Τα δώρα του Θεού πηγή αγάπης και οικοδομής του σώματος της Εκκλησίας. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Τα δώρα του Θεού πηγή αγάπης και οικοδομής του σώματος της Εκκλησίας
Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής
ΣΤ' Ματθαίου (Ρωμ. ΙΒ΄ 6-14)
Ο Απόστολος Παύλος, στο σημερινό μας Αποστολικό ανάγνωσμα, έχει στρέψει το λόγο του στα ποικίλα χαρίσματα τα οποία αναπτύσσονται στον χώρο της λατρευτικής κοινότητας της εν Ρώμη Εκκλησίας. Ο θεόπνευστος λόγος του είναι καθοδηγητικός και εποικοδομητικός και ο θεολογικός του «λυρισμός» τόσο έντονος και ρυθμικός, που τελειώνοντας το ανάγνωσμα, αισθάνεται κανείς, πλην των άλλων, να έχει διαβάσει ένα ποίημα της Χάριτος.
Όπως λοιπόν γράφει ο θείος Απόστολος, αλλά και όπως ολόκληρη η Εκκλησία βιώνει εικοσιένα τώρα αιώνες, οι Χριστιανοί έχουμε χαρίσματα. Ποικίλα χαρίσματα τα οποία δωρίζονται «εκ του Πατρός των φώτων, για την οικοδομήν του Σώματος».
Και φυσικά, όλα τα μέλη της Εκκλησίας γνωρίζουμε, ότι οι δωρεές αυτές που αποτελούν τα Χαρίσματα, τα λαμβάνουμε «εν σπέρματι» κατά την ευλογημένη ώρα του Αγίου Βαπτίσματος και συγκεκριμένα δια του ιερού μυστηρίου του Χρίσματος, το οποίο τελείται αμέσως μετά από το Βάπτισμα.
Τονίζουμε τον όρο «εν σπέρματι», όταν λαμβάνουμε τα Χαρίσματα, διότι είναι ανάγκη, προϊόντος του χρόνου και της ενηλικιώσεως του πιστού, τα δώρα αυτά της Χάριτος να καλλιεργούνται και να αυξάνουν, αφού αυτό άλλωστε είναι και το θέλημα του Θεού, όπως ακριβώς μελετούμε και στην παραβολή των ταλάντων. (Ματθ. ΚΕ΄ 14-30).
Και είναι τόσα τα Χαρίσματα και οι δωρεές, που ο άνθρωπος μένει εκστατικός μπροστά στην αγάπη του Θεού. Ο δε Αποστολικός λόγος, μας αναφέρει ορισμένα βασικά εξ αυτών, δίχως βεβαίως και να εξαντλήται ο κατάλογος και οι χαρισματικές καταστάσεις. Αυτό μάλιστα φαίνεται πολύ καθαρά και στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου των Εθνών, όπου εκεί όχι μόνο καταγράφεται δέσμη Χαρισμάτων, αλλά αποκαλύπτεται η φύσις, οι ποικίλες διαφορές και εκφάνσεις, μα κυρίως ο σκοπός των Χαρισμάτων.
Πριν όμως γίνει λόγος για το ποιος είναι ο σκοπός των Χαρισμάτων, είναι απόλυτη ανάγκη να επισημάνουμε κάτι σοβαρό.
Ότι δηλ., όπως σε όλα τα θέματα της Πίστεως, εάν δεν προσέξει ο άνθρωπος, κινδυνεύει τη συνεργεία του εχθρού, να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, έτσι και στο κεφάλαιο αυτό της πνευματικής ζωής, στα Χαρίσματα δηλ., ελλοχεύει ο κίνδυνος, αντί των θετικών, να έρθουν αρνητικά τα αποτελέσματα.
Και δυστυχώς, τούτο το βλέπει κανείς όχι μόνο στην καθημερινότητα, όπου ακόμα και σε πνευματικούς χώρους, λόγω επιπολαιότητας ή απροσεξίας, αναφύονται τα «αγκάθια» των παρεξηγήσεων και ίσως και της διασπάσεως, αλλά το παρατηρεί κανείς ξεκάθαρα και αποκαλυπτικά και πάλι από την γραφίδα του Απ. Παύλου στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή και στο ΙΓ΄ κεφάλαιο, στο τμήμα αυτό που έχει χαρακτηρισθεί ως «ο υπέροχος ύμνος της αγάπης».
Συγκλονίζεται κανείς στην κυριολεξία όταν διαπιστώνει την τραγική αλήθεια, ότι ακόμα και όλες τις γλώσσες του κόσμου και των ουρανών εάν ομιλεί, του λείπει όμως η αγάπη, δεν είναι παρά ένα «κύμβαλον αλαλάζον». Και ακόμα, ότι και αυτό το μαρτύριο, άνευ της αγάπης, δεν φέρει καμμία απολύτως ωφέλεια.
Έτσι λοιπόν, στην διάσταση αυτή της πραγματικότητας, ο Απόστολος, στη συνέχεια του αναγνώσματος, υποδεικνύει τον τρόπο ασκήσεως των Χαρισμάτων μέσα στην Εκκλησία.
Δεν είναι βεβαίως ο τρόπος του κλεισίματος στον υποκειμενισμό και η περιχαράκωση του εγωϊσμού, αλλά κυρίως και πρωτίστως η αγνή και ανιδιοτελής αγάπη που εκφράζεται παντιοτρόπως.
Αλλά η αγάπη, φίλοι μου, δεν είναι μια απλή υπόθεση που ξεκινά και αυξάνεται από μόνη της, και χωρίς τη συμμετοχή του προσώπου.
Η αρετή αυτή για να καρποφορήσει έχει ανάγκη από τη σπουδή και την επιμέλεια, αυτού ο οποίος την αισθάνεται και θέλει να την ασκήσει. Γι΄αυτό και ο θεόπνευστος λόγος ζητά από τα μέλη του Σώματος, να γίνονται πάντοτε δραστήριοι και να αποδιώκουν την κατάρα της οκνηρίας.
Να είναι δηλ. οι πιστοί γεμάτοι από τον ευλογημένο ζήλο και να μη διαφεύγει ποτέ από την οθόνη της συνειδήσεως, ότι σε τελευταία ανάλυση, διά των Χαρισμάτων που έχουν λάβει δωρεάν από την αγάπη του Θεού, δεν υπηρετούν μόνον ανθρώπους, αλλά ουσιαστικώς τον ίδιο τον Κύριο!
Χρειάζεται άραγε να τονισθεί ότι η διακονία αυτή, μέσω των Χαρισμάτων, πρέπει να πραγματοποιείται όχι με βαριά καρδιά, αλλά με την σοβαρή ανιδιοτέλεια, την όμορφη απλότητα και την ευλογημένη χαρά;
Πόσο δίκαιο είχε μια ψυχή κάποτε, όταν μετά από μια επίσκεψη «παρηγοριάς» που δέχθηκε από κάποια πρόσωπα, είπε: «Καλύτερα να μου έλειπε η επίσκεψή τους. Όχι μόνο δεν με ανάπαυσαν, αλλά με την ¨αγάπη¨ τους, μου στράγγιξαν την καρδιά»
Γι΄αυτό λοιπόν, επιβάλλεται όχι μόνο να μας αρέσει η αλήθεια, αλλά να μας σαγηνεύει και η ομορφιά της αλήθειας, που δεν κρύβεται, παρά μέσα στην ταπείνωση και στην ειλικρινή αγάπη.
Κι ας μη ισχυριστεί τώρα κανείς, ότι αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα και ξεπερασμένη μορφή ηθικισμού, διότι στη βάση αυτής της αγάπης, της εν Χριστώ ταπεινώσεως και της αποστολικής απλότητας, στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα των πνευματικών Χαρισμάτων.
Επομένως, μόνο ηθικισμός δεν μπορεί να λογισθεί η εν ταπεινώσει αγάπη...
Με χαρά λοιπόν και ουράνια αγαλλίαση θα ξεκινούμε, αλλά και θα ολοκληρώνεται η εν Χριστώ διακονία προς τους αδελφούς.
Με χαρά που ανθίζει επάνω στον κορμό της ελπίδας, ότι θα απολαύσουμε τα αγαθά της Βασιλείας του Θεού.
Γι΄αυτόν δε τον λόγο, θα δείχνουμε και την αναγκαία υπομονή στις βέβαιες θλίψεις της ζωής και συνάμα επιμονή στην καρτερική προσευχή.
Και το καταστάλαγμα όλων αυτών; Μα, η συγχωρητικότητα προς τους «εχθρούς» και ιδίως τα καλά λόγια για όσους επιζητούν το «κακό» μας. Ναι, τα καλά λόγια όταν οι άλλοι μας κακολογούν και μας συκοφαντούν, τα οποία αποτελούν το αποδεικτικό στοιχείο των αυθεντικών Χαρισμάτων και πρωτίστως της ισορροπημένης πνευματικής ζωής.
Αδελφοί μου, δεν υπάρχουν μη Χαρισματούχοι μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας. Ο κάθε ένας από εμάς έχει λάβει τα Χαρίσματά του, αρκεί να τα ανακαλύψουμε και στη συνέχεια με συνειδητό αγώνα να τα καλλιεργήσουμε.
Βεβαίως, μπορεί ο ένας να έχει φανερά τα Χαρίσματα, ενώ ο άλλος να τα φέρει κρυφά και μυστικά, τα οποία όμως να έχουν μεγαλύτερη αξία από αυτά που εντυπωσιάζουν και που από τον κόσμο γίνονται ζηλευτά.
Δεν υπάρχει όμως κανένας απολύτως λόγος να δημιουργούνται πικρίες και στενοχώριες, τις οποίες εκμεταλλεύεται ο πονηρός και φέρει στην καρδιά σύγχυση και ταραχή.
Σημασία έχει ότι ο καθένας, αναλόγως βεβαίως της ιδιοσυγκρασίας και της Χάριτος (όπως τονίζει και ο Μ.Βασίλειος), διαθέτει τα δώρα του Θεού.
Εκεί που θα πρέπει να σταθούμε, δεν είναι τόσο το τί Χάρισμα διαθέτουμε, αλλά αυτό ή αυτά που διαθέτουμε, να τα αυξάνουμε ποικιλοτρόπως καθόλον τον χρόνον της ζωής μας.
Ο Δωρεοδότης Κύριος, δεν θα μας ζητήσει λόγο για το τί είχαμε, αλλά για το πώς και για ποιο σκοπό αξιοποιήσαμε αυτά που μας χάρισε. Αυτό ωφείλουμε να το έχουμε πάντοτε κατά νου και ας μη λησμονούμε ποτέ ότι μπορεί να έχουμε τόση πίστη και τόσα χαρίσματα, ώστε να μετακινούμε βουνά, αλλά αν μας λείπει η αγάπη και ο σύνδεσμος αυτής, τότε υπάρχει κίνδυνος, τα βουνά που μετατοπίζουμε, αλλοίμονο, να κλείσουν τον δρόμο των άλλων.
Αμήν.
Τα δώρα του Θεού πηγή αγάπης και οικοδομής του σώματος της Εκκλησίας
Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής
ΣΤ' Ματθαίου (Ρωμ. ΙΒ΄ 6-14)
Ο Απόστολος Παύλος, στο σημερινό μας Αποστολικό ανάγνωσμα, έχει στρέψει το λόγο του στα ποικίλα χαρίσματα τα οποία αναπτύσσονται στον χώρο της λατρευτικής κοινότητας της εν Ρώμη Εκκλησίας. Ο θεόπνευστος λόγος του είναι καθοδηγητικός και εποικοδομητικός και ο θεολογικός του «λυρισμός» τόσο έντονος και ρυθμικός, που τελειώνοντας το ανάγνωσμα, αισθάνεται κανείς, πλην των άλλων, να έχει διαβάσει ένα ποίημα της Χάριτος.
Όπως λοιπόν γράφει ο θείος Απόστολος, αλλά και όπως ολόκληρη η Εκκλησία βιώνει εικοσιένα τώρα αιώνες, οι Χριστιανοί έχουμε χαρίσματα. Ποικίλα χαρίσματα τα οποία δωρίζονται «εκ του Πατρός των φώτων, για την οικοδομήν του Σώματος».
Και φυσικά, όλα τα μέλη της Εκκλησίας γνωρίζουμε, ότι οι δωρεές αυτές που αποτελούν τα Χαρίσματα, τα λαμβάνουμε «εν σπέρματι» κατά την ευλογημένη ώρα του Αγίου Βαπτίσματος και συγκεκριμένα δια του ιερού μυστηρίου του Χρίσματος, το οποίο τελείται αμέσως μετά από το Βάπτισμα.
Τονίζουμε τον όρο «εν σπέρματι», όταν λαμβάνουμε τα Χαρίσματα, διότι είναι ανάγκη, προϊόντος του χρόνου και της ενηλικιώσεως του πιστού, τα δώρα αυτά της Χάριτος να καλλιεργούνται και να αυξάνουν, αφού αυτό άλλωστε είναι και το θέλημα του Θεού, όπως ακριβώς μελετούμε και στην παραβολή των ταλάντων. (Ματθ. ΚΕ΄ 14-30).
Και είναι τόσα τα Χαρίσματα και οι δωρεές, που ο άνθρωπος μένει εκστατικός μπροστά στην αγάπη του Θεού. Ο δε Αποστολικός λόγος, μας αναφέρει ορισμένα βασικά εξ αυτών, δίχως βεβαίως και να εξαντλήται ο κατάλογος και οι χαρισματικές καταστάσεις. Αυτό μάλιστα φαίνεται πολύ καθαρά και στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου των Εθνών, όπου εκεί όχι μόνο καταγράφεται δέσμη Χαρισμάτων, αλλά αποκαλύπτεται η φύσις, οι ποικίλες διαφορές και εκφάνσεις, μα κυρίως ο σκοπός των Χαρισμάτων.
Πριν όμως γίνει λόγος για το ποιος είναι ο σκοπός των Χαρισμάτων, είναι απόλυτη ανάγκη να επισημάνουμε κάτι σοβαρό.
Ότι δηλ., όπως σε όλα τα θέματα της Πίστεως, εάν δεν προσέξει ο άνθρωπος, κινδυνεύει τη συνεργεία του εχθρού, να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, έτσι και στο κεφάλαιο αυτό της πνευματικής ζωής, στα Χαρίσματα δηλ., ελλοχεύει ο κίνδυνος, αντί των θετικών, να έρθουν αρνητικά τα αποτελέσματα.
Και δυστυχώς, τούτο το βλέπει κανείς όχι μόνο στην καθημερινότητα, όπου ακόμα και σε πνευματικούς χώρους, λόγω επιπολαιότητας ή απροσεξίας, αναφύονται τα «αγκάθια» των παρεξηγήσεων και ίσως και της διασπάσεως, αλλά το παρατηρεί κανείς ξεκάθαρα και αποκαλυπτικά και πάλι από την γραφίδα του Απ. Παύλου στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή και στο ΙΓ΄ κεφάλαιο, στο τμήμα αυτό που έχει χαρακτηρισθεί ως «ο υπέροχος ύμνος της αγάπης».
Συγκλονίζεται κανείς στην κυριολεξία όταν διαπιστώνει την τραγική αλήθεια, ότι ακόμα και όλες τις γλώσσες του κόσμου και των ουρανών εάν ομιλεί, του λείπει όμως η αγάπη, δεν είναι παρά ένα «κύμβαλον αλαλάζον». Και ακόμα, ότι και αυτό το μαρτύριο, άνευ της αγάπης, δεν φέρει καμμία απολύτως ωφέλεια.
Έτσι λοιπόν, στην διάσταση αυτή της πραγματικότητας, ο Απόστολος, στη συνέχεια του αναγνώσματος, υποδεικνύει τον τρόπο ασκήσεως των Χαρισμάτων μέσα στην Εκκλησία.
Δεν είναι βεβαίως ο τρόπος του κλεισίματος στον υποκειμενισμό και η περιχαράκωση του εγωϊσμού, αλλά κυρίως και πρωτίστως η αγνή και ανιδιοτελής αγάπη που εκφράζεται παντιοτρόπως.
Αλλά η αγάπη, φίλοι μου, δεν είναι μια απλή υπόθεση που ξεκινά και αυξάνεται από μόνη της, και χωρίς τη συμμετοχή του προσώπου.
Η αρετή αυτή για να καρποφορήσει έχει ανάγκη από τη σπουδή και την επιμέλεια, αυτού ο οποίος την αισθάνεται και θέλει να την ασκήσει. Γι΄αυτό και ο θεόπνευστος λόγος ζητά από τα μέλη του Σώματος, να γίνονται πάντοτε δραστήριοι και να αποδιώκουν την κατάρα της οκνηρίας.
Να είναι δηλ. οι πιστοί γεμάτοι από τον ευλογημένο ζήλο και να μη διαφεύγει ποτέ από την οθόνη της συνειδήσεως, ότι σε τελευταία ανάλυση, διά των Χαρισμάτων που έχουν λάβει δωρεάν από την αγάπη του Θεού, δεν υπηρετούν μόνον ανθρώπους, αλλά ουσιαστικώς τον ίδιο τον Κύριο!
Χρειάζεται άραγε να τονισθεί ότι η διακονία αυτή, μέσω των Χαρισμάτων, πρέπει να πραγματοποιείται όχι με βαριά καρδιά, αλλά με την σοβαρή ανιδιοτέλεια, την όμορφη απλότητα και την ευλογημένη χαρά;
Πόσο δίκαιο είχε μια ψυχή κάποτε, όταν μετά από μια επίσκεψη «παρηγοριάς» που δέχθηκε από κάποια πρόσωπα, είπε: «Καλύτερα να μου έλειπε η επίσκεψή τους. Όχι μόνο δεν με ανάπαυσαν, αλλά με την ¨αγάπη¨ τους, μου στράγγιξαν την καρδιά»
Γι΄αυτό λοιπόν, επιβάλλεται όχι μόνο να μας αρέσει η αλήθεια, αλλά να μας σαγηνεύει και η ομορφιά της αλήθειας, που δεν κρύβεται, παρά μέσα στην ταπείνωση και στην ειλικρινή αγάπη.
Κι ας μη ισχυριστεί τώρα κανείς, ότι αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα και ξεπερασμένη μορφή ηθικισμού, διότι στη βάση αυτής της αγάπης, της εν Χριστώ ταπεινώσεως και της αποστολικής απλότητας, στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα των πνευματικών Χαρισμάτων.
Επομένως, μόνο ηθικισμός δεν μπορεί να λογισθεί η εν ταπεινώσει αγάπη...
Με χαρά λοιπόν και ουράνια αγαλλίαση θα ξεκινούμε, αλλά και θα ολοκληρώνεται η εν Χριστώ διακονία προς τους αδελφούς.
Με χαρά που ανθίζει επάνω στον κορμό της ελπίδας, ότι θα απολαύσουμε τα αγαθά της Βασιλείας του Θεού.
Γι΄αυτόν δε τον λόγο, θα δείχνουμε και την αναγκαία υπομονή στις βέβαιες θλίψεις της ζωής και συνάμα επιμονή στην καρτερική προσευχή.
Και το καταστάλαγμα όλων αυτών; Μα, η συγχωρητικότητα προς τους «εχθρούς» και ιδίως τα καλά λόγια για όσους επιζητούν το «κακό» μας. Ναι, τα καλά λόγια όταν οι άλλοι μας κακολογούν και μας συκοφαντούν, τα οποία αποτελούν το αποδεικτικό στοιχείο των αυθεντικών Χαρισμάτων και πρωτίστως της ισορροπημένης πνευματικής ζωής.
Αδελφοί μου, δεν υπάρχουν μη Χαρισματούχοι μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας. Ο κάθε ένας από εμάς έχει λάβει τα Χαρίσματά του, αρκεί να τα ανακαλύψουμε και στη συνέχεια με συνειδητό αγώνα να τα καλλιεργήσουμε.
Βεβαίως, μπορεί ο ένας να έχει φανερά τα Χαρίσματα, ενώ ο άλλος να τα φέρει κρυφά και μυστικά, τα οποία όμως να έχουν μεγαλύτερη αξία από αυτά που εντυπωσιάζουν και που από τον κόσμο γίνονται ζηλευτά.
Δεν υπάρχει όμως κανένας απολύτως λόγος να δημιουργούνται πικρίες και στενοχώριες, τις οποίες εκμεταλλεύεται ο πονηρός και φέρει στην καρδιά σύγχυση και ταραχή.
Σημασία έχει ότι ο καθένας, αναλόγως βεβαίως της ιδιοσυγκρασίας και της Χάριτος (όπως τονίζει και ο Μ.Βασίλειος), διαθέτει τα δώρα του Θεού.
Εκεί που θα πρέπει να σταθούμε, δεν είναι τόσο το τί Χάρισμα διαθέτουμε, αλλά αυτό ή αυτά που διαθέτουμε, να τα αυξάνουμε ποικιλοτρόπως καθόλον τον χρόνον της ζωής μας.
Ο Δωρεοδότης Κύριος, δεν θα μας ζητήσει λόγο για το τί είχαμε, αλλά για το πώς και για ποιο σκοπό αξιοποιήσαμε αυτά που μας χάρισε. Αυτό ωφείλουμε να το έχουμε πάντοτε κατά νου και ας μη λησμονούμε ποτέ ότι μπορεί να έχουμε τόση πίστη και τόσα χαρίσματα, ώστε να μετακινούμε βουνά, αλλά αν μας λείπει η αγάπη και ο σύνδεσμος αυτής, τότε υπάρχει κίνδυνος, τα βουνά που μετατοπίζουμε, αλλοίμονο, να κλείσουν τον δρόμο των άλλων.
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου