ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019

(Μτθ. ιε΄ 21-28)

Κάποια κόπωση σωματικὴ ἤ καὶ ψυχικὴ ἔκαμε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ περάσῃ ἀπὸ τὴν Γαλιλαία στὴν Φοινίκη καὶ νὰ μείνει ἐκεῖ γιὰ λίγο, ἄγνωστος ἀνάμεσα σὲ αγνώστους, ὅπως τὸ ἐπιθυμοῦσε. Ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ κρυφτῇ· μιὰ μητέρα, σηκώνοντας τὸν πόνο της καὶ ὁδηγημένη ἀπὸ τὴν πίστη της, τὸν ανακάλυψε. Ἄς ἀκούσουμε την εὐαγγελικὴ περικοπή, ποῦ διαβάσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο.

«Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ἔφυγε ὁ ᾿Ιησοῦς ἀπὸ τὴν Γαλιλαῖα καὶ πῆγε στὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδώνας. Καὶ μιὰ γυναίκα Χαναναία ἀπὸ τὴν περιοχὴ ἐκείνη βγῆκε καὶ τοῦ φώναξε λέγοντας· «᾿Ελέησέ με, Κύριε, Υἱὲ τοῦ Δαβίδ. ῾Η θυγατέρα μου βασανίζεται ἀπὸ δαιμόνιο». Ὁ Ἰησοῦς ὅμως δὲν τῆς ἀποκρίθηκε οὔτε λέξη. Τὸν πλησίασαν τότε οἱ μαθητές του καὶ τοῦ εἶπαν· «Διῶξε την, πού φωνάζει ξοπίσω μας». ῾Ο ᾿Ιησοῦς εἶπε· «Δὲν εἶμαι σταλμένος παρὰ στὰ χαμένα πρόβατα τῆς γενιᾶς τοῦ Ἰσραήλ». Καὶ ἡ γυναίκα τὸν πλησίασε, τὸν προσκυνοῦσε καὶ ἔλεγε· «Κύριε, βοήθα με». Τότε ἐκεῖνος τῆς ἀποκρίθηκε καὶ εἶπε· «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλιά». Καὶ ἐκείνη εἶπε· «Ναί, Κύριε· ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλιὰ τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν ἀφεντικῶν τους». Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστὸς τῆς ἀπάντησε· «Ὦ γυναίκα, εἶναι μεγάλη ἡ πίστη σου! ῍Ας γίνει σὲ σένα ὅπως θέλεις». Κι ἀπὸ κείνη τὴν ὥρα θεραπεύτηκε ἡ θυγατέρα της.»

Αὐτὸς ὁ διάλογος εἶναι ἀπὸ τοὺς πιὸ δραματικοὺς στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ ἀσυνήθιστες καὶ τὶς πιὸ σκληρές. Τόσο ποῦ νὰ ἀναρωτιόμαστε πῶς καὶ νὰ ἔδωκε μιὰ τέτοια ἀπάντηση «ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς» Ἰησοῦς. Ἀλλὰ νὰ πῶς ἐρμηνεύει τὸ πρᾶγμα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. «Οὐ γὰρ ἐβούλετο κρυβῆναι τοσαύτην γυναικὸς ἀρετήν. Ὥστε οὐχ ὑβρίζοντος ἦν ἅπερ ἔλεγεν, ἀλλὰ ἐκκαλουμένου καὶ τὸν ἀποκείμενον θησαυρόν ἐκκαλύπτοντος». Δεν ήθελε νὰ μείνει κρυμμένη τόση ἀρετὴ μιᾶς γυναίκας, ὥστε μὲ αὐτὰ ποὺ ἔλεγε δὲν τὴν ὕβριζε ἀλλὰ τὴν προκαλοῦσε γιὰ νὰ ξεσκεπάσει τον θησαυρὸ ποὺ εἶχε μέσα της. Καὶ πραγματικὰ αὐτὴ η γυναίκα εἶχε μέσα της ένα μεγάλο θησαυρό, ὄχι μόνο ἀγάπης καὶ στοργῆς γιὰ τὸ παιδὶ της, ἀλλὰ πίστης καὶ υπομονῆς.

Γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν στοργὴ τῆς μητέρας δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ μιλήσουμε. Γιατὶ θὰ ποῦμε πράγματα πολὺ γνωστὰ σὲ ὅλους μας. Ὅλοι μας ἔχουμε προσωπική πείρα τὶ εἶναι ἡ μητέρα καὶ ἡ στοργὴ της, ὁ πόνος καὶ ἡ λαχτάρα της γιὰ τὸ παιδί της. Ο Θεὸς φύτεψε μέσα στὴν γυναῖκα τὸ βαθὺ αἴσθημα τῆς μητρότητας καὶ στὴν μητέρα τὴν στοργὴ γιὰ τὸ παιδὶ της. Πρέπει πολὺ νὰ πορωθῇ ἡ συνείδηση μιᾶς γυναίκας γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνεται τὸν ἴδιο τὸν ἐαυτὸ της στὸ ἔμβρυο, πού κυοφορεῖται μέσα της καὶ στὸ βρέφος ὕστερα πού κρατάει στὰ χέρια της. Ὅσα λέγονται, ὅσα γράφονται καὶ ὅσα ἀκόμα νομοθετοῦνται γιὰ ἀμβλώσεις, γιὰ ἐκθέσεις βρεφῶν καὶ γιὰ φόνους νηπίων παιδιῶν ἀπὸ τὶς μητέρες τους, εἶναι τὰ νοσηρὰ συμπτώματα τῆς μεγάλης παρακμῆς τοῦ πολιτισμοῦ μας.

Ἀλλὰ δὲν θὰ θέλαμε νὰ ἐπιμείνωμε περισσότερο σ΄ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἄς ἀφήσουμε λοιπόν τὴν ἀγάπη καὶ τὴν στοργὴ τῆς μητέρας καὶ ἄς ἔλθουμε στὴν πίστη καὶ τὴν ὑπομονὴ της, μὲ τὴν ὁποῖα παρακαλεῖ καὶ ὑπομένει ἡ γυναίκα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἔτρεχε πίσω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ φώναζε· «Ἐλέησόν με Κύριε…» καὶ τόσο περισσότερο φώναζε, ὅσο δὲν ἔπαιρνε ἀπάντηση. Ἔτρεξε λοιπόν, πέρασε μπροστὰ καὶ σταμάτησε τὴν πορεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸν ἀνάγκασε νὰ λύσῃ τὴν σιωπὴ του. Καὶ τὶ ἀπάντηση ἦταν ἐκεῖνη πού τῆς ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς!… Καὶ ὅμως ἐκείνη ἡ μητέρα ἄντεξε γιὰ νὰ τὴν σηκώσει. Πολλὰ ἀντέχει καὶ σηκώνει μιὰ ἀληθινὴ μητέρα γιὰ χάρη τοῦ παιδιοῦ της. Ἀλλὰ ὅποιος ξέρει νὰ λέει ἀληθινὰ «Κύριε, ἐλέησον», αὐτὸς ξέρει νὰ σηκώνῃ καὶ τὴν σιωπὴ καὶ τὴν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὄχι μόνο τὴν ἀπάντηση, ὅπως τὴν σήκωσε ἡ γυναίκα μὰ καὶ τὴν σιωπὴ τοῦ Θεοῦ χρειάζεται δύναμη καὶ ἀντοχὴ γιὰ νὰ τὴν σηκώσεις. Ἄς ακούσουμε τὶ λέει καὶ τὶ διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μὲ ἀφορμὴ τὸ «Ἐλέησόν με, Κύριε» αὐτῆς τῆς γυναίκας. «Μὴ ζητεῖστε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸν Κύριο, παρὰ μόνο τὸ ἔλεός του. Καὶ ὅταν ζητεῖτε ἔλεος, νὰ ἔχετε στὴν καρδιὰ σας ταπεινοσύνη καὶ λύπη. Καὶ ἄν εἶναι τρόπος νὰ φωνάζετε ὅλη μέρα καὶ ὅλη νύχτα στὸν λογισμό σας τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησέ μας…». Σᾶς παρακαλῶ νὰ μὴν χωρίζετε τὴν καρδιὰ σας ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀλλὰ νὰ ὑπομένετε καὶ νὰ φυλάγετε αὐτὴν τὴν προσευχὴ μέσα στὸν νοῦ σας μαζὶ μὲ τὴν θύμηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σᾶς παρακαλῶ αὐτὸν τὸν κανόνα τῆς προσευχῆς νὰ μὴν τὸν περιφρονήσετε… Ὅ,τι καὶ ἄν κάνετε, ἀδιάλειπτα νὰ λέτε στὸ βάθος τοῦ λογισμοῦ σας· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησέ μας».

Αὐτὴ εἶναι, ὅπως τὴν διατυπώνει ὁ ἅγιος Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος ἡ νοερὴ καὶ μονολόγιστη προσευχὴ τῶν ἁγίων ἡσυχαστῶν, πού τὴν λένε μέσα τους ἀδιάλειπτα καὶ εἶναι στὴν ζωὴ τους ὅπως ἡ ἀναπνοή. Μακάρι νὰ μαθαίναμε καὶ ἑμεῖς, καὶ δὲν εἶναι δύσκολο νὰ λέμε νοερά το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».   Καὶ νὰ ζοῦμε πάντα μέσα στὴν θύμηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν αἴσθηση τῆς παρουσίας του στὸν λογισμὸ μας καὶ στὴν καρδιὰ μας. Κι ἄς μὴ μᾶς τρομάζει πώς αὐτὴ ἡ εὐχὴ εἶναι τάχα καλογερική καὶ πώς ἑμεῖς ὁπωσδήποτε δὲν ἔχουμε διάθεση νὰ γίνουμε μοναχοί. Ἕνα πρᾶγμα ὅμως πρέπει νὰ ποῦμε καὶ νὰ τονίσουμε ἐδώ, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία πάντως εἶναι ἀσκητική. Τῶν ἀληθινῶν ὀρθοδόξων ὁ βίος δὲν διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὸν βίο τῶν μοναχῶν. Ἀλλὰ ἑμεῖς βέβαια, κι ὅταν εἶναι γιὰ τὸν βίο μας, κι ὅταν εἶναι γιὰ τὴν σωτηρία μας ἔχουμε πολὺ μεγάλη πεποίθηση καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν ἐαυτὸ μας. Ἄς εἶναι καλὰ τὸ μυαλὸ μας καὶ τὰ χέρια μας καὶ δὲν μᾶς χρειάζεται η προσευχὴ καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία πιστεύει ἀλλιώτικα καὶ πιστεύει σωστά. Γι’ αὐτὸ σὲ κάθε ἱερὴ ἀκολουθία καὶ στὴν Θεία Λειτουργία ἀδιάλειπτα καὶ σὲ ὅλους τοὺς ἤχους ψάλλει τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Ἀμήν.

π. Δ.Χ.Χ. 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ