὁ βαθὺς πόθος κάθε ἀνθρώπου: νὰ μὴν πεθάνει ποτέ· νὰ ζήσει αἰώνια! Καὶ τὴν ἀληθινὴ καὶ ἀτελεύτητη ζωὴ θὰ τὴ βροῦμε μόνο κοντὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὅταν Τοῦ παραδώσουμε ὁλοκληρωτικὰ τὴν ὕπαρξή μας. Ἐκεῖνος ἄλλωστε εἶναι ὁ Δημιουργός μας καὶ ὁ προορισμὸς τῆς ζωῆς μας.

2. Ἡ δόξα τῶν Χριστιανῶν

Στὸν στίχο ποὺ ἀναφέραμε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀποκαλύπτει καὶ μία ἀκόμη σπουδαία ἀλήθεια· ὅτι κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, μαζὶ μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ θὰ φανερωθοῦμε δοξασμένοι κι ὅλοι οἱ πιστοὶ Χριστιανοί. Δηλαδή, ὅταν ὁ Κύριος θὰ ἔλθει μὲ ὅλο τό μεγαλεῖο τῆς Θεότητός Του, περιστοιχιζόμενος ἀπὸ ὅλες τὶς οὐράνιες δυνάμεις Του, τότε καὶ κάθε πιστὸς ἀκόλουθός Του, θὰ φανερωθεῖ μαζί Του μὲ ἀπερίγραπτη καὶ ὑπερκόσμια δόξα, τέτοια ποὺ ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς μας νὰ συλλάβει. Σὲ τί ὕψος, πράγματι, μᾶς ἀνεβάζει ὁ Κύριος! Μὲ πόση τιμὴ καὶ δόξα περιμένει νὰ στεφανώσει κάθε πιστὸ Χριστιανό!

Ἀκόμη λοιπὸν κι ἂν εἴμαστε ἄσημοι, πτωχοί, περιφρονημένοι ἢ συκοφαντημένοι στὴ ζωὴ αὐτή· ἀκόμη κι ἂν τὸ βάρος κάποιας ἀδικίας ἢ ὁ πόνος κάποιας ἀθεράπευτης ἀσθένειας μᾶς κλονίζει, ἂς σηκώνουμε μὲ ὑπομονὴ τὴν κάθε δοκιμασία. Διότι κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου θὰ λάμψουμε μαζί Του ὅπως ὁ ἥλιος. «Τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν» (Ματθ. ιγ΄ [13] 43), μᾶς τονίζει ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Κυρίου.

3. Νέκρωση τῶν παθῶν μας

Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ Ἀπόστολος ὑπογραμμίζει τὴν προϋπόθεση ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ μετέχει στὴ δόξα καὶ μακαριότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ποιὰ εἶναι αὐτή; Ἡ νέκρωση τῶν παθῶν του. «Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς», γράφει. Δηλαδή, νεκρῶστε τὰ μέλη σας ποὺ ἐπιθυμοῦν τὶς γήινες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Δὲν μᾶς ζητᾶ βέβαια νὰ σκοτώσουμε τὸν ἑαυτό μας, ἢ νὰ ἀχρηστεύσουμε κάποια μέλη τοῦ σώματός μας, ἀλλὰ νὰ νεκρώσουμε κάθε πάθος καὶ κάθε κατώτερη ἐπιθυμία μας· νὰ ἀφήσουμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὶς ἄσχημες συνήθειες ποὺ εἴχαμε στὸ παρελθόν. «Ἁπόθεσθε τὰ πάντα», συν­εχίζει ὁ Ἀπόστολος. Βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας σὰν ἀκάθαρτο ἔνδυμα κάθε ἁμαρτωλή σας πράξη.

Σὲ ριζικὴ καὶ ἀποφασιστικὴ ἀλλαγή, χωρὶς διαπραγματεύσεις μᾶς προτρέπει ὁ φλογερὸς Ἀπόστολος. Ὅπως ἕνας νεκρός, ἀδυνατεῖ νὰ κινήσει τὰ μέλη τοῦ σώματός του γιὰ κάποιον ἄσχημο σκοπό, ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμαστε νὰ συμπεριφερόμαστε ὡς νεκροὶ ἀπέναντι σὲ κάθε ἁμαρτωλὴ πρόκληση. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τονίζει ὅτι «μεγαλυτέρα νίκη εἶναι τὸ νὰ νικήσῃς ἕν σου πάθος, καὶ μίαν ἡδονὴν τῶν αἰσθήσεών σου, παρὰ τὸ νὰ νικήσῃς ἑκατὸν ἐχθρούς, καὶ περιφανέστερος λογίζεται θρίαμβος, τὸ νὰ ὑποτάξῃς τὰς αἰσθήσεις καὶ ὅλον τὸ σῶμα σου εἰς τὸν ἡγεμόνα σου νοῦν, παρὰ νὰ ὑποτάξῃς εὐρύχωρα βασίλεια» (Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον, κεφ. η΄).

Πρέπει, λοιπόν, νὰ προηγηθεῖ θάνατος· ὁ θάνατος τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, ἡ νέκρωση τῶν παθῶν μας, προκειμένου νὰ κερδίσουμε τὴν ζωή· τὴν ἀληθινή, ἔνδοξη καὶ αἰώνια ζωὴ ποὺ μᾶς ὑπόσχεται ὁ Κύριός μας.

ΠΗΓΗ