ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ)

19 Ἰανουαρίου 2020

(Λουκ. ιζ΄ 12-19)

Ἕνα μεγάλο θαῦμα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Καθὼς ὁ Χριστὸς ἔμπαινε σὲ ἕνα χωριὸ Τὸν συνάντησαν δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι στάθηκαν σὲ κάποια ἀπόσταση καὶ μὲ φωνὴ μεγάλη Τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς ἐλεήσει θεραπεύον-τάς τους. Αὐτὸς τότε τοὺς προσέταξε νὰ πᾶνε νὰ δείξουν τοὺς ἑαυτούς τους στοὺς ἱερεῖς. Οἱ λεπροὶ ὑπάκουσαν καὶ κατὰ τὴν πορεία καθαρίσθηκαν. Τὸ θαῦμα εἶχε συντελεσθεῖ! Τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα, Σαμαρείτης στὸ γένος , βλέποντας ὅτι γιατρεύτηκε, δοξάζοντας τὸν Θεὸ ἐπέστρεψε στὸν Χριστό, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ μὲ μεγάλη φωνὴ τὸν εὐχαριστοῦσε. Τότε ἦταν ποὺ ἀκούστηκε τὸ Μεγάλο Παράπονο: «Δὲν καθαρίστηκαν καὶ οἱ δέκα; Οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα ποῦ εἶναι; Δὲν σκέφτηκαν νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Θεό; Μόνο αὐτὸς ὁ ἀλλοεθνὴς τὸ σκέφτηκε;» Καὶ τοῦ λέει : «Σήκω καὶ πήγαινε. Ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε».

Εἶναι πραγματικὰ φοβερὸ καὶ ἀξιοδάκρυτο γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀκούει τὸν Θεὸ νὰ παραπονιέται, ἴσως καὶ νὰ ἀγανακτεῖ γιὰ τὴν ἀχαριστία του. Εἶναι πραγματικὰ τόσο ἀσύλληπτο τὸ μέγεθος, τὸ βάθος, ὁ πλοῦτος τῶν δώρων ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, ὥστε καὶ μόνο ἕνα ἐλάχιστο μέρος αὐτῶν ἂν συνειδητοποιήσει κάποιος, δὲν θὰ πάψει ἀδιάκοπα νὰ τὸν εὐχαριστεῖ, νὰ τὸν δοξάζει καὶ νὰ τὸν ὑμνεῖ καὶ νὰ θεωρεῖ μεγάλο ἁμάρτημα τὸ νὰ περιφρονεῖ καὶ νὰ ἀγνοεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθά. Ὅλη μας ἡ ὕπαρξη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς σηματοδοτεῖται ἀπὸ τὶς φανερὲς καὶ ἀφανεῖς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ: τὸ ὅτι ζοῦμε, τὸ ὅτι ἀπὸ τὸ μηδὲν ἤλθαμε εἰς τὸ εἶναι καὶ χαιρόμαστε τὸ ἀγαθό της ὕπαρξης ἀποτελεῖ ἤδη ἕνα μέγιστο δῶρο. Τὸ ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, πέρασε ἀπὸ ὅλα τὰ στάδια τῆς ἀνθρώπινης ἀνάπτυξης καὶ βιοτῆς, τὸ ὅτι διακόνησε τὸν ἄνθρωπο κηρύσσοντας καὶ θαυματουργώντας, στὸ τέλος δὲ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό του «ὡς ἀμνὸς ἄκακος, ἀγόμενος τοῦ θύεσθαι» ἐπάνω στὸ Σταυρὸ , ἀναστήθηκε χαρίζοντας τὴν αἰώνια ζωὴ σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα παρέχοντας σὲ ὅλους τὴ δυνατότητα νὰ γίνουν κατὰ χάριν θεοὶ, αὐτὸ καὶ μόνο ἀρκεῖ γιὰ νὰ δοξολογοῦμε τὸν Κύριό μας ἀκατάπαυστα, νὰ σκιρτᾶμε ἀπὸ χαρὰ κι εὐγνωμοσύνη, νὰ λησμονοῦμε κάθε ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμό! Στὴν καθημερινότητα πάλι συνεχῶς βλέπουμε τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἀγκαλιάζουν. Ἀκόμη καὶ τὰ φαινόμενα ὡς ὀδυνηρὰ, οἱ λύπες καὶ τὰ πάθη τοῦ βίου, ἐντάσσονται μέσα σὲ ἕνα Πάνσοφο Σχέδιο, σκοπὸς τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ σωτηρία μας, ἐφόσον καὶ ἐμεῖς πάντοτε ἔχουμε στραμμένες τὶς καρδιὲς μας ἀταλάντευτα καὶ ἀγαπητικὰ πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό, κατὰ τὸ λεγόμενο: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν».

Ἑπομένως τὸ πρώτιστο καθῆκον τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ εὐχαριστία: ἡ ἀτομικὴ εὐχαριστία, τὸ νὰ λέει κανεὶς ἀδιαλείπτως «Εὐχαριστῶ, Θεέ μου γιὰ ὅλα» καὶ κυρίως ἡ ἐκκλησιαστικὴ εὐχαριστία, ἡ συμμετοχή του στὴ Θεία Εὐχαριστία, στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν κορυφαία στιγμὴ τοῦ ὁποίου ψάλλουμε: «Σὲ ὑμνοῦμεν, Σὲ εὐλογοῦμεν, Σοὶ εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, ὁ Θεὸς ἠμῶν». Ἀπὸ τὸ στόμα μᾶς πρέπει νὰ βγαίνει πρῶτα ὁ εὐχαριστιακὸς λόγος τοῦ Ἰώβ: «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» καὶ ὕστερα ὁ παρακλητικὸς λόγος: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ , ἐλέησον μέ». Οἱ δυσκολίες καὶ τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς, ἡ καθημερινὴ πάλη μὲ τὴ φθαρτότητα τοῦ σώματος, ἡ ἐπίγνωση τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν καὶ ἀκαθαρσιῶν μας, μᾶς παρασύρουν στὸ νὰ ἐπιμένουμε στὸ «Κύριε ἐλέησον» καὶ νὰ ξεχνᾶμε τό: «Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίω», ὅπως ἔλεγε μία πονεμένη γιαγιά, ἡ ὁποία ἔχοντας ὑπομείνει τὰ πάνδεινα στὴ ζωὴ της χωρὶς γογγυσμὸ καὶ παραπικρασμό, στὸ τέλος ἀξιώθηκε νὰ γευθεῖ τὴ θεωρία τοῦ ἀκτίστου φωτὸς κατὰ τὴ θεία λειτουργία. «Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίω» πρῶτα ἀπὸ ὅλα, γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ εὐχαριστιακὴ τάξη πραγμάτων: «Εὐχαριστία, Δοξολογία, Ἱκεσία». Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίω, γιατί ὁ Κύριος μᾶς καθαρίζει συνεχῶς ἀπὸ τὴν πνευματική μας λέπρα, μᾶς ἐλεεῖ καὶ μᾶς σώζει καὶ ἔτσι ὀφείλουμε νὰ μιμούμαστε τὸν εὐγνώμονα Σαμαρείτη, πρώην λεπρό, λέγοντας «Δόξα τῷ Θεῶ πάντων ἕνεκεν».

ΠΗΓΗ