Κυριακή Θ Λουκά "ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ" π.Αλέξιος Αλεξόπουλος
«Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν». Αυτά παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς για τον εαυτό του και δεν πλουτίζει με ό,τι θέλει ο Θεός. Πως είναι λοιπόν αυτός του θυσαυρίζει εαυτώ; Ποια τα χαρακτηριστικά του; Η έγνοια για τα υλικά αγαθά και όχι και για τα πνευματικά. Ασχολείται μόνο με τα χρήματα, την ιδιοκτησία του, τα αγαθά του, τα δικαιώματά του! Δεν έχει καμία σχέση με την καλλιέργεια των αρετών. Η αποθήκευση και η χρήση τους για φιληδονία, για καλοπέραση. Δεν καλύπτει τις ανάγκες του για επιβίωση, αλλά θεωρεί χαρά και ευτυχία την κατανάλωση και την τρυφή. Η καρποφορία της γης είναι αποτέλεσμα μόχθου προσωπικού και «τύχης». Δεν υπάρχει Θεός που ρυθμίζει τους εξωτερικούς παράγοντες, άρα δεν οφείλει ευχαριστία σε κανένα Θεό. Κρατά τη χαρά της εφορίας μόνο για τον εαυτό του. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να μοιραστεί, να επικοινωνήσει με άλλους και γίνεται μοναχικός. «φάγε, πίε, ευφραίνου». Θεωρεί ότι όλη η επίγεια ζωή είναι ατέλειωτη, ξεχνώντας την ύπαρξη του θανάτου που σε κάνει να βλέπει μέσα από άλλο πρίσμα τη ζωή. Όπως σε κάθε παραβολή, ο Χριστός αφήνει τον καθένα μας να κρίνει ο ίδιος με ποιον ταυτίζεται. Έτσι, παραμένει ανοιχτός ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας μας θα πλουτίσει εις Θεόν. Θα γίνει με αντίθετη στάση ως προς αυτή του πλούσιου; Θα γίνει με την δοξολογία του Θεού και την εμπιστοσύνη στην ευλογία του να είμαστε διαχειριστές τόσο των αγαθών όσο και της χάριτος; Θα γίνει με την ελεημοσύνη; Με την προσευχή που γίνεται αγάπη; Με την συμπαράσταση σ’ αυτόν που πεινά, διψά, είναι ξένος, είναι γυμνός, είναι στη φυλακή, είναι ασθενής; Με την υπέρβαση της αυτάρκειας και τη νίκη κατά της πλεονεξίας, μέσα από τη σχέση με το Θεό και τον πλησίον; Ένα παράδειγμα ενός Αγίου, μπορεί να βοηθήσει. Κάποτε ο πειρασμός φέρνει μπροστά στα πόδια του Μεγάλου Αντωνίου, εκεί που βάδιζε στην έρημο, ένα μεγάλο, αστραφτερό, ασημένιο δίσκο. Ο Μέγας Αντώνιος κοντοστέκεται για λίγο και λέγει: «Από πού βρέθηκε δίσκος στην έρημο; Εδώ ούτε δρόμος ούτε μονοπάτι, ούτε ίχνος περάσματος φαίνεται πουθενά. Αλλά και εάν έπεσε κάποιου ανθρώπου, δεν θα τον άκουγε; Δεν θα γύριζε λοιπόν να τον πάρει; Δική σου τέχνη είναι τούτο διάβολε! είπε ο Άγιος. Θέλεις να με εμπαίξεις. Χάρισμα σου λοιπόν. Πάρε τον δίσκο μαζί σου στην απώλεια, στο σκοτάδι της Κολάσεως, του φρικτού βασιλείου σου». Μόλις όμως, είπε αυτά ο όσιος, ο δίσκος έγινε άφαντος! Ο δαίμονας είχε νικηθεί. Σε λίγο θα συναντήσει άφθονο χρυσάφι, που άστραφτε και γυάλιζε με τη λάμψη του. Ο άγιος το προσπερνά, ενθυμούμενος τον λόγο της Γραφής «Πλούτος, εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν» (Ψαλμ. 61, 12). Ακόμη κι αν δείτε μπροστά σας τον πλούτο να ρέει άφθονος, μην αφήνετε την καρδιά σας να προσκολληθεί σ’ αυτόν. Όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί και η καρδιά μας.
«Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν». Αυτά παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς για τον εαυτό του και δεν πλουτίζει με ό,τι θέλει ο Θεός. Πως είναι λοιπόν αυτός του θυσαυρίζει εαυτώ; Ποια τα χαρακτηριστικά του; Η έγνοια για τα υλικά αγαθά και όχι και για τα πνευματικά. Ασχολείται μόνο με τα χρήματα, την ιδιοκτησία του, τα αγαθά του, τα δικαιώματά του! Δεν έχει καμία σχέση με την καλλιέργεια των αρετών. Η αποθήκευση και η χρήση τους για φιληδονία, για καλοπέραση. Δεν καλύπτει τις ανάγκες του για επιβίωση, αλλά θεωρεί χαρά και ευτυχία την κατανάλωση και την τρυφή. Η καρποφορία της γης είναι αποτέλεσμα μόχθου προσωπικού και «τύχης». Δεν υπάρχει Θεός που ρυθμίζει τους εξωτερικούς παράγοντες, άρα δεν οφείλει ευχαριστία σε κανένα Θεό. Κρατά τη χαρά της εφορίας μόνο για τον εαυτό του. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να μοιραστεί, να επικοινωνήσει με άλλους και γίνεται μοναχικός. «φάγε, πίε, ευφραίνου». Θεωρεί ότι όλη η επίγεια ζωή είναι ατέλειωτη, ξεχνώντας την ύπαρξη του θανάτου που σε κάνει να βλέπει μέσα από άλλο πρίσμα τη ζωή. Όπως σε κάθε παραβολή, ο Χριστός αφήνει τον καθένα μας να κρίνει ο ίδιος με ποιον ταυτίζεται. Έτσι, παραμένει ανοιχτός ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας μας θα πλουτίσει εις Θεόν. Θα γίνει με αντίθετη στάση ως προς αυτή του πλούσιου; Θα γίνει με την δοξολογία του Θεού και την εμπιστοσύνη στην ευλογία του να είμαστε διαχειριστές τόσο των αγαθών όσο και της χάριτος; Θα γίνει με την ελεημοσύνη; Με την προσευχή που γίνεται αγάπη; Με την συμπαράσταση σ’ αυτόν που πεινά, διψά, είναι ξένος, είναι γυμνός, είναι στη φυλακή, είναι ασθενής; Με την υπέρβαση της αυτάρκειας και τη νίκη κατά της πλεονεξίας, μέσα από τη σχέση με το Θεό και τον πλησίον; Ένα παράδειγμα ενός Αγίου, μπορεί να βοηθήσει. Κάποτε ο πειρασμός φέρνει μπροστά στα πόδια του Μεγάλου Αντωνίου, εκεί που βάδιζε στην έρημο, ένα μεγάλο, αστραφτερό, ασημένιο δίσκο. Ο Μέγας Αντώνιος κοντοστέκεται για λίγο και λέγει: «Από πού βρέθηκε δίσκος στην έρημο; Εδώ ούτε δρόμος ούτε μονοπάτι, ούτε ίχνος περάσματος φαίνεται πουθενά. Αλλά και εάν έπεσε κάποιου ανθρώπου, δεν θα τον άκουγε; Δεν θα γύριζε λοιπόν να τον πάρει; Δική σου τέχνη είναι τούτο διάβολε! είπε ο Άγιος. Θέλεις να με εμπαίξεις. Χάρισμα σου λοιπόν. Πάρε τον δίσκο μαζί σου στην απώλεια, στο σκοτάδι της Κολάσεως, του φρικτού βασιλείου σου». Μόλις όμως, είπε αυτά ο όσιος, ο δίσκος έγινε άφαντος! Ο δαίμονας είχε νικηθεί. Σε λίγο θα συναντήσει άφθονο χρυσάφι, που άστραφτε και γυάλιζε με τη λάμψη του. Ο άγιος το προσπερνά, ενθυμούμενος τον λόγο της Γραφής «Πλούτος, εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν» (Ψαλμ. 61, 12). Ακόμη κι αν δείτε μπροστά σας τον πλούτο να ρέει άφθονος, μην αφήνετε την καρδιά σας να προσκολληθεί σ’ αυτόν. Όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί και η καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου