«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή 27 Ὀκτωβρίου 2019

Ζ΄Λουκᾶ (η΄41-56)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέσα ἀπό τό 12ο κεφάλαιο τῆς δεύτερης ἐπιστολῆς του πρός τούς Κορινθίους, μέ ἔντονη ἐξομολογητική διάθεση μᾶς κάνει κοινωνούς μιᾶς προσωπικῆς του δυσκολίας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀγαποῦσε πολύ τούς Κορινθίους, ἀλλά ἐπειδή τόν στενοχωροῦσαν μέ διάφορα θέματα, τούς κοινοποιεῖ καί ἕνα προσωπικό του πρόβλημα, γιά νά τούς δώσει παράδειγμα ὑπομονῆς, ὑπακοῆς, πειθαρχίας καί ταπεινῆς ἐκφορᾶς τῆς ζωῆς κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ τούς ἀπαρίθμησε τίς πολλές ταλαιπωρίες, πού ὑπέστη ὡς ἀπόστολος Χριστοῦ, ὁμιλεῖ γενικά γιά τό πρόβλημα, πού τόν ταλαιπωροῦσε χωρίς νά λέει, ἄν ἦταν θέμα ὑγιείας ἤ κάτι ἄλλο. Μάλιστα ὁμολογεῖ, πώς ζήτησε ἀπό τόν Χριστό νά τοῦ κάνει τήν χάρη καί νά τόν ἐλευθερώσει ἀπό αὐτό τό πρόβλημα, ὄχι γιά νά ζήσει ἄνετα, ἀλλά γιά νά μπορεῖ ἀπρόσκοπτα καί μέ μεγαλύτερη εὐχέρεια νά κηρύττει τό Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ὁ Χριστός ὅμως παρά τίς παρακλήσεις καί τίς ἱκετήριες προσευχές καί δεήσεις του, δέν τοῦ ἔκανε μιά τέτοια χάρη. Καί ὄχι μόνον δέν τόν ἀπάλλαξε ἀπό τήν δυσκολία αὐτή, ἀλλά ἐπιπλέον τοῦ διασαφήνισε, πώς τοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη, πού τοῦ δίδει καί πώς τό προσωπικό του αὐτό πρόβλημα ὑπάρχει, γιά νά φαίνεται ξεκάθαρα ἡ πληρότητα τῆς δύναμης τοῦ Χριστοῦ στή ζωή καί τό ἔργο του. Πώς ὅ,τι κάνει δηλαδή, τό καταφέρνει ἐξαιτίας τῆς χάρης, πού τοῦ ἐμπιστεύεται ὁ Θεός καί ὄχι ἐξαιτίας τῶν ἱκανοτήτων του ἤ τῶν χαρισμάτων του μόνον. Πράγματι ὁ Παῦλος ἔκτοτε καυχιόταν γιά αὐτόν τόν σταυρό του καί συνέχισε τό λαμπρό ἱεραποστολικό του ἔργο μέ περισσότερη δύναμη, ἀλλά καί χαρά, γνωρίζοντας, πώς ὁ Χριστός τηρεῖ τίς ἰσορροπίες στή ζωή του, σέ σημεῖο νά γράψει στούς Γαλάτες: «Δέν ζῶ πιά ἐγώ, ἀλλά μέσα μου ζῆ ὁ Χριστός» (β 20).

Ἀσύγκριτο ὑπόδειγμα παράθεσης τοῦ ἀνθρώπου στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ταυτόχρονα καί ἀκατανόητο ἦθος γιά τήν σύγχρονη ἐκκοσμικευμένη διανόηση τῶν περισσοτέρων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Ἀλήθεια, πῶς εἶναι δυνατόν μέσα ἀπό τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά φανερώνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ; Καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά δέν σταματοῦν οἱ ἐρωτήσεις: «Γιατί ὑποφέρω; Γιατί ἐγώ; Γιατί σ’ἐμένα;» Ὑπαρξιακά ἐρωτήματα δύσκολα, τά ὁποῖα χωρίς τήν πίστη στόν Χριστό ἐξουθενώνουν τόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγοῦν σέ ἀπελπισία. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀπογοητεύονται κατάφωρα καί συντρίβονται στήν προσπάθειά τους νά βροῦν μιά ἀπάντηση. Καί τοῦτο διότι ἀγνοοῦν τήν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς τήν δίνει ὁ Κύριος στόν Παῦλο. «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου».

Οἱ ἄνθρωποι δικαιολογημένα, ὅπως τότε ὁ Παῦλος, ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάποια ἀσθένεια, ἀπό πόνο ἤ ταλαιπωρία. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς ἀπάντηση μᾶς δίνει τή δυνατότητα νά ἀντέξουμε τόν πόνο.Ἡ ἀσκητική γραμματεία τῆς Ἐκκλησίας μας καί οἱ Πατέρες στά συγγράμματά τους συμβουλεύουν νά μήν ζητοῦμε ἀπό τόν Χριστό νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τόν πρόβλημα, τόν πόνο ἤ τήν δυσκολία, ἀλλά νά μᾶς δίνει τή Χάρη Του καί μέ τήν δύναμή Του νά ἀνταπεξερχόμαστε στίς ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς, γιά νά συνεχίζουμε τόν ἀγῶνα μας, ὅπως μᾶς τόν ἐμπιστεύθηκε Ἐκεῖνος.

Σέ αὐτό τό σημεῖο ὀφείλουμε νά μιμηθοῦμε τόν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος στά πλαίσια τῆς ἱεραποστολικῆς του δραστηριότητος, πού ἐκτείνεται σέ ὅλη τήν τότε οἰκουμένη, ἐπισκέφθηκε ξανά καί ξανά τίς Ἐκκλησίες πού ἵδρυσε, ἀπέστειλε διδακτικές καί ποιμαντικές ἐπιστολές, ὁμιλώντας μέ ἐπαινετικά λόγια γιά τούς χριστιανούς παραλῆπτες τῶν ἐπιστολῶν ἤ γιά τούς συνεργάτες του.

Ἐπ’ οὐδενί δέν ἄφησε τήν πικρία του γιά τόν δικό του πόνο νά ἐπηρεάσει τή συμπεριφορά του πρός τούς ἄλλους. Οὔτε ἔμεινε πεισματικά στό παράπονό του, ὅπως πολλοί, κατά τά ἄλλα εὐσεβεῖς Χριστιανοί,  οἱ ὁποῖοι ἐνώπιον κάποιου προβλήματος, ἀντί νά ταπεινωθοῦν καί νά ζητήσουν χάρη καί ἔλεος γιά νά ἀνταπεξέλθουν, ἐπιλέγουν νά παραπονιοῦνται σέ μόνιμη βάση καί νά ἐπιδίδονται σέ μιά συνεχῆ γκρίνια, πού ἐπιδοτεῖ τόν ἀνθρώπινο ἐγωϊσμό, γιά νά γεννᾶ μῖσος, κακία, φθόνο καί ἄλλες ἁμαρτωλές καταστάσεις ἀκόμη καί ἀντιδικία μέ τόν ἴδιο τόν Θεό, ὡς ὑπεύθυνο, -ἄπαγε τῆς βλασφημίας- τῆς κάθε δυσκολίας τους.

Άγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή Κυριακή ἔρχεται στόν ἀπόηχο τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου καί λαμπρύνεται ἀπό τήν μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Νέστορος, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἱκέτιδα ὁμολογία του «Θεέ τοῦ Δημητρίου βοήθει μοι», ἐνίκησε τόν ἀνίκητο κατά ἄνθρωπον Λυαῖο μέσα στό στάδιο τῆς Θεσσαλονίκης, φανερώνοντας τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ βρίσκει τήν πληρότητά της μέσα ἀπό τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσα μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, φαίνονται ξεκάθαρα μέσα ἀπό τήν ἀνέλπιστη νίκη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Νέστορος ἐπί τοῦ Λυαίου. Φαίνεται μέ παραστατικό τρόπο, πώς ἀρκεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά ἐνδυναμώσει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν ἀναδείξει νικητή, ἐπί τοῦ κατά κόσμον δυνατοῦ καί ἀήτητου.

Τό ἴδιο θαῦμα ἔγινε καί πολλούς αἰῶνες πρίν, ὅταν ὁ Δαυίδ νίκησε τόν Γολιάθ. «Φρόντισε ἄνθρωπε, προτρέπει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, νά ζῇς σύμφωνα μέ τούς νόμους τοῦ Θεοῦ καί κανείς ποτέ δέν θά σέ νικήσει, ἀλλά καί ἄν φαίνεσαι, ὅτι εἶσαι πιό ἀδύναμος ἀπό ὅλους, θά εἶσαι ὁ δυνατώτερος ἀπό ὅλους».

Ἀλλά καί στήν ἐποποιϊα τοῦ 1940, ὅπως αὔριο θά ἑορτάσουμε, ἕνα παρόμοιο θαῦμα συντελέσθηκε. Ἕνα ἀπό τά πολλά θαύματα τῆς Ἱστορίας μας καί μάλιστα τῶν νεωτέρων χρόνων, πού ὀφείλεται ξεκάθαρα στήν «συλλειτουργία» τῆς θεϊκῆς χάρης καί τοῦ ἀνθρωπίνου ἀγῶνος γιά τήν ἐλευθερία. Οἱ Ἕλληνες μαχητές, ἀγωνιζόμενοι ὡς ἄλλος Νέστορας ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος, κατατρόπωσαν τά ἐχθρικά στρατεύματα, ἔχοντας ὄχι τήν ὑπεροχή τῶν ὅπλων ἤ τῶν ὁπλιτῶν, ἀλλά στό ὄνομα τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ καί μέ τήν πρεσβεία τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ Γένους μας. Μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω στούς τύμβους τῶν ἡρώων μας, οἱ δοξαστικές καμπάνες τῆς Ἐκκλησίας μας σημαίνουν τά εὐχαριστήρια στήν Παναγία μας, ἀφοῦ σέ Ἐκείνη ἡ ἐθνική μας συνείδηση ἀπέδωσε γιά μία ἀκόμη φορά «τά νικητήρια», ὀνομάζοντάς Την Ἁγία Σκέπη καί Ἐλευθερώτρια καί μεταφέροντας ἔκτοτε καί τήν ἑορτή τῆς ἁγίας Σκέπης ἀπό τήν 1η στήν 28η Ὀκτωβρίου. Σκεφθήκαμε ἄραγε ποτέ, ὅτι οἱ δύο σημαντικότερες Ἐθνικές μας ἑορτές ἔχουν ὡς ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό ὅτι συνεορτάζονται μέ μία ἑορτή της Παναγίας μας, τήν 25η Μαρτίου μέ τόν Εὐαγγελισμό της καί τήν 28η Οκτωβρίου μέ τήν Ἁγία Σκέπη της;

Ἄς ἀναλογισθοῦμε, λοιπόν, τήν ἀναγκαιότητα τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Κυρίως ἄς μάθουμε νά ζητοῦμε τήν χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά ζοῦμε κατά τό θέλημά Του. Γράφει πολύ χαρακτηριστικά ὁ καθηγητής Θεολογίας Π.Β. Πᾶσχος στό βιβλίο του «Ἔρως Ὀρθοδοξίας»: «Ὅποιος καὶ νὰ 'σαι, γύρισε τὰ μάτια καὶ τὰ χέρια σου στὸν οὐρανὸ καὶ «ὁ Θεὸς τοῦ Δημητρίου» θὰ σὲ βοηθήσει...Ὅσο μεγάλος κι ἂν εἶναι ὁ Λυαῖος, ἂν δὲν εἶναι πάνω του ὁ φόβος καὶ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, θὰ πέσει. Κι ὅσο μικρὸς καὶ ἂν εἶναι ὁ Νέστωρ, ὅταν ἔχει τὸ Θεὸ μαζί του θὰ νικήσει.» Ἀμήν.

π. Σ.Κ.

ΠΗΓΗ