Κυριακή ΙΒ’ Λουκά

† Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

Ο Ιησούς μας θεραπεύει και οι περισσότεροι είμεθα αγνώμονες

   Δωδεκάτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, και το άγιο Ευαγγέλιο μας αναφέρει τη θεραπεία των δέκα λεπρών.

   Επήγαινε ο Ιησούς Χριστός μας στα Ιεροσόλυμα για το θείο Του Πάθος, και περνούσε ανάμεσα στη Γαλιλαία και τη Σαμάρεια, ένα δικό Του δρόμο· είχε τον σκοπό Του. Και καθώς έμπαινε σ΄ ένα χωριό, Του φώναξαν από μακριά δέκα λεπροί άνδρες, οι οποίοι στάθηκαν και Τον παρακάλεσαν, υψώνοντας τη φωνή, να τους ελεήσει, και Τον είπανε και Κύριο και Ιησού. Και ο Κύριος τους είπε, να πάνε να επιδείξουν, αφού τους είδε πρώτα,– όλα τα βλέπει ο Κύριος– τους εαυτούς των στους ιερείς, για να πάρουν πιστοποιητικό ελευθεροκοινωνίας. Και κείνοι το έκαμαν αμέσως, δείχνοντας και πίστη και υπακοή στον Κύριο. Και καθώς προχωρούσαν στον δρόμο, κι είχαν φύγει αρκετά μακριά, διαπίστωσαν πως έγιναν καλά.

   Ένας απ’ αυτούς, καθώς το είδε αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του, γι’ αυτό και γυρίζει πίσω· ήταν Σαμαρείτης. Οι άλλοι θα χάρηκαν ασφαλώς, που ήσαν Ιουδαίοι, γιατί έφυγε από ανάμεσα τους Σαμαρείτης, με τον οποίον συνυπήρχαν μέχρι την ώρα εκείνη, γιατί τους ένωνε η κοινή δυστυχία, και θα είπαν: « Ας τον να φύγει». Δεν σκέφτηκαν και δεν υπέθεσαν, που τάχα θα πήγαινε. Και ΄κείνος ήλθε τρέχοντας, και ευχαριστούσε τον Κύριο. Έφυγε η λέπρα του σώματος, θεραπεύθηκε ο άνθρωπος, το είδε, και ήθελε να ευχαριστήσει. Η ευγνωμοσύνη είναι θείον φυτόν, αλλά δυστυχώς σπάνιο.

   Κι ο Ιησούς συγκινήθηκε με αυτή την πράξη του τέως λεπρού, και είπε στους πέριξ: « Δεν έγιναν καλά και οι δέκα; Οι εννέα που είναι;». Τα εννέα δέκατα της ανθρωπότητος είμεθα αγνώμονες και αχάριστοι. Και στη συνέχεια είπε ο Ιησούς μας: « Χάθηκαν να έρθουν και να ευχαριστήσουν  τον Θεό…;»,– τον πονάει η αχαριστία και η αγνωμοσύνη το Χριστό, πόσο μάλλον εμάς τους ταπεινούς και ταλαίπωρους– «…παρά μονάχα αυτός ήλθε, κι είναι αλλογενής, είναι Σαμαρείτης; Ήλθε αυτός που δεν περίμενα…;». Καμία φορά μας ευγνωμονούν και μας φέρονται καλά εκείνοι απ’ τους οποίους δεν περιμένουμε τίποτα η περιμένουμε ελάχιστα.

    Και στο τέλος ο Ιησούς του είπε ː «Σήκω και πήγαινε». «Αναστάς πορεύου· η πίστις σου σεσωκέ σε».

 « Η πίστη σου, σε μένα, σ’ έκανε καλά από τη λέπρα του σώματος, αλλά εσύ τη συνέχισες την πίστη, και σ΄ έκανε καλά κι από τη λέπρα της αχαριστίας και αγνωμοσύνης. Κι ακόμα η πίστη αυτή σε συνδέει με μένα, και θα μ΄ έχεις πάντα κοντά σου». Αυτό είναι η πίστη. Η πίστη είναι σχέση, σχέση ζωής, σχέση αγάπης, σχέση ελπίδος.

  Και εμείς ας αγαπάμε τον Πανευεργέτη μας Ιησού, και ας Του είμαστε ευγνώμονες. Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη χαρά Του και το καλύτερο για μας.

† Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΤΟΜΟΣ Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή», σελ.160-162.

ΠΗΓΗ