Κυριακή Στ ́ Λουκᾶ

«ὑπό τοῦ διαβόλου τυρρανούμενον τό γένος τῶν ἀνθρώπων»

Κάθε εὐαγγελική περικοπή ἀποτελεῖ ἕνα χαρμόσυνο μήνυμα γιά τό σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας σέ κάθε χρονική στιγμή. 

Μαρτυρεῖ καί κηρύσσει πώς ὁ ἐρχομός τοῦ Κυρίου ἦταν καί εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί ἡ κατάργηση τοῦ ἔχοντος «τὸ κράτος τοῦ θανάτου, τοῦτ' ἔστι τὸν διάβολον».

Ἡ Ἐκκλησία μιλώντας γιά τή δύναμη καί τό ἔργο τῶν σκοτεινῶν δαιμονικῶν δυνάμεων, δέν ἀποσκοπεῖ στό φόβο ἀλλά στήν προετοιμασία τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἐκγύμνασή των στήν πάλη «πρὸς τὰς ἀρχάς [...] πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις».

Ἡ σημερινή ἐποχή κυβερνᾶται ἀπό ἕνα πνεῦμα σύγχρονο, μοντέρνο, μετανεωτερικό, πού ἀμφισβητεῖ τίς παραδομένες χριστιανικές ἀξίες καί ἐπιθυμεῖ νά ἐλέγχει τήν ψυχική καί πνευματική πρόοδο τοῦ ἀνθρώπου.

Ἕνα πνεῦμα τό ὁποῖο κρύβει τήν ὕπαρξη ἀλλά καί τίς προθέσεις τῶν πονηρῶν πνευμάτων.

Οἱ δαίμονες προσωποποιοῦν τό κακό το ὁποῖο ἔτσι δέν εἶναι μία ἀφηρημένη ἤ αὐθύπαρκτη ὀντότητα. Καί, ἄν καί πλάσματα τοῦ Θεοῦ, μέρος τοῦ ἀόρατου κόσμου, ἀποτελοῦν προσωπικές τραγικές ὑπάρξεις.

Ἔχουν πλήρη ἐπίγνωση τοῦ ἐαυτοῦ τους καί διαθέτουν δική τους ἐλεύθερη βούληση.

Ὁ ἐγωισμός καί ὁ φθόνος ὁδήγησαν τό Διάβολο νά μετατρέψει τήν ἀγάπη πρός τό Θεό σέ φιλαυτία ξεκινώντας μαζί μέ ἄλλες πνευματικές δυνάμεις ἀνταρσία ἐνάντια στό Θεό. Ἔτσι δημιουργήθηκε τό κακό, ὡς θέλημα ἐνάντια στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς μίσος ἐνάντια στή θεία ἀγάπη, ὡς ὑπεύθυνη, συνειδητή, ἐλεύθερη καί συνεπῆ πράξη.

Ὁ Διάβολος ἀναγνωρίζει τό Θεό, ὁμολογεῖ τήν παντοδυναμία του, ὁμολογεῖ τή θεότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά μισεῖ τήν Ἀγάπη Του. Αὐτό εἶναι καί τό βασανιστήριο τῶν δαιμόνων: ἐνῶ ἐκεῖνοι μισοῦν τό Χριστό, Ἐκεῖνος ἐξακολουθεῖ νά τούς ἀγαπᾶ καί νά τούς φροντίζει.

Ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ καί τό σύμβολό της ὁ Σταυρός ἀποτελεῖ τή φρικτότερη ὅραση τῶν δαιμόνων γιατί ἐκφράζει τήν ἀστείρευτη Ἀγάπη Του.

Ἐρωτηθεῖς ὁ δαιμονισμένος πώς λέγεται, ἀπαντᾶ «Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν». Ἡ ἀπάντηση φανερώνει τόν τρόπο δράσης τῶν δαιμόνων. Τό πλῆθος τῶν προσώπων μαρτυρεῖ τή διαίρεση, τή διάσπαση, τῆς ὁλότητας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης ἀπό τίς δαιμονικές δυνάμεις. Τήν ἀποσποῦν ἀπό τό Θεό, τούς συνανθρώπους καί τέλος τή διαμελίζουν.

Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ὡς ἑνιαῖο πρόσωπο, ὡς συγκροτημένη ὕπαρξη σέ πλήρη ἁρμονία στό ἐσωτερικό της. Ἱκανό νά κοινωνεῖ τόσο μ’ Ἐκεῖνον ὅσο καί μέ τό συνάνθρωπό του.

Ὁ θρυμματισμός τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο νά γίνεται ἕνα πλῆθος, μία μάζα ἀπρόσωπη, κινούμενη ἀπό ἀνεξέλεγκτες δυνάμεις. Ἀποτέλεσμα ἡ μετάπτωση στήν ἀπομόνωση, τήν ἀποξένωση καί τήν ἀφόρητη μοναξιά.

Αὐτός εἶναι ὁ ἀνθρώπινος Ἅδης: τόπος σκοτεινός, τόσο ἐσωτερικός, ὅπου ὁ ἄνθρωπος βιώνει τήν προσωπική κόλασή του, τήν ἀφόρητη ἀπελπιστική μοναξιά του. Ζεῖ στήν ἀπουσία τῆς Ἀγάπης καί τῆς ἐπικοινωνίας. Κλεισμένος στόν ἑαυτό του, τήν προσωπική φυλακή του, βιώνει ἕναν πνευματικό θάνατο.

Κοιτάζοντας πάλι στό σήμερα θά δοῦμε μιά μεθοδολογία σύγχρονη, μοντέρνα, μετανεωτερική, πού ἀποσκοπεῖ ἀπό μόνη της τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ψυχικῆς ἠρεμίας. Σύμβουλοι, ψυχοθεραπευτές, σχολές κοινωνικῆς ἀποκατάστασης, ψυχολόγοι, ψυχίατροι μ’ ἕνα πλῆθος φαρμάκων, ὅλα ὅσα ἔχει νά ἐπιδείξει ὡς τώρα τό ἀνθρώπινο πνεῦμα. Ὅλα καλά, ὅλα σωστά μέσα στά ὅριά τους ἀλλά τό θαῦμα δέν ἐπιτελεῖται.

Εἶναι γνωστή ἡ ἱστορία τῆς γυναίκας τῆς οὔσης «ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα», πού ὅσο κι ἄν προσπάθησε καί «τοῖς ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον» δέ μπόρεσε νά θεραπευτεῖ.

Ὅσο κι ἄν προοδεύσει ὁ ἄνθρωπος καί ὅσο κι ἄν προσπαθήσει νά κατακτήσει τό Σύμπαν, δέ θά μπορέσει ποτέ νά ἀποκαταστήσει τήν ἁρμονία καί τήν ψυχική ἑνότητά του.

Τό «θαῦμα», ἡ ἀποκατάσταση τῆς θείας εἰκόνας στό ἀρχαῖο κάλλος μέσω τῆς ὑπέρβασης τῆς ἁμαρτίας, τοῦ χωρισμοῦ καί τῆς μοναξιᾶς, γίνεται μόνο στό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτός μας ἑνώνει μέσα στό Σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία Του. Ἡ διάσπαση, ἡ διαίρεση, ὁ χωρισμός, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας,

καταργοῦνται μέσα στή Θεία Εὐχαριστία. Ἐκεῖ ὁ Χριστός μᾶς ἑνοποιεῖ.

Μᾶς κάνει ἕνα Σῶμα μαζί Του καί μεταξύ μας. Γι’ αὐτό ὁ εὐσυνείδητος

ἐκκλησιασμός ἔχει τόση σημασία γιά μᾶς.

Ἔτσι, τό «θαῦμα» ἐπιτελέστηκε. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ

ἀπομάκρυνε τούς δαίμονες ἀπό τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί

ἀποκατέστησε τήν ἑνότητά της. Αὐτός πού ἦταν πρίν ὁ φόβος καί ὁ

τρόμος τῶν συνανθρώπων τοῦ κάθεται τώρα «ἰματισμένος καί

σωφρονισμένος» στά πόδια τοῦ Χριστοῦ.

Καί σήμερα στόν κόσμο μας ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού σκορπίζουν τό

φόβο καί τόν τρόμο. Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς, ὅμως, βρίσκεται στή δύναμη

τῆς Θείας Χάρης. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας δείχνει πώς καμία ψυχοσωματική

ἀσθένεια δέν εἶναι ἀθεράπευτη.

Ἡ ἐπανασύνδεση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό ἐπιτυγχάνεται μόνο μέσω

τοῦ Θεανθρώπινου Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ ἄνθρωπος θεραπεύεται ἀπό

τά ποικίλα πάθη του, πράξη πού ἀκτινοβολεῖται ἀπό τό σύνολο τῆς

ὕπαρξής του.

Ὁ πρώην δαιμονισμένος φοβόταν, φοβόταν πολύ. Φοβόταν μήπως

τοῦ ξανασυμβεῖ τό ἴδιο καί παρακαλοῦσε τό Χριστό νά τόν πάρει, νά τόν

κρατήσει κοντά Του. Ὁ Χριστός ὅμως ἐπέλεξε νά μείνει Ἐκεῖνος κοντά

του. Τόν ἔστειλε νά διηγηθεῖ στούς οἰκείους του τά ὅσα θαυμάσια ἔκανε ὁ

Θεός σ’ αὐτόν.

Ὁ πρώην δαιμονισμένος καταλήγει ἀπόστολος καί μάρτυρας τοῦ

Χριστοῦ. Μέσα του πλέον ζεῖ ὁ Χριστός καί μέ αὐτή τή δύναμη «ἀπῆλθε

κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς». Ἀμήν.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Κίτσιος

Ἐφημέριος Ἁγίου Χαραλάμπους Περάματος

ΠΗΓΗ