«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή 19 Ἰανουαρίου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΛΟΥΚΑ (10 ΛΕΠΡΩΝ)

  Ἡ εὐγνωμοσύνη θεωρεῖται πάντοτε μεγάλη ἀρετή καί ὅλοι τήν περιμένουν ἀπό τούς ἄλλους, ἀκόμη καί ἄν δέν τήν προσφέρουν οἱ ἴδιοι.Καί εἶναι σωστό καί δίκαιο νά εἴμαστε πάντοτε εὐγνώμονες πρός ὅλους τούς εὐεργέτες μας καί προπάντων πρός τόν Θεό γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του γιά τίς ὁποῖες, δέν μποροῦμε νά Τοῦ ἀντιπροσφέ- ρουμε τίποτα ἄλλο ἰσάξιο, παρά μόνον τήν ἄπειρη εὐγνωμοσύνη μας.

   Ἡ μεγαλύτερη δωρεά τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς, εἶναι ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί ἡ δυνατότητα πού μᾶς προσφέρει νά κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του γιά νά ἑνωνόμαστε ἔτσι μαζί Του.Ἡ Ἐκκλησία μας τόν εὐχαριστεῖ γι'αὐτό ὅσες φορές τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία, μέ τήν ἔκφραση τῆς  ἄπειρης εὐγνωμοσύνης τοῦ πληρώματός της. Δέν ὑπάρχει στόν κόσμο αὐτό τίποτε  ἀντάξιο αὐτῆς τῆς μεγάλης δωρεᾶς.Βέβαια,ὁ τέλειος καί ἄπειρος Θεός ὡς ἀνενδεής, δέν ἔχει καθόλου ἀνάγκη ἀπό τήν εὐγνωμοσύνη μας αὐτή.Τήν δέχεται ὅμως ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος τό ἔχει ἀνάγκη νά τήν προσφέρει.

   Ὅταν ὅμως ἐμεῖς προσφέρουμε κάτι στούς ἄλλους,ποτέ δέν τό κάνουμε γιά νά μᾶς ποῦν εὐχαριστῶ,οὔτε εἶναι σωστό νά περιμένουμε τήν παραμικρή ἀνταπόδωση.Τό κάνουμε ἐπειδή μᾶς τό ζητάει ὁ Χριστός.Στά πρόσωπα τῶν συνανθρώπων μας, πού ἔχουν ἀνάγκη τήν βοήθειά μας, βλέπουμε τόν ἴδιο τόν Κύριό μας.Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι θά ἐπιτρέψουμε ποτέ στό ἀγκάθι τῆς ἀχαριστίας νά φυτρώσει μέσα στίς καρδιές μας.Εἴμαστε καλλιεργημένοι ἄνθρωποι καί μόνον αὐτό τό ὄμορφο καί εὐωδιαστό  λουλούδι τῆς εὐγνωμοσύνης θά πρέπει νά ἀνθίζει μέσα μας.

  Οἱ δέκα λεπροί τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ἦταν πολύ τραγικές προσωπικότητες.Ἡ λέπρα γιά τήν ἐποχή τους ἦταν μία πολύ φοβερή δοκιμασία.Τούς ἀνάγκαζε νά ζοῦν ἀπομονωμένοι ἀπό τούς ἄλλους ἐπειδή εἶχαν προσβληθεῖ ἀπό  μία μεταδοτική καί ἀθεράπευτη νόσο. Ἐκτός ἀπό τό βάρος τῆς ἀρρώστιας,εἶχαν νά ἀντιμετωπίσουν καί τήν ἀναγκαστική ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἀνθρώπινη κοινωνία καί κυρίως τήν ἀθέλητη καί ἀβάσταχτη ἀπομόνωση ἀπό τούς δικούς τους ἀνθρώπους.Πολλοί θεωροῦσαν τήν λέπρα ὡς τιμωρία ἀπό τόν Θεό γιά τήν ἁμαρτωλή ζωή τῶν φορέων της καί ἔτσι,στά προηγούμενα δεινά πρόσθεταν καί τήν κοινωνική κατακραυγή.

     Ὁ Κύριος ὅμως, ἀψηφώντας ὅλα αὐτά, πλησιάζει τούς δέκα λεπρούς μέ ἀπέραντη ἀγάπη καί πατρική στοργή καί τούς θεραπεύει ὅλους.Δέν ἐξαιρεῖ οὔτε αὐτόν πού ἦταν ἀλλογενής,δηλαδή  ἀπό ἄλλο γένος,Σαμαρείτης.Μπορεῖ οἱ ὑπόλοιποι νά τόν ἀντιπαθοῦσαν,ὁ Κύριος ὅμως δέν ἦλθε στόν κόσμο μόνο γιά τούς Ἰουδαίους,ἀλλά γιά ὅλους ἀνεξαίρετα τούς ἀνθρώπους.Φρόντιζε δέ ἰδιαίτερα ὅσους ἦταν πονεμένοι, κατατρεγμένοι, δυστυχισμένοι καί καταφρονεμένοι.Αὐτό πού ἔκανε τότε ὁ Κύριος, ἦταν κάτι τό πολύ ἐπαναστατικό γιά τά δεδομένα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.Δέν δίστασε νά ἔλθει ἀντιμέτωπος μέ τίς προλήψεις πού τότε ἐπικρατοῦσαν σχετικά μέ τούς λεπρούς, ἔδωσε ὅμως καί ἕνα πολύ δυνατό μήνυμα ὅτι πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού πονάει καί ὑποφέρει.

   Κάποτε ρώτησαν μία ὑπερπολύτεκνη μητέρα:Ποιό ἀπό ὅλα σου τά παιδιά ἀγαπᾶς περισσότερο; Καί ἐκείνη ἀπάντησε αὐθόρμητα καί χωρίς περιστροφές:Ἐκεῖνο πού ὑποφέρει !

  Ὁ Σαμαρείτης ὅμως, πού τόν περιφρονοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι γιά τήν καταγωγή του καί μόνον,ἔκανε κάτι τό μοναδικό καί ὑπέροχο πού τόν ἀνέβασε πολύ ψηλά. Ἐπέστρεψε γιά νά εὐχαριστήσει μέ ἄπειρη εὐγνωμοσύνη τόν εὐεργέτη του, κάτι πού δέν ἔκανε κανένας ἀπό τούς ἄλλους!Καί μή μᾶς κάνει ἐντύπωση αὐτό γιατί κι ἐμεῖς, ὅλοι μας σχεδόν, τό ἴδιο κάνουμε.Ὅταν ἀντιμετωπίζουμε κάποιο σοβαρό πρόβλημα στή ζωή μας,κάνουμε συνέχεια ἔντονες προσευχές καί διάφορα τάματα γιά νά ἐξασφαλίσουμε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.Ὅταν ὅμως ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν δοκιμασία μας καί ἡ χαρά ἔλθει ξανά στή ζωή μας,τόν ξεχνᾶμε ὅπως ἀκριβῶς τόν ξέχασαν καί οἱ ἐννέα λεπροί μέσα στήν μεγάλη χαρά πού δοκίμασαν ὅταν τούς θεράπευσε ὁ Κύριος καί χαίρονταν ξανά τήν ζωή τους ὅπως καί πρῶτα.

    Εἶναι μεγάλο λάθος καί ἀχαριστία ἐκ μέρους μας νά ξεχνᾶμε τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ καί νά τόν θυμόμαστε μόνο στά δύσκολα.Ὁ δίκαιος Ἰώβ εἶναι ἕνα μεγάλο καί δυνατό  παράδειγμα ὄχι μόνον ὑπομονῆς καί καρτερίας ἀλλά καί μεγάλης πίστεως πρός τόν Θεό.Ἦταν κοντά στόν Θεό καί στά εὐχάριστα καί στά δυσάρεστα.Καί στήν εὐτυχία καί στήν δυστυχία.Καί στίς χαρές καί στίς λῦπες τῆς ζωῆς του.Δέν κλονίστηκε ἀπό τίς μεγάλες δοκιμασίες καί θλίψεις πού τόν βρῆκαν,ἀλλά στάθηκε πάντα ἕνας βράχος ὑπομονῆς καί καρτερίας.

   Ἀσφαλῶς δέν εἶναι γιά ὅλους αὐτά.Πολλοί ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἀδύναμοι καί πολύ εὔκολα λυγίζουν στίς συμφορές τῆς ζωῆς.Ὅσοι αἰσθανόμαστε πιό δυνατοί,ἔχουμε χρέος νά στηρίξουμε τούς ἀδυνάτους προκειμένου νά σταθοῦν καί πάλι στά πόδια τους.Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τόν Ἰώβ σάν ἕνα ὑπόδειγμα σταθερότητας γιά τήν ζωή μας  πού εἶναι πάντα πολυκύμαντη.Ἄλλοτε γαλήνια καί ἥσυχη σάν τήν θάλασσα καί ἄλλοτε πάλι φουρτουνιασμένη.Ὅταν ὅμως μάθουμε νά τά δεχόμαστε ὅλα μέ εὐχαριστία καί εὐγνωμοσύνη,πέρνουμε μέσα μας ἕνα πολύ δυνατό κουράγιο γιά νά συνεχίσουμε τόν δρόμο μας καρτερώντας ὑπομονετικά νά φύγουν τά σύννεφα καί νά ἔλθει ξανά ἡ γαλήνη.

   Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι μία ἀρετή πού παρακινεῖ τόν Θεό νά μᾶς συμπαραστέκεται καί νά μᾶς βοηθάει σέ ὅλες τίς συμφορές πού μᾶς βρίσκουν στήν πορεία μας.Ὠθεῖ καί τούς διπλανούς μας νά ἔρχονται κοντά μας στίς δύσκολες στιγμές μας γιά νά μᾶς ἀπαλύνουν τόν πόνο τῆς δοκιμασίας.Εἶναι ἕνα μήνυμα ὅτι δέν ἔχουμε ἀγανακτήσει ἐναντίον τοῦ Θεοῦ,ἀλλά ὑπομένουμε  καρτερικά ὅπως ὁ Ἰώβ,ὅσα ἐπέτρεψε ἡ ἀγάπη του γιά τό καλό μας.

   Τότε, μέσα ἀπό τόν πόνο μας, βγαίνει ἕνα μεγάλο πνευματικό κέρδος.Μαλακώνει ἡ καρδιά μας ἀπέναντι στούς ἄλλους πού ὑποφέρουν,πλησιάζουμε περισσότερο τόν Θεό καί μαθαίνουμε τόν τρόπο πού θά μᾶς κάνει πιό δυνατούς ὥστε νά ἀντέξουμε καί τίς μεγαλύτερες ἀκόμη συμφορές πού θά μᾶς βροῦν στό μέλλον.

ΠΗΓΗ