ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ο Ι   Π Ι Σ Τ Ο Ι   Κ Α Ι   Η   Θ Ε Ι Α   Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α

«οὐδέ δι’ αἵματος τράγων καί μόσχων, διά δέ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τά ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος.»            (Ἑβρ. θ΄ 12)

                        Ὁ πεπτωκός ἄνθρωπος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐγένετο πλάνης καί ὀρειάλωτος στό διάβα τῶν αἰώνων.  Ὄντας ὅμως θεόπλαστος οὐδέποτε  ἔπαψε νά ἀναζητεῖ καί νά ἀτενίζει μέ πόθο τό Δημιουργό του.  Ἔτσι τόν βλέπουμε νά «λατρεύει τήν κτίσιν παρά τόν κτίσαντα».  Προβαίνει δέ σέ παντοειδεῖς θυσίες, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι ἐξευμενίζει τό Θεῖο.  Δέ δίστασε μάλιστα νά φθάσει μέχρι καί σέ ἀνθρωποθυσίες ἐλπίζοντας ἔτσι ὅτι θά ἐπιτύχει τή διακοπεῖσα ἐπικοινωνία μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων.

                        Στή συνέχεια ἔχουμε τήν ἐκλογή ἑνός λαοῦ, τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ, τοῦ περιουσίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔμελλε νά γεννήσει μέσα ἀπό τά σπλάχνα του τόν προσδοκώμενο Μεσσία.  Μέχρι ὅμως νά φθάσουμε στό «πλήρωμα τοῦ χρόνου» καί αὐτός ὁ λαός προβαίνει σέ θυσίες ζώων, προσφορές ποικῖλες, καθαρμούς συνεχεῖς καί ἁγιαστικές πράξεις γιά νά εἶναι λειτουργικά καθαρός.  Ὅλα αὐτά ἀπό τή μιά φανερώνουν τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά ἐπικοινωνεῖ μέ τό Θεῖο καί ἀπό τήν ἄλλη προτυπώνουν τή μέλλουσα θυσία τοῦ Λυτρωτῆ, ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νά προσφερθεῖ «ἅπαξ καί διά παντός» πάνω στό Γολγοθᾶ.

                        Ὅλα ὅσα προηγήθησαν μέχρι τότε, ἦταν ἀδύναμα νά ξεπλύνουν τήν ἀνθρώπινη συνείδηση καί νά ἀποκαταστήσουν τόν ἄνθρωπο στήν προσωπική καί παραδείσια κατάσταση.  Καθιστοῦσαν ὅμως, συνειδητή τήν ἀνάγκη τῆς λύτρωσης ἀπό τήν ἁμαρτία καί τῆς ἐπανόδου ἀπό τήν πλάνη στόν ὀρθό δρόμο, ὁ ὁποῖος ὁδηγοῦσε πλησίον τοῦ Θεοῦ, ὅπου βασιλεύουν ἡ ἀλήθεια καί τό φῶς.

                        Ἀφοῦ, λοιπόν, ἔλαβαν χώρα ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου, ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου στή Βηθλεέμ, ἡ Βάπτιση στόν Ἰορδάνη ποταμό, τά ἐγκαίνια τοῦ σωτηριολογικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου στή γῆ τῆς Παλαιστίνης, τά θαύματα, οἱ παραβολές, ἡ σύλληψη τοῦ Κυρίου ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου καί  ἀκολούθησαν ἡ καταδίκη σέ θάνατο, τά Ἅγια Πάθη, ἡ Σταύρωση, ἡ Ταφή καί ἡ Ἀνάσταση, ἔληξε ἡ δύναμη τοῦ κράτους τοῦ Σατανᾶ καί ἄνοιξαν οἱ κλειστές πόρτες τοῦ Παραδείσου.

                        Μέχρι πρίν τή σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου ὁ σταυρός ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο κατάρας καί προσβολῆς τοῦ κατάδικου καί τῶν οἰκείων του.  Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού χύθηκε ἀπό τά τρυπημένα χέρια, τά καρφωμένα πόδια καί τίς πληγές στό κεφάλι τοῦ Κυρίου ἀπό τόν ἀκάνθινο στέφανο, τό πανάσπιλο καί πανακήρατο αἷμα καί πότισε ἀφειδῶς τό ξύλο τῆς κατάρας, τό μετέβαλε σέ ὄργανο εὐλογίας, διάδημα βασιλέων, τιμή γιά τούς ἀδίκως θνήσκοντες ἐπάνω, ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου, στολίδι στά στήθη τῶν πιστῶν, σύμβολο νίκης καί πηγή χαρᾶς.

                        Τό τίμιο αἷμα τοῦ Κυρίου ἑνωμένο μέ τό πανακήρατο σῶμα Του ποτίζουν καί τρέφουν τήν ψυχή ἑκάστου πιστοῦ, ὁ ὁποῖος κατά τήν τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας παρευρίσκεται καί ἕτοιμος ἀπό πρίν μέ προσευχή, νηστεία, μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐνδελεχή ἐξομολόγηση σάν συνέχεια τῆς ἐκ βάθους μετανοίας γιά τά ἁμαρτήματά του, προσέρχεται μέ ταπείνωση καί εὐλαβική διάθεση καί δέχεται μέσα του τά τίμια δῶρα «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον».  Τό αἷμα τοῦ Κυρίου ξεπλένει τίς πληγές καί ἐπουλώνει τά τραύματα τῆς ψυχῆς μας, τά  ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀπότοκο τῶν ἁμαρτιῶν μας.

                        Ἡ Ἐκκλησία τελεῖ τή θεία Λειτουργία τίς Κυριακές καί ἀρκετές φορές μέσα στή ροή ἑκάστης ἑβδομάδος.  Δέν εἶναι λοιπόν ὀρθό τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά στεροῦνται τή θ. Εὐχαριστία χωρίς λόγο καί νά προσέρχονται σπάνια ἤ καθόλου στό Ἅγιο Ποτήριο.  Ἡ θ. Κοινωνία ἀποτελεῖ ἐφόδιο ζωῆς, φάρμακο ἀθανασίας καί ἄνθρακα ἀναμμένο, ὁ ὁποῖος καίει κάθε σάπιο καί θεραπεύει τίς ψυχές μας.  Ἡ θ. Κοινωνία εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός.  Κανένα μικρόβιο καί καμμιά ἀσθένεια δέ μεταδίδεται μέ τή συμμετοχή στή θεία Κοινωνία. 

                        Ἀποτελεῖ ὀλιγοπιστία καί ἁμαρτία νά πλησιάζει κάποιος τό Ἅγιο Ποτήριο μέ τέτοιες σκέψεις καί παρόμοιους λογισμούς.  Ἄν οἱ ἰσχυρισμοί αὐτοί ἦταν ὀρθοί, τότε πολλοί ἀπό τούς οἰκονόμους τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τούς Κληρικούς, οἱ ὁποῖοι στό τέλος καταλύουν ὅλη τήν ἐναπομένουσα θεία Κοινωνία, θά ἀναχωροῦσαν ἀπό αὐτήν τήν ἐφήμερη ζωή κάθε ἑβδομάδα γιά τοῦτο τό λόγο.  Αὐτό ὅμως δέ συμβαίνει.  Κατά συνέπεια πρέπει νά προβληματισθοῦν πιό σοβαρά ὅσοι παρουσιάζονται ἀσθενεῖς στήν πίστη ὡς πρός τό ζήτημα τοῦτο καί νά ξεπεράσουν τήν ἀδυναμία τους στήν πίστη.

                        Ἐκεῖνο τό ὁποῖο χρειάζεται νά προσέξουμε ὅλοι εἶναι νά προσερχόμεθα «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης» γιά νά μεταλαμβαίνουμε «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον», ὄχι μόνο τίς Ἅγιες καί Μεγάλες μέρες ἀλλά πιό συχνά γιά νά δεχόμεθα τό Χριστό μέσα μας.  Ἀμήν!