Κυριακή θ΄ Λουκά
Απόστολος: Γαλ. β΄ 16 - 20
Ευαγγέλιον: Λουκ. ιβ΄ 16–21
17 Νοεμβρίου 2013
«Ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά.»
Απόλυτα ικανοποιημένος παρουσιάζεται ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί, ο άφρων πλούσιος, όπως τον χαρακτηρίζει ο Κύριος.
Κτήματα είχε πολλά. Καλοχρονιά, ήταν εκείνος ο χρόνος. Πλήθος τεράστιο πέρα από κάθε πρόβλεψη, τα εισοδήματα. Οι αποθήκες του πλούσιου εισοδηματία, είναι φτιαγμένες για να δέχονται την καρποφορία μιας συνηθισμένης χρονιάς. Ήταν, λοιπόν, αδύνατο να χωρέσουν τον όγκο της πληθώρας των καρπών, που η χάρις του Θεού, επέτρεψε να συγκεντρώσει εκείνο τον χρόνο.
Με το πρακτικό πνεύμα που τον διέκρινε, χωρίς πολλή σκέψη, η απόφαση του άμεση και αποτελεσματική! «Καθελώ μου τάς αποθήκας καί μείζονας οικοδομήσω». Θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες. Μετά, θα πω στον εαυτό μου. Τώρα πλέον έχεις όλατα αγαθά για πολλά χρόνια. Δεν χρειάζεται πλέον να εργάζεσαι και να κουράζεσαι. Ξεκουράσου. Να τρως και να πίνεις και να διασκεδάζεις. Πήρε την μοναδική απόφαση, δίνοντας μια λύση, ώστε να νοιώθει απόλυτα ήσυχος και ευτυχισμένος. Όμως τη νύχτα παρουσιάστηκε ο Θεός, και του είπε: Ανόητε, απερίσκεπτε! Αυτή η νύχτα είναι η τελευταία σου! Πεθαίνεις! Αυτά λοιπόν που συγκέντρωσες, σε ποιον ανήκουν; Το σκέφτηκες;
Κοντόφθαλμος ο πλούσιος της παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί. Θαμπωμένος από το απρόσμενο πλήθος των εισοδημάτων του. Δυο προβλήματα νομίζει ότι υπάρχουν. Τα αντιμετωπίζει με τον τρόπο του. Και τα λύνει. Πρώτο μέλημά του πως θα εξασφαλίσει τα πλούτη του. Έπειτα, τι θα κάνει μετά. Όμως, τι δεν σκέφτηκε; Δεν σκέφτηκε ότι δεν είναι μόνος σ’ αυτή τη γη. Πόσοι άνθρωποι στερούνται και τα απολύτως αναγκαία; Αν τους φρόντιζε, δίνοντας κάτι από αυτά που πλουσιοπάροχα, τού επέτρεψε ο Θεός να αποκτήσει, θα περιόριζε τον όγκο των εισοδημάτων του, άλλα θα έδειχνε λίγη αγάπη στους συνανθρώπους του. Δεν σκέφτηκε ακόμη ότι ο Θεός, που του τα χάρισε, είχε δώσει από παλιά στον άνθρωπο, την εντολή να εργάζεται. Και ένα ακόμη πιο σημαντικό. Το κυριότερο. Ήταν σίγουρος ότι θα έχει την ευκαιρία να απολαμβάνει για πολύ καιρό ακόμη και μέχρι να τα καταναλώσει, τα αγαθά που απέκτησε; Πόσος χρόνος του έμενε να εφαρμόσει τα μακρόπνοα σχέδια του; Έπειτα ξέχασε και τον Θεό που του παρεχώρησε τη ζωή και τα πλούσια αγαθά. Ξέχασε τις εντολές που του έδωσε.
Πολύ επιπόλαια και με περίσσια αφροσύνη συμπεριφέρθηκε ο πλούσιος της παραβολής. Μήπως και μεις δεν κάνουμε παρόμοιες επιπόλαιες ενέργειες. Πόσες φορές προγραμματίζοντας μακρόπνοα και μεγαλεπίβολα σχέδια λησμονούμε πόσο αβέβαιη είναι η ζωή μας, τα υπάρχοντά μας. Δεν γνωρίζουμε, αγαπητοί μου, αν μπορούμε να διαφυλάξουμε και να εξασφαλίσουμε τα υπάρχοντά μας και την ιδιοκτησία μας. Δεν γνωρίζουμε πόσο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας. Δεν γνωρίζουμε «τι τέξεται η επιούσα». Τι θα γίνει την επόμενη μέρα, την επόμενη στιγμή. Η ζωή μας και τα υπάρχοντά διατρέχουν ορατούς και συνήθεις κινδύνους, αλλά και άλλους άγνωστους και εντελώς απίθανους.
Δεν αγνοούμε, αλλά παραβλέπουμε ότι ποτέ δεν έπαυσαν να υπάρχουν κίνδυνοι για τα υπάρχοντά μας. Και πολέμους προκαλούμε με την απερισκεψία και πλεονεξία μας, και φυσικές καταστροφές ή θεομηνίες συμβαίνουν, που μπορεί να καταστρέψουν ό,τι έχουμε, ό,τι με κόπους πολλούς αποκτήσαμε. Αλλά και φαινόμενα γενικής ύφεσης και χρεοκοπίες οικονομικών παραγόντων, μπορεί να μας οδηγήσουν στην ανέχεια, την φτώχεια, την γενική ανατροπή της ζωής μας, των σχέσεων μας. Αλλάζουν τα πάντα χωρίς να προλάβουμε να το αντιληφθούμε. Χάνουμε όλα εκείνα τα στηρίγματα στα οποία εμπιστευτήκαμε.
Το νοιώσαμε τελευταία. Πολλοί έχασαν περιουσίες που χρειάστηκε πολύς χρόνος και κόπος για να αποκτήσουν. Απολαύσαμε με περισσή απερισκεψία, ζωή ανόητων και ανεδαφικών υπερβολών. Πιστέψαμε σαν τον άφρονα πλούσιο, ότι αυτά τα πολλά, που είχαμε αποκτήσει, ήταν αναφαίρετα. Δεν χρειάστηκε βέβαια, να γκρεμίσουμε αποθήκες. Χτίσαμε όμως σπίτια, μεγάλα και πολυτελή, σαν να επρόκειτο να ζήσουμε αιώνια. Γλεντήσαμε ακόμη και διασκεδάσαμε χωρίς μέτρο και περιορισμούς, σαν να μην είχαμε τίποτε άλλο να κάνουμε, ή λες και δεν θα υπήρχε άλλη ευκαιρία για διασκέδαση και γλέντια. Συσσωρεύσαμε πλούτο και τον εμπιστευτήκαμε σε ασφαλείς, όπως νομίζαμε, τόπους. Και ξαφνικά είδαμε να καταρρέουν τα πάντα. Νοιώσαμε να μην έχουμε πλέον καμιά ασφάλεια. Είδαμε να μεταβάλλεται η καθημερινότητά μας και οι συνήθειές μας. Διαπιστώσαμε να ανατρέπονται ή και να καταστρέφονται τελείως, τα σχέδια μας για το μέλλον. Και η ανατροπή αυτή εξαπλώθηκε, συμπαρέσυρε τα πάντα και τους πάντες. Μετατράπηκε σε γενικό κοινωνικό φαινόμενο, σαν ένα πελώριο τσουνάμι, που μας επηρέασε όλους. Και όλα αυτά γιατί η μόνη βάση που στηριχθήκαμε ήταν τα υλικά αγαθά που συγκεντρώσαμε, ο εαυτός μας, οι ικανότητές μας. Στο πρόγραμμα που καταρτίσαμε, στα σχέδια που ετοιμάσαμε, δεν προνοήσαμε αστάθμητους κινδύνους. Παράγοντες που πάντα είναι απρόβλεπτοι. Κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Δεν γυρίσαμε να δούμε τους άλλους και τις ανάγκες τους. Αλλά ξεχάσαμε και πάλι, αγαπητοί μου, και τον Θεό. Λησμονήσαμε τις εντολές του και τις συμβουλές του Κυρίου. «Μή θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης». Δεν σκεφτήκαμε το αβέβαιο της σύντομης ζωής μας. Ευτυχώς όμως αρχίσαμε να τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά. Ίσως ακόμη, είναι ευκαιρία να σωφρονιστούμε, ύστερα από τα κτυπήματα που δεχτήκαμε. Και μη ξεχνούμε ότι ο Θεός ότι κι αν κάναμε, όσο κι αν Τον αγνοήσαμε, βρίσκεται κοντά μας. Μας παρακολουθεί με απέραντη αγάπη. Περιμένει να ζητήσουμε τη βοήθειά Του. Είναι έτοιμος να μας συμπαρασταθεί. Εκεί λοιπόν έπρεπε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας, αγαπητοί μου. Εκείνος είναι που θα δώσει λύσεις στα προβλήματά μας. Θα μας συμπαρασταθεί στον δύσκολο αγώνα μας. Γιαυτό λοιπόν, δεν απελπιζόμαστε. Ο Θεός είναι μαζί μας.
δ.γ.ς.
Απόστολος: Γαλ. β΄ 16 - 20
Ευαγγέλιον: Λουκ. ιβ΄ 16–21
17 Νοεμβρίου 2013
«Ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά.»
Απόλυτα ικανοποιημένος παρουσιάζεται ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί, ο άφρων πλούσιος, όπως τον χαρακτηρίζει ο Κύριος.
Κτήματα είχε πολλά. Καλοχρονιά, ήταν εκείνος ο χρόνος. Πλήθος τεράστιο πέρα από κάθε πρόβλεψη, τα εισοδήματα. Οι αποθήκες του πλούσιου εισοδηματία, είναι φτιαγμένες για να δέχονται την καρποφορία μιας συνηθισμένης χρονιάς. Ήταν, λοιπόν, αδύνατο να χωρέσουν τον όγκο της πληθώρας των καρπών, που η χάρις του Θεού, επέτρεψε να συγκεντρώσει εκείνο τον χρόνο.
Με το πρακτικό πνεύμα που τον διέκρινε, χωρίς πολλή σκέψη, η απόφαση του άμεση και αποτελεσματική! «Καθελώ μου τάς αποθήκας καί μείζονας οικοδομήσω». Θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες. Μετά, θα πω στον εαυτό μου. Τώρα πλέον έχεις όλατα αγαθά για πολλά χρόνια. Δεν χρειάζεται πλέον να εργάζεσαι και να κουράζεσαι. Ξεκουράσου. Να τρως και να πίνεις και να διασκεδάζεις. Πήρε την μοναδική απόφαση, δίνοντας μια λύση, ώστε να νοιώθει απόλυτα ήσυχος και ευτυχισμένος. Όμως τη νύχτα παρουσιάστηκε ο Θεός, και του είπε: Ανόητε, απερίσκεπτε! Αυτή η νύχτα είναι η τελευταία σου! Πεθαίνεις! Αυτά λοιπόν που συγκέντρωσες, σε ποιον ανήκουν; Το σκέφτηκες;
Κοντόφθαλμος ο πλούσιος της παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί. Θαμπωμένος από το απρόσμενο πλήθος των εισοδημάτων του. Δυο προβλήματα νομίζει ότι υπάρχουν. Τα αντιμετωπίζει με τον τρόπο του. Και τα λύνει. Πρώτο μέλημά του πως θα εξασφαλίσει τα πλούτη του. Έπειτα, τι θα κάνει μετά. Όμως, τι δεν σκέφτηκε; Δεν σκέφτηκε ότι δεν είναι μόνος σ’ αυτή τη γη. Πόσοι άνθρωποι στερούνται και τα απολύτως αναγκαία; Αν τους φρόντιζε, δίνοντας κάτι από αυτά που πλουσιοπάροχα, τού επέτρεψε ο Θεός να αποκτήσει, θα περιόριζε τον όγκο των εισοδημάτων του, άλλα θα έδειχνε λίγη αγάπη στους συνανθρώπους του. Δεν σκέφτηκε ακόμη ότι ο Θεός, που του τα χάρισε, είχε δώσει από παλιά στον άνθρωπο, την εντολή να εργάζεται. Και ένα ακόμη πιο σημαντικό. Το κυριότερο. Ήταν σίγουρος ότι θα έχει την ευκαιρία να απολαμβάνει για πολύ καιρό ακόμη και μέχρι να τα καταναλώσει, τα αγαθά που απέκτησε; Πόσος χρόνος του έμενε να εφαρμόσει τα μακρόπνοα σχέδια του; Έπειτα ξέχασε και τον Θεό που του παρεχώρησε τη ζωή και τα πλούσια αγαθά. Ξέχασε τις εντολές που του έδωσε.
Πολύ επιπόλαια και με περίσσια αφροσύνη συμπεριφέρθηκε ο πλούσιος της παραβολής. Μήπως και μεις δεν κάνουμε παρόμοιες επιπόλαιες ενέργειες. Πόσες φορές προγραμματίζοντας μακρόπνοα και μεγαλεπίβολα σχέδια λησμονούμε πόσο αβέβαιη είναι η ζωή μας, τα υπάρχοντά μας. Δεν γνωρίζουμε, αγαπητοί μου, αν μπορούμε να διαφυλάξουμε και να εξασφαλίσουμε τα υπάρχοντά μας και την ιδιοκτησία μας. Δεν γνωρίζουμε πόσο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας. Δεν γνωρίζουμε «τι τέξεται η επιούσα». Τι θα γίνει την επόμενη μέρα, την επόμενη στιγμή. Η ζωή μας και τα υπάρχοντά διατρέχουν ορατούς και συνήθεις κινδύνους, αλλά και άλλους άγνωστους και εντελώς απίθανους.
Δεν αγνοούμε, αλλά παραβλέπουμε ότι ποτέ δεν έπαυσαν να υπάρχουν κίνδυνοι για τα υπάρχοντά μας. Και πολέμους προκαλούμε με την απερισκεψία και πλεονεξία μας, και φυσικές καταστροφές ή θεομηνίες συμβαίνουν, που μπορεί να καταστρέψουν ό,τι έχουμε, ό,τι με κόπους πολλούς αποκτήσαμε. Αλλά και φαινόμενα γενικής ύφεσης και χρεοκοπίες οικονομικών παραγόντων, μπορεί να μας οδηγήσουν στην ανέχεια, την φτώχεια, την γενική ανατροπή της ζωής μας, των σχέσεων μας. Αλλάζουν τα πάντα χωρίς να προλάβουμε να το αντιληφθούμε. Χάνουμε όλα εκείνα τα στηρίγματα στα οποία εμπιστευτήκαμε.
Το νοιώσαμε τελευταία. Πολλοί έχασαν περιουσίες που χρειάστηκε πολύς χρόνος και κόπος για να αποκτήσουν. Απολαύσαμε με περισσή απερισκεψία, ζωή ανόητων και ανεδαφικών υπερβολών. Πιστέψαμε σαν τον άφρονα πλούσιο, ότι αυτά τα πολλά, που είχαμε αποκτήσει, ήταν αναφαίρετα. Δεν χρειάστηκε βέβαια, να γκρεμίσουμε αποθήκες. Χτίσαμε όμως σπίτια, μεγάλα και πολυτελή, σαν να επρόκειτο να ζήσουμε αιώνια. Γλεντήσαμε ακόμη και διασκεδάσαμε χωρίς μέτρο και περιορισμούς, σαν να μην είχαμε τίποτε άλλο να κάνουμε, ή λες και δεν θα υπήρχε άλλη ευκαιρία για διασκέδαση και γλέντια. Συσσωρεύσαμε πλούτο και τον εμπιστευτήκαμε σε ασφαλείς, όπως νομίζαμε, τόπους. Και ξαφνικά είδαμε να καταρρέουν τα πάντα. Νοιώσαμε να μην έχουμε πλέον καμιά ασφάλεια. Είδαμε να μεταβάλλεται η καθημερινότητά μας και οι συνήθειές μας. Διαπιστώσαμε να ανατρέπονται ή και να καταστρέφονται τελείως, τα σχέδια μας για το μέλλον. Και η ανατροπή αυτή εξαπλώθηκε, συμπαρέσυρε τα πάντα και τους πάντες. Μετατράπηκε σε γενικό κοινωνικό φαινόμενο, σαν ένα πελώριο τσουνάμι, που μας επηρέασε όλους. Και όλα αυτά γιατί η μόνη βάση που στηριχθήκαμε ήταν τα υλικά αγαθά που συγκεντρώσαμε, ο εαυτός μας, οι ικανότητές μας. Στο πρόγραμμα που καταρτίσαμε, στα σχέδια που ετοιμάσαμε, δεν προνοήσαμε αστάθμητους κινδύνους. Παράγοντες που πάντα είναι απρόβλεπτοι. Κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Δεν γυρίσαμε να δούμε τους άλλους και τις ανάγκες τους. Αλλά ξεχάσαμε και πάλι, αγαπητοί μου, και τον Θεό. Λησμονήσαμε τις εντολές του και τις συμβουλές του Κυρίου. «Μή θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης». Δεν σκεφτήκαμε το αβέβαιο της σύντομης ζωής μας. Ευτυχώς όμως αρχίσαμε να τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά. Ίσως ακόμη, είναι ευκαιρία να σωφρονιστούμε, ύστερα από τα κτυπήματα που δεχτήκαμε. Και μη ξεχνούμε ότι ο Θεός ότι κι αν κάναμε, όσο κι αν Τον αγνοήσαμε, βρίσκεται κοντά μας. Μας παρακολουθεί με απέραντη αγάπη. Περιμένει να ζητήσουμε τη βοήθειά Του. Είναι έτοιμος να μας συμπαρασταθεί. Εκεί λοιπόν έπρεπε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας, αγαπητοί μου. Εκείνος είναι που θα δώσει λύσεις στα προβλήματά μας. Θα μας συμπαρασταθεί στον δύσκολο αγώνα μας. Γιαυτό λοιπόν, δεν απελπιζόμαστε. Ο Θεός είναι μαζί μας.
δ.γ.ς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου