ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ́ ΛΟΥΚΑ (27–10–2019)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀκούσαμε γιά ἕνα διπλό θαῦμα, γιά δυό τραγικές καταστάσεις πού συναντᾶμε σέ τούτη τήν ζωή.

Ἀναφερόμαστε στήν ἀσθένεια καί στό θάνατο πού εἰσῆλθαν στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου μετά τήν παρακοή καί τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Παράδεισο. Ἐπιφέρουν στόν ἄνθρωπο ψυχικό ἤ σωματικό πόνο ἤ καί τά δύο καί καθιστοῦν τή ζωή του ἀνυπόφορη. 

Ἡ γυναίκα τῆς περικοπῆς, ἡ αἱμορροοῦσα, βασανιζόταν 12 χρόνια ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς αἱμορραγίας καί ὁ Ἰάειρος, ἄρχοντας τῆς Συναγωγῆς, πονοῦσε μπροστά στήν ἀσθένεια καί τελικά το θάνατο τῆς δωδεκάχρονης κόρης του.

Ἡ γυναίκα ἀνώνυμη, ὁ Ἰάειρος ἐπώνυμος, ἡ γυναίκα ἀνίσχυρη στήν κοινωνία, ὁ Ἰάειρος πανίσχυρος κι ὅμως καί οἱ δύο καταφεύγουν στόν Ἰησοῦ Χριστό μέ πίστη καί βεβαιότητα.

Ἀναζητοῦν τόν εὐεργέτη τῆς ζωῆς, ἀναζητοῦν καί πιστεύουν στήν ἀγάπη καί ὁ Χριστός δέν τούς ἐγκαταλείπει, διότι ὁ Χριστός «ἀγάπη ἐστί». Προχωρεῖ σέ διπλή εὐεργεσία, σέ διπλό θαῦμα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης γυναίκας καί τό δεύτερο ἡ ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου. Καί τά δύο ὁ Κύριος τα ποιεῖ μέ τόν λόγο Του καί φανερώνουν ὅτι ὁ τῶν ὅλων Κύριος δέν κάνει διακρίσεις, διότι «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

Ἡ θερμή πίστη, πού ἐπέδειξαν τόσο ἡ γυναίκα ὅσο καί ὁ πονεμένος πατέρας, ὁδήγησε τόν Κύριο στά θαύματα, ἐπιβεβαιώνοντας τήν εὐαγγελική ρήση πού λέγει ὅτι «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».

Γιά αὐτή τήν πίστη γίνεται ἀναφορά καί στό βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης ὅταν λέγει: «γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς», διότι ἡ ζέουσα πίστη τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό τόν ὁδηγεῖ στήν ἀγκαλιά τοῦ Εὐεργέτη τῆς ζωῆς καί νικητή τοῦ θανάτου.

Ἡ πίστη ὁδηγεῖ σέ προσωπική ἕνωση τόν ἀνθρῶπο μέ τόν Θεό. 

Πίστη, κατά τόν Ἀπ. Παῦλο, εἶναι«ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Πίστη στόν ἐν Τριάδι Θεό, στόν Πατέρα, στό σαρκωμένο Λόγο καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Πιστεύουμε στή Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Στό ἕνα Βάπτισμα καί σέ ὅσα περιλαμβάνονται στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Γεμίζει τήν ψυχή ἡ πίστη μέ θεία παρηγοριά. Ἔτσι οἱ θλίψεις χάνουν τόν τραγικό τους χαρακτήρα καί ὁδηγοῦν σέ μιά ἄλλη διάσταση ποῦ φωτοβολεῖ τήν ἐλπίδα.

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τονίζει τήν ἀναγκαιότητα τῆς πίστης προκειμένου νά πραγματοποιηθεῖ τό θαῦμα: “Θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκέν σε” καί στόν Ἰάειρο, πού τόν εἰδοποίησαν ὅτι ἡ κόρη τοῦ πέθανε καί νά μήν ταλαιπωρεῖ ἄλλο τόν Διδάσκαλο, τοῦ ἁπαντά: “μὴ φοβοῦ, μόνο πίστευσον, καὶ σωθήσεται”.

Σέ ἀντιδιαστολή ὅμως μέ τήν πίστη καί τούς πιστεύοντες ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι οἱ μή πιστεύσαντες, πού στήν ἐν λόγῳ περικοπῆ εἶναι οἱ συγγενεῖς του μικροῦ κοριτσιοῦ, πού γέλασαν μέ τόν Χριστό, ὅταν τούς εἶπε νά μήν κλαῖνε γιατί τό κορίτσι δέν πέθανε. Ἡ ἀπελπισία τούς εἶχε ἐξανεμίσει κάθε ἐλπίδα καί πίστη πρός τόν Θεό, καί θεωροῦσαν πώς ὅλα πιά εἶχαν χαθεῖ.

Μέσα στό πέλαγος τῆς βιοπάλης καί τῆς καθημερινότητας, συχνά αἰσθανόμαστε ἀνίσχυροι, ἀδύναμοι, νικημένοι. Νιώθουμε ὅτι δέν ἔχουμε ἀπό ποῦ νά κρατηθοῦμε, ποῦ νά στηριχτοῦμε καί νά πάρουμε δύναμη γιά νά ἀντεπεξέλθουμε στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Συχνά μιά ἀσθένεια, μιά ἀνυπέρβλητη δυσκολία μᾶς βυθίζει στήν ἀπόγνωση καί τήν ἀπελπισία.

Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἀπευθύνεται μόνο στόν Ἰάειρο καί στόν κάθε πονεμένο πατέρα καί μητέρα, ἀλλά στόν καθένα μας καί μᾶς λέγει: “μόνο πίστευσον, καί σωθήσεται”. Ἅς ἀκούσουμε τά λόγια Του καί ἅς ζητήσουμε τήν εὐλογία Του. Ἀμήν.

Πρωτοπρεσβύτερος

Κων/νος Σιόντης

ΠΗΓΗ