ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ἰακ. 5, 10-20)
Ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς ὑποδεικνύει ὡς στάση ζωῆς τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴ μακροθυμία. Ἐὰν ἀντ᾽ αὐτοῦ ἐπιλέξουμε ἄλλο τρόπο ζωῆς, τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ὀργὴ κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὰ ὅποια λυπηρὰ μᾶς συμβαίνουν, τότε θὰ ἐλεχθοῦμε. Θὰ ἐλεχθοῦμε, διότι τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴ μακροθυμία τὶς ἄσκησαν καὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν Χριστιανοί.
Κάποτε ὁ Περικλῆς, ἐνῷ βρισκόταν στὴν Ἀγορά, συνάντησε κάποιον, ὁ ὁποῖος ἄρχισε νὰ τὸν βρίζει ἄσχημα. Δὲν ἀντέδρασε, ὅμως, ἀλλὰ παρέμεινε ἀτάραχος καὶ δὲν ἀνταπέδιδε. Αὐτὸ κράτησε μιὰ ὁλόκληρη ἡμέρα. Ὁ ἕνας ἔβριζε καὶ ὁ ἄλλος σιωποῦσε. Μόνο ὅταν βράδιασε καὶ ἔπεσε τὸ σκοτάδι, ὁ ὑβριστὴς σταμάτησε. Τότε λοιπόν, σὰν νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτα, ὁ Περικλῆς τὸν ξεπροβόδισε, φωτίζοντας τὸν δρόμο του. Ἔτσι δὲν ἔχασε, μὲ κάποια ἀντεκδίκηση, τὸν μισθὸ τῆς ὑπομονῆς του.
Ἄλλοτε, κάποιος ἐπιτέθηκε στὸν Σωκράτη καὶ τὸν χτύπησε ἀλύπητα, σὲ τέτοιο σημεῖο μάλιστα, ὥστε πρήσθηκε ὁλόκληρο τὸ πρόσωπό του. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἀντέδρασε. Μόλις ἐκεῖνος σταμάτησε νὰ τὸν χτυπᾶ, ὁ Σωκράτης, χωρὶς νὰ πεῖ τίποτα, ἔγραψε στὸ μέτωπό του -ὅπως συνήθιζαν τότε νὰ γράφουν πάνω στὰ ἀγάλματα- τὸ ὄνομα ἐκείνου ποὺ τὸν εἶχε φέρει σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση: "Ὁ τάδε μὲ ἔκανε ἔτσι". Καὶ αὐτὴ ἦταν ἡ μοναδικὴ ἀντίδραση καὶ ἄμυνά του. Τὸν Εὐκλείδη ἐπίσης, κάποιος ἀπὸ τὰ Μέγαρα ποὺ θύμωσε μαζί του, τὸν ἀπειλοῦσε μὲ ὅρκο ὅτι θὰ τὸν σκότωνε. Τότε καὶ ἐκεῖνος ἔκανε ἕνα ἄλλο ὅρκο. Ὁρκίσθηκε νὰ τὸν κάνει νὰ χάσει αὐτὴ τὴν ὀργὴ ποὺ εἶχε ἐναντίον του καὶ νὰ ξαναγίνουν φίλοι.
Πέραν τούτων τῶν παραδειγμάτων, ἐμεῖς ὡς Χριστιανοί, ἔχουμε καὶ τὸ διαχρονικὸ ὑπόδειγμα ὑπομονῆς καὶ ἀνδρείας ψυχῆς τοῦ πολύαθλου Ἰώβ. Αὐτός, παρὰ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς συμφορές, παρέμεινε πνευματικὰ ἀναλλοίωτος, διασώζοντας τὸ φρόνημα τῆς ψυχῆς του γενναῖο καὶ ἀκμαῖο, χωρὶς νὰ μεμψιμοιρίσει καὶ χωρὶς νὰ κατηγορήσει τὸν Θεὸ γιὰ τὶς συμφορὲς ποὺ τοῦ ἔτυχαν.
Πράγματι, πολλὲς φορὲς συμβαίνουν ἀτυχίες καὶ θλίψεις καὶ δοκιμασίες στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δι᾽ αὐτῶν ἀποδεικνύεται ποιὸς εἶναι στερεωμένος στὴν πίστη καὶ δυνατὸς στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δοκιμάζονται μάλιστα στὴν ὑπομονὴ ὅλοι, πλούσιοι καὶ φτωχοί, δυνατοὶ καὶ ἀδύνατοι. Στὸν καιρὸ τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων, γίνεται φανερὸ κατὰ πόσο ὁ πλούσιος συμπάσχει μὲ τοὺς ἄλλους, ἐλεεῖ καὶ ἀγαπᾶ τοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς του. Ἀποδεικνύεται, ὅμως, καὶ τὸ ποιὸν τοῦ φτωχοῦ καὶ ἀδυνάτου, τὸ κατά πόσο δηλαδὴ δέχεται τὶς θλίψεις, εὐχαριστῶντας τὸν Θεὸ καὶ ὄχι βλασφημῶντας. Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, μᾶς διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, φαίνεται στὶς δυσκολίες, ὄχι στὶς εὐκολίες. Ὁ κυβερνήτης ἑνὸς σκάφους δείχνει τὴν ποιότητά του καὶ τὶς ἱκανότητές του τὸν χειμῶνα, ὅταν τὸ σκάφος του ταξιδεύει μέσα σὲ φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ὁ ἀθλητὴς δείχνει τὴν ἀντοχὴ καὶ τὴν τέχνη του στὸ στάδιο. Ὁ στρατηγὸς ἀποδεικνύεται στὸν πόλεμο. Καὶ ὁ μεγαλόψυχος ἄνθρωπος φαίνεται στὴ συμφορά.
Ὄντως, τὸν Χριστιανὸ τὸν δοκιμάζει καὶ τὸν φανερώνει ὁ πειρασμός. Καὶ ὅπως οἱ κόποι τῶν ἀγώνων χαρίζουν τὰ στεφάνια στοὺς ἀθλητές, ἔτσι καὶ τοὺς Χριστιανοὺς τοὺς πλουτίζει καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὴν τελείωση ἡ δοκιμασία τῶν πειρασμῶν. Τοῦτο βέβαια συμβαίνει ὅταν κανεὶς δέχεται μὲ τὴν ἀνάλογη ὑπομονὴ καὶ δοξολογικὴ εὐχαριστία κάθε πειρασμικὴ κατάσταση, φτώχεια, ἀσθένεια, ἀδικία, ἐκ μέρους τῶν ἄλλων.
Ἂς προσέξουμε, μᾶς συμβουλεύει ὁ Μ. Βασίλειος, νὰ μὴν πετάξουμε τὸν σταυρὸ τῆς δοκιμασίας μας, διότι δι᾽ αὐτοῦ θὰ κατορθώσουμε τὴν ἀρετή. Ἂς κρατήσουμε σὰν πολύτιμο θησαυρὸ μέσα μας τὴν εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό. Καρτερικὸς δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ στερεῖται τὰ ἀπαραίτητα καὶ κατ’ ἀνάγκη ὑπομένει, ἀλλὰ ἐκεῖνος πού, ἐνῷ τὰ ἔχει ὅλα μὲ ἀφθονία, τὸν βρίσκουν ξαφνικὰ πολλὲς συμφορὲς καὶ τὶς σηκώνει ἀδιαμαρτύρητα. Εἶσαι ἄρρωστος; Χαῖρε ἐν Κυρίῳ, ἐνθυμούμενος πώς «ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶ ὁ Κύριος, τὸν παιδαγωγεῖ» (Ἑβρ. 12, 6). Εἶσαι φτωχός; Εὐφραίνου καὶ ἀγάλλου, γιατὶ σὲ περιμένουν τὰ ἀγαθὰ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Σὲ συκοφαντοῦν, σὲ κακομεταχειρίζονται, σὲ ἀδικοῦν; Εἶσαι μακάριος! Ἡ αἰσχύνη σου θὰ μετατραπεῖ σὲ δόξα ἀγγελική. Δοξολόγησε λοιπὸν τὸν Θεὸ καὶ ἔτσι θὰ ἔχεις μαζί σου πάντα Ἐκεῖνον ποὺ ταπεινώθηκε περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Τοιουτοτρόπως, ἂς ἀγωνιστοῦμε καὶ ἐμεῖς εἰς τὴν ὑπομονή, τὴ μακροθυμία καὶ τὴν ἀνεξικακία. Ἂς ὑπομένουμε τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὴν ἀδικία τῶν ἀνθρώπων, ἂς εὐχόμαστε γιὰ ὅσους μᾶς πολεμοῦν καὶ ἂς προσευχόμαστε, εὐχαριστῶντας τὸν Θεό, γιὰ ὅλες τὶς καταστάσεις τῆς ζωῆς μας.
(Ἰακ. 5, 10-20)
Ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς ὑποδεικνύει ὡς στάση ζωῆς τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴ μακροθυμία. Ἐὰν ἀντ᾽ αὐτοῦ ἐπιλέξουμε ἄλλο τρόπο ζωῆς, τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ὀργὴ κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὰ ὅποια λυπηρὰ μᾶς συμβαίνουν, τότε θὰ ἐλεχθοῦμε. Θὰ ἐλεχθοῦμε, διότι τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴ μακροθυμία τὶς ἄσκησαν καὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν Χριστιανοί.
Κάποτε ὁ Περικλῆς, ἐνῷ βρισκόταν στὴν Ἀγορά, συνάντησε κάποιον, ὁ ὁποῖος ἄρχισε νὰ τὸν βρίζει ἄσχημα. Δὲν ἀντέδρασε, ὅμως, ἀλλὰ παρέμεινε ἀτάραχος καὶ δὲν ἀνταπέδιδε. Αὐτὸ κράτησε μιὰ ὁλόκληρη ἡμέρα. Ὁ ἕνας ἔβριζε καὶ ὁ ἄλλος σιωποῦσε. Μόνο ὅταν βράδιασε καὶ ἔπεσε τὸ σκοτάδι, ὁ ὑβριστὴς σταμάτησε. Τότε λοιπόν, σὰν νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτα, ὁ Περικλῆς τὸν ξεπροβόδισε, φωτίζοντας τὸν δρόμο του. Ἔτσι δὲν ἔχασε, μὲ κάποια ἀντεκδίκηση, τὸν μισθὸ τῆς ὑπομονῆς του.
Ἄλλοτε, κάποιος ἐπιτέθηκε στὸν Σωκράτη καὶ τὸν χτύπησε ἀλύπητα, σὲ τέτοιο σημεῖο μάλιστα, ὥστε πρήσθηκε ὁλόκληρο τὸ πρόσωπό του. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἀντέδρασε. Μόλις ἐκεῖνος σταμάτησε νὰ τὸν χτυπᾶ, ὁ Σωκράτης, χωρὶς νὰ πεῖ τίποτα, ἔγραψε στὸ μέτωπό του -ὅπως συνήθιζαν τότε νὰ γράφουν πάνω στὰ ἀγάλματα- τὸ ὄνομα ἐκείνου ποὺ τὸν εἶχε φέρει σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση: "Ὁ τάδε μὲ ἔκανε ἔτσι". Καὶ αὐτὴ ἦταν ἡ μοναδικὴ ἀντίδραση καὶ ἄμυνά του. Τὸν Εὐκλείδη ἐπίσης, κάποιος ἀπὸ τὰ Μέγαρα ποὺ θύμωσε μαζί του, τὸν ἀπειλοῦσε μὲ ὅρκο ὅτι θὰ τὸν σκότωνε. Τότε καὶ ἐκεῖνος ἔκανε ἕνα ἄλλο ὅρκο. Ὁρκίσθηκε νὰ τὸν κάνει νὰ χάσει αὐτὴ τὴν ὀργὴ ποὺ εἶχε ἐναντίον του καὶ νὰ ξαναγίνουν φίλοι.
Πέραν τούτων τῶν παραδειγμάτων, ἐμεῖς ὡς Χριστιανοί, ἔχουμε καὶ τὸ διαχρονικὸ ὑπόδειγμα ὑπομονῆς καὶ ἀνδρείας ψυχῆς τοῦ πολύαθλου Ἰώβ. Αὐτός, παρὰ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς συμφορές, παρέμεινε πνευματικὰ ἀναλλοίωτος, διασώζοντας τὸ φρόνημα τῆς ψυχῆς του γενναῖο καὶ ἀκμαῖο, χωρὶς νὰ μεμψιμοιρίσει καὶ χωρὶς νὰ κατηγορήσει τὸν Θεὸ γιὰ τὶς συμφορὲς ποὺ τοῦ ἔτυχαν.
Πράγματι, πολλὲς φορὲς συμβαίνουν ἀτυχίες καὶ θλίψεις καὶ δοκιμασίες στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δι᾽ αὐτῶν ἀποδεικνύεται ποιὸς εἶναι στερεωμένος στὴν πίστη καὶ δυνατὸς στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δοκιμάζονται μάλιστα στὴν ὑπομονὴ ὅλοι, πλούσιοι καὶ φτωχοί, δυνατοὶ καὶ ἀδύνατοι. Στὸν καιρὸ τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων, γίνεται φανερὸ κατὰ πόσο ὁ πλούσιος συμπάσχει μὲ τοὺς ἄλλους, ἐλεεῖ καὶ ἀγαπᾶ τοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς του. Ἀποδεικνύεται, ὅμως, καὶ τὸ ποιὸν τοῦ φτωχοῦ καὶ ἀδυνάτου, τὸ κατά πόσο δηλαδὴ δέχεται τὶς θλίψεις, εὐχαριστῶντας τὸν Θεὸ καὶ ὄχι βλασφημῶντας. Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, μᾶς διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, φαίνεται στὶς δυσκολίες, ὄχι στὶς εὐκολίες. Ὁ κυβερνήτης ἑνὸς σκάφους δείχνει τὴν ποιότητά του καὶ τὶς ἱκανότητές του τὸν χειμῶνα, ὅταν τὸ σκάφος του ταξιδεύει μέσα σὲ φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ὁ ἀθλητὴς δείχνει τὴν ἀντοχὴ καὶ τὴν τέχνη του στὸ στάδιο. Ὁ στρατηγὸς ἀποδεικνύεται στὸν πόλεμο. Καὶ ὁ μεγαλόψυχος ἄνθρωπος φαίνεται στὴ συμφορά.
Ὄντως, τὸν Χριστιανὸ τὸν δοκιμάζει καὶ τὸν φανερώνει ὁ πειρασμός. Καὶ ὅπως οἱ κόποι τῶν ἀγώνων χαρίζουν τὰ στεφάνια στοὺς ἀθλητές, ἔτσι καὶ τοὺς Χριστιανοὺς τοὺς πλουτίζει καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὴν τελείωση ἡ δοκιμασία τῶν πειρασμῶν. Τοῦτο βέβαια συμβαίνει ὅταν κανεὶς δέχεται μὲ τὴν ἀνάλογη ὑπομονὴ καὶ δοξολογικὴ εὐχαριστία κάθε πειρασμικὴ κατάσταση, φτώχεια, ἀσθένεια, ἀδικία, ἐκ μέρους τῶν ἄλλων.
Ἂς προσέξουμε, μᾶς συμβουλεύει ὁ Μ. Βασίλειος, νὰ μὴν πετάξουμε τὸν σταυρὸ τῆς δοκιμασίας μας, διότι δι᾽ αὐτοῦ θὰ κατορθώσουμε τὴν ἀρετή. Ἂς κρατήσουμε σὰν πολύτιμο θησαυρὸ μέσα μας τὴν εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό. Καρτερικὸς δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ στερεῖται τὰ ἀπαραίτητα καὶ κατ’ ἀνάγκη ὑπομένει, ἀλλὰ ἐκεῖνος πού, ἐνῷ τὰ ἔχει ὅλα μὲ ἀφθονία, τὸν βρίσκουν ξαφνικὰ πολλὲς συμφορὲς καὶ τὶς σηκώνει ἀδιαμαρτύρητα. Εἶσαι ἄρρωστος; Χαῖρε ἐν Κυρίῳ, ἐνθυμούμενος πώς «ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶ ὁ Κύριος, τὸν παιδαγωγεῖ» (Ἑβρ. 12, 6). Εἶσαι φτωχός; Εὐφραίνου καὶ ἀγάλλου, γιατὶ σὲ περιμένουν τὰ ἀγαθὰ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Σὲ συκοφαντοῦν, σὲ κακομεταχειρίζονται, σὲ ἀδικοῦν; Εἶσαι μακάριος! Ἡ αἰσχύνη σου θὰ μετατραπεῖ σὲ δόξα ἀγγελική. Δοξολόγησε λοιπὸν τὸν Θεὸ καὶ ἔτσι θὰ ἔχεις μαζί σου πάντα Ἐκεῖνον ποὺ ταπεινώθηκε περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Τοιουτοτρόπως, ἂς ἀγωνιστοῦμε καὶ ἐμεῖς εἰς τὴν ὑπομονή, τὴ μακροθυμία καὶ τὴν ἀνεξικακία. Ἂς ὑπομένουμε τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὴν ἀδικία τῶν ἀνθρώπων, ἂς εὐχόμαστε γιὰ ὅσους μᾶς πολεμοῦν καὶ ἂς προσευχόμαστε, εὐχαριστῶντας τὸν Θεό, γιὰ ὅλες τὶς καταστάσεις τῆς ζωῆς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου