Κυριακή Ε Νηστειών Δικαίωμα και δώρημα του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Κυριακή Ε Νηστειών Δικαίωμα και δώρημα του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Ο Χριστός  στο αυριανό ευαγγέλιο  δεν προλέγει  απλά τι θα πάθει τις επόμενες  ημέρες,  αλλά τελικά και γιατί θα πάθει. Η πρωτιά, κατά τον Χριστό,  ανήκει στους τελευταίους,  σ’ όσους έχουν διάθεση υπηρεσίας.  Οι πρώτοι έχουν την θέση, οι τελευταίοι την χάρη της δικαίωσης και της ευλογίας.

  Ήξερε  ο Κύριος ότι πλησιάζει το τέλος, όχι βέβαια το οριστικό.  Έπρεπε εγκαίρως  να οριοθετήσει τις προτεραιότητες και το θέλημα των Αποστόλων Του, την επομένη στιγμή που δεν θα ήταν μαζί τους.  Κάθε διαδοχή έχει τις αιτίες της, τις διαφωνίες της, τις απώλειές της. Κάποιος θα ήθελε να ήταν ο διάδοχός Του  στην ιερή  συνοδεία,  βαρύ το τίμημα  όμως,  πικρό το ποτήρι μέχρι Σταυρού και θανάτου. Δεν ήταν εύκολο, γι’  αυτό και δεν μπορούσε να αναλάβει κάποιος.  Αντί τότε  για παράδοση  «εξουσίας», είχαμε αγανάκτηση από τους  μαθητές.

  Στα πρωτεία  όλοι είμαστε διαθέσιμοι, στην διακονία σκεπτικοί.  Στα εύγε, παρόντες,  στις  παρατηρήσεις, απόντες. Οι επιτυχίες  δικές μας, οι αποτυχίες  των άλλων. Δεν  βλέπουμε ρεαλιστικά,  αλλά συμφεροντολογικά. Η επιθυμία  για εξέλιξη και πρόοδο ευλογημένη είναι, αρκεί να ξέρουμε τις δυνατότητές μας και να αξιοποιούμε  τις δυνάμεις μας. Πολύ περισσότερο  όταν πρόκειται  για τις σχέσεις μας  με τον Θεό.

  Ζητούμε θέση ευκαίρως – ακαίρως.  Παρακαλούμε  τον Χριστό να μας έχει καλά μαζί  την οικογένειά μας και τελικά να μην πάθουμε τίποτα.  Για όλα αυτά  επικαλούμαστε  την χριστιανορθόδοξη  βάπτισή μας.  Ζητάμε θέση κοντά Του πριν το Σταυρό, όχι όμως κατά τον Σταυρό  ή μετά απ’ αυτόν.

  Δεν πάμε έστω στου ενός ληστή  την θέση  για να Τον παρακαλέσουμε να μας συγχωρέσει για τα λάθη μας,  αλλά από μακριά Τον  παρακολουθούμε  και τα κάνουμε πάθη.  Άλλες φορές  όντως πάμε δίπλα Του ή ως βλάστημοι του ονόματός Του ή ανεχόμενοι  ν’ ακούμε άλλους! Παρά ταύτα  ζητάμε, δεν ξέρουμε  όμως το αντίτιμο και τον αντίκτυπο. Είμαστε αδιάκριτοι ακόμα  και στα αιτήματά μας.

  Ο καιρός πάντως δεν χάθηκε.  Μπορούμε να  μάθουμε επιτέλους  τι θέλουμε. Τι βαρύτητα έχουν  τα ζητούμενα μας για εμάς και εάν είναι εφικτά και πραγματοποιήσιμα. Αλλιώς, στα λίγα θα έχουμε παράπονο,  στα πολλά θα είμαστε  ανήμποροι. Όποιοι από μας βρεθούμε  έτοιμοι  να Τον ακολουθήσουμε,  να ξέρουμε ότι υπάρχει  ανηφόρα και αμφισβήτηση,  χλεύη και απόρριψη.  Όταν τα δεχθούμε, όχι μοιρολατρικά,  αλλά καρτερικά και χριστιανικά, τότε τα αιτήματά μας δεν θα τα εκφράζουμε ως δικαίωμα, αλλά θα ικανοποιηθούν, θα μας  παρασχεθούν ως δώρα.