ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014
Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η΄ 5 - 13)                                              (Ρωμ. στ΄ 18-23)

Η οδός της ζωής

“Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης”

Η συναίσθηση της αναξιότητας του εκατόνταρχου και κατ’ επέκταση η ταπείνωσή του, είναι στοιχείο από το οποίο θα μπορούσαμε ν’ αντλήσουμε ένα ισχυρό μήνυμα για την πορεία που ακολουθούμε στη ζωή μας. “ Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχθώ στο σπίτι μου, πες όμως μόνο ένα λόγο, και θα γιατρευθεί ο δούλος μου”.  Συγκλονίζουν πράγματι τα λόγια αυτά γιατί σηματοδοτούν μια στάση, την οποία δύσκολα ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο σημερινός, υιοθετεί.  Είναι η περίπτωση που αποτολμά με ένα ιερό «θράσος» - αν μπορούσαμε να το ονομάσουμε έτσι - να γκρεμίσει τα διαχωριστικά τείχη που συνήθως ανεγείρει, τα οποία αφήνουν τον εαυτό του σε μια παγερή απόσταση από το Θεό και το συνάνθρωπο.  Είναι η κατάσταση εκείνη που καρπώνεται τη συναίσθηση της δικής του αδυναμίας και κάνει τη μεγάλη κίνηση: να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού, τον οποίο μπορεί να πλησιάζει πλέον με πίστη και ελπίδα.

Μια τραγικότητα που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος είναι ότι πολλές φορές ακολουθεί το δικό του εγωιστικό δρόμο, εκείνο της αυτοθεοποίησης. Απομακρύνεται από την αγάπη του Θεού τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι με αυτό τον τρόπο είναι δυνατό να επιτύχει στη ζωή του.  Επιχειρεί με τις δικές του και μόνο δυνάμεις να εισέρχεται στη σφαίρα της θαυματοποιίας.  Εκείνο όμως που συνεχώς δοκιμάζει είναι η απογοήτευση και η αγωνία.  Και αυτό γιατί αρνείται την παρουσία του Κυρίου στη ζωή του, ο Οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να μας προσφέρει θεραπεία σε κάθε μας ασθένεια και βοήθεια σε κάθε μας περίσταση.



 Η περίπτωση του εκατόνταρχου

Όταν ο Χριστός μπήκε στην Καπερναούμ, ο εκατόνταρχος τον πλησίασε και τον παρακάλεσε για ένα δούλο του.  Τον παρακάλεσε συγκεκριμένα να θεραπεύσει τον παράλυτο δούλο του.  Η καρδιά του ρωμαίου στρατιωτικού δεν αντέχει να το βλέπει να υποφέρει στο κρεβάτι του πόνου.

Σε μια εποχή που οι ρωμαίοι, θεωρούσαν τους δούλους, περίπου σαν αντικείμενα, ο εκατόνταρχος παρά τη θέση και το αξίωμα του, θεωρεί το δούλο του σπιτιού του σαν δικό του παιδί.  Ταπεινώνεται μπροστά στο Χριστό και ζητά το έλεος του.  Παρακαλεί να τον θεραπεύσει και ο Κύριος ανταποκρίνεται αμέσως.

Ο εκατόνταρχος μπροστά στην προθυμία του Χριστού να έλθει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον άρρωστο δούλο του, αισθάνεται τη δική του αναξιότητα και ομολογεί: “ Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης”.  Συνεχίζοντας, εκφράζει δημόσια την πίστη του στην Θεότητα του Χριστού, λέγοντας: “ Μόνον ειπέ λόγον και ιαθήσεται ο παις μου”. Σαν Θεός που είσαι πες ένα λόγο.  Αυτός και μόνον αρκεί για να θεραπευθεί ο δούλος μου.

Είναι πράγματι αξιοθαύμαστη και η ταπείνωση του εκατόνταρχου, αλλά και η μεγάλη πίστη που επέδειξε.  Ένας πολύ αρμονικός συνδυασμός αρετών που ανεβάζει τον άνθρωπο σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη και τον καταξιώνει σαν εικόνα του Θεού στην πιο αυθεντική της μορφή.

Αγαπητοί αδελφοί, ιδιαίτερα στην εποχή μας σήμερα που μαστίζεται από τόσα πάθη και ο εγωϊσμός και η υπερηφάνεια, αλλά πολλές φορές και η απιστία εμφωλεύουν στις καρδιές των ανθρώπων, ο εκατόνταρχος της διήγησής μας έρχεται να φωτίσει ένα άλλο δρόμο ζωής.  Εκείνο που περνά μέσα από τη συναίσθηση της αναξιότητάς μας και οδηγεί στην ταπείνωση για να επιζητούμε το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού.  Είναι ένας δρόμος μέσα από τον οποίο προβάλλεται η πίστη, η οποία εκφράζεται ως απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, ο οποίος είναι η μόνη ελπίδα και σωτηρία μας. Στη βάση αυτή αναδείχθηκαν πρότυπα ζωής και άγιες μορφές της Εκκλησίας, όπως είναι ο Σισώης ο Μεγάλος ο όσιος, ο Αρχίππος, ο Φιλήμονας, η Λουκία η Παρθένος και άλλοι, των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα και επικαλούμαστε τις πρεσβείες και τη μεσιτεία τους προς τον Κύριο. Ας ακολουθήσουμε και εμείς το δικό τους ευλογημένο παράδειγμα.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.