Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου - «τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων, κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»
Ἀπόστολος: Β´ Τίμ. β´ 1-10
Εὐαγγέλιον: Ματθ. θ´ 27-35
Ἦχος: πλ. β´.— Ἑωθινόν: Ζ´
«τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων, κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»
Στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ περιγράφονται τὰ θαύματα τῆς θεραπείας δύο τυφλῶν καὶ ἑνὸς κωφοῦ δαιμονιζομένου. Τὰ θαύματα αὐτὰ τοῦ Κυρίου ἔρχονται σὲ συνέχεια τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου καὶ τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης.
Ἡ φήμη τοῦ Κυρίου ὡς θαυματουργοῦ εἶχε διαδοθεῖ. Ὅταν οἱ δύο τυφλοὶ ἔμαθαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς περνοῦσε ἀπὸ τὰ μέρη τους καὶ πιστεύσαντες ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός), Τὸν ἀκολουθοῦν κράζοντες, «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυίδ». Μὲ μεγάλη πίστη καὶ ἐπιμονή, ποὺ ἐκφράζεται ἀπὸ τὶς μεγαλόφωνες κραυγές τους, οἱ δύο τυφλοὶ παρακαλοῦν γιὰ τὸ ἔλεος καὶ τὴν θεραπεία τους. Χαρακτηριστικὸ τῆς πίστεώς τους στὸν Χριστὸ εἶναι ὅτι Τὸν ἀποκαλοῦν "υἱὲ Δαυίδ", μία ἔκφραση ποὺ δηλώνει τὴν μεσσιανικὴ ἰδιότητα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ὅτι πολλοί, ἰδίως μετὰ τὰ πολλά Του θαύματα, εἶχαν ἀρχίσει νὰ πιστεύουν ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας.
Ὁ Κύριος ἐρωτᾶ τοὺς δύο τυφλοὺς ἂν πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νὰ τοὺς θεραπεύσει. Ὁ Κύριος γνωρίζει τὴν πίστη τους, «ἐρωτᾶ δὲ ὅμως, ἵνα φανερωθῆ καὶ τούτων ἡ πίστις καὶ ἑλκυσθῶσι διά τούτων καὶ ἕτεροι» (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός).
Ὁ Χριστὸς ἄγγιξε τοὺς ὀφθαλμούς τους καὶ τοὺς χάρισε τὴν ὅρασή τους, λέγων ὅτι ἡ θεραπεία τους ἔγινε σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο τῆς πίστεώς τους. Γιὰ ἄλλη μία φορά ὁ Κύριος θέτει ὡς προϋπόθεση γιὰ τὸ θαῦμα τὴν προσωπικὴ πίστη τοῦ αἰτοῦντος τὴν θεραπεία, ὅπως συνέβη μὲ τὸν ὀλιγόπιστο πατέρα, ὅταν ὁ Κύριος τοῦ εἶπε ὅτι «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μᾶρκ. θ´ 23).
Ἀξίζει ἐπίσης νὰ παρατηρήσουμε τὴν προειδοποίηση τοῦ Χριστοῦ στοὺς θεραπευθέντες τυφλοὺς νὰ μὴ γνωστοποιήσουν τὸ θαῦμα ποὺ τοὺς ἔγινε. Ὁ Κύριος δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ προκαλέσει τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν ἐντυπωσιασμὸ κάποιου θαύματος, ἀλλὰ θέλει μία πιὸ βαθιὰ καὶ οὐσιαστικὴ πίστη ἐκ μέρους μας. Ἐπίσης, ἐντολὴ καὶ θέλημα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ εὐεργεσία νὰ παραμένει ἀφανὴς καὶ κρυφή, ὥστε πραγματικῶς νὰ τὴν τιμήσει ὁ Θεὸς Πατέρας καὶ νὰ μᾶς τὴν ἀνταποδώσει (Ματθ. στ´ 4). Οἱ δύο πρώην τυφλοὶ ὅμως ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Εὐεργέτη τους, παρήκουσαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου καὶ γνωστοποίησαν τὸ θαῦμα παντοῦ.
Σὲ συνέχεια τῆς θεραπείας τῶν δύο τυφλῶν, ὁ Χριστὸς ἐθεράπευσε ἕνα κωφὸ δαιμονιζόμενο. Γιὰ ἄλλη μία φορά τὰ πλήθη ἐθαύμασαν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο, ἡ κακοπιστία καὶ ὁ φθόνος τῶν Φαρισαίων ἐξεδηλώθη πάλι. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἀμφισβητήσουν τὰ ὀφθαλμοφανῆ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ τὰ διαστρέψουν καὶ νὰ τὰ δυσφημίσουν, λέγοντες ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια ὄχι μὲ τὴν θεϊκή Του δύναμη, ἀλλὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ ἄρχοντος τῶν δαιμόνων. Λησμονοῦν ὅμως ὅτι ὁ δαίμων δὲν κάνει καλό, δὲν εὐεργετεῖ, δὲν θεραπεύει, ἀλλὰ ἀντιθέτως βλάπτει ὅσους τὸν τιμοῦν (Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος). Ἐνῶ ὁ Κύριος διαρκῶς εὐεργετεῖ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς διδάσκει τὴν ἀρετὴ καὶ πῶς νὰ πλησιάσουν τὸν Θεὸ (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός).
Πάντοτε ὁ πονηρὸς προσπαθεῖ νὰ διαστρέψει καὶ νὰ συκοφαντήσει τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ. Καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἄνθρωποι κακόπιστοι, στενόκαρδοι καὶ μικρόψυχοι, ποὺ δὲν στέργουν νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀνιδιοτελῆ προσφορὰ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὸ ὅμως δυστυχῶς, ποὺ παρατηρεῖται στὴν ὀρθολογιστικὴ ἐποχή μας, εἶναι τὸ ἔλλειμμα πίστεως, ποὺ ἐμφανίζεται στὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Ἴσως διότι οἱ πολλοὶ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν ἔχουν τὴν ζωντανὴ πίστη ποὺ προσελκύει τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργοποιεῖ τὸ θαῦμα. «Οὐ πάντων ἡ πίστις» (Β´ Θεσ. γ´ 2), μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ἐμεῖς ὡς χριστιανοὶ γνωρίζουμε ὅτι ἡ πίστη εἶναι καρπὸς καὶ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄλλωστε, ὅλη μας ἡ ζωή ἐν Χριστῷ ἀποτελεῖ ἕνα διαρκὲς θαῦμα, μία συνεχὴς ἐπιβεβαίωση τῆς πίστεώς μας. Εἶναι μία βιωματικὴ κατάσταση ποὺ ζοῦμε καὶ κινούμεθα ἐν αὐτῇ.
Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος
Ἀπόστολος: Β´ Τίμ. β´ 1-10
Εὐαγγέλιον: Ματθ. θ´ 27-35
Ἦχος: πλ. β´.— Ἑωθινόν: Ζ´
«τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων, κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»
Στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ περιγράφονται τὰ θαύματα τῆς θεραπείας δύο τυφλῶν καὶ ἑνὸς κωφοῦ δαιμονιζομένου. Τὰ θαύματα αὐτὰ τοῦ Κυρίου ἔρχονται σὲ συνέχεια τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου καὶ τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης.
Ἡ φήμη τοῦ Κυρίου ὡς θαυματουργοῦ εἶχε διαδοθεῖ. Ὅταν οἱ δύο τυφλοὶ ἔμαθαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς περνοῦσε ἀπὸ τὰ μέρη τους καὶ πιστεύσαντες ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός), Τὸν ἀκολουθοῦν κράζοντες, «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυίδ». Μὲ μεγάλη πίστη καὶ ἐπιμονή, ποὺ ἐκφράζεται ἀπὸ τὶς μεγαλόφωνες κραυγές τους, οἱ δύο τυφλοὶ παρακαλοῦν γιὰ τὸ ἔλεος καὶ τὴν θεραπεία τους. Χαρακτηριστικὸ τῆς πίστεώς τους στὸν Χριστὸ εἶναι ὅτι Τὸν ἀποκαλοῦν "υἱὲ Δαυίδ", μία ἔκφραση ποὺ δηλώνει τὴν μεσσιανικὴ ἰδιότητα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ὅτι πολλοί, ἰδίως μετὰ τὰ πολλά Του θαύματα, εἶχαν ἀρχίσει νὰ πιστεύουν ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας.
Ὁ Κύριος ἐρωτᾶ τοὺς δύο τυφλοὺς ἂν πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νὰ τοὺς θεραπεύσει. Ὁ Κύριος γνωρίζει τὴν πίστη τους, «ἐρωτᾶ δὲ ὅμως, ἵνα φανερωθῆ καὶ τούτων ἡ πίστις καὶ ἑλκυσθῶσι διά τούτων καὶ ἕτεροι» (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός).
Ὁ Χριστὸς ἄγγιξε τοὺς ὀφθαλμούς τους καὶ τοὺς χάρισε τὴν ὅρασή τους, λέγων ὅτι ἡ θεραπεία τους ἔγινε σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο τῆς πίστεώς τους. Γιὰ ἄλλη μία φορά ὁ Κύριος θέτει ὡς προϋπόθεση γιὰ τὸ θαῦμα τὴν προσωπικὴ πίστη τοῦ αἰτοῦντος τὴν θεραπεία, ὅπως συνέβη μὲ τὸν ὀλιγόπιστο πατέρα, ὅταν ὁ Κύριος τοῦ εἶπε ὅτι «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μᾶρκ. θ´ 23).
Ἀξίζει ἐπίσης νὰ παρατηρήσουμε τὴν προειδοποίηση τοῦ Χριστοῦ στοὺς θεραπευθέντες τυφλοὺς νὰ μὴ γνωστοποιήσουν τὸ θαῦμα ποὺ τοὺς ἔγινε. Ὁ Κύριος δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ προκαλέσει τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν ἐντυπωσιασμὸ κάποιου θαύματος, ἀλλὰ θέλει μία πιὸ βαθιὰ καὶ οὐσιαστικὴ πίστη ἐκ μέρους μας. Ἐπίσης, ἐντολὴ καὶ θέλημα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ εὐεργεσία νὰ παραμένει ἀφανὴς καὶ κρυφή, ὥστε πραγματικῶς νὰ τὴν τιμήσει ὁ Θεὸς Πατέρας καὶ νὰ μᾶς τὴν ἀνταποδώσει (Ματθ. στ´ 4). Οἱ δύο πρώην τυφλοὶ ὅμως ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Εὐεργέτη τους, παρήκουσαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου καὶ γνωστοποίησαν τὸ θαῦμα παντοῦ.
Σὲ συνέχεια τῆς θεραπείας τῶν δύο τυφλῶν, ὁ Χριστὸς ἐθεράπευσε ἕνα κωφὸ δαιμονιζόμενο. Γιὰ ἄλλη μία φορά τὰ πλήθη ἐθαύμασαν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο, ἡ κακοπιστία καὶ ὁ φθόνος τῶν Φαρισαίων ἐξεδηλώθη πάλι. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἀμφισβητήσουν τὰ ὀφθαλμοφανῆ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ τὰ διαστρέψουν καὶ νὰ τὰ δυσφημίσουν, λέγοντες ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια ὄχι μὲ τὴν θεϊκή Του δύναμη, ἀλλὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ ἄρχοντος τῶν δαιμόνων. Λησμονοῦν ὅμως ὅτι ὁ δαίμων δὲν κάνει καλό, δὲν εὐεργετεῖ, δὲν θεραπεύει, ἀλλὰ ἀντιθέτως βλάπτει ὅσους τὸν τιμοῦν (Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος). Ἐνῶ ὁ Κύριος διαρκῶς εὐεργετεῖ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς διδάσκει τὴν ἀρετὴ καὶ πῶς νὰ πλησιάσουν τὸν Θεὸ (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός).
Πάντοτε ὁ πονηρὸς προσπαθεῖ νὰ διαστρέψει καὶ νὰ συκοφαντήσει τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ. Καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἄνθρωποι κακόπιστοι, στενόκαρδοι καὶ μικρόψυχοι, ποὺ δὲν στέργουν νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀνιδιοτελῆ προσφορὰ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὸ ὅμως δυστυχῶς, ποὺ παρατηρεῖται στὴν ὀρθολογιστικὴ ἐποχή μας, εἶναι τὸ ἔλλειμμα πίστεως, ποὺ ἐμφανίζεται στὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Ἴσως διότι οἱ πολλοὶ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν ἔχουν τὴν ζωντανὴ πίστη ποὺ προσελκύει τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργοποιεῖ τὸ θαῦμα. «Οὐ πάντων ἡ πίστις» (Β´ Θεσ. γ´ 2), μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ἐμεῖς ὡς χριστιανοὶ γνωρίζουμε ὅτι ἡ πίστη εἶναι καρπὸς καὶ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄλλωστε, ὅλη μας ἡ ζωή ἐν Χριστῷ ἀποτελεῖ ἕνα διαρκὲς θαῦμα, μία συνεχὴς ἐπιβεβαίωση τῆς πίστεώς μας. Εἶναι μία βιωματικὴ κατάσταση ποὺ ζοῦμε καὶ κινούμεθα ἐν αὐτῇ.
Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου