Κυριακή 19 Ἰανουαρίου 2020

(Κυριακή ΙΒ΄ Λουκᾶ).

Λουκ. 17, 12 – 19.

«εἷς δέ ἐξ αὐτῶν, ἰδών ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετά φωνῆς μεγάλης δοξάζων τόν Θεόν». (Λουκ. 17, 15)

Πολλοί οἱ εὐεργετηθέντες, ἕνας ὁ εὐγνώμονας.

Πολλοί οἱ θεραπευθέντες στό σῶμα, ἕνας ὅμως μόνον ἔχει ὑγιαίνουσα ψυχή. Εἶναι συγκλονιστικό τό περιστατικό τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν, πού ἀκούσαμε σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Αὐτό πού συγκλονίζει δέν εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος φέρθηκε κατά τρόπο ἀναμενόμενο. Σκόρπισε ἀγάπη, ὅπως ἔκανε πάντοτε. Ἔδωσε τή θεραπεία καί λύτρωσε ἀπό τόν ἐπικείμενο θάνατο, σάν παντοδύναμος ἰατρός καί σάν ἡ πηγή τῆς ζωῆς πού εἶναι. Ἐκεῖνο πού πραγματικά μᾶς συγκλονίζει καί μᾶς ταράζει εἶναι ἡ συμπεριφορά τῶν εὐεργετηθέντων λεπρῶν. Εἶναι ἀπίστευτο τό ὅτι θεραπεύονται δέκα ἄνθρωποι καί μόνον ὁ ἕνας ἐπιστρέφει γιά νά εὐχαριστήσει.

Αὐτός ὁ ἕνας πρώην λεπρός ἐκπροσωπεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους πού δέχονται τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ εὐχαριστιακά καί δοξολογικά. Ἐκπροσωπεῖ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν τή δύναμη καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στήν καθημερινότητά τους καί ξέρουν πώς καθετί πού ἀπολαμβάνουν εἶναι δῶρο καί ὄχι δικαίωμα. Ἐκπροσωπεῖ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι παραδέχονται ὅτι χρειάζονται τήν παρουσία τοῦ Κυρίου, ὅτι χαίρονται μέ τήν παρουσία αὐτή, ὅτι δέν ἔχουν μόνον ἀπαιτήσεις καί γι’ αὐτό ἐκτιμοῦν ὅλων τῶν μορφῶν τίς παροχές.

Αὐτός ὁ ἕνας θεραπευμένος λεπρός ἐκπροσωπεῖ ὅλους ἐκείνους πού πλησιάζουν τόν Ἰησοῦ μ’ ἕνα στοιχειώδη πολιτισμό. Δέν ἔρχονται κοντά στό Χριστό γιά νά ἁρπάξουν, νά κερδίσουν, ν’ ἀναδειχθοῦν καί νά καταξιωθοῦν. Ἔρχονται κοντά στόν Κύριο μέ τόν πολιτισμό τῆς ἐλευθερίας, μέ τήν ποιότητα τῆς ἀγάπης, μέ τήν εἰλικρίνεια τῆς ἀληθινῆς προσευχῆς. Δέν πλησιάζουν γιά νά κουρσέψουν, ἔρχονται γιά νά μαθητεύσουν. Ὁ ἕνας καί μοναδικός αὐτός θεραπευμένος λεπρός ἐκπροσωπεῖ ὅλους ἐκείνους πού γεύονται τό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία οἰκοδομεῖ μία ἀληθινή σχέση καί γνωριμία, μία πραγματική συγγένεια καί ὄχι μία καιροσκοπική καί πρόσκαιρη συμφεροντολογική συναλλαγή.

Ὁ ἕνας καί μοναδικός αὐτός εὐγνώμων Σαμαρείτης διδάσκει ξεκάθαρα πώς γιά τό σωστό δέν παίζει ρόλο οὔτε ὁ ἀριθμός, οὔτε ἡ ἐθνότητα, οὔτε ἡ ὁμάδα στήν ὁποία ἀνήκει κάποιος. Γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ σωστοῦ παίζει ρόλο μόνον ἡ διάθεση τῆς καρδιᾶς, ἡ καθαρότητά της καί ἡ ἄδολη καί πραγματική της εὐγένεια. Ὁ εὐγνώμων λεπρός μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ ἕνας καί μόνος μπορεῖ νά κάνει τή

διαφορά καί νά καλύψει τό χάος καί τήν ἀσχήμια πού ἀφήνουν οἱ πολλοί. Μᾶς διδάσκει πώς ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς καί τῆς εὐγνωμοσύνης στό Θεό εἶναι στενός, ἐπειδή τόν βαδίζουν ἐλάχιστοι, ἀφοῦ οἱ πιό πολλοί, καί μάλιστα πολλές φορές οἱ λεγόμενοι ἐκλεκτοί, προτιμοῦν νά περπατήσουν στή φαρδιά λεωφόρο τῆς λησμοσύνης τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀχαριστίας. Μᾶς διδάσκει πώς ἡ ἀληθινή σοφία βρίσκεται στό νά καταλαβαίνεις μέ Ποιόν μιλᾶς, νά ξέρεις τί ζητᾶς καί νά ἐκτιμᾶς αὐτό πού παίρνεις καί πάν’ ἀπ’ ὅλα νά χτίζεις ἀγαπητική σχέση μ’ Αὐτόν πού σοῦ τό ἔδωσε.

Ὁ ἕνας καί μοναδικός πρώην λεπρός ἀποδεικνύει μέ τή στάση του πώς ἡ δύναμη τῆς μονάδας εἶναι πιό μεγάλη ἀπό τή δύναμη τῆς ποσότητας, ὅταν αὐτή ἡ μονάδα δοξάζεται καί δικαιώνεται ἀπό τό Χριστό, πού εἶναι πέρα ἀπό ἀριθμούς καί μεγέθη. Ὁ μοναδικός αὐτός ἄνθρωπος παρουσιάζει τήν ἀληθινή χαρά, ἡ ὁποία σέ κάνει νά ἐπιστρέφεις στόν Πάροχο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ πηγή της. Χαρά δέν εἶναι νά γίνεσαι ἀχόρταγος καταναλωτής της πού, ἀφοῦ τή γευθεῖς, μετά προσπαθεῖς ἐγωιστικά νά τήν κρατήσεις μόνο γιά σένα. Ὁ πρώην λεπρός γίνεται τό ζωντανό παράδειγμα ἀληθινῆς θεραπείας, διότι ἡ ἀληθινή θεραπεία δέν ἔχει σχέση μόνο μέ τήν ὑγεία τοῦ σώματος. Ἡ ἀληθινή θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ἔχει σχέση μέ τήν ὑγεία, τό φῶς, τήν ποιότητα καί τήν ἰσορροπία τῆς ψυχῆς. Τά ὑγιῆ καί εὔρωστα σώματα, πού θά ὁδηγήσουν τούς ἰδιοκτῆτες τους στήν κόλαση, δέν ἀποτελοῦν  εὐλογία καί προνόμιο ἀλλά ἀληθινή συμφορά, εἰδικά μάλιστα ὅταν κατοικοῦνται ἀπό ψυχές ἄρρωστες καί ἀχάριστες. Ὅταν ἡ ὑγεία ξεκινάει ἀπό μέσα, τότε ἀξίζει νά ὑπάρχει καί ἐξωτερικά.

Ὅταν ὅμως ὑπάρχει μόνον στό σῶμα, τότε ἡ τραυματισμένη καί ἄρρωστη ψυχή θά νοσήσει ἀκόμη πιό πολύ.

Ἡ ἐπιστροφή τοῦ θεραπευμένου λεπροῦ εἶναι μία ἔμπνευση γιά ὅλους τούς πιστούς. Ὀφείλουμε ἡ ζωή νά εἶναι μία συνεχής καί ἀδιάκοπη ἐπιστροφή στόν Ἰησοῦ. Ὀφείλουμε ἡ ζωή μας νά εἶναι μία διαρκής εὐχαριστία σ’ Ἐκεῖνον πού δέν κουράζεται νά μᾶς δίνει τά πάντα γιά πάντα. Ἡ ἐπιστροφή μας στό Χριστό εἶναι ἡ συντήρηση καί ἀνανέωση τῆς σχέσης μας μαζί Του. Ποτέ νά μήν ξεχάσουμε πώς αὐτή ἡ σχέση μέ τόν Κύριο εἶναι ἡ λύτρωσή μας, ὁ Παράδεισος καί ἡ σωτηρία μας. Ἀμήν. 

ΠΗΓΗ