Κυριακή Ε’ Νηστειών (Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας)

Μαρτίου 20, 2010

 Σκέψεις του π. Antony Bloom: «Στο φως της κρίσης του Θεού» .

Η σημερινή Κυριακή Ε’ Νηστειών, σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της δεύτερης περιόδου του Τριωδίου. Οι πρώτες τέσσερις Κυριακές προ της Σαρακοστής, μας εισαγάγουν στις αρετές, την ταπείνωση, την μετάνοια, την αγάπη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού, ως στόχους της πνευματικής μας πορείας.

Η δεύτερη περίοδος, με τις Κυριακές της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας εισάγει στο νόημα της παρουσίας μας στην Εκκλησία, με την προβολή της Ορθοδοξίας όχι ως φολκλορικού είδους ή μαγικής πίστης, αλλά ως τρόπου ζωής Με την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος μας μιλά για τον Θεό ως Φως και θέτει ως απώτερο στόχο της πνευματικής μας πορείας την κοινωνία με το Φως. Με την ανάδειξη του Σταυρού, ως κορυφαίου σημείου χαρμολύπης, αλλά και υπόμνησης ότι η ζωή μας χρειάζεται να περάσει από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, από την τήρηση των εντολών του, από το Πάθος για να έρθει η Ανάσταση. Με την παρουσία της μορφής του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακας, ο οποίος μας θυμίζει την ασκητική παράδοση της αγάπης, και της προσευχής, ως τρόπου κοινωνίας με το Θεό και ως διαρκούς πρότασης της Εκκλησίας στον κόσμο.

Ο δεύτερος κύκλος κλείνει σήμερα με την αναφορά της Εκκλησίας μας στο πρόσωπο της Oσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Στο πρόσωπο της Αγίας συγκρούονται δύο τρόποι ζωής, ο τρόπος της αμαρτίας και ο τρόπος της μετάνοιας, ο τρόπος της αυτονόμησης του ανθρώπου από το Θεό και της παράδοσής του στην φιληδονία, την φιλαυτία και την φιλοδοξία, και ο τρόπος της ανταπόκρισης του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού, η εγκατάλειψη στη χάρη Του.

Ο Ζωσιμάς λοιπόν αναζητώντας στη έρημο κάποιον ασκητή, ο οποίος θα τον ωφελούσε πνευματικά και θα του απαντούσε στην αγωνία του για το τέλειο, συναντά την Οσία, η οποία επί πολλά έτη ζούσε εκεί και είχε αποκτήσει όλα τα πνευματικά εκείνα χαρίσματα που ο Θεός προσφέρει σε όσους τον αγαπούν.

Πατρίδα της η Αίγυπτος. Δώδεκα ετών έρχεται στην Αλεξάνδρεια και επί 17 έτη θα ζήσει ως πόρνη. Κάποτε βλέπει ανθρώπους να ετοιμάζονται να πάνε στα Ιεροσόλυμα για την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ταξιδεύει μαζί τους, όχι για να προσκυνήσει, αλλά για να αμαρτήσει. Φτάνει στον Ναό της Αναστάσεως και στην πόρτα μια δύναμη την εμποδίζει να εισέλθει. Εκεί συναισθάνεται την ακαθαρσία των έργων της, αρχίζει να κλαίει και να θρηνεί, βλέπει την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της ζητά να την αφήσει να χαιρετήσει το Ξύλο του Σταυρού και της υπόσχεται ότι θα εγκαταλείψει τον κόσμο και την αμαρτία.

Πραγματικά, η Παναγία από τότε καθοδηγεί τα βήματά της στην έρημο του Ιορδάνη. 47 ολόκληρα χρόνια περνά εκεί. Τα πρώτα 17 χρόνια βασανίζονταν από έναν ακατάπαυτο πόλεμο, τον οποίο ξεπέρασε με την διαρκή επίκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και την εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Κατόπιν, μπόρεσε και υπερέβη την ανθρώπινη φύση και τις ανάγκες της, χάρις στη διαρκή κοινωνία με το Χριστό.

Η Οσία ζητά από τον Άγιο να επιστρέψει τον επόμενο χρόνο την Μεγάλη Πέμπτη να την κοινωνήσει. Ο Αββάς έρχεται, την βλέπει να περπατά πάνω στα νερά του Ιορδάνη, την κοινωνεί και η Αγία του ζητά να έρθει πάλι τον επόμενο χρόνο. Ο Αββάς έρχεται, την βρίσκει αναπαυμένη εν Κυρίω, την ίδια ημέρα που μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων. Ένα λιοντάρι τον βοηθά να ανοίξει τον λάκκο και να θάψει την Οσία, της οποίας τον βίο διηγήθηκε στους μοναχούς της Μονής του και ο οποίος παρέμεινε στην συνείδηση της Εκκλησίας ως ακριβές υπόδειγμα μετανοίας, αλλά και μοναδικής αλλαγής τρόπου ζωής.

Αδελφοί μου!

Πόσες φορές έχει συμ¬βεί να χτυπήσουμε και εμείς την πόρτα του Θεού με τον ίδιο τρόπο που επιχείρησε και η Μαρία να μπει στον χώρο της Παρουσίας Του; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να προσευχηθούμε, να Τον πλησιάσουμε εν σιωπή; Πόσες φορές λαχταρήσαμε τον Θεό και πόσες φορές νιώσαμε ότι ανάμεσα στην προσευχή μας και σ’ Αυτόν, ανάμεσα στη σιωπή μας και σ’ Αυτόν, ανάμεσα στη λαχτάρα μας και σ’ Αυτόν υπήρχε ένα εμπόδιο που δεν μπορούσαμε να υπερπηδήσουμε; …

Αλλά και πόσες φορές έχει χτυπήσει ο Θεός την πόρτα της καρδιάς μας! Θυμάστε τη φράση από την Αποκάλυψη: «Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω…». Πόσες φορές με τα λόγια του Ευαγγελίου, με τα γεγονότα της ζωής μας, με τις αδύναμες νεύσεις τής ψυχής μας, μ’ έναν ψίθυρο του Αγίου Πνεύματος, με όλους τους τρόπους που ο Θεός μεταχειρίζεται για να μας πλησιάσει- πόσες άραγε φορές δεν έχει χτυπήσει αυτή τη θύρα και πόσες φορές εμείς αποφασίσαμε ότι θα παραμείνει κλειστή! Ή απλώς δεν φροντίσαμε να ανοίξει, διότι ήμασταν απασχολημένοι εκείνη τη στιγμή με πράγματα σημαντικότερα για μάς από τη δική Του παρουσία που ερχόταν να μας διακόψει και να μας ενοχλήσει! Και πόσες φορές αρνηθήκαμε να μην ανοίξουμε αυτή την πόρτα, επειδή ο ερχομός του Κυρίου θα σήμαινε το τέλος κάποιων πραγμάτων που ήταν πολύτιμα και μετρούσαν για μας… Και η πόρτα μας ήταν κλειστή στο πρόσωπο Του ακριβώς με τον ίδιο τρόπο πού όλες οι πόρτες ήταν κλειστές στο πρόσωπο τής Μητέρας Του και του Ιωσήφ τη νύχτα της Γεννήσεως…

Η Μαρία η Αιγυπτία, αντιμέτωπη με την απουσία του Θεού, με την άρνηση Του να της επιτρέψει να εισέλθει στον χώρο της Παρουσίας Του, αντιμέτωπη με μία κλειστή πόρτα μέσα της, ένιωσε άτι, αν δεν άνοιγε η πόρτα αυτή, όλα ήταν μάταια. Και αποστράφηκε καθετί που στεκόταν ανάμεσα σ’ αυτήν και στον Θεό, ανάμεσα σ’ αυτήν…

Μήπως δεν είναι αυτό ένα παράδειγμα, μια κλήση, μια εικόνα του τι θα μπορούσε να είναι ή ζωή τού καθενός μας; Μα ίσως και να πούμε: «Ναι, αυτό ίσχυε για εκείνην που ήταν μία μέλλουσα άγια…». Καθένας όμως από μας έχει προσκληθεί να επικοινωνεί με το Θεό με τέτοιο τρόπο, ώστε ο Θεός και εμείς να μπορούμε να γινόμαστε ένα…! Αυτή είναι η κλήση μας• μπορεί αυτό να επιτευχθεί με μόνες τις δικές μας δυνάμεις; Όχι, δεν μπορεί. Αλλά μπορεί να το κατορθώσει ο Θεός μέσα μας μόνον αν στραφούμε σ’ Αυτόν με όλη μας τη διάνοια, όλη την καρδιά και όλη την προσδοκία μας, αποφασιστικά. Ναι, χρειάζεται αποφασιστικότητα, και λαχτάρα, παθιασμένη, απελπισμένη λαχτάρα… Και τότε… τότε όλα γίνονται δυνατά. Ο απόστολος Παύλος ζήτησε από το Θεό δύναμη για να εκπληρώσει την αποστολή του, και ο Κύριος του είπε, «Αρκεί σοι η χάρις μου. Η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται…» Και στο τέλος της ζωής του, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του, ο Παύλος, είπε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»…

Είμαστε τόσο αδύναμοι! Αδελφοί μου!

Αλλά και πόση ελπίδα και έμπνευση μπορούμε να αντλήσουμε από κάθε Άγιο, στο πρόσωπο του οποίου ξεδιπλώθηκαν και τελειώθηκαν η δόξα, η δύναμη, η νίκη, η ίδια η ζωή!

Ας εμπνευσθούμε λοιπόν για άλλη μια φορά από αυτά πού ακούμε, από αυτά πού αντλούμε από το Ευαγγέλιο, τη Θεία Κοινωνία, την προσευχή, τη σιωπή και την παρουσία του Θεού. Και ας κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά προς τη θέα της αγάπης Του, που θα φανερωθεί τη Μ. Εβδομάδα, στα τελευταία βήματα προς το Γολγοθά, με την τελική νίκη της Σταυρωμένης Αγάπης και της Αναστάσεως.