Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου
Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
«Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱέ Δαβίδ».
Μετά τη θαυμαστή ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, καθώς ο Κύριος πορευόταν στην οικία του στην Καπερναούμ, δύο τυφλοί τον ακολούθησαν κράζοντας: «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱέ Δαβίδ». Ο Κύριος δείχνει κατ’ αρχήν να αδιαφορεί γι’ αυτούς. Μόλις εισήλθε στην οικία που διέμενε, εισήλθαν και οι δύο τυφλοί ζητώντας επίμονα να τους θεραπεύσει. Τότε μόνο ο Κύριος τους θεράπευσε.
Οι ικετήριες κραυγές των δύο τυφλών προς τον Ιησού Χριστό, έρχονται να μάς συγκλονίσουν και να μάς τονώσουν.
Οι δύο τυφλοί ζούσαν μέσα στο απέραντο σκοτάδι. Οι ημέρες τους δύσκολες, μαρτυρικές. Ο πόνος πολύς. Η θλίψη βαρειά. Κανείς δεν μπορούσε να τους βοηθήσει. Απελπισμένοι από όλους και όλα, ακολουθούν τον Κύριο, κραυγάζοντας: «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱέ Δαβίδ».
Μήπως και οι δικές μας ημέρες, πολλές φορές, δεν είναι δύσκολες; Μήπως σαν πρόσωπα, σαν οικογένεια, σαν έθνος, σαν σύνολο δεν περνάμε θλίψεις και στεναχώριες; Αρρώστιες και δοκιμασίες, οικονομικές κρίσεις και θάνατοι ταράζουν καθημερινά το είναι μας. Ο καθένας μας καλείται να σηκώσει ένα ελαφρότερο ή βαρύτερο σταυρό, μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα της ζωής του.
Μπροστά σε μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα, πολλοί ζητούν μόνοι να βρουν κάποια λύση. Και αγνοούν τον κύριο του ουρανού και της γης. Επαναπαύονται στις δικές τους δυνάμεις, στη σύγχρονη επιστήμη και παραμερίζουν τον ουράνιο Πατέρα.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ ο Κύριος. Σαν να μη γεννήθηκε ποτέ ο Χριστός. Σα να μην δίδαξε, να μην σταυρώθηκε, να μην αναστήθηκε ποτέ.
Κι οι άνθρωποι αυτοί είναι πολλοί μέσα στην κοινωνία μας. Ίσως αρκετοί από εμάς να ανήκουμε σ’ αυτούς. Το βάρος το ρίχνουμε στις προσπάθειές μας και παραμερίζουμε την επίκληση της θείας βοήθειας. Έτσι, συχνά, η ψυχή μας ταράζεται. Μάς κυριεύει αγωνία και ανησυχία. Λείπει η ακράδαντη πίστη στον Θεό. Λείπει η εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του.
Για να υπερνικήσουμε μια τέτοια κατάσταση, θα πρέπει, πρώτα, να ριζώσει μέσα μας η πεποίθηση ότι «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». Αυτό σημαίνει να πλησιάσουμε τον Κύριο, να τον γνωρίσουμε, να συνδεθούμε μαζί του, μάλιστα την περίοδο των θλίψεων και των δοκιμασιών. Να πιστέψουμε ότι όλα τα θέματά μας θα λυθούν δια του Ιησού Χριστού. Όποια κι αν είναι αυτά, ατομικά, οικογενειακά, κοινωνικά, εθνικά.
Βέβαια η πίστη αυτή δεν θα μας δημιουργήσει μια παθητική και μοιρολατρική στάση. Αντίθετα η πίστη αυτή θα μάς δίδει την δύναμη να χρησιμοποιούμε από τη μια όλα τα ανθρώπινα στοιχεία, κι από την άλλη να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Θεό.
Και συγχρόνως, να μιμούμαστε τους δύο τυφλούς στην κραυγή, οι οποίοι έκραζαν και παρακαλούσαν τον Κύριο λέγοντες «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱέ Δαβίδ». Με δυνατή φωνή να επικαλούμαστε την χάρη του ουρανού. Όχι στον τόνο της φωνής, αλλά στην πίστη. Η κραυγή μας να είναι κραυγή της καρδιάς. Κάθε φορά που θα ζητούμε τη λύση για όποια θέματα μάς απασχολούν η δέησή μας προς τον Κύριο να είναι πύρινη.
Αυτή τη θερμή πίστη των δύο τυφλών βράβευσε ο Κύριος, όταν «ἣψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατά τήν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καί ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαμλοί». Και τη δική μας πίστη βραβεύει ο Κύριος όταν την βρει θερμή, δυνατή και πύρινη. Τη βραβεύει όχι μόνο με τα εξωτερικά και υλικά δώρα της αγάπης του. Βραβείο είναι η ειρήνη και η γαλήνη, που μάς χαρίζει ο Κύριος. Και ίσως, συχνά, το δεύτερο είναι πολύ πιο πολύτιμο από το πρώτο.
Αρκετά έχουμε συλλογισθεί και προσπαθήσει να λύσουμε τα θέματα που μάς απασχολούν μόνοι μας. Αρκετά εμπιστευθήκαμε τις δικές μας ανθρώπινες δυνάμεις. Έφτασε η ώρα, ποτέ δεν είναι αργά, να παραμερίσουμε κάθε ενδοιασμό και ολιγοπιστία και να αναθέσουμε τα πάντα στον Κύριο μας. Ότι μάς απασχολεί να το αναθέσουμε στον Κύριο. Κι όλα αυτά να τα αναφέρουμε με θερμή καρδιά και θερμή προσευχή.
Ο Κύριος στο Ευαγγέλιο τόνισε ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Δηλαδή τίποτε το οποίο παράγει καρπούς που μπορούν να περάσουν στην αιωνιότητα. Θεμέλιο της σωτηρίας μας είναι η ταπείνωση. Μόνοι μας μόνο αμαρτίες μπορούμε να κάνουμε. Όλες οι θλίψεις και οι συμφορές μας θα βρουν τέλος, όταν καταλάβουμε την αλήθεια ότι τίποτε το αγαθό δεν πηγάζει από μας, αλλά από τον μόνο αληθινό Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
«Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱέ Δαβίδ».
Μετά τη θαυμαστή ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, καθώς ο Κύριος πορευόταν στην οικία του στην Καπερναούμ, δύο τυφλοί τον ακολούθησαν κράζοντας: «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱέ Δαβίδ». Ο Κύριος δείχνει κατ’ αρχήν να αδιαφορεί γι’ αυτούς. Μόλις εισήλθε στην οικία που διέμενε, εισήλθαν και οι δύο τυφλοί ζητώντας επίμονα να τους θεραπεύσει. Τότε μόνο ο Κύριος τους θεράπευσε.
Οι ικετήριες κραυγές των δύο τυφλών προς τον Ιησού Χριστό, έρχονται να μάς συγκλονίσουν και να μάς τονώσουν.
Οι δύο τυφλοί ζούσαν μέσα στο απέραντο σκοτάδι. Οι ημέρες τους δύσκολες, μαρτυρικές. Ο πόνος πολύς. Η θλίψη βαρειά. Κανείς δεν μπορούσε να τους βοηθήσει. Απελπισμένοι από όλους και όλα, ακολουθούν τον Κύριο, κραυγάζοντας: «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱέ Δαβίδ».
Μήπως και οι δικές μας ημέρες, πολλές φορές, δεν είναι δύσκολες; Μήπως σαν πρόσωπα, σαν οικογένεια, σαν έθνος, σαν σύνολο δεν περνάμε θλίψεις και στεναχώριες; Αρρώστιες και δοκιμασίες, οικονομικές κρίσεις και θάνατοι ταράζουν καθημερινά το είναι μας. Ο καθένας μας καλείται να σηκώσει ένα ελαφρότερο ή βαρύτερο σταυρό, μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα της ζωής του.
Μπροστά σε μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα, πολλοί ζητούν μόνοι να βρουν κάποια λύση. Και αγνοούν τον κύριο του ουρανού και της γης. Επαναπαύονται στις δικές τους δυνάμεις, στη σύγχρονη επιστήμη και παραμερίζουν τον ουράνιο Πατέρα.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ ο Κύριος. Σαν να μη γεννήθηκε ποτέ ο Χριστός. Σα να μην δίδαξε, να μην σταυρώθηκε, να μην αναστήθηκε ποτέ.
Κι οι άνθρωποι αυτοί είναι πολλοί μέσα στην κοινωνία μας. Ίσως αρκετοί από εμάς να ανήκουμε σ’ αυτούς. Το βάρος το ρίχνουμε στις προσπάθειές μας και παραμερίζουμε την επίκληση της θείας βοήθειας. Έτσι, συχνά, η ψυχή μας ταράζεται. Μάς κυριεύει αγωνία και ανησυχία. Λείπει η ακράδαντη πίστη στον Θεό. Λείπει η εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του.
Για να υπερνικήσουμε μια τέτοια κατάσταση, θα πρέπει, πρώτα, να ριζώσει μέσα μας η πεποίθηση ότι «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». Αυτό σημαίνει να πλησιάσουμε τον Κύριο, να τον γνωρίσουμε, να συνδεθούμε μαζί του, μάλιστα την περίοδο των θλίψεων και των δοκιμασιών. Να πιστέψουμε ότι όλα τα θέματά μας θα λυθούν δια του Ιησού Χριστού. Όποια κι αν είναι αυτά, ατομικά, οικογενειακά, κοινωνικά, εθνικά.
Βέβαια η πίστη αυτή δεν θα μας δημιουργήσει μια παθητική και μοιρολατρική στάση. Αντίθετα η πίστη αυτή θα μάς δίδει την δύναμη να χρησιμοποιούμε από τη μια όλα τα ανθρώπινα στοιχεία, κι από την άλλη να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Θεό.
Και συγχρόνως, να μιμούμαστε τους δύο τυφλούς στην κραυγή, οι οποίοι έκραζαν και παρακαλούσαν τον Κύριο λέγοντες «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱέ Δαβίδ». Με δυνατή φωνή να επικαλούμαστε την χάρη του ουρανού. Όχι στον τόνο της φωνής, αλλά στην πίστη. Η κραυγή μας να είναι κραυγή της καρδιάς. Κάθε φορά που θα ζητούμε τη λύση για όποια θέματα μάς απασχολούν η δέησή μας προς τον Κύριο να είναι πύρινη.
Αυτή τη θερμή πίστη των δύο τυφλών βράβευσε ο Κύριος, όταν «ἣψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατά τήν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καί ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαμλοί». Και τη δική μας πίστη βραβεύει ο Κύριος όταν την βρει θερμή, δυνατή και πύρινη. Τη βραβεύει όχι μόνο με τα εξωτερικά και υλικά δώρα της αγάπης του. Βραβείο είναι η ειρήνη και η γαλήνη, που μάς χαρίζει ο Κύριος. Και ίσως, συχνά, το δεύτερο είναι πολύ πιο πολύτιμο από το πρώτο.
Αρκετά έχουμε συλλογισθεί και προσπαθήσει να λύσουμε τα θέματα που μάς απασχολούν μόνοι μας. Αρκετά εμπιστευθήκαμε τις δικές μας ανθρώπινες δυνάμεις. Έφτασε η ώρα, ποτέ δεν είναι αργά, να παραμερίσουμε κάθε ενδοιασμό και ολιγοπιστία και να αναθέσουμε τα πάντα στον Κύριο μας. Ότι μάς απασχολεί να το αναθέσουμε στον Κύριο. Κι όλα αυτά να τα αναφέρουμε με θερμή καρδιά και θερμή προσευχή.
Ο Κύριος στο Ευαγγέλιο τόνισε ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Δηλαδή τίποτε το οποίο παράγει καρπούς που μπορούν να περάσουν στην αιωνιότητα. Θεμέλιο της σωτηρίας μας είναι η ταπείνωση. Μόνοι μας μόνο αμαρτίες μπορούμε να κάνουμε. Όλες οι θλίψεις και οι συμφορές μας θα βρουν τέλος, όταν καταλάβουμε την αλήθεια ότι τίποτε το αγαθό δεν πηγάζει από μας, αλλά από τον μόνο αληθινό Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου