Δ’ Κυριακή των Νηστειών

 «Ει δύνασαι πιστεύσαι»

Ο ευαγγελιστής Μάρκος μας εξιστορεί ένα θαυμαστό γεγονός,και μας λέγει ότι: Ο πατέρας του σημερινού Ευαγγελίου έχει ένα μεγάλο πρόβλημα, και το πρόβλημά του είναι το άρρωστο παιδί του.

Το χαρακτηριστικό όμως είναι ότι την ευθύνη για τη µή θεραπεία του παιδιού του την ρίχνει στους άλλους. Λέγει στον Χριστό: οι μαθητές σου δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν. Με κλονισμένη τη πίστη, αμφιβάλλει αν και ο ίδιος ο Χριστός θα μπορούσε να κάνει κάτι, λέγοντας:

«Ει δύνασαι βοήθησον ημίν».

Συνήθως μεταθέτουμε στους άλλους το βάρος των ευθυνών μας και ιδίως στον Θεό. Με τον τρόπον αυτό, θέτουμε τους άλλους και τον Θεό υπό κατηγορία λέγοντας πως δεν έκαναν τούτο ή εκείνο, γιατί σ’ μένα, εγώ που είμαι κοντά στην Εκκλησία; εγώ που εκκλησιάζομαι κάθε Κυριακή; Γιατί ν’ αφήνει ο Θεός να γίνονται αυτά; Πιστεύω ότι τα ερωτήματα αυτά τα έχει ο καθένας μας!

Εδώ αδελφοί μου όμως πέφτουμε σε μια μεγάλη αμαρτία, αυτή της Θεοδικίας.

Ο Θεός δίδοντας στον άνθρωπο την ελευθερία, του έδωσε την γνώση αλλά και την τεχνογνωσία για να μπορεί να επιβίωση στην εκτός του παραδείσου ζωή.

Ο άνθρωπος, όμως, λόγω της φθοράς που υπέστη μετά το προπατορικό αμάρτημα έκανε κακή χρήση στο αυτεξούσιο, της ελευθερία δηλαδή που του έδωσε απλόχερα ο Θεός, και άρχισε να γίνεται επικίνδυνος προς τον συνάνθρωπό του άλλα κυρίως προς το περιβάλλον.

Θα ήθελα όμως εδώ να σας αναφέρω μερικά περιστατικά στην αγάπη σας:

Πρώτον, ας δούμε την σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο και ας πάρουμε σημερινό περιστατικό, θα χρησιμοποιήσω κάτι που το έχουμε κοντά μας, θα σας αναφέρω την μάστιγα των ναρκωτικών.Ξέρουμε ότι κάποιος κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών και είναι είτε γείτονας, είτε είναι συγγενείς μας, εμείς τι κάνουμε; Τίποτε!!!

Το μόνο που κάνουμε είναι να τον απομονώσουμε κοινωνικά και να του προσάψουμε ένα νέο επώνυμο και θα μου επιτρέψετε στην αγάπη σας να είπω την λέξη αυτή του «αλήτη» ή του «ναρκομανή».

Όμως οι γονείς και οι συγγενείς αυτού του παιδιού την ευθύνη την ρίχνουν στους άλλους στην φιλία, στην ανεργία, αλλά κυρίως στην κοινωνία λες και οι ίδιοι δεν είναι κοινωνία.

Δεύτερον ας δούμε τον άνθρωπο και το περιβάλλον, παράδειγμα:

Παρακολουθούμε στις τηλεοράσεις μας το φαινόμενο του θερμοκηπίου και λέμε πάει η φύση τρελάθηκε ή η φύση εκδικείται. Και πάλι ο άνθρωπος μεταθέτει τα προβλήματα του στον Θεό, και λέμε αυτό είναι θεομηνία και ο ποταμός φούσκωσε και πλημμύρισαν τα σπίτια μας.

Ποιος φταίει για όλα αυτά ο Θεός; ή ο άνθρωπος;

Και στα δύο παραδείγματα φταίει ο άνθρωπος στο πρώτο διότι εμείς οι σημερινή γονείς κοιτάμε περισσότερο την καριέρα μας και το πώς θα κάνουμε περισσότερα χρήματα, με αποτέλεσμα να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα τα παιδιά μας (και όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση των ναρκωτικών αλλά και σε άλλες περιπτώσεις όπως το σχολείο αλλά και στην εν γένει συμπεριφορά των παιδιών μας).

Μπορεί εμείς οι γονείς να νομίζουμε ότι παρέχουμε στα παιδιά μας τα πάντα χωρίς όμως να τα ρωτάμε αν αυτά που τους παρέχουμε τους ικανοποιούν όχι μόνο στα υλικά αλλά κυρίως στα πνευματικά.

Στην δεύτερη περίπτωση ο Θεός όταν έπλασε τον άνθρωπο, μας λέγει το βιβλίο της Γενέσεως: «έθετο αυτόν εν τω παραδείσω εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν» και αντ᾿ αυτού ο άνθρωπος κατέστρεψε αυτό που του έδωσε ο Θεός να φιλάει.

Αλλά θα σας δώσω μια εικόνα για να γίνω πιο κατανοητώς: η εικόνα είναι αυτή του μαχαιριού το οποίο το κατασκεύασε ο άνθρωπος για να το χρησιμοποιεί στο να μπορεί να κυνηγήσει τα θηράματά του, να κόψει το ψωμί του και για άλλες χρήσης, αυτή είναι η σωστή χρήση του μαχαιριού.

Αν όμως το στέψεις στον συνάνθρωπο σου τότε είναι η κακή χρήση του μαχαιριού. Στην περίπτωση αυτή ποιος φταίει ο Θεός που έδωσε στον άνθρωπο την τεχνογνωσία ή ο άνθρωπος που έκανε κακή χρήση της ελευθερίας;

Αν ο Θεός παρέμβαινε, τότε ο άνθρωπος δεν θα ήταν ελεύθερος αλλά θα είχε μια καταπιεστική αντιμετώπιση θα ήταν δηλαδή δέσμιος δούλος των επιθυμιών του Θεού.

Όμως ας γυρίσουμε στην ευαγγελική περικοπή δίνοντας μας την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός:

Ο Χριστός διορθώνει τον πατέρα του παιδιού, λέγοντας του: «εάν εσύ μπορέσεις να πιστεύσεις˙ τότε όλα είναι κατορθωτά σε αυτόν που πιστεύει»!

Για πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή µας δεν ευθύνονται τόσο οι άλλοι, όσο εμείς οι ίδιοι όπως προ είπαμε.

Για πολλά πράγματα της ζωής µας, η εξήγηση βρίσκεται μέσα µας και όχι γύρω ή έξω από µας.

Ο Θεός ιδιαίτερα γνωρίζει τι κάνει και πως ενεργεί. Το θέμα όμως είναι τι κάνουμε εμείς.

Εάν εμείς πιστεύουμε, αγαπάμε και κάνουμε αυτό που εξαρτάται από µας τότε κατορθώνουμε τα πάντα.

Έτσι η ορθή στάση είναι όχι η μετάθεση των ευθυνών στους άλλους, αλλά η ανάθεση της ζωής µας στα χέρια του Χριστού, διότι ο Χριστός μας είπε «πας γαρ ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει, και τω κρούοντι ανοίγεται».

Όμως για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να υπάρχει μια προϋπόθεση, αυτή της αληθινής πίστης, και όχι της επιφανειακής «για το θεαθήναι τοις ανθρώποις».

Αν εμείς οι σημερινοί γονείς κραυγάσουμε προς τον Θεό: «πιστεύω, Κύριε, βoήθει μοι τη απιστία μου», τότε θα γίνει το θαύμα της σωτηρίας των παραστρατημένων παιδιών μας και θα γευθούμε το θαύμα της πίστεως. ΑΜΗΝ…