ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ – 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019

(Λκ. η΄ 5-15)

Ἡ Ἐκκλησία μας ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μὲ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἐκεῖνο ποὺ θέλει νὰ προβάλλει δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ σπορέα Χριστοῦ καὶ μάλιστα κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς περιόδου τοῦ δικοῦ της ἔργου σπορᾶς καὶ καλλιέργειας τῶν πιστῶν. Ἐπιπλέον θέλει νὰ θυμίσει στοὺς πιστούς της τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ κηρυκτικοῦ καὶ ἁγιαστικοῦ ἔργου της μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάγκη γιὰ καρποφορία, ὅπως αὐτὴ ἐπισημαίνεται στὴν παραβολὴ ποὺ μόλις ἀκούσαμε.

Πρὶν προχωρήσουμε ὅμως, ἀξίζει νὰ σταθοῦμε στὴν προτίμηση τοῦ Κυρίου νὰ μιλᾶ μέσα ἀπὸ παραβολές. Ἄλλωστε τὸ ἕνα τρίτο (1/3) περίπου τῆς διδασκαλίας Του καλύπτεται ἀπὸ παραβολές. Γιατί ὅμως ὁ Ἰησοῦς προτιμᾶ αὐτὸν τὸν τρόπο διδασκαλίας; Σίγουρα ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ τὶς παραβολὲς γιὰ νὰ μεταφέρει τὸ μήνυμά του στοὺς συγχρόνους Του Ἰουδαίους, ἀφοῦ αὐτοὶ εἶχαν συνηθίσει αὐτὴν τὴν διδακτικὴ μέθοδο ἀπὸ τοὺς διδασκάλους τῆς ἐποχῆς τους. Εἶναι ἐπίσης γνωστὸ ὅτι οἱ εἰκόνες καὶ πιὸ εὔκολα γίνονται κατανοητὲς καὶ πιὸ εὔκολα ἐντυπώνονται στὴ μνήμη μας. Ἔτσι καὶ ὁ Ἰησοῦς χρησιμοποιεῖ εἰκόνες καὶ παραστάσεις ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς Του γιὰ νὰ κάνει πιὸ εὔκολα κατανοητὸ τὸ κήρυγμά Του.

Ὅμως, ὑπάρχει καὶ μία τρίτη ἐξήγηση γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ἐπιλέγει ὁ Κύριος γιὰ νὰ κάνει τὴ διδασκαλία Του. Λέει, λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς στοὺς μαθητές Του, ὅταν τὸν ρωτοῦν γιὰ τὸ νόημα τῆς παραβολῆς: «Ὑμὶν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς ἴνα βλέποντες μὴ βλέπωσιν καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν». Μὲ τὶς παραβολές, δηλαδή, ἀπὸ τὴ μία ἀποκαλύπτονται τὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στοὺς μαθητὲς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη συγκαλύπτονται καὶ προφυλάσσονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὸν κύκλο τῶν μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν ἀποκλείει βέβαια κανέναν ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν διδασκαλία Του καὶ πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καταφέρνει ὅμως, μὲ αὐτὸν τὸν παιδαγωγικὸ τρόπο νὰ ἀποφύγει παρερμηνεῖες καὶ τὴν δημόσια μεσσιανικὴ ἀναγνώρισή του ἀπὸ ἕναν λαὸ ὁ ὁποῖος ἔχει ἐθνικοαπελευθερωτικὲς προσδοκίες ἀπὸ τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία. Ἐπίσης ἀποφεύγει παρερμηνεῖες ἀπὸ μέρους τῶν Ρωμαίων οἱ ὁποῖοι σίγουρα θὰ ἀντιδροῦσαν στὸ ἄκουσμα τῆς λέξης «βασιλεία», ἀφοῦ αὐτοὶ τὴν καταλάβαιναν ὡς ἐπίγεια πραγματικότητα, τὴν ὁποία μάλιστα ἤλεγχαν.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τὶς παραβολὲς ποὺ χρησιμοποιεῖ προκαλεῖ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ἀκροατῶν του καὶ ἐξηγεῖ τὸ βαθύτερο νόημά τους σ’ αὐτοὺς ποὺ ὄντως ἐκδηλώνουν ἐνδιαφέρον γι’ αὐτές. Ἄρα λοιπὸν οἱ παραβολὲς ἀπὸ τὴ μία διαφωτίζουν τὸ κήρυγμα γιὰ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτοὺς ποὺ πραγματικὰ ἐνδιαφέρονται καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ συγκαλύπτουν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀδιαφοροῦν ἢ εἶναι ἐχθρικοὶ ἀπέναντί του. Ἂν πάλι ἀλλάξει ἡ στάση τῶν τελευταίων τότε καὶ πάλι γίνονται ἀποκαλυπτικές τοῦ κηρύγματος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Στὴ σημερινὴ λοιπὸν παραβολὴ τοῦ σπορέως ποὺ ἀκούσαμε βλέπουμε τὸν Θεὸ-σπορέα νὰ σκορπίζει πλουσιοπάροχα τὸν σπόρο του στὴ γῆ, μὲ τὴν ἀφθονία ποὺ διακρίνει τὸν Θεὸ ὡς χορηγὸ κάθε ἀγαθοῦ, χωρὶς διακρίσεις ἢ προτιμήσεις. Ὅμως ἐνῶ ὁ σπόρος πέφτει ἐν ἀφθονία παντοῦ τὸ ἀποτέλεσμα δὲν εἶναι τὸ ἴδιο ἀλλὰ ἀνάλογο μὲ τὴν δεκτικότητα καὶ τὴν ἀποδοτικότητα τῆς γὴς ποὺ τὸν δέχτηκε. Καὶ εἶναι τέτοια μάλιστα ἡ ἀποδοτικότητα τῆς εὔφορης γὴς ὥστε ὁ καρπὸς της ἐπισκιάζει κάθε προηγούμενη ἀποτυχία ἀφοῦ αὐτὴ «ἐποίησεν καρπὸν ἑκατονταπλασίονα».

Εἶναι ἀλήθεια, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅτι πολλὲς φορὲς στὴ ζωὴ μας μπορεῖ νὰ βρεθοῦμε νὰ μοιάζουμε σ’ ἐκεῖνες τὶς ἄγονες κατηγορίες ἐδάφους τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Ἄλλοτε ἀπὸ ἀμέλεια, ἄλλοτε ἀπὸ ἐπιπόλαιη ἀντιμετώπιση τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς μας καὶ ἄλλοτε ἀπὸ ἀδυναμία νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν εὐχαρίστηση τῆς στιγμῆς, ἐμποδίζουμε τὴν καρποφορία τοῦ θείου λόγου μέσα μας. Ἔτσι ἀπὸ τὴ μία, βιαζόμαστε γιὰ τὴν πνευματική μας ξηρασία νὰ διώξουμε τὴν εὐθύνη ἀπὸ πάνω μας καὶ νὰ τὴν μεταφέρουμε στοὺς ἄλλους, στοὺς θεσμοὺς ἢ στὰ πρόσωπα. Ὡστόσο ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ εἶναι ἕνα κάλεσμα αὐτοκριτικῆς καὶ αὐτοελέγχου τῆς πνευματικῆς μας κατάστασης, ὥστε ὁ καθένας μας νὰ στρέψει τὴν προσοχή του στὸ ἔδαφος ποὺ ἐκπροσωπεῖ γιὰ τὸ σπόρο τοῦ θείου λόγου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὀφείλουμε νὰ ἑστιάσουμε στὸ γεγονὸς ὅτι παρὰ τὶς ἀποτυχίες ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τελικὰ καρποφορεῖ καὶ μάλιστα δίνοντας καρπὸ ἑκατὸ φορὲς περισσότερο ἀπὸ τὸν κανονικό. Ἑπομένως γιὰ τὴν ἄγονη πνευματική μας κατάσταση εἴμαστε ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνοι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἐὰν ὅμως ἐργασθοῦμε μὲ ὑπομονὴ στὸ «χωράφι» τῆς ζωῆς μας τότε σίγουρα ὁ Θεὸς θὰ δώσει «καρπὸν ἑκατονταπλασίονα». Ἀμήν.

π.Α.Κ.Γ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ