ΚΥΡΙΑΚΗ Η ́ ΛΟΥΚΑ (10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

Διαβάσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου. Τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, πού προσέλαβε τόν πόνο τοῦ περιπεσόντος στούς
ληστές ἀνθρώπου καί ἀφοῦ τόν σπλαχνίσθηκε, δέν ὑπολόγισε τίς θρησκευτικές διαφορές πού
ὑπῆρχαν μεταξύ τους καί περιέθαλψε τόν τραυματισμένο ἄνθρωπο.
Ὁ Χριστός, ὡς ὁ ὄντως καλός Σαμαρείτης, ὑπερβαίνει μέ τήν θυσία του τά ὅρια τῆς Ἰουδαίας καί δίνει τό ἔλεός Του σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μαρτυρεῖ καί ἀπαγγέλει ὅτι «οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλά ἔχη ζωήν αἰώνιον».
Ὁ ἀνενδεής Θεός δημιούργησε τό ν κόσμο γιά νά μεταδώσει σ’ αὐτόν τήν
δική Του ζωή καί νά τόν καταστήσει κοινωνό στή δόξα Του. Προσέλαβε
τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν ἔκανε περιεχόμενο τῆς θεϊκῆς Του
Ὑποστάσεως. Προσέφερε σέ ὅλους τό σῶμα Του «εἰς βρῶσιν» καί τό αἷμα Του «εἰς πόσιν», «ἵνα σωθῆ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ».

 Ἀπό φιλανθρωπία γιά τό ἀνθρώπινο γένος κατέβηκε στόν πιό ἐπώδυνο ἅδη τῆς
θυσιαστικῆς Ἀγάπης Του, γιά νά νικηθεῖ ὁ θάνατος, ὁ μεγάλος ἐχθρός
τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό τό ἔργο τοῦ ἐλέους, ὁ Χριστός τό προβάλλει ὡς
ὑπόδειγμα καί τό παρουσιάζει ὡς ἐντολή.
Στόν διάλογο τοῦ νομικοῦ μέ τόν Ἰησοῦ, ὅταν ὁ πρῶτος ρώτησε τί
νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή, ὁ Κύριος ἀπαντᾶ
ταυτίζοντας τήν αἰώνια ζωή μέ τήν ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τόν πλησίον.
Καί ὅταν ἐκεῖνος ξαναρωτᾶ «ποιός εἶναι ὁ πλησίον μου», ὁ Χριστός τοῦ μιλάει μέ τό παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου γιά τό ἔλεος.
Τό ἔλεος ἐν πρώτοις ἔχει νά κάνει μέ τήν ὑλική βοήθεια καί
ὑποστήριξη πρός τούς ἀδελφούς μας. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι γύρω μας
πού δυστυχοῦν καί περιμένουν νά τύχουν τοῦ δικοῦ μας ἐλέου
ς. Εἶναι σημαντικό νά πάψουμε νά σκεπτόμαστε μόνο τόν ἑαυτό μας. Οἱ
περιστάσεις τοῦ βίου ἔφεραν πολλούς ἀνθρώπους σέ δεινή οἰκονομική
κατάσταση. Δέν ἔχουν ποῦ νά κλίνουν τήν κεφαλή γιά λίγη βοήθεια.
Εἶναι ἀνάγκη ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς τούς χριστιανούς νά μπεῖ
σ’ αὐτή τήν προοπτική νά σκέπτεται καί νά βοηθᾶ ὅσο μπορεῖ τούς ἀνθρώπους
γύρω του. Ἄν δέν ἔχουμε χρήματα γιά νά βοηθήσουμε, ἔχουμε σίγουρα
ἕναν καλό λόγο νά ποῦμε γιά νά παρηγορήσουμε. Μία ἐπίσκεψη σέ ἕνα
πάσχοντα ἀδελφό μας, ἕνα βλέμμα παρηγορίας καί συμπαράστασης
στούς γέροντες πού μαραζώνουν στά γηροκομεῖα, μία ζεστή προσευχή
καί μία ἁπλή παρουσία σέ τόσους συνανθρώπους μας, πού περνοῦν
δύσκολες ὧρες στά ἱδρύματα καί τά νοσοκομεῖα.
Ζοῦμε ὡς ἄτομα καί πεθαίνουμε στά ὅρια τοῦ ἑαυτοῦ μας χωρίς
νά γνωρίσουμε τήν χαρά τῆς προσφορᾶς
καί τῆς θυσίας. Γιά νά καταλάβουμε τήν ἀξία τῆς εὐσπλαχνίας καί τοῦ ἐλέους, ὀφείλουμε
πρῶτα νά ἀναγνωρίσουμε τήν πτώση μας, τόν χωρισμό μας δηλαδή
ἀπό τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.
Ὅλα ξεκινοῦν ἀπό τό πόσο ἀντιληφθήκαμε τόν χωρισμό αὐτό καί
τό τί ζημιά ἐπέφερε μέσα μας. Θά καταλάβουμε τότε ὅτι ὁ ἄνθρωπος
εἶναι φτιαγμένος γιά νά ζεῖ σέ κοινωνία μέ τόν Θεό καί τόν
συνάνθρωπο. Ἡ στροφή μας ὅμως πρός τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό ἔβγαλε
τούς ἄλλους ἀπό τήν καρδιά μας. Καί ἐνῶ ἔχουμε τήν ἐντύπωση γιά τόν
ἑαυτό μας τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου, δυσκολευόμαστε πολύ νά συγχωρήσουμε καί νά παρέχουμε ἔλεος. Ἄν θυμηθοῦμε πρόσωπα καί πράγματα πού μᾶς δυσκόλεψαν στό παρελθόν, θά διαπιστώσουμε ἤ ὅτι
ἀδιαφοροῦμε ἤ ὅτι αἰσθανόμαστε γι’ αὐτούς κάποια ταραχή ἀκόμη
μέσα μας.
Ὁ Χριστός, λοιπόν, ὡς θεραπεία τῆς ταλαιπωρημένης ἀπό τόν
ἐγωισμό ψυχῆς μας, ἀλλά καί ὡς ἐκπλήρωση τῆς πνευματικῆς
ἀναζητήσεώς μας, θέτει τό ἔλεος καί τήν θυσία.
Νά βοηθᾶμε μέ κάθε δυνατό ὑλικό μέσο, μέ κάθε εἴδους
συναισθηματική συμπαράσταση, ἀλλά κυρίως, νά δείξουμε ἔλεος
συγχωρώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Αὐτή εἶναι καί ἡ μεγαλύτερη μορφή
ἐλέους. Διότι μποροῦμε εὔκολα νά δώσουμε ὑλικά πράγματα σέ
ἀνήμπορους ἀδελφούς μας, δύσκολα ὅμως συγχωροῦμε ἀπό καρδίας
ἐκείνους πού μᾶς ἀδίκησαν, ἀφοῦ ὅλοι μας σχεδόν ἀνήκουμε στήν
κατηγορία ἐκείνη, ὅπως καί ὁ νομικός τῆς παραβολῆς, τῆς δικαίωσης
τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Ἡ ἁμαρτία μᾶς λήστεψε καί μᾶς γύμνωσε ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἀφοῦ λοιπόν ὅλοι μας ἁμαρτήσαμε, κατά συνέπεια χάσαμε τήν χάρη
τοῦ Θεοῦ καί εἴμαστε γυμνοί ἀρετῶν. Ὡς γυμνοί καί πένητες πῶς
θά γίνουμε σκληρόκαρδοι πρός τούς ὁμοίους μας; Ὅπως ἐμεῖς, λοιπόν,
ζητοῦμε τό ἔλεος ἀπό τόν Θεό γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα, ἔτσι ἄς τό
παρέχουμε καί στούς ἀδελφούς μας, Ἀμήν.