H πρωτιά των ταπεινών, η ευλογία των διακόνων και η χαρά της θυσίας!!! Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

H πρωτιά των ταπεινών, η ευλογία των διακόνων και η χαρά της θυσίας!!! Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Βρισκόμαστε στο κατώφλι της τελευταίας εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Την εβδομάδα που μας πέρασεβιώσαμε δυο σημαντικά γεγονότα,τον Μεγάλο Κανόνα του Αγίου Ανδρέου του Κρητός και τον Ακάθιστο Ύμνο προς την Υπεραγία  Θεοτόκο, την Μητέρα του κόσμου. Τα μηνύματα που απορρέουν από τις Ακολουθίες αυτές είναι η Μετάνοια, η Αγνότητα και η Ταπείνωση, εφόδια ουσιαστικά και απαραίτητα για την πορεία μας και την άνοδο στον προσωπικό μας Γολγοθά.

  Σε λίγο, ο Κύριός μας θα πορευθεί προς το εκούσιο πάθος και διδάσκει τους μαθητές Του ότι όποιος θέλει να είναι μέγας και πρώτος οφείλει πρώτα να είναι πάντων Διάκονος και Δούλος. Τα λόγια αυτά ηχούν στους μαθητές αλλά και σε όλους εμάς κάπως παράξενα, ίσως και παράλογα. Ο  Χριστός εγκαινιάζει ένα άλλο είδος εξουσίας, μια άλλη κατάσταση αρχηγίας. Ο Σταυρός του Κυρίου μας γίνεται αφετηρία για την πρωτιά των Ταπεινών, την Ευλογία των Διακόνων και την Χαρά της Θυσίας.

  Ο μεγαλύτερος εχθρός της αγάπης, της φιλίας, του γάμου, της οικογένειας και γενικά όλων των διαπροσωπικών σχέσεων είναι ο εγωισμός. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η μεγαλύτερη ασθένεια της εποχής μας. Η διαπίστωση τούτη γίνεται  απλά  και εύκολα  εάν παρατηρήσουμε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, ίσως και στην Εκκλησία μας. Οι διαφωνίες, οι έριδες, οι διαπληκτισμοί, τα δικαστήρια, τα διαζύγια, οι κάθε είδους συγκρούσεις  γενικότερα πηγάζουν από την εγωιστική μας διάθεση.

  Το «μικρόβιο» αυτό του εγωισμού,  υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Κάποιοι με πολλή εργασία και κόπο κατάφεραν ίσως να το αποβάλλουν. Μα στους πολλούς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ίσως κάποιοι να το τρέφουμε κιόλας. Θέλουμε να είμαστε σε όλα πρώτοι, να γίνεται πάντα το δικό μας θέλημα. Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, ίσως κοιτάμε τους αδελφούς μας με υπεροψία. Αλίμονο αν μας αδικήσουν. Μην τυχόν και μας αγνοήσουν.

  Αλήθεια, πόσοι από εμάς που είμαστε γονείς νουθετούμε τα παιδιά μας  να έχουν φρόνημα ταπεινό ;  Να έχουν διάθεση διακονίας ; Αντίθετα, όλοι θέλουμε να είναι τα καλύτερα, να φοράνε τα πιο όμορφα ρούχα και γενικά να είναι πάντα πρωταγωνιστές. Από πολύ νωρίς καλλιεργούμε τάσεις εγωισμού στα παιδιά μας. Είναι βλέπετε και το παράδειγμά μας τέτοιο. Άλλωστε ό,τι βλέπουν και βιώνουν μαθαίνουν. Το ίδιο ισχύει σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας

  Η πορεία του Ιησού Χριστού είναι όμως πολύ διαφορετική από την δική μας διάθεση. Από την αρχή της επίγειας ζωής Του έως το τέλος. Από μια φτωχή σπηλιά κάπου στην Βηθλεέμ έως εκείνο το λόφο του Γολγοθά. Όλα ταπεινά, φτωχά, άδοξα. Ήρθε όχι για να διακονηθεί αλλά για να διακονήσει και να δώσει την Ζωή Του ως λύτρωση για την δική μας σωτηρία.

  Για όλους εμάς που έχουμε την μεγάλη Ευλογία και την ιδιαίτερη τιμή να είμαστε μαθητές Του, ο δρόμος και η πορεία μας είναι η ίδια. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν θα υπάρξει δική μας Ανάσταση εάν δεν προηγηθεί και η προσωπική μας Σταύρωση. Οφείλουμε να βιώσουμε το λόγο του Κυρίου μας διακονώντας και υπηρετώντας τους αδελφούς μας, αρχίζοντας πρώτα από την οικογένειά μας  και συνεχίζοντας σε κάθε πτυχή και έκφανση του βίου μας.

Αμήν!