ΚΥΡΙΑΚΗ 03 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019

ΙΣΤ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 

 (Ματθ. κε΄ 14-30) (Β΄ Κορ. στ΄ 1-10)

    Σωτήρια σαλπίσματα

«αλλ’ εν παντί συντιστώντες εαυτούς ως Θεού διάκονοι, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν ακαταστασίαις, εν κόποις…»

Η εν Χριστώ σωτηρία συνιστά για τον άνθρωπο τη μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή του. Πρόκειται για το κορυφαίο γεγονός με διαστάσεις αιώνιας ακτινοβολίας που μπορεί να επισκιάζει όλα τα άλλα ως δευτερευούσης σημασίας και αξίας. Το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτό το θέμα, με προσεγγίσεις που αγγίζουν και το βαθύτερο περιεχόμενό του. Γίνεται ειδικότερα αναφορά στη σωτηρία που προσφέρει ο Χριστός, όπως αυτή εκπηγάζει από τον Σταυρό και την Ανάσταση και προσφέρεται στο Σώμα της Εκκλησίας από τους αποστόλους.

Το περιεχόμενο της σωτηρίας

Το περιεχόμενο της εν Χριστώ σωτηρίας συνοψίζεται στη δυνατότητα της αποκατάστασης της κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, η οποία διασαλεύθηκε από την πτώση και κατ’ επέκταση από την αμαρτία. Η ίδια η λέξη αμαρτία υποδηλώνει την αστοχία του ανθρώπου να είναι μέτοχος της αγάπης του Θεού, ως δυνατότητα σχέσης και κοινωνίας. Προϋπόθεση της αποκατάστασης της σχέσης είναι η επενέργεια της χάρης του Θεού, αλλά και η συνεργία του ανθρώπου, κυρίως διά των αγίων αποστόλων και των κηρύκων του Ευαγγελίου. Η αποδοχή από τον άνθρωπο της αγάπης του Θεού στο Πρόσωπο του Χριστού, αναδεικνύει τη διάσωση της ύπαρξής του από την φθορά και τον θάνατο. Ανοίγει ταυτόχρονα τους ορίζοντες του προσώπου του κατά τρόπο που να βρίσκεται σε πραγματική κοινωνία και σχέση και με τους συνανθρώπους του. Η θεία αυτή εμπειρία διαχέεται και ακτινοβολεί σε όλους τους ανθρώπους και σε όλο τον κόσμο. Με αυτό τον τρόπο καθίσταται μια χαριτωμένη και ευλογημένη ύπαρξη. Αισθάνεται ότι η αγάπη του Κυρίου που πλημμυρίζει την ύπαρξή του, ταυτίζεται με τη σωτηρία του, γιατί ακριβώς συνιστά την κοινωνία και τη μετοχή του ανθρώπου στη ζωή του Τριαδικού Θεού.

Αντίθετα, η αντίσταση του ανθρώπου στη Χάρη του Χριστού, αποκαλύπτει την τραγικότητα του, όταν κυρίως βρίσκεται οχυρωμένος στην αυτοαξία του εγωισμού και της φιλαυτίας. Πρόκειται για μια παθογένεια που αποκαλύπτεται και στην καθημερινή μας ζωή, όταν ο άνθρωπος όχι μόνο δεν γίνεται δοχείο διάχυσης της Χάρης του Θεού, αλλά επιχειρεί να επιβάλει το εγώ του στους άλλους, με όλες τις καταστροφικές συνέπειες. Μερικές από αυτές αναφέρει και ο απόστολος Παύλος: «θλίψεις, ταλαιπωρίες, στερήσεις, αγρυπνίες, πείνα κ.α.». Ακριβώς, οι απόστολοι αντιμετώπισαν όλα αυτά τα εμπόδια με άκρα υπομονή, με αγνότητα και καθαρότητα καρδιάς, με σύνεση και διάκριση, με μακροθυμία και καλοσύνη, με την ανυπόκριτη αγάπη του Κυρίου. Ήταν εξοπλισμένοι με τα όπλα της δικαιοσύνης «τα δεξιά και τα αριστερά», όπως τα αποκαλεί. Είναι αξιοπρόσεκτη η ερμηνεία που δίνεται. Τα δεξιά όπλα είναι τα επιθετικά με την έννοια του αγκαλιάσματος των ανθρώπων με την αγάπη του Χριστού. Από την άλλη, τα αριστερά όπλα είναι τα αμυντικά. Η άμυνα εδώ αναφέρεται στην εγκόλπωση μεγάλων αρετών, όπως είναι εκείνη της αγάπης, της υπομονής, της μακροθυμίας, της παράκλησης αλλά και της συγχωρητικότητας.

Οι εναντιώσεις της ζωής

Ο απ. Παύλος δεν παραλείπει να υπογραμμίσει στη συνέχεια ότι η ζωή μας χαρακτηρίζεται από μια «διαλεκτικότητα», υπονοώντας τις λογής εναντιώσεις στη ζωή του ανθρώπου, με τις θετικές και αρνητικές πλευρές. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «διά δόξης και ατιμίας, διά δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι και αληθείς, ως αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν, ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες». Η φάση του ανθρώπου που βρίσκεται μακριά από τον Θεό προκαλεί όλες αυτές τις ακαταστασίες στη ζωή και τον εμφανίζει να είναι λαβωμένος από την αμαρτία. Γι’ αυτό και οι απόστολοι αλλά και οι ποιμένες της Εκκλησίας επιχειρούν να χορηγούν τα απαιτούμενα φάρμακα για τη θεραπεία.

Επικρατεί, δυστυχώς, κάποτε η αντίληψη ότι η Εκκλησία είναι ένα σύνολο «καθαρών» ανθρώπων, σε μια μονοφυσιτική αντίκριση των πραγμάτων. Η Εκκλησία, σύμφωνα με τη σοφία των πατέρων της, είναι κυρίως θεραπευτήριο, είναι ένα νοσοκομείο πνευματικό που λαμβάνει το νεκρό και άρρωστο άνθρωπο και τον ζωοποιεί. Είναι νοσοκομείο που χρησιμοποιεί πολλά φάρμακα για να τον θεραπεύσει.

Ο απ. Παύλος αναφερόμενος στους διωγμούς, στις φυλακίσεις και στις τιμωρίες των αποστόλων, θέλει να τονίσει ότι ενώ φαίνεται ότι πεθαίνουν, η δύναμη του Θεού τους ζωοποιεί. Ενώ οι θλίψεις προκαλούσαν στενοχώρια και λύπη, η ύπαρξή τους πλημμύριζε από την χαρά του Κυρίου. Ενώ ήσαν πτωχοί σε υλικά αγαθά, όμως σκορπούσαν πλούτο στους συνανθρώπους τους με το μήνυμα της αγάπης του Χριστού. Και αυτό γιατί κατόρθωσαν να φθάσουν στην ολική απώλεια του εγώ, δηλαδή στην υψοποιό ταπείνωση και ήταν «οι τα πάντα κατέχοντες εν Χριστώ Ιησού».

Αγαπητοί αδελφοί, το άγιο παράδειγμα των αγίων αποστόλων καλούμαστε όλοι να το αποδεχθούμε στη ζωή μας και να το ακολουθήσουμε. Η υπέρβαση της αμαρτίας δεν κατορθώνεται με οποιαδήποτε επίγεια τεχνάσματα, αλλά μόνο με την αγάπη του Χριστού και με την Χάρη που μας προσφέρει ως και που εκφράζεται στην πρόσκτηση των αρετών. Εδώ ακριβώς ανακεφαλαιώνεται και η παράκληση του απ. Παύλου ν’ ανοίγουμε τον εαυτό μας κατά τρόπο που να γίνεται δεκτικός της αγάπης του Θεού. Αυτό έπραξαν και οι άγιοι που τιμούμε σήμερα, ο Συμεών ο Θεοδόχος και η Άννα η προφήτιδα, αλλά και όλες οι αγιασμένες μορφές που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας. Αυτές οι φωτεινές μορφές δείχνουν το δρόμο για μια φωτεινή πορεία στη ζωή μας.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

ΠΗΓΗ