ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Κυριακή Ι5΄ Ἐπιστολῶν (Β΄Κορ. 4,6-15)

Α΄καὶ Β εὕρεσις τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου

24 Φεβρουαρίου 2019

«Ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ' οὗ στενοχωρούμενοι» (4,8 )

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση παρουσίασε τὸν Τίμιο Πρόδρομο σὰν τὸ συνδετικὸ κρίκο τῶν δύο κόσμων, τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, γιατί στὸ πρόσωπό του συγκεντρώνονται ὅλα τὰ χαρακτηριστικά, τόσο τῶν προφητῶν καὶ τῶν δικαίων, ὅσο καὶ τῶν μαρτύρων καὶ ἀποστόλων τῆς περιόδου τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἔγινε γιὰ τοὺς δικαίους «ὁ ἐπίγειος ἄγγελος», γιὰ τοὺς ἀποστόλους ὁ πρῶτος κήρυκας τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, γιὰ τοὺς μοναχοὺς ὁ υἱὸς τῆς ἐρήμου, γιὰ τοὺς μάρτυρες ἐκεῖνος ποὺ σφράγισε μὲ τὸ αἷμά του τὴν ἀπόλυτη πίστη του στὸν Χριστό.

Τὸ αὐτὸ ἔκαναν μετέπειτα καὶ οἱ ἀπόστολοι διότι τὸ ἔργο τῶν ἀποστόλων, πού δὲν ἦταν ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ κηρύττουν τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἦταν δύσκολο. Οἱ ἀπόστολοι συναντοῦσαν μερικὲς φορὲς ἀνυπέρβλητες δυσκολίες. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λόγου χάρη, πού ἦταν ὁ πιὸ φιλόπονος καὶ πολύπαθος κήρυκας τοῦ Χριστοῦ καὶ γύρισε ὅλη τὴν τότε γνωστὴ οἰκουμένη, μᾶς λέει ὅτι συνάντησε δυσκολίες καὶ κινδύνους ἀπὸ ποτάμια, ἀπὸ ληστάς, ἀπὸ ψευδαδέλφους, ἀπὸ ἐχθρούς, ἀπὸ κρύο, ἀπὸ δίψα, ἀπὸ ναυάγια, ἀπὸ διωγμούς, ἀπὸ φυλακές, ἀπὸ μαστιγώσεις, ἀπὸ λιθοβολισμούς, ἀπὸ ὁμογενεῖς, ἀπὸ εἰδωλολάτρες, καὶ ἀπὸ ἄλλους πολλούς. Ὅλες αὐτὲς οἱ περιπέτειες δείχνουν πόσο δύσκολο ἦταν τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος τῆς ἀλήθειας.

Τὸ ἔργο αὐτὸ ἀπαιτοῦσε καὶ πολλὴ δύναμη. Διότι πῶς θὰ παραμεριστοῦν τὰ ἐμπόδια καὶ οἱ δυσκολίες; Πῶς θὰ ἁπλωθεῖ τὸ κήρυγμα στοὺς ἀνθρώπους; Πῶς θὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τὸ Χριστὸ καὶ θὰ σωθοῦν; Σίγουρα οἱ ἀπόστολοι εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ μεγάλη δύναμη. Οἱ ἴδιοι σὰν ἄνθρωποι ἦταν ἀδύναμοι. Ἀπὸ ποῦ λοιπὸν ἀντλοῦσαν καὶ δαπανοῦσαν; Ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ παρὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ τῶν δυνάμεων.

Τὸ μυστικό, λέει, ἦταν ἡ λάμψη τοῦ Θεοῦ. Κάποτε ὁ Θεός, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ Γένεση, εἶπε δυὸ λέξεις «γενηθήτω φῶς», καὶ μόνο μ’ αὐτὲς ἔγινε τὸ φῶς ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ ἔλαμψε μέσα στὸ ἀπέραντο σκοτάδι, καὶ ἀποτέλεσε τὴν εὐχάριστη ἔκπληξη τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Τώρα ὅμως στὴ νέα δημιουργία δὲν εἶπε νὰ γίνει ἄλλο φῶς πνευματικό, ἀλλ’ ἔγινε ὁ ἴδιος φῶς, καὶ ἀποκαλύφθηκε στὸν κόσμο σὰν ἔκπαγλο καὶ ἐκθαμβωτικὸ φῶς μὲ τὸ Γιό του, ποὺ εἶπε «Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Αὐτὸς ποὺ μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ περπατήσει στὸ σκοτάδι».

Καὶ συνεχίζει. Αὐτὸ τὸ φῶς τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἀνεκτίμητος καὶ μοναδικὸς θησαυρός μας. Καὶ τὸ περίεργο εἶναι ὅτι τὸ θησαυρὸ αὐτὸ τὸν φυλάγουμε ὄχι μέσα σὲ ἀθάνατα σώματα, ἀλλὰ μέσα σὲ θνητά, σὲ πήλινα δοχεῖα, κατὰ τὴν ὡραία ἔκφρασή του. Ὅπως τὸ πήλινο σπάζει μὲ τὸ παραμικρὸ χτύπημα, ἔτσι καὶ τὰ σώματά μας εἶναι εὐπρόσβλητα ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες καὶ τὸ θάνατο. Ὁ μὲν θησαυρὸς πολύτιμος, τὸ δὲ θησαυροφυλάκιο τιποτένιο. Γιατί; Γιὰ ν’ ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ ὑπερβολικὴ δύναμη, ποὺ νικάει τὰ ἐμπόδια καὶ ἀνοίγει τὸ δρόμο τοῦ εὐαγγελίου, εἶναι τοῦ Θεοῦ κι ὄχι ἀνθρώπινη. Ἔτσι ἐξηγοῦνται τὰ παράδοξα στὴ ζωή μας, προσθέτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ποιά; Σ’ ὅλες τὶς λεπτομέρειες τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος συμβαίνει νὰ συμπιεζόμαστε ἐξωτερικά, κι ὅμως δὲν φτάνουμε στὴν ἀπελπισία. Φτάνουμε σὲ ἀδιέξοδα, ἀλλὰ καὶ πάλι βρίσκουμε κάποιο μονοπάτι διαφυγῆς καὶ σωτηρίας. Οἱ ἄνθρωποι μᾶς καταδιώκουν, ἀλλ’ ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει. Πέφτουμε κάτω ἀπὸ τὴν κούραση καὶ τὶς δυσκολίες, ἀλλὰ δὲν καταστρεφόμαστε.

Θὰ ρωτήσει κάποιος τὸν ἀπόστολο· Ἕως πότε θὰ ἐκτίθεσθε στὸν κίνδυνο τοῦ θανάτου μὲ τὸ κήρυγμα; Ἀπάντηση· ὅσο ζοῦμε καὶ πιστεύουμε, δὲν θὰ παύσουμε νὰ κηρύττουμε. Αὐτὸ εἶπαν οἱ προφῆτες μὲ τὸν Ψαλμό, αὐτὸ λέμε κι ἐμεῖς. «Πιστεύουμε, γι’ αὐτὸ καὶ κηρύττουμε». Διότι αὐτοὶ κι ἐμεῖς ἔχουμε τὸ ἴδιο φρόνημα, τὸ ἴδιο πιστεύω. Καὶ ξέρουμε ἀκόμη ὅτι ὁ Θεὸς ποὺ ἀνέστησε ἀπὸ τὸ θάνατο τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ σὰν ἄνθρωπο, ὁ ἴδιος θ’ ἀναστήσει κι ἐμᾶς μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ θὰ μᾶς παρουσιάσει μὲ δόξα μαζὶ μ’ ἐσᾶς τοὺς πιστούς, γιὰ ν’ ἀπολαμβάνουμε αἰωνίως τὴ θεία μακαριότητα.

Διότι ὅλα γιὰ σᾶς τοὺς ἀνθρώπους γίνονται. Καὶ ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ Σταύρωση καὶ ἡ Ἀνάστασή Του, καὶ οἱ κόποι μας, καὶ τὸ κήρυγμά μας, γιὰ τὴ σωτηρία σας γίνονται, γιὰ νὰ σᾶς δοθεῖ πλουσιοπάροχα ἡ χάρη, κι ἔτσι ὅλο καὶ περισσότεροι περισσότερη νὰ προσφέρουν τὴν εὐχαριστία στὸ Θεὸ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅλα τὰ πρόβλεψε καὶ τὰ οἰκονόμησε γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Μεγάλη τιμὴ στὸν ἄνθρωπο ν’ ἀσχολεῖται ὁ Θεὸς μαζί του. Νὰ στείλει τὸ Γιό του στὸν κόσμο, νὰ πεθάνει, ν’ ἀναστηθεῖ, νὰ κηρύξουν οἱ ἀπόστολοι μὲ χίλιους κινδύνους καὶ μὲ κίνδυνο θανάτου, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ δημιουργηθοῦν προϋποθέσεις γιὰ τὴ σωτηρία του. Μεγάλη τιμή, ἀλλὰ καὶ μεγάλη εὐθύνη, σὲ περίπτωση ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν δείξει τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον.

ΠΗΓΗ