ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ – 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019

(Λκ. ζ΄ 11-16)

Μία συνάντηση μεγάλης σημασίας γίνεται κατὰ τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπῆ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὴν πύλη τῆς πόλεως Ναΐν τῆς Γαλιλαίας: Ἡ πομπὴ ποὺ συνοδεύει τὸ νεκρὸ παιδὶ μίας χήρας γυναίκας στὸν τάφο συναντιέται μὲ τὴ συνοδεία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς συναντᾶ μπροστὰ του τὸ θάνατο. Τὸ σβήσιμο κάθε ἐλπίδας βρίσκεται ἀντιμέτωπο μ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ἐλπίδα, ἡ ζωὴ καὶ τὸ μέλλον τοῦ κόσμου. Σὲ μία τέτοια συνάντηση ἀσφαλῶς νικητὴς εἶναι ὁ ἰσχυρότερος, αὐτὸς ποὺ πατᾶ τὸ θάνατο, διαλύει τὴ θλίψη του καὶ δείχνει πρὸς τὴν ἀνατολὴ ἑνὸς νέου κόσμου. Μόνο Αὐτὸς ἔχει τὴ θεία αὐθεντία καὶ ἐξουσία νὰ προφέρει τὴ φράση ποὺ διαβάζουμε στὴν περικοπή μας: «Νεανίσκε, σοὶ λέγω∙ ἐγέρθητι». Εἶναι μία διαταγὴ τῆς ζωῆς πρὸς τὸ θάνατο, μία πρόσκληση τοῦ νικητῆ τῆς ζωῆς πρὸς τὸν ἡττημένο ἀπὸ τὸ θάνατο ἄνθρωπο.

Ὁ θάνατος προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἐπανάσταση κατὰ τοῦ Θεοῦ, τὴν προβολὴ τοῦ ἐγώ του σὰν κέντρο τοῦ παντός∙ τὸ ἐγὼ τονίζεται καὶ αὐτοεπιβεβαιώνεται μὲ κάθε τρόπο μέσα στὴ ζωή, γιατί φοβᾶται τὴν ἐξαφάνισή του καὶ τὸν ἐκμηδενισμό του ἀπὸ τὸ θάνατο. Ἔτσι, ἢ παραβλέπει κανεὶς ἀλαζονικὰ τὴν ἀργὰ ἢ γρήγορα ἐπερχόμενη καταστροφικὴ παρουσία τοῦ θανάτου καὶ αἰφνιδιάζεται ἀπροετοίμαστος γι’ αὐτὴ τὴ συνάντησή του, ἢ τὴ φοβᾶται διαρκῶς καὶ ἡ ζωὴ ἔτσι καταντᾶ ἕνας παθολογικὸς τρόμος στὴ σκέψη ὅτι κάποτε θὰ τελειώσει. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἔχουμε μία ἀρνητικὴ καὶ μηδενιστικὴ θεώρηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος τῆς ὑπάρξεώς μας ποὺ λέγεται θάνατος. Ἡ φιλοσοφία τῆς ἐποχῆς μας ἔδωσε πολλὲς ὄψεις καὶ περιγραφὲς τοῦ τρομακτικοῦ βιώματος ποὺ αἰσθάνονται οἱ ἄνθρωποι στὴ σκέψη τοῦ θανάτου καὶ τῆς φοβίας ποὺ παραλύει τὴ ζωή τους ἀπὸ τὸν βέβαιο ἐρχομό του.

Ἡ Καινὴ Διαθήκη ὅμως, ὅσες φορὲς ἀναφέρει τὸ θάνατο, δὲν τὸ κάνει γιὰ νὰ τρομοκρατήσει τοὺς ἀνθρώπους ἢ γιὰ νὰ τοὺς δείξει τὸ μάταιο καὶ ἀνούσιο κάθε προσπάθειάς τους ἀφοῦ τὸ τέρμα θὰ εἶναι ἀναπόφευκτα ὁ τάφος∙ ἀπεναντίας ἐνδιαφέρεται νὰ ὑπογραμμίσει τὴ νέα πραγματικότητα ποὺ ξεπερνᾶ καὶ κατανικᾶ τὸ θάνατο, ἐνδιαφέρεται νὰ δείξει ὅτι ὁ θάνατος ἔχασε τὸ κεντρί του ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καταπάτησε τὸ θάνατο μὲ τὴν ἀνάστασή του. Ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάσταση εἶναι τὸ κεντρικὸ θέμα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ὄχι ὁ θάνατος καὶ ἡ ἀγωνία ποὺ αὐτὸς προκαλεῖ.

Ὅποιος βρίσκεται κοντὰ στὸν ἀναστημένο Χριστὸ καὶ ζεῖ τὴν παρουσία του μέσα στὴν Ἐκκλησία, οὐσιαστικὰ βέβαια καὶ ὄχι τυπικά, αὐτὸς δὲν ἀγωνιᾶ μπροστὰ στὴ σκέψη τοῦ θανάτου, γιατί ξέρει ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ, μία προσφορὰ ἀγάπης, ἕνα δῶρο αἰώνιο ποὺ μὲ κανένα τρόπο δὲν μπορεῖ νὰ ἐκμηδενιστεῖ ἀπὸ τὶς φθοροποιὲς δυνάμεις τῆς κακίας, τοῦ μίσους καὶ τῆς καταστροφῆς ποὺ ἐκπροσωπεῖ ὁ θάνατος.

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ γεμίζει τὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ μὲ τέτοια πληρότητα καὶ ἀφθονία, ὥστε ὁ θάνατος νὰ μὴ μπορεῖ νὰ σημαίνει παρὰ πέρασμα ἀπὸ τὸ μυστήριο στὴν πραγματικότητα, ὁλοκλήρωση τῆς ζωῆς καὶ ἄνοιγμα πρὸς νέους κόσμους. Ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν φωτίζεται ἀπὸ τὸ φῶς τῆς θείας ἀγάπης καὶ ὅταν θερμαίνεται μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως, ἀποκτᾶ καινούριες δυνατότητες δημιουργικῆς δράσεως, γίνεται ἑστία χαρᾶς καὶ ἐκπροσωπεῖ ἤδη τὴ νέα μελλοντικὴ πραγματικότητα τῆς ζωῆς μέσα σ’ ἕνα κόσμο ὅπου βασιλεύει ὁ φόβος τοῦ θανάτου.

Τὸ «νεανίσκε, σοὶ λέγω∙ ἐγέρθητι», ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι ἡ ἐλπιδοφόρα καὶ γεμάτη ζωὴ προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν τέτοιες καινούριες δυνατότητες ἐλπίδας καὶ ζωῆς προσφέρονται στὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἐπικίνδυνο γι’ αὐτὸν νὰ συνεχίζει νὰ ἀναπνέει τὴν ἀπελπιστικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ θανάτου. Γιατί, χωρὶς τὴν ἐλπίδα, χωρὶς τὸν Χριστὸ ἡ ζωὴ στενεύει πολύ, χάνει τὶς πραγματικὲς διαστάσεις της, ἐκμηδενίζεται∙ μὲ ἄλλα λόγια κυριαρχεῖται ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ τὸν τρόμο τοῦ θανάτου. Ἀντίθετα, μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ αὐτὸς ὁ θάνατος ἀλλάζει ὄψη, χάνει τὶς τρομακτικὲς διαστάσεις του καὶ παρουσιάζεται σὰν ἕνας συγκλονιστικὸς μέν, ὄχι ὅμως καὶ τελικὸς σταθμὸς τῆς ζωῆς. Ἀμήν.

π.Ε.Κ.Α.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ