ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ – 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020

(Λκ. ζ΄ 12-19)

Καθώς ὁ Ἰησοῦς ἔμπαινε σ΄ ἕνα χωριό, ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν συνάντησαν δέκα λεπροί καί στάθηκαν μακριά. Δέν τολμοῦσαν νά πλησιάσουν κανέναν γιατί ἡ ἀσθένειά τους ἦταν μεταδοτική καί ὁ νόμος τό ἀπαγόρευε. Ἔπρεπε λοιπόν, σύμφωνα μέ τό νόμο, νά ζοῦν ἀπομονωμένοι ἀπό τό κοινωνικό σύνολο, μακριά ἀπό τίς πόλεις καί τά χωριά, μακριά ἀπό τούς δικούς τους, συγγενεῖς καί φίλους. Μάλιστα, ἀφοῦ ἡ ἀσθένεια ἦταν ἀνίατη, ζοῦσαν σέ ἔρημα μέρη, πολλοί μαζί, τόν ἀργό τους θάνατο. Ἀνάμεσά τους ἦταν καί ἕνας ἀλλοεθνής, ἕνας Σαμαρείτης. Φαίνεται ἐδῶ χαρακτηριστικά ὅτι ὁ πόνος καί ἡ ἀρρώστια παραμερίζει διακρίσεις κοινωνικές, ἐθνικές, θρησκευτικές, μορφωτικές.

Ὅταν οἱ λεπροί εἶδαν τόν Ἰησοῦ, γιά τόν ὁποῖο σίγουρα εἶχαν ἀκούσει πολλά, «ἤραν φωνήν λέγοντες Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἠμᾶς», μέ μεγάλη φωνή τοῦ λένε, Ἰησοῦ διδάσκαλε, λυπήσου μας. Φωνάζουν δυνατά, ἐλπίζουν καί περιμένουν. Ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ Χριστός ἔχει τή δύναμη νά κάνει κάτι. Μπορεῖ νά τούς ἐλεήσει. Ἡ φωνή τους εἶναι κραυγή ἱκεσίας. Ἱκετεύουν μέ πίστη καί ἡ ἱκεσία τους ἔχει μεγάλη δύναμη, γι’ αὐτό καί ἑλκύει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. «Πηγαίνετε νά σᾶς ἐξετάσουν οἱ ἱερεῖς», τούς λέει ὁ Χριστός. Τούς στέλνει στούς ἱερεῖς γιατί σύμφωνα μέ τό νόμο οἱ ἱερεῖς ἔλεγχαν καί πιστοποιοῦσαν τή σωματική ὑγεία τῶν λεπρῶν καί ἐνέκριναν τήν ἐλεύθερη συναναστροφή μέ τούς συνανθρώπους τους. Καί καθώς πήγαιναν, γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, καθαρίστηκαν ἀπό τή λέπρα.

Φανταστεῖτε, ἀγαπητοί μου, τή χαρά πού τούς κυρίεψε ὅταν αἰσθάνθηκαν ὅτι ἔφυγε ἀπό πάνω τους ἡ ἀποκρουστική ἀσθένεια. Οἱ ἐννέα ἔτρεξαν στούς ἱερεῖς, πῆραν τή διαβεβαίωση τῆς θεραπείας τους, πῆγαν σέ συγγενεῖς καί φίλους νά χαροῦν τή ζωή. Ξέχασαν ὅμως τόν εὐεργέτη. Ἕνας μόνο ἀπό τούς δέκα θεραπευθέντες, ἕνας μόνο, ὅταν εἶδε ὅτι θεραπεύτηκε, γύρισε χαρούμενος δοξάζοντας τό Θεό, ἔπεσε στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί τόν εὐχαριστοῦσε. Καί αὐτός ἦταν Σαμαρείτης. Ὁ Χριστός τοῦ εἶπε «Δέν θεραπεύτηκαν καί οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Κανένας τους δέ βρέθηκε νά γυρίσει νά δοξάσει τό Θεό παρά μόνο τοῦτος ἐδῶ ὁ ἀλλοεθνής;» Ἐκφράζει ἕνα παράπονο μ΄ αὐτά τά λόγια ὁ Ἰησοῦς ἀλλά οὐσιαστικά ἐλέγχει τήν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων. Στούς εὐεργέτες ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστία καί ὄχι ἀγνωμοσύνη καί ἀχαριστία. Οἱ ἐννέα πού ἦταν μάλιστα Ἰουδαῖοι εἶχαν κάποια πίστη ἀλλά αὐτή ἦταν λειψή ἀφοῦ ἔλειπε ἡ εὐγνωμοσύνη καί ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι μεγαλύτερη ἀρετή ἀπό τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα. Ἀχάριστοι λοιπόν οἱ ἐννέα λεπροί, καί ἡ ἀχαριστία τους ἐκφράζει καί τή στάση ὁλόκληρου σχεδόν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ἀπέναντι στόν εὐεργέτη Θεό. Ὁ Θεός τούς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν Αἴγυπτο, τούς προστάτεψε στήν ἔρημο, τούς τάϊσε, τούς πότισε, τούς ὁδήγησε στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Τρία χρόνια τώρα μέ τήν ἀγάπη καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ τυφλοί ἀναβλέπουν, λεπροί καθαρίζονται, παράλυτοι στέκονται στά πόδια τους, νεκροί ἀνασταίνονται, ὁποιοδήποτε νόσημα θεραπεύεται καί αὐτοί ἀνταποδίδουν ἀντί τοῦ μάννα χολή, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος ἀντί τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης τόν σταυρικό θάνατο.

Μήπως ἡ ἴδια ἀχάριστη συμπεριφορά δέν παρατηρεῖται καί στούς σημερινούς χριστιανούς; Ὅταν βρισκόμαστε στήν ἀνάγκη, παρακαλοῦμε, ὅταν ἡ ἀνάγκη περάσει, ξεχνοῦμε. Ὅταν ἀρρωσταίνουμε, ὅταν κινδυνεύουμε τρέχουμε στό Θεό, πᾶμε στήν ἐκκλησία, ἀνάβουμε λαμπάδες, κάνουμε τάματα, γονατίζουμε μπροστά στίς εἰκόνες. Ὅταν περάσει ἡ ἀρρώστια τά ξεχνοῦμε ὅλα. Ξεχνοῦμε τόν εὐεργέτη. Παύουμε νά νιώθουμε εὐγνώμονες ἀπέναντί του, σταματᾶμε νά λέμε εὐχαριστῶ. Νομίζουμε ὅτι εἴμαστε αὐτόνομοι καί δέν τόν χρειαζόμαστε. Ἔχουμε, λέμε, τήν ἐπιστήμη, τήν τεχνολογία, τόν ὑλικό πλοῦτο καί δέ βλέπουμε τίς εὐεργεσίες του, πού μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα του», λογικούς, ἐλεύθερους καί μᾶς κατέστησε κορωνίδα τῆς δημιουργίας μέ προορισμό τήν αἰωνιότητα καί τή Βασιλεία του. Εἶναι ὁ Δημιουργός μας, εἴμαστε παιδιά του. Ἡ ἀγάπη του τόν κάνει νά κατέβη στή γῆ, νά προσλάβει τήν ἀνθρώπινη φύση καί νά τή δοξάσει, νά ἀποκαλύψει τήν ἀλήθειά του καί νά ἀνέβη στό Σταυρό γιά τή σωτηρία μας. Μᾶς ἄφησε τήν Ἐκκλησία του γιά νά ἔχουμε κοινωνία μαζί του. Ἡ Πρόνοιά του γιά τόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δεδομένη.

Ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, μπροστά σέ ὅλες τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ καί τήν τιμή πού μᾶς κάνει, ἄς εἴμαστε εὐγνώμονες καί νά γνωρίζουμε ὅτι «ὅποιος εὐχαριστεῖ παρακινεῖ τόν εὐεργέτη νά τοῦ δίνει περισσότερες εὐεργεσίες», καθώς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι καί ἀκόμη προτρέπουν τούς πιστούς «Εὐλογεῖτε τόν Θεόν ἐν παντί καιρῶ, ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἄς εἶναι διαπαντός ἐν τῷ στόματι ὑμῶν. Ἐάν ὑγιαίνετε, δῶρον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ὑγεία, ἐάν ἀσθενεῖτε, ἡ ἀσθένεια εἶναι σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ἄς μή λείπει ποτέ ἀπό τό στόμα σας ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ.»  Μέ τό «δόξα σοί ὁ Θεός» λοιπόν στά χείλη μας καί τήν καθημερινή εὐχαριστία τοῦ Θεοῦ προσδοκοῦμε νά ἀκούσουμε ἀπό τό Θεό αὐτό πού ἄκουσε ὁ πρώην λεπρός Σαμαρείτης «Ἀναστᾶς πορεύου ἡ πίστις σου σέσωκε σέ.» Ἀμήν.

Π.Κ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ