ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ ΛΟΥΚΑ (19–1–2020)

«Κύριε πρός σέ κατέφυγον. Κύριος καταφυγή μου καί ρύστης μου».

Λόγια τοῦ ψαλμωδοῦ, τοῦ Προφητάνακτος Δαυίδ, ἀλλά καί κάθε ἀνθρώπου πού βρίσκεται σέ δυσχέρεια, στενοχώρια, σύγχυση, ἀσθένεια. Καί πάντα ὁ Θεός ἀπαντᾶ, παρηγορεῖ, θεραπεύει, λυτρώνει. Μέ τρόπο ὅμως θεοπρεπῆ καί ὄχι πάντοτε μέ τόν τρόπο πού ὁ ἄνθρωπος περιμένει.

Αὐτό συνέβη καί στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Πρός τόν Ἰησοῦ ἀνέκραξαν δέκα ἄνθρωποι. Ἀσθενεῖς. Ἔπασχαν ἀπό λέπρα.

Νόσημα ἀθεράπευτο ἐκείνη τήν ἐποχή. Νόσημα τό ὁποῖο κατέτρωγε τίς σάρκες καί παραμόρφωνε τόν πάσχοντα. Ἔτσι οἱ ἀσθενεῖς αὐτοί, οἱ λεπροί, ἀπομονώνονταν ἀπό τήν κοινωνία. Κατοικοῦσαν μακριά ἀπό οἰκισμούς καί εἰδοποιοῦσαν ὑποχρεωτικά τούς περαστικούς νά μήν τούς πλησιάσουν, ἄν τυχόν παρέκκλιναν πρός τό μέρος τους. Ἔτσι κοβόταν κάθε δεσμός μέ τήν οἰκογένειά τους, τούς συγγενεῖς καί φίλους, ἀκόμα καί ἀπό τήν κοινή λατρεία. Οὔτε στίς συναγωγές μποροῦσαν νά πᾶνε γιά νά ἀκούσουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ, οὔτε στό Ναό τῶν Ἱεροσολύμων νά προσκυνήσουν καί νά προσφέρουν θυσίες. 

Ὅμως οἱ λεπροί τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς διήγησης εἶδαν νά περνᾶ κοντά τους ὁ Χριστός. Ἔλαμψε καί πάλι ἡ ἐλπίδα μέσα τους. Ἔτσι «ἔκραξαν» μέ ὅλη τή δύναμή τους. Ὄχι γιά νά ἀκουστοῦν μόνο. Ἀλλά γιά νά μεταφέρουν στό Χριστό τόν πόνο τους, τήν ἀπελπισία ἀπό κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια. Εἶναι ἡ κραυγή τοῦ ψαλμικοῦ στίχου: «Κύριε ἐκέκραξα πρός Σε. Εἰσάκουσόν μου Κύριε».

Καί ὁ Χριστός ἀπαντᾶ. Δείχνει τό ἔλεός Του στά φτωχά καί πονεμένα παιδιά Του. «Ταχύς πάντα εἰς ἀντίληψιν», ἐκχέει τή θεραπευτική Του χάρη πλουσίως. Καί οἱ δέκα λεπροί, ἰῶνται. Θεραπεύονται.  

Ὅμως ὁ Χριστός δέν ὁλοκληρώνει τήν θεραπεία τούς ἐπιτόπου. Τούς στέλνει στούς ἱερεῖς τῆς συναγωγῆς, ὥστε αὐτοί νά διαπιστώσουν τήν ἴασή τους. Τώρα βεβαίως οἱ πιστοί χριστιανοί ἔχουμε τήν Ἐκκλησία. 

Καί Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰώνας.

Τώρα μέσα σέ Αὐτή ὑπάρχει ἡ χάρις τῶν ἰάσεων, ὅπως φυσικά ὑφίσταται καί ἡ εὐλογία τῆς ἰατρικῆς καί τῆς ἐπιστημονικῆς θεραπείας. 

Ἀλλά νά κάτι πού μᾶς ἐκπλήσσει καί μᾶς προβληματίζει. Μετά τή θεραπεία τους οἱ πρώην λεπροί ξέχασαν τόν εὐεργέτη τους. Δέν ἐπέστρεψαν νά τοῦ ποῦν οὔτε ἕνα ἁπλό εὐχαριστῶ. Ἐκτός ἀπό ἕναν.

Αὐτός «προσέφερε στόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν εὐεργέτην καί ἰατρόν τοῦ τήν καρδία καί τήν ψυχή του. Ἡ καρδία τοῦ ἠσθάνθη τήν εὐεργεσία καί κατενύγη, ὅθεν "ὑπέστρεψε μετά φωνῆς μεγάλης δοξάζων τόν Θεόν". Ἡ ψυχή τοῦ ἐγέμισε ἀπό εὐγνωμοσύνην πρός τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅθεν "ἐπεσεν ἐπί πρόσωπον παρά τούς πόδας αὐτοῦ, εὐχαριστῶν αὐτῶ". Ἡ κατάνυξις καί ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ ἤνοιξαν τό στόμα καί τοῦ ἐδίδαξαν τά λόγια τῆς εὐχαριστίας. Καί ἐπειδή ἡ εὐπρόσδεκτος στόν Θεό θυσία εἶναι ἡ συντριβή τῆς καρδίας, ὁ Θεάνθρωπος ἐδέχθη τήν διά λόγου εὐχαριστίαν του, ὡς θυμίαμα καθαρόν καί ὡς ὁλοκαύτωσιν τελείαν.»

(Νικηφόρος Θεοτόκης).

Πόσο ἀλήθεια μεγάλη εἶναι ἡ ἀρετή τῆς εὐγνωμοσύνης!

Χαρακτηρίζει ψυχές ταπεινές, φιλόθεες, πιστές, ἅγιες. Ψυχές πού ἐφαρμόζουν τό λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς», ἀλλά καί τό τῆς Θείας Λειτουργίας «Εὐχαριστοῦμέν σοι ... ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων...» (δηλαδή Ἐσένα εὐχαριστοῦμε ... γιά ὅλα αὐτά, ὅσα ξέρομε καί ὅσα δέν ξέρομε, γιά ὅσες βλέπομε καί ὅσες δέν βλέπομε εὐεργεσίες, ποῦ ἔκαμες σέ μᾶς...) 

Ἅς μιμηθοῦμε λοιπόν καί ἐμεῖς ἀδελφοί μου τόν εὐγνώμονα πρώην λεπρό. Τόν τρόπο πλέον τόν γνωρίζουμε, ἀλλά καί μᾶς τόν περιγράφει ἄριστα ὁ μακαριστός Νικηφόρος Θεοτόκης, ὁ λίαν ἐνάρετος καί λόγιος Ἱεράρχης:

«Γίνε λοιπόν ἄνθρωπε εὐχάριστος στόν Θεόν γιά κάθε τί "εὐλόγει αὐτόν ἐν παντί καιρῶ, ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἅς εἶναι διαπαντός ἐν τῷ στόματί σου". Ἐάν ὑγιαίνεις, δῶρον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ὑγεία. Ἐάν ἀσθενεῖς, ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος εἶναι σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ἐάν πλουτεῖς καί εὐτυχεῖς, νά εὐχαριστεῖς. Ἐάν εἶσαι πτωχός καί δυστυχής, δόξαζε μέ ὑπομονήν τόν προνοητήν, ἀντί τῶν ἐπιγείων σου ἑτοιμάζεις τά ἐπουράνια. Ὅλοι καί γιά τό κάθε τί, δηλαδή σέ κάθε ὑπόθεση καί περίσταση καί κατάσταση, εὐχαριστεῖτε τόν Θεό. Μή λείπει ποτέ ἀπό τό στόμα σας ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ, μή λείπει ποτέ ἀπό τά χείλη τό "δόξα σοι ὁ Θεός"». Γένοιτο ἀδελφοί μου ἀγαπητοί. Γένοιτο.

π. Δημήτριος Καπρινιώτης

ΠΗΓΗ