ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (Ασώτου)

Απόστολος: Β΄Κορ. δ΄6-15

Ευαγγέλιο: Λουκ. ι ε΄ 11-32

24 Φεβρουαρίου 2019

«Εφρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη» (Λουκ. ι ε΄ 32 ) 

Η παραβολή του ασώτου, αποτελεί από τη μια την απάντηση του ανθρώπου στην πρόσκληση του Χριστού στο «μετανοείτε» (Ματθ. δ΄17) και από την άλλη την απάντηση του Χριστού προς τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς «που διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι αυτός δέχεται αμαρτωλούς και τρώει μαζί τους» (Λουκ. ι ε΄ 2). Μάλιστα, όπως και μέσα από την παραβολή της περασμένης Κυριακής, την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, επέκρινε «τους πεποιθότας εφ’ εαυτοίς ότι εισί δίκαιοι και εξουθενούντας τους λοιπούς» (Λουκ, ι η΄ 9), έτσι και σήμερα επικρίνει τον μεγαλύτερο γιο και τον καλεί να γίνει κοινωνός, της δικής του αγάπης και της δικής του χαράς.

«Ευφρανθήναι δε και χαρήναι έδει», είπε ο Πατέρας στον μεγαλύτερο γιο. «Έπρεπε να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδελφός σου ήταν νεκρός κι αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε». Μέσα από τα λόγια αυτά καλείται ο μεγαλύτερος γιος και κατ’επέκταση και ο κάθε άνθρωπος να γίνει, μαζί  με τους αγγέλους συμμέτοχος της χαράς για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού (Λουκ. ι ε΄10). Ιδιαίτερα δε γιατί η χαρά στον ουρανό είναι μεγαλύτερη «για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού παρά για ενενήντα εννιά δικαίους που δεν έχουν ανάγκη από μετάνοια» (Λουκ. ι ε΄7).

Μέσα από τη μετάνοια και την επιστροφή, ο αμαρτωλός άνθρωπος αναγνωρίζει την αγαθότητα και την αγάπη του Θεού. Αυτή η αγάπη του Θεού λειτουργεί λυτρωτικά και μέσα από τη δύναμη της ελευθερίας οδηγεί τον άνθρωπο στη μετάνοια . Μια ελευθερία και μια μετάνοια, που χωρίς να παραγνωρίζει το γεγονός ότι ο «άνθρωπος έφυγε σε χώρα μακρινή, κι εκεί σκόρπισε την περιουσία του κάνοντας άσωτη ζωή», εν τούτοις έχει τη δύναμη να σηκωθεί από την πτώση. Κι όχι μόνο, αλλά παίρνει και τον δρόμο της επιστροφής. Τι κι αν σπατάλησε την «περιουσία». Αυτή ούτως ή άλλως ήταν μια απομάκρυνση από την «ουσία». Και αυτή η «ουσία» δεν ήταν και δεν είναι άλλη από την αγάπη του Θεού και τον ίδιο το Θεό.

Η αγάπη του Θεού είναι αυτή που ξέρει να δίνει, χωρίς να ζητά

ανταλλάγματα. Είναι αυτή, που σαν απόδειξη της αποδοχής της ειλικρινούς

μετανοίας του ανθρώπου, του προσφέρει, όπως και σήμερα στον άσωτο, «την

στολήν την πρώτην» και «δακτύλιον εις την χείρα», επαναφέροντάς τον στην

προ της πτώσεως κατάσταση. Το αποκορύφωμα όμως αυτής της αγάπης είναι,

ότι θυσιάζει τον ίδιον τον Υιόν Του, όπως σήμερα «τον μόσχον τον σιτευτόν».

Μια αγάπη που αποτυπώθηκε στη συνομιλία του Κυρίου με τον Νικόδημο:

«Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον

μονογενή Του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’Αυτόν αλλά να έχει ζωή

αιώνια» (Ιωάν. γ΄16).

Αυτή η θυσία, αναίμακτη πια, προσφέρεται σαν ευχαριστήρια

προσευχή με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, αλλά και σαν ανάμνηση της

Σταυρικής θυσίας του Χριστού. Για τούτο ο Χριστός, μέσα από το «λάβετε

φάγετε τούτο μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον...» και το «πίετε εξ

αυτού πάντες τουτο γαρ εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης το περί

πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. κστ΄ 26-28), μας καλεί να

γίνουμε μέτοχοι του πάθους και της Αναστάσεώς Του. Κατά τον Απόστολο

Παύλο «όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήριο, διακηρύττετε τον

θάνατο του Κυρίου» (Α΄Κορ. ι α΄26).

Άρα, μέσα από το «λάβετε φάγετε» και το «πίετε εξ αυτού πάντες» ο

Χριστός μας καλεί να γίνουμε κοινωνοί, αλλά και να γίνουμε συμμέτοχοι της

χαράς του Θεού Πατέρα για την επιστροφή και σωτηρία, όχι μόνο τη δική μας,

αλλά και του κάθε συνανθρώπου μας. Το «ευφρανθήναι δε και χαρήναι» του

σημερινού Πατέρα, είναι διαχρονικά μια πρόσκληση και για μας στη χαρά για

την επιστροφή και σωτηρία του συνανθρώπου μας. Μια πρόσκληση που

επαναλαμβάνεται και σ’ εμάς κάθε φορά που τελείται η αναίμακτη θυσία. Η

πρόσκληση, «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» δεν αφήνει

κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Ο φόβος Θεού και η πίστη που απαιτούνται

πριν από τη συμμετοχή μας στη θεία Κοινωνία επιβεβαιώνονται μόνο μέσα

από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Γιατί αγαπώ σημαίνει πρωτίστως

συγχωρώ.

Είναι αλήθεια ότι, όποιος έχει τη δύναμη να συγχωρεί, τότε έχει και τη

δυνατότητα να μετανοεί. Όποιος λυπάται πραγματικά για τις δικές του

αμαρτίες, τότε θα πρέπει να λυπάται και για το κακό που υπάρχει γύρω του.

Αν ξεκινήσουμε απ’ την αρχή ότι θέλουμε ν’αλλάξουμε τον κόσμο αλλά δεν

μπορούμε, τότε σίγουρα θα απογοητευτούμε. Όμως, αν ο καθένας από μας πει

«θέλω να αλλάξω τον κόσμο γ’ αυτό και αρχίζω την αλλαγή από τον εαυτό μου»,

τότε υπάρχει ελπίδα να δούμε έναν κόσμο καλύτερο.

Αδελφοί μου, υποκλινόμαστε σήμερα με δέος, αλλά και σεβασμό

μπροστά στην άπειρη αγάπη του Θεού. Μια αγάπη που δεν αρνείται τίποτα

στον μικρότερο γιο, αλλά και που δεν στερεί τίποτα από τον μεγαλύτερο. Μια

αγάπη που συγχωρεί τον μετανιωμένο άσωτο και που δεν σταματά απλά στην

ευσπλαχνία αλλά και τον αποκαθιστά στην προ της απομάκρυνσης κατάσταση,

με αποκορύφωμα τη θυσία του μόσχου του σιτευτού. Μια αγάπη που

εκφράζεται με χαρά, με κοινωνούς τους υπηρέτες και στην οποία προσκαλεί

και τον μεγαλύτερο γιο. Ξεκάθαρο το μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου.

Μακριά από τον Θεό δεν οδηγεί μόνον η αμαρτία, αλλά και η αυτοδικαίωση.

Για τούτο οι μετανιωμένοι άσωτοι θα γίνουν δεκτοί στη βασιλεία του Θεού.

Αντίθετα οι εγωιστές και φθονεροί θα μείνουν έξω από αυτήν έστω κι αν δεν

υπήρξαν άσωτοι κι ακόλαστοι. Στώμεν Καλώς. Ας νιώσουμε τη χαρά της δικής

μας μετάνοιας μέσα από τη συμμετοχή στη χαρά της επιστροφής του

συνανθρώπου μας. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ