ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

( Μάρκ. Θ΄ 17-31 )

Γράφει ὁ πατήρ Ἰωήλ Κωνστάνταρος

Δέν ὑφίσταται χειρότερη τυραννία, ἀπό αὐτή πού ἐπιφέρει ὁ ἐχθρός, ὁ διάβολος, στά θύματά του.

Καί δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀφέλεια, ἀπό τό νά ἰσχυρίζεται κανείς ὅτι δέν ὑπάρχει διάβολος.

Αὐτή ἀκριβῶς τήν πραγματικότητα, τοῦ φοβεροῦ μίσους τοῦ ἐχθροῦ μας, ἀλλά καί τήν ἀντιμετώπιση αὐτοῦ, βλέπουμε στήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς Δ΄ Κυριακῆς τῶν νηστειῶν.

Ὁ τραγικός πατέρας, ἀπελπισμένος ἀπό τήν ἀνίατη κατάσταση καί τόν δαιμονικό βασανισμό τοῦ τέκνου του, προστρέχει στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί ὅμως, οἱ μαθητές, παρά τήν προσπάθειά τους, δέν κατόρθωσαν νά ἐκβάλουν τόν φοβερό δαιμόνιο ἀπό τήν ταλαίπωρη νεανική ὕπαρξη, καί τελικῶς ἡ θεραπεία ἐπέρχεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ.

Νά σταθοῦμε γιά λίγο ἀδελφοί μου, στό μεγάλο θέμα τοῦ δαιμονισμοῦ. Τῆς τυραννίας δηλαδή πού ἐπιβάλει ὁ ἐχθρός, ὅταν γιά διαφόρους λόγους, κατορθώσει νά κυριεύσει τήν ἀνθρωπίνη ὕπαρξη.

Ὄντως, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει χειρότερος βασανισμός γιά ἕναν ἄνθρωπο, ἀπό τό νά πέσει στά νύχια τοῦ διαβόλου, καί τό ἀκάθαρτο ἤ τά ἀκάθαρτα πνεύματα νά κυριεύουν τό σῶμα.

Ὅσοι δέ ἔχουν γνώση...

καί ἐμπειρία τέτοιων φρικτῶν καταστάσεων, ὁμολογοῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατά τίς στιγμές τῆς δαιμονικῆς κρίσεως, στήν κυριολεξία ὑφίσταται μαρτύριο.

Καί εἶναι ἀλήθεια ἡ γνώμη τῶν Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἐάν ὁ ἄνθρωπος πού ὑφίσταται τόν δαιμονικό βασανισμό, ἔχει πίστη καί κάνει ὑπομονή (ὅταν βεβαίως βρίσκεται σέ ἠρεμία καί νηφαλιότητα) , ὁ Θεός, αὐτόν τόν βασανισμό πού προκαλοῦν τά ἀκάθαρτα πνεύματα, τόν ἐκλαμβάνει ὡς μαρτύριο!

Ἀλλ’ ὅσο κι ἄν ἀκούγεται παράδοξος ὁ λόγος μας, ἐκτός αὐτοῦ του ἀκουσίου δαιμονισμοῦ, ὑφίστανται καί δύο ἄλλες περιπτώσεις, ἑκουσίου, δυστυχῶς, δαιμονισμοῦ!

Ὑπάρχουν δήλ. οἱ περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν θέλησή του ὑποτάσσεται στό θέλημα τοῦ ἐχθροῦ, καί ἔτσι δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι στίς περιπτώσεις αὐτές, ὁ δαιμονισμός εἶναι χειρότερος ἀπό τήν πρώτη περίπτωση, ἔστω καί ἄν ὁ ἄνθρωπος φαίνεται ἤρεμος καί ἥσυχος ἤ συμπεριφέρεται μέ κατά κόσμον, ἄψογη συμπεριφορά.

Μέ τό δίκιο τοῦ τώρα, ὁ καθένας θά ρωτήσει, ποιές ἀκριβῶς εἶναι οἱ μορφές αὐτές τοῦ δαιμονισμοῦ στίς ὁποῖες ἀναφερόμαστε.

 Ά) Εἶναι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, μέ τή θέλησή του ξεπέφτει στά πάθη τῆς ἀτιμίας καί στά ἁμαρτήματα, πού μετά βεβαιώτητος, ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο στήν ἀπώλεια.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι ὡς πιστός Χριστιανός, θά πρέπει νά ἀγωνίζεται τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς, αὐτός ὀλισθαίνει σέ πάθη πού ἀποδιώκουν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ,  τότε περιέρχεται σέ κατάσταση ἐκκουσίου δαιμονισμοῦ. Τό ἀποτέλεσμα βεβαίως, κάποιες φορές, εἶναι, αὐτός ὁ κακός δρόμος νά καταντᾶ τόν ἄνθρωπο, ὅπως καί στήν πρώτη περίπτωση. Δήλ. στόν καθ’ αὐτό δαιμονισμό τῆς ὅλης ὑπάρξεως.

Εἶναι οἱ περιπτώσεις πού ὁ ἄνθρωπος παίζει μέ τήν ἁμαρτία, ὅπως ἀκριβῶς καί τό μικρό παιδί πού βάζει τό σύρμα μέσα στήν ἠλεκτρική πρίζα, μέ ἀποτέλεσμα φυσικά τραγικό.

Ἔτσι λοιπόν χαλαρώνει ὁ ἄνθρωπος καί νομίζει ὅτι τά πάθη καί ἡ ἁμαρτία εἶναι μία «ἀπόλαυση».

Τό ἀποτέλεσμα δέ αὐτῆς τῆς ζοφερῆς καταστάσεως, προϊόντως τοῦ χρόνου, εἶναι νά δένεται ἡ ὕπαρξη ὁλοένα καί περισσότερο, μέ τελικό ἀποτέλεσμα, νά χάνει ὁ ἄνθρωπος τήν ψυχή του. Νά «κερδίζει» δήλ. τελικῶς αὐτό τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ἐντελῶς ἐλεύθερα ἐπέλεξε. Νά «ἀπολαμβάνει» τά πάθη καί τήν ἁμαρτία στόν χῶρο τῆς αἰωνιότητας. Πράγμα τό ὁποῖο συνεπάγεται τήν αἰώνια, ἀλλοίμονο, κόλαση.

Ἀλλ’ ἐκτός της περιπτώσεως αὐτῆς πού ἤδη ἀναφέραμε, ὑπάρχει καί μία ἄλλη κατάσταση δαιμονισμοῦ, περισσότερο τραγική. Καί ποιά εἶναι τώρα αὐτή;

Β) Εἶναι ἡ περίπτωση κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος, ὁ βαπτισμένος Χριστιανός, αὐτός πού ἔχει γνώση ὅλου του φάσματος, τόσο τῶν θετικῶν, ὅσο καί τῶν ἀρνητικῶν δυνάμεων, ἐπιλέγει συνειδητά νά πέσει ἀπό τήν Κιβωτό τῆς Σωτηρίας (τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία), καί νά καταποντιστεῖ στά μανιασμένα κύματα τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας, καί ἰδίως νά συνθλιβεῖ μέσα στά γρανάζια τῶν μυστικιστικῶν ὀργανώσεων. Τῶν ὀργανώσεων αὐτῶν πού ὑπόσχονται στόν ἄνθρωπο, δόξα καί πλοῦτο. Τῶν φοβερῶν δήλ. αὐτῶν καταστάσεων πού συνεπάγονται τόν τρίτο πειρασμό τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν ἔρημο.(Λουκᾶ Δ΄5-8).

Πόσοι ἀλήθεια, Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας, μᾶλλον πρώην Ὀρθόδοξοι, ὑπέκυψαν τελικῶς στόν φοβερό αὐτόν πειρασμό, γιά νά λάβουν δῆθεν κάποιο ἀξίωμα στήν ὑπηρεσία τους ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ; Πόσοι, στήν κυριολεξία ἀφελεῖς, γιά νά κερδίσουν τόν χρυσό, ἀρνοῦνται τόν Χριστό; 

Πόσοι καί πόσοι δένουν τήν ὅλη ὕπαρξή τους μέ φρικτούς ὅρκους, ὑπογράφοντας στήν κυριολεξία μέ τό ἴδιο τους τό αἷμα, στόν ἴδιο τόν διάβολο, γιά νά πετύχουν οἱ ταλαίπωροι, μία δῆθεν κοινωνική καταξίωση; Ὁμολογουμένως, οἱ καταστάσεις αὐτές, ἀποτελοῦν τήν χειρότερη περίπτωση τοῦ δαιμονισμοῦ. Καί τοῦτο, διότι συνειδητά πλέον ὁ ἄνθρωπος, ἀρνεῖται, προδίδει καί ξανασταυρώνει τόν Χριστό, γιά πρόσκαιρες ἀπολαύσεις πού κάνουν τό θύμα τους νά προγεύεται τήν κόλαση...

Ἀδελφοί μου. Ἐάν δέν εἴμαστε στήν πρώτη περίπτωση, δήλ. στήν δαιμονοπληξία πού κατασπαράσσει στήν κυριολεξία τόν ἄνθρωπο, ἐάν, Θεός φυλάξοι, δέν ἀνήκουμε στίς ἀκραῖες καί στίς ποικίλες στοές μέ τά πολύπλοκα παρακλάδια τους, ἐάν ἀποφεύγουμε τά θανάσημα καί φρικτά ἀμρτήματα, ἐλλοχεύει ὅμως μεγάλος, θανάσιμος θά λέγαμε κίνδυνος, δίχως βεβαίως νά τό συνειδητοποιοῦμε τίς περισσότερες φορές, νά βρισκόμαστε ἤδη στήν πλέον ὕπουλη παγίδα τοῦ ἐχθροῦ. Στήν παγίδα πού ὀνομάζεται χλιαρότητα, μέ ἀποτέλεσμα σιγά σιγά νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τά σωστικά μυστήρια τῆς ἐκκλησίας μας καί γενικῶς ἀπό τήν ὀρθόδοξη βιωτή πού ἐκφράζεται μέ τό ὀρθό δόγμα καί τό ἀκέραιο χριστιανικό ἦθος.

Κι ἄς μιλήσουμε μέ δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα, πού φωτογραφίζουν τήν ἐποχή μας καί ἀποδεικνύουν τό πού μπορεῖ νά καταντήσει ὁ ἄνθρωπος ὅταν σιγά-σιγά, ἀφήνει νά ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη του πρός τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ. Τί μεγαλύτερη πτώση, ἀπό τό νά ἀρνεῖται κανείς τό εὐλογημένο μυστήριο τοῦ Γάμου τῆς Ἐκκλησίας μας, καί νά συζεῖ παράνομα μέ τόν λεγόμενο “πολιτικό γάμο”; Ἤ τί πνευματική διαστροφή, ἀπό τό νά ἀρνοῦνται ὁρισμένοι νέοι γονεῖς, νά βαπτίσουν τά τέκνα τους, διότι δῆθεν τούς στεροῦν τήν ἐλευθερία; Ὄντως,οἱ παγίδες αὐτές τῶν δαιμόνων τρελαίνουν στήν κυριολεξία τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνουν ἕρμαιο τῶν παθῶν καί τῶν διαφόρων πλανῶν πού καθημερινῶς βλέπουμε νά αὐξάνουν στήν ἀλλοπρόσαλλη κοινωνία μας, ἡ ὁποία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά κοινωνία ἀποστασίας, ἠθικοῦ ἐκτραχηλισμοῦ καί τέλος δαιμονισμοῦ.

Καί τώρα, ποιόν νά πονέσει ἀλήθεια, κανείς πιό πολύ, καί γιά ποιόν νά θρηνήσει περισσότερο; Γί αὐτόν πού ἐνοχλεῖται ἀπό τά ἀκάθαρτα πνεύματα, ἀλλά ἀγωνίζεται νά τά ἀποδιώξει μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ὕπαρξή του, ἤ γί αὐτόν πού συνειδητά ἀνοίγει τήν πόρτα στόν ἐχθρό καί μέ τόν τρόπο ζωῆς τοῦ ὁδηγεῖται στό “πῦρ τό αἰώνιον  τῷ ἠτοιμασμένω τῷ διαβόλω καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»(Μάτθ. ΚΕ΄ 41).

Ἀγαπητοί μου. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μᾶς εἶναι ξεκάθαρος: «τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχή καί νηστεία» (Μάρκ. Θ΄ 29). Δήλ. Αὐτό τό εἶδος τοῦ δαιμονίου, δέν βγαίνει μέ τίποτε ἄλλο παρά μέ προσευχή πού συνοδεύεται μέ νηστεία.

Ἡ περίοδος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μᾶς χαλυβδώνει στόν ἀγώνα μας ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ, μᾶς προφυλάσσει ἀπό τόν μακρά του Θεοῦ κόσμο, καί κυρίως μᾶς ἐνδυναμώνει στόν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας.

Ἐάν ὄντως θέλουμε, καί πράγματι θέλουμε νά βγοῦμε νικητές, καθίσταται ἀνάγκη, ἐπιτακτική ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε τί ἐστί Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα. Ταυτοχρόνως δέ, ἀφοῦ ἀρνηθοῦμε ὁποιονδήποτε συμβιβασμό, νά συνεχίσουμε τόν εὐλογημένο μᾶς ἀγώνα, γνωρίζοντας ὅτι ὁ Θεός τελικῶς εὐλογεῖ τίς προσπάθειες καί μᾶς χαρίζει τή Νίκη.

Καί ἄς μή λησμονοῦμε: «Κανένας δέν ἀγωνίστηκε τόσο πολύ, ὥστε νά μή μπορεῖ νά ἀγωνιστεῖ περισσότερο».

Ἀμήν.