ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

Απόστολος: Εφεσ. δ΄ 7-13

Ευαγγέλιο: Ματθ. γ΄ 12-17

12 Ιανουαρίου 2020

«Καταλιπών την Ναζαρέτ, ελθών κατώκησεν εις Καπερναούμ».

Απλή η φράση. Φαίνεται, όπως και είναι, σαν μια ιστορική πληροφορία. Ο ευαγγελιστής σαν να θέλει να μας κατατοπίσει για το δρομολόγιο και το έργο του Κυρίου. Και όμως, κάτω από αυτή την φαινομενικά απλή φράση, κρύβεται ένα συγκλονιστικό νόημα, μια φοβερή απόφαση του Θεανθρώπου για τους κατοίκους της Ναζαρέτ. Δεν ήταν μια συνηθισμένη αναχώρηση του Κυρίου, μετά από την οποίαν θα περίμενε κανείς να επιστρέψει. Όχι. Έφυγε για να μη επανέλθει ποτέ πλέον στην πόλη, όπου επί τριάντα περίπου χρόνια είχε ζήσει. Ήταν μια οριστική και αμετάκλητη εγκατάλειψη, μια αναχώρηση άνευ επιστροφής, μια καταδίκη των Ναζαρηνών να μην απολαύσουν τις δωρεές του. «Καταλιπών την Ναζαρέτ, ελθών κατώκησεν εις Καπερναούμ». Γιατί;

Αλήθεια, γιατί αυτή η εγκατάλειψη της Ναζαρέτ εκ μέρους του Θεανθρώπου; Φυσικά δεν έφταιγε η Ναζαρέτ, ως τοποθεσία με την ωραία περιοχή της, με την κρυστάλλινη πηγή, την γνωστή μέχρι σήμερα ως «πηγή της Παρθένου». Έφταιγαν οι κάτοικοι, οι αμαρτωλοί, οι σκληρόκαρδοι , οι οποίοι έδειξαν μια απαίσια, μιαν εγκληματική συμεριφορά απέναντι στον Κύριο.

Ο Χριστός, σαν να ήθελε να αποδώσει στην Ναζαρέτ ένα χρέος, αφού ήταν η δεύτερή του πατρίδα και από την οποίαν πήρε το επίθετο Ναζωραίος, την επισκέφθηκε σχεδόν αμέσως μόλις άρχισε το κήρυγμα του και τα αναρίθμητα φιλάνθρωπα θαύματά του. Θέλησε να δείξει τον δρόμο της σωτηρίας και το φως της αλήθειας, να προσφέρει τις πλούσιες δωρεές του και στους κατοίκους της δεύτερης πατρίδας του. Οι Ναζαρηνοί όμως, σαν να ήθελαν να επικυρώσουν εκείνο που ο Ναθαναήλ είπε στον Φίλιππο «εκ Ναζαρέτ δυναταί τι αγαθόν είναι;» (Ιωάν. α΄ 47), σκληρύνθηκαν απέναντι του.

Κατά το Σάββατο πήγε ο Κύριος, όπως συνήθιζε, στην συναγωγή. Του δόθηκε το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα και από αυτό διάβασε την περικοπή:

«Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου ένεκεν εχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απεσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντεντριμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν…»(Λουκ. δ΄18-19, Ησ. ξα΄ 1-2).

Πόση χάρη και δύναμη, ποιον φως και μεγαλείο θα είχαν οι λόγοι του Κυρίου, καθώς ερμήνευε το χωρίο, που ο ίδιος ως Θεός είχε εμπνεύσει στον προφήτη Ησαΐα! Κατάπληκτοι έμειναν οι Ναζαρηνοί μπροστά στους γεμάτους χάρη και σοφία λόγους του.

Αλλά μετά την πρώτη εντύπωση η έκπληξη τους υποχώρησε στην σκληρή καρδιά τους, την γεμάτη φθόνο και αντιπάθεια και μίσος. Άρχισαν να φωνάζουν μέσα στην συναγωγή κατά του Κυρίου. Από πού κι ως πού, αυτός ο μαραγκός, το παιδί του μαραγκού Ιωσήφ, θέλει να μας κάνει τον δάσκαλο; Και όταν ο Κύριος τους είπε ότι για αυτούς δεν ήταν δυνατό να

κάνει θαύματα διότι ήσαν σκληροί και άπιστοι, κατώτεροι από τους

ειδωλολάτρες της Σιδώνος, κυριεύθηκαν από φονική μανία και έξαλλοι

άρπαξαν τον Κύριον και τον έφεραν βίαια σε μιαν άκρη του βράχου, για να

τον γκρεμίσουν και να τον θανατώσουν.

Ούτε το άγιο παράδειγμά του, που επί τριάντα περίπου χρόνια

έβλεπαν, τους δίδαξε, ούτε η ολόφωτη διδασκαλία του τούς συγκίνησε και

τους έφερε σε μετάνοια. Είχαν πλέον αθεράπευτα σκληρυνθεί στην καρδιά

τους. Έγιναν θεομάχοι και επιχείρησαν να γίνουν θεοκτόνοι. Ο Κύριος

πέρασε ανάμεσα από αυτούς και έφυγε. «Και καταλιπών την Ναζαρέτ ελθών

κατώκησεν εις Καπερναούμ».

Φοβερό γιά τους Ναζαρηνούς το γεγονός. Τρομερή αλλά και δίκαιη η

οριστική και αμετάκλητη εγκατάλειψή τους από τον Σωτήρα. Αυτό όμως το

γεγονός είναι άξιο ιδιαίτερης προσοχής και πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον

κάθε πιστό, τον κάθε χριστιανό.

Διότι και αυτός γνώρισε τον Χριστό. Άκουσε και δέχθηκε με

ενθουσιασμό τη διδασκαλία του. Έλαβε τα μυστήρια της χάριτος και

σωτηρίας. Προ παντός συμμετείχε στο μέγιστο από όλα τα μυστήρια, στο

μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, κοινώνησε σώμα και αίμα Χριστού «εις

άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Δέχθηκε μέσα του αυτόν τον ίδιο τον

Θεάνθρωπο. Έγινε χριστοφόρος και θεοφόρος, κατοικητήριο και θρόνος της

θεότητας, του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος. Διότι όπου βρίσκεται ο Υιός

εκεί βρίσκεται ολόκληρη η Αγία Τριάδα.

Αν, λοιπόν, ένας τέτοιος προνομιούχος Χριστιανός, παρασυρμένος

από τον πειρασμό της αμαρτίας, φανεί απρόσεκτος και παραβεί το θείο

θέλημα, αν ύστερα από τόσες δωρεές και ευλογίες που πήρε, εγκαταλείψει

τον Χριστό, εγκαταλείπεται, τότε, από τον Χριστό και γλιστράει αμετανόητος

στον φοβερόν κατήφορο της απώλειας. Σκληρύνεται πλέον η ψυχή του και

γίνεται ανεπίδεκτος μετανοίας. Με την διαγωγή του αυτή είναι σαν να

ξανασταυρώνει και εξευτελίζει τον ευεργέτη του Χριστό. Και ας είμαστε

ειλικρινείς. Όλοι μας είμαστε επιρρεπείς σε μια τέτοια συμπεριφορά.

Γι’ αυτούς λέει ο απόστολος Παύλος, που γεύθηκαν τη χάρη και την

γλυκύτητα των ουρανίων δωρεών και έγιναν μέτοχοι των χαρισμάτων του

Αγίου Πνεύματος και έλαβαν προσωπική πείρα της γλυκύτητας της θείας

διδασκαλίας… αν πέσουν στην αμαρτία και αρνηθούν τον Χριστό, δεν

υπάρχει πλέον μετάνοια. Είναι αδύνατον να μετανοήσουν και να σωθούν

(Εβρ. στ’ 4-6).

Αδελφοί μου,

Μεγάλη και ανεκτίμητη η δωρεά του Θεού, που μας καθοδηγεί στον

δρόμο της σωτηρίας. Ας τον βαδίσουμε αποφασιστικά και σταθερά μέχρι

τέλους. Ας επιμείνουμε με θάρρος στον καλό αγώνα, για να προχωρούμε από

νίκη σε νίκη, και να πάρουμε από τον Κύριο το στεφάνι του νικητή.

Αμήν.

Γεώργιος Σαββίδης

ΠΗΓΗ