Κυριακὴ Ε’ Νηστείων-Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀποθαρρύνεται ἀπὸ τὴν κατάστασή του.Απὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο .

Κυριακὴ Ε’ Νηστείων-Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀποθαρρύνεται ἀπὸ τὴν κατάστασή του.Απὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο .

  Τελευταία Κυριακή σήμερα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει γιά τά Ἄχραντα Πάθη, τό Ζωοποιό Σταυρό καί τή Λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Στήν προετοιμασία μας αὐτή συμβάλλει ἡ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἡ ὁποία προβάλλεται ὡς παράδειγμα μετανοίας. 

   Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία εἶναι ἡ μεγάλη ψυχὴ, ποὺ τὰ ἔδωσε ὅλα στὴν ἀνομία, καὶ ὑστερα τὰ ἔδωσε ὅλα στὸ Χριστὸ καὶ ἔλαμψε καὶ τὴν ἔβαλαν οἱ Πατέρες στὴν πέμπτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν νὰ ἑορτάζεται. Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀποθαρρύνεται ἀπὸ τὴν κατάστασή του. Δὲν πρέπει νὰ σκέπτεται πὼς γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐλπίδα. Γιατὶ ἄραγε ὁ Χριστὸς βλέπει τοὺς τελῶνες καὶ τὶς πόρνες νὰ εἶναι πιὸ κοντὰ στὸ Θεὸ ἀπὸ τοὺς «δικαίους» καὶ νὰ τοὺς προάγουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; 

   Γιατὶ ἐκεῖνοι ξέρουν πὼς βρίσκονται στὴν ἐξορία καὶ μποροῦν νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψουν, ἐνῶ οἱ «δίκαιοι» πιστεύουν στὴ δικαιοσύνη τὴ δικιά τους καὶ γιὰ αὐτὸ δὲν ὑποτάσσονται στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅμως κανεὶς ἀπ’ ὅσους εἶναι βέβαιοι ὅτι δικαιοῦνται τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν τὴν ἀπολαμβάνει. Σ’ αὐτὸ τὸ προωθημένο στάδιο τῆς πορείας πρὸς τὴ συνάντηση μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸ παράδειγμα μιᾶς πόρνης τῆς ὁποίας οἱ πολλὲς ἁμαρτίες συγχωρέθηκαν ὅπως καὶ ἐκείνης τῆς ἄλλης πόρνης τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ νὰ μᾶς διαβεβαιώσει πως τὸν ἀναστημένο Χριστὸ μπορεῖ κάθε ἄνθρωπος, ἄν τὸ θελήσει, νὰ τὸν συναντήσει ὅπου κι ἄν βρίσκεται καὶ ἀκόμη γιὰ νὰ δείξει πὼς τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ δὲν βλέπουν τὸν ἄνθρωπο ὅπως τὰ μάτια τοῦ ἀνρώπου. Ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ ὡς Μεσσία εἶναι οὐσιαστικά ἀντιεξουσιαστικός, ἤ καλύτερα, προβάλλει τήν «ἐξουσία» τῆς διακονίας. 

   Στό ἱστορικό αὐτό παράλογο βρίσκεται ἡ σοφία τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. Γιά τό θεῖο Διδάσκαλο ὁ Σταυρός εἶναι ἡ δόξα καί ἡ διακονία ἡ ἀληθινή ἐξουσία. Γι’ αὐτό καί Χριστός κάλεσε κοντά του ὅλους καί τούς διευκρίνισε τί εἶναι ἐξουσία γιά τόν πολύ κόσμο καί τί γιά τούς μαθητές του. «Ὅποιος θά θέλει νά γίνει μεγάλος μεταξύ σας, θά εἶναι ὑπηρέτης σας, κι ὅποιος θά θέλει νά εἶναι μεταξύ σας πρῶτος, θά εἶναι ὁλονῶν δοῦλος». Εἶναι τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου σήμερα καί πάντα, τό ὁποῖο φέρνει σέ τέλεια ἀντίθεση τήν Ἐκκλησία μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Οἱ ἄνθρωποι γοητεύονται πάντα ἀπό τήν κοσμική ἐξουσία καί τούς ἀρέσει νά τούς ὑπηρετοῦν. Ἰδανικό τους εἶναι νά κυριαρχοῦν στούς πολλούς καί νά ἐξουσιάζουν τούς παρακάτω• νά διεκδικοῦν παντοῦ δικαιώματα καί νά ξεχνοῦν τό ἕνα, πού εἶναι τό χρέος. Ἄν οἱ μαθητές δέν εἶχαν καταλάβει τότε τί εἴδους Μεσσίας εἶναι ὁ Χριστός, πολύ περισσότερο ἐμεῖς σήμερα, μετά ἀπό 2000 χρόνια χριστιανικῆς διδασκαλίας, ξεχνᾶμε τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Δύναμή μας καί μεγαλεῖο μας θεωροῦμε τήν ἐξουσία, καί τήν ἀκμή τῆς Ἐκκλησίας τήν τοποθετοῦμε στήν κυριαρχία της στόν κόσμο μέ κοσμικά μέσα. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δέν κυριαρχεῖ πάνω στούς ἀνθρώπους, βασιλεύει μέσα στίς ψυχές καί τίς συνειδήσεις τους. Γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κράτος ἀλλά τό συνεχῶς σταυρούμενο καί συνεχῶς ἀνιστάμενο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου ἀντιστρέφονται οἱ ὄροι, τότε χάνει τή θέση της καί τήν ἀποστολή της ἡ Ἐκκλησία στόν κόσμο καί δέν εἶναι πιά τό φῶς τῶν ἀνθρώπων καί τό ἅλας τῆς γῆς. Τότε ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι πιά Ἐκκλησία ἀλλά μία πολιτική διοίκηση καί ἕνας θεσμός τοῦ κράτους, ἕνα ὑποκατάστατο κι ἕνα ὁμοίωμα κοσμικῆς ἐξουσίας, ἕνας θεσμός μέ ὅλα τά γνωρίσματα καί τά στοιχεῖα τῶν ἱστορικῶν θεσμῶν, πού διαρκῶς ἀλλάζουν, ξεπερνιοῦνται καί πεθαίνουν. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Σέ λίγες μέρες καί μετά τή διδαχή αὐτή ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ μία συμβολική κίνηση ζώνεται τό λέντιον καί νίπτει τά πόδια τῶν μαθητῶν του. Σέ δύο μέρες ἀνεβαίνει τό Γολγοθά αἴροντας τόν Σταυρό του, στόν ὁποῖο θά καρφωθεῖ ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας. Μ’ ὅλα αὐτά δείχνει ἔμπρακτα πώς ὁ Μεσσίας «δέν ἦρθε γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει» καί νά δώσει τόν ἑαυτό του γιά νά σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ἀμήν. 

21.04.2013