2019 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 10 - ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΘΥΓΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ (Ματ. 15, 21-28)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στον Άγιο Σπυρίδωνα, στις 2/2/2006)

Έχει σύνορα ο Θεός;

Ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο, ότι ο Χριστός βγήκε έξω από τα σύνορα των Εβραίων της εποχής εκείνης. Πήγε σε δυό πόλεις ξένες. Στην Τύρο και στην Σιδώνα. Εκεί, τον συνάντησε μια ειδωλολάτρισσα γυναίκα, που είχε ένα μεγάλο πρόβλημα: Η κόρη της ήταν δαιμονισμένη. Η πονεμένη μάνα έτρεξε στον Χριστό και του φώναζε να την βοηθήσει. Προφανώς είχε ακούσει ότι έχει την δύναμη να κάνει θαύματα. Και τι του έλεγε;

-Ιησού, υιέ του Δαυΐδ, ελέησόν με. Λυπήσου με. Η κόρη μου είναι δαιμονισμένη.

Ας προσέξουμε πρώτα ό,τι ακούσαμε. Γιατί; Διότι με όλα όσα κάνει ο Χριστός, μας φωτίζει. Μας ανοίγει τα μάτια. Χωρίς το φως του Χριστού νομίζουμε ότι βλέπουμε, αλλά δεν βλέπουμε τίποτε, δεν ξέρουμε τίποτε και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε.

Βγήκε ο Χριστός έξω από τα σύνορα... Σύνορα για τον Θεό δεν υπάρχουν. Τα σύνορα τα βάζουν οι άνθρωποι. Στα χωράφια τους, στα σπίτια τους, στα κράτη τους. Οι άνθρωποι χωρίζουν. Οι άνθρωποι τσακώνονται γι’ αυτά τα πράγματα. Ο Θεός ανήκει σε όλους. Όλους τους έχει παιδιά Του. Δεν χωρίζει. Ενώνει. Ειρηνοποιεί. Και ψάχνει να μας βρει, να μας φέρει όλους στην Εκκλησία Του. Γιατί η Εκκλησία ενώνει. Τι είναι η Εκκλησία; Είναι η αυλή του Θεού. Όχι για να μαζεύονται μερικοί εκλεκτοί, που θα βρίζουν τους άλλους, εκείνους που δεν έρχονται στην Εκκλησία. Αλλά έρχονται εδώ, εκείνοι που έχουν λίγη επίγνωση της αλήθειας. Για να παρακαλέσουμε όλοι μαζί τον Χριστό και τον Πατέρα του τον άναρχο, να λυπηθούν τον κόσμο. Και να δώσει ο Κύριος φωτισμό στους δικούς μας και σε μας, να αφήνουμε τα έργα του σκότους.

Ερχόμαστε λοιπόν εδώ, όχι για να ξεχωρίσουμε από τους άλλους, αλλά για να θυμηθούμε βαθύτερα το έλεος, την καλωσύνη και την ευσπλαγχνία του Χριστού. Όσο πιο πολύ τρέχουμε στην Εκκλησία, και πνευματικά, αλλά και με τα πόδια μας, τόσο περισσότερο πάμε πιο κοντά στον επουράνιο Πατέρα μας. Και τόσο πιο καλά είναι για μας.

Ενεργεί σαν αληθινός Πατέρας

Ενώ λοιπόν η Χαναναία φωνάζει στον Χριστό: «Ελέησέ με, Υιέ του Δαυΐδ», ο Χριστός δεν της δίνει σημασία. Η στάση Του αυτή μας προκαλεί κατάπληξη. Πώς σιωπά σε τέτοια δυστυχία; Γιατί αδιαφορεί; Μήπως δεν την δέχεται επειδή είναι από άλλο έθνος; Αισθάνεται και αυτός εχθρότητα; Δικαιολογούμαστε λοιπόν και εμείς να μισούμε τους λαούς που μας εχθρεύονται; Και να μη θέλουμε να μπει στον Παράδεισο, άλλος άνθρωπος πλην των ομοεθνών μας; Θεός φυλάξοι!

Τότε τι συμβαίνει; Δηλαδή όταν βρεθούμε και εμείς σε δύσκολη θέση και τον παρακαλούμε, θα σιωπά και για μας;

Ο Θεός, δεν μένει απέναντί μας αδιάφορος, ποτέ. Γιατί είμαστε παιδιά του. Εμείς αγαπάμε ένα μικροπραγματάκι που το φτειάξαμε άψυχο από χώμα ή από ό,τι άλλο παλιοϋλικό. Και φυσικά χίλιες φορές περισσότερο αγαπάμε τα παιδιά μας. Τα θυσιάζουμε όλα για τα παιδιά μας. Όταν έχουμε παιδιά αισθανόμαστε σαν να μην υπάρχουμε. Ούτε να φάμε, ούτε να πιούμε, ούτε να ντυθούμε, ούτε να γλεντήσουμε πια. Όλα για τα παιδιά. Αυτό είναι ανθρωπιά. Όταν ένας άνθρωπος δεν αισθάνεται έτσι, έχει πολύ χαλάσει. Αν δηλαδή δεν προσέχει και δεν θυσιάζει τα πάντα για τα παιδιά του.

Γιατί σιωπά ο επουράνιος Πατέρας μας; Όχι γιατί δεν μας αγαπά. Μα να το πούμε απλά. Σαν αληθινός Πατέρας, θέλει να μας οδηγήσει πιο βαθειά στο καλό. Και κάτι ακόμη. Είναι και πνευματικός μας πατέρας. Ο πνευματικός πατέρας, όταν πάει κάποιος να εξομολογηθεί, τον ακούει με καλωσύνη και μετά του βάζει ένα επιτίμιο:

-Άμα δεν κάνεις εκείνο και εκείνο δεν θα κοινωνήσεις ποτέ...

Γιατί του βάζει το επιτίμιο; Για να διορθωθεί από το κακό. Για να του ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου. Να κάτσει να σκεφθεί ο εξομολογούμενος. Να φιλοσοφήσει, να διαβάσει, να ανοίξουν τα μάτια του. Να ξεκλειδωθεί η θέλησή του. Να πάψει να γκρινιάζει και να βλέπει τη ζωή μόνο σάρκα, κοιλιά, γλέντι. Να καταλάβει ότι υπάρχει ψυχή, αγάπη, καλωσύνη, αιώνια ζωή. Γι’ αυτό βάζει επιτίμια ο επουράνιος Πατέρας και οι πνευματικοί πατέρες στην εξομολόγηση. Γι’ αυτό ο Χριστός έκανε τον κουφό. Για να οδηγήσει την ειδωλολάτρισσα στη θεογνωσία. Το μόνο που ήξερε η Χαναναία, ήταν ότι αγάπαγε το παιδί της. Τίποτε άλλο δεν ήξερε. Βέβαια, ήξερε ότι υπάρχει Θεός. Αλλά ποιός είναι και τι είναι, δεν το ήξερε καθόλου. Η Χαναναία, δέχθηκε το επιτίμιο και ο Χριστός της είπε: «Η πίστη σου, σέσωκέ σε».

Σκοπός μας η πνευματική ωριμότητα

Δηλαδή; Η ίδια είχε το κλειδί στην τσέπη της και άνοιξε την πόρτα του Θεού με την πίστη της. Φυσικά η πίστη δεν μας παρέχει υπηρεσίες τύπου self- service. Αυτοεξυπηρετείσθε! Μπες στο super market πάρε μόνος σου ό,τι θέλεις, πλήρωσε και φύγε. Ή πατάς τα κουμπάκια στο κομπιούτερ και βγαίνει εκείνο που θέλεις.

Ο Θεός, θέλει πρώτα να καταλάβουμε σωστά τον εαυτό μας, τον κόσμο, την αγάπη, τον Θεό, την αιώνια ζωή. Να ανοίξουν τα μάτια μας. Μετά μας ευεργετεί. Όταν είμαστε πια άξιοι. Χρονοδιάγραμμα στο Θεό με την προσευχή μας, δεν βάζουμε.

Δεν μπορείς να βάλλεις χρονοδιάγραμμα στο Θεό. Ούτε να τον διατάξεις. Είναι μεγαλύτερος και σοφότερος. Έχει πολλή αγάπη και στοργή. Ξέρει το συμφέρον σου, καλύτερα από σένα. Το θέλημά σου να το επιβάλλεις στο Θεό δεν μπορείς. Κανένας δεν το μπορεί. Ο Θεός με την καλωσύνη του δίνει σε όλους εκείνο που πρέπει.

Εμείς, έχουμε χρέος κάθε μέρα να ρωτάμε τον εαυτό μας:

-Στέκω καλά απέναντι του Θεού; Είναι αρκετά αυτά που λέω στην προσευχή μου; Είναι αρκετά εκείνα που κάνω; Είναι αρκετή η αγάπη που έχω για τους άλλους;

Έτσι προχωράμε στο καλό.

Όταν λοιπόν φώναζε η Χαναναία, είπαν οι απόστολοι στον Χριστό:

-Αμάν Χριστέ μου, δεν ακούς; Μας ξεκούφανε! Απόλυσον αυτήν. Κάνε την να φύγει. Θα ρεζιλευτούμε μ’ αυτή την γυναίκα. Όλος ο κόσμος ξέρει πως είσαι πολυεύσπλαγχνος και εδώ πέρα έγινες πάγος. «Απόλυσον αυτήν. Κράζει όπισθεν ημών». Ακούει ο κόσμος.

Φοβήθηκαν οι απόστολοι μήπως χαλάσει το image (= η βιτρίνα) τους. Η εικόνα που θα έχει ο κόσμος για τον Χριστό και αυτούς. Αλλά ο Χριστός ψάχνοντας για το καλό τής Χαναναίας, δεν φοβήθηκε μήπως χαλάσει η υπόληψή του. Το ίδιο κάνουν και οι καλοί πατεράδες όταν τιμωρούν παιδαγωγικά τα παιδιά τους και οι παπάδες όταν βάζουν επιτίμια.

Ο Θεός θέλει να μας βοηθήσει, να ωριμάσουμε πνευματικά. Να δούμε τα έσω και τα άνω. Αυτή είναι η ωριμότητα. Μέσα από τα προβλήματα της καθημερινότητος, της υγείας μας και εκείνων που μας συμβαίνουν, μας οδηγεί ο Θεός στο να αποκτήσουμε πίστη αληθινή, αγάπη αληθινή, ελπίδα αληθινή. Και για να βοηθήσει ο Χριστός την Χαναναία, της είπε μερικά λόγια σκληρά. Ποιά;

-Δεν είναι καλό πράγμα, να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών του και να το πετάξει στα σκυλιά.

Αν είμαστε στη θέση της, τι θα λέγαμε; Ώστε σκυλί είμαι εγώ; Δεν είμαι άνθρωπος; Και θα αρχίζαμε να «γαυγίζουμε».

Δες πού είσαι. Άλλαξε δρόμο

Ο Θεός, ούτε βιάζεται, ούτε συγκινείται από ανοησίες.

Όπως δεν βιάζεται και δεν συγκινείται ο στοργικός πατέρας, από τις ανοησίες των παιδιών του. Αλλά τα παιδαγωγεί για να βάλλουν μυαλό και να γίνουν καλοί άνθρωποι. Δεν μπαίνει ο Θεός στο δικό μας μοτίβο. Μας βάζει στο δικό Του. Αυτό είναι η σωτηρία. Μας οδηγεί να προχωρούμε όπως εκείνος ξέρει. Μας σταματά, εκεί που εκείνος θέλει. Και μας σπρώχνει συνεχώς προς το καλύτερο.

Όταν ο Χριστός είπε:

-Δεν θα δώσω το ψωμί των παιδιών μου στα σκυλιά, η Χαναναία του απάντησε:

–Ναι, Κύριε, και τα σκυλάκια τρώνε κάτι από εκείνο που περισσεύει από τα παιδιά.

Γιατί της είπε αυτό το λόγο ο Χριστός; Γιατί ήθελε να την κάνει να καταλάβει, ότι όντας εκείνο που ήταν –ειδωλολάτρισσα- δεν βάδιζε καλά. Επιτρέπεται για παράδειγμα, συ χριστιανός, να πεις ποτέ σε κάποιον που δεν πιστεύει στον Χριστό ότι βαδίζει καλά; Άμα του το πεις αδελφέ, αρνήθηκες τον Χριστό και έσπρωξες τον άνθρωπο να πέσει σε βαθύτερο σκοτάδι.

Ο Χριστός ήθελε να δώσει στην Χαναναία να καταλάβει ότι η πορεία για την επίγνωση του Θεού είναι ιερό και μεγάλο πράγμα. Και όταν αυτή ομολόγησε: «το καταλαβαίνω Κύριε, τίποτε δεν έχω, και δοξάζω τον Θεό που βρέθηκες κοντά μας και είμαι πρόθυμη να υπομείνω όλα όσα πεις», ο Χριστός την επαίνεσε.

Γιατί ο άνθρωπος πρώτα θυσιάζει κάτι από την τσέπη του, μετά θυσιάζει κάτι από τα συναισθήματά του και τέλος-τέλος με χίλια ζόρια δέχεται να τον υποτιμήσεις έστω και μια τρίχα. Έτσι μας κάνει ο εγωισμός. Γι’ αυτό εκείνη που είπε: «Ναι, Κύριε, ένα ψιχουλάκι, σαν σκυλάκι σου γυρεύω», έδειξε ότι είχε καταλάβει πολλά πράγματα...

Της είπε ο Χριστός: «Μεγάλη η πίστη σου! Είσαι σε σωστή πορεία. Γενηθήτω σοι, ως θέλεις». Και αμέσως γιατρεύτηκε η κόρη της.

Υπάρχουν άνθρωποι που φαίνονται κοντά στον Χριστό, μα είναι ψυχικά πολύ μακρυά. Και άλλοι φαίνονται να είναι μακριά, μα μπορεί να είναι καλύτεροι. Γιατί πορεύονται με συνέπεια, κατά συνείδηση και αγωνίζονται πολύ, να είναι ευάρεστοι στον Χριστό. Λέει ένας άγιος: «Καλύτερα να είσαι καλός χριστιανός και να μη το δείχνεις, παρά να το δείχνεις και να μην είσαι».

Η συνάντηση της Χαναναίας με τον Χριστό, είναι τόσο ωραία!

Μα και όλο το Ευαγγέλιο είναι υπέροχο. Όποιος δεν το διαβάζει, αδικεί τον εαυτό του. Όποιος το διαβάζει, βλέπει το φως του Χριστού.

Να μας φωτίζει ο Θεός, να κατανοούμε μέσα από το φως Του, το νόημα του πόνου και όλων των γεγονότων που έχουν να κάνουν με την υγεία και τη ζωή μας. Και τα γεγονότα αυτά να γίνονται αιτία για μεγαλύτερη συνειδητοποίηση του σκοπού της επίγειας πορείας μας. Αμήν.-

ΠΗΓΗ