Οἰκοδομώντας τό σῶμα Του

(Ἐφεσ. Δ΄ 7 – 13)

Μία ἰδιαίτερη κατηγορία ἑορτῶν στό Χριστιανορθόδοξο ἑορτολόγιο ἀποτελοῦν οἱ Δεσποτικές ἑορτές. Αὐτές εἶναι γιορτές ἀφιερωμένες στήν ἀνάμνηση τοῦ ἐπίγειου βίου τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Χωρίζονται σέ δύο κατηγορίες, στίς κινητές μέ κέντρο τήν Ἀνάσταση καί σέ ἀκίνητες, ὅπως τά Χριστούγεννα καί τά Θεοφάνια. Ἡ σημερινή Κυριακή ἀποτελεῖ τήν κατακλείδα τοῦ σωτηριολογικοῦ περιεχομένου τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν τοῦ ἁγίου Δωδεκαημέρου, (ἀπό τά Χριστούγεννα ὡς τά Θεοφάνια).

Ὅπως εἶναι γνωστό, στόχος τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν ἐπιλογή τῶν κατάλληλων εὐαγγελικῶν καί ἀποστολικῶν ἀναγνωσμάτων τῆς Ὀρθόδοξης ὑμνολογίας καί τῆς κατανόησης τοῦ περιεχομένου τοῦ μηνύματος τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν, εἶναι ἡ οἰκοδομή τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Βέβαια, στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα δέ μνημονεύεται ξεκάθαρα ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, ὡστόσο γίνεται ἀναφορά στόν ὑπερφυσικό τρόπο τῆς σάρκωσης τοῦ Λόγου («ὁ καταβάς») καί στά χαρίσματα πού δίνει ὁ Χριστός διά τοῦ ἉγίουΠνεύματος, κυρίως δέ στό τρισσό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης (ἱερατικό, προφητικό καίβασιλικό χάρισμα), ὡς δυνατότητα ἑνότητας καί καταρτίσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦσώματος.

Ἀσφαλῶς, τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέ δωρίζονται μόνο σέ αὐτούς πού ποιμαίνουν αὐτό τό Σῶμα ἀλλά σέ κάθε πιστό πού βαπτίζεται καί χρίεται στό Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μιᾶς καί αὐτός μετέχει τῆς γενικῆς ἱερωσύνης καί σχετίζονται τά χαρίσματα μέ τόν προσωπικό του ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας.

Ὡς θεμέλιο της διδασκαλίας του γιά τή διανομή καί δωρεά τῶν χαρισμάτων ἀπό τόν Παράκλητο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ τό παλαιοδιαθηκικό πνεῦμα τοῦ 67ου Ψαλμοῦ, ὅπου γίνεται προτύπωση τῆς Ἀνάληψης καί ἀνακεφαλαιώνεται ὁ ἐπί τοῦ Σταυροῦ θάνατος καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου.

Προϋπόθεση τῆς ἀνάβασης (Ἀνάληψης) τοῦ Κυρίου «ὑπεράνω των οὐρανῶν» ἀποτελεῖ ἡ κατάβασή Του πάνω στή γῆ (Γέννηση). Ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου φανερώνει πώς τό θεμέλιό της σωτηρίας μας ἀποτελεῖ ἡ ταπείνωση ὡς τρόπος ὕπαρξης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ ταπείνωση τοῦ Λόγου πρός τό ἀνθρώπινο γένος ὀνομάζεται συγκατάβαση.

Ὁ Χριστός βρίσκεται μαζί μας ἐδῶ πάνω στή γῆ (σύν-κατεβαίνει), ὥστε μέ τή θέλησή Του ἐλεύθερα νά σταθεῖ δίπλα μας (σύν-χωρέσει) καί νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τή θανατηφόρο ἐπιλογή τῆς ἁμαρτίας.

Αὐτή τήν λύτρωση ὁ Κύριος τή φανέρωσε μέ τή Βάπτισή Του στόν Ἰορδάνη ποταμό. Κατά τόν ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων: «Ὁ δράκος ἥν ἐν τοῖς ὕδασι κατά τόν Ἰώβ, ἐπεῖ οὔν ἔδει συντρίψαι τάς κεφαλάς τοῦ δράκοντος, καταβάς ἐν τοῖς ὕδασιν ἔδησε τόν ἰσχυρόν, ἴνα ἐξουσίαν λάβωμεν πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων τουτέστιν ἐπί πάσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ».

Ἀλλά καί προτύπωση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου γίνεται καί συνάμα τῆς δικῆς μας μέ τή Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο μαρτυρεῖται ἀπό τήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας στούς Αἴνους τῶν Θεοφανίων: «Διά τῆς καταδύσεως ἡ πρός Θεόν ἠμῶν ἄνοδος γίνεται». Ἀφοῦ ὁ Χριστός ὡς «καταβάς» δέν ἔκανε φανερή τήν παρουσία Του μόνο πάνω στή γῆ ἀλλά κατέβηκε ὡς τά κατώτατα μέρη της. Ἔκανε φανερή τήν παρουσία Του ὡς τό σκοτεινό Ἅδη ἀπ’ ὅπου ὡς «ἀναβάς» ἐλευθέρωσε ἀπό τά δεσμά του καί τή νέκρωση πού προξένησε ἡ ἁμαρτία τούς κεκοιμημένους ἀνθρώπους.

Ἡ κάθοδος τοῦ Κυρίου στή γῆ θεραπεύει τή διαλυμένη ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρώπινη φύση καί ἀπό τήν «παρά φύση» λειτουργία της τήν ἐπαναφέρει στήν «κατά φύση». Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ πάνω στή γῆ ὡς Θεανθρώπου μαρτυρεῖ αὐτή τήνλειτουργική ἕνωση. Τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἑαυτό του, μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους ὅσο τελικά καί μέ τόν ἴδιο το Θεό. Ὁ Χριστός ἐπαναφέρει τόν ἄνθρωπο στή σωστή λειτουργία του προσφέροντάς του μία κοινωνία ἀγάπης καί ἕνωσης μέ τόν Τριαδικό Θεό καί τόν πλησίον.

Σ’ αὐτή τήν ἕνωση ὅπου προκαλεῖται ἡ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, πρωταρχικός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, μιᾶς καί μ’ Αὐτό καί μόνο κατανέμονται τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ.

Σέ κάθε βαπτισμένο ἄνθρωπο ὁ Χριστός προσφέρει τή δωρεά (τά χαρίσματα) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τόν ἄνθρωπο ἀποτελεῖ «τό μέτρο τοῦ Χριστοῦ», που ἡ ἐπίτευξή του ἐξαρτᾶται ἀπό τόν τρόπο λειτουργίας τῆς βούλησης (θέλησης) τοῦ ἀνθρώπου.

Εἶναι γνωστή ἡ παραβολή τῶν ταλάντων. Ὁ Θεός δίνει σέ ὅλους. Ἡ καλή θέληση τοῦ ἀνθρώπου νά ἐργασθεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἐπιφέρει τό βραβεῖο τῆς αὔξησης. Ἀντίθετα, ἀπό τούς ὀκνηρούς αἴρεται αὐτό πού ἔχει δοθεῖ καί δίνεται σ’ ἐκεῖνον πού περισσεύει.

«πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων»: Κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίνονται στούς ἀνθρώπους γιά νά τά ἀσκήσουν καί νά τά καλλιεργήσουν στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο. Δέ δίνονται παντοῦ, ἄσκοπα καί ἀδιάκριτα ἀλλά σ’ ἐκείνους πού θά τά χρησιμοποιήσουν «εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ». Γι’ αὐτό τά χαρίσματα λειτουργοῦν σωστά μόνο ὅταν χρησιμοποιοῦνται λειτουργικά ὑπέρ τῶν ἄλλων καί βοηθοῦν στή δυναμική πορεία τοῦ ἁγιασμοῦ, (τῆς ἁγιότητος).

Γιατί ἡ ἁγιότητα ἔχει μία ἀδιάκοπη δυναμική. Ἀναφέρεται στήν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν ὁλοκλήρωση, στή μόρφωση «εἰς ἄνδρα τέλειον». Στήν κάθαρση τῆς στιγματισμένης μέσα μας εἰκόνας τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐπίτευξη «τοῦ μέτρου τῆς ἡλικίας τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ τελικός στόχος αὐτοῦ του «μέτρου», παρά τίς δυσκολίες, τά ἐμπόδια καί τίς μεταπτώσεις, γεμίζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη μέ ἐλπίδα, χαρά καί αἰσιοδοξία. Ἀρκεῖ μόνο μή ξεχνᾶ (καί ἀγνωμονεῖ) πώς ὁ Θεός πάντα δίνει στόν ἄνθρωπο καί πάντοτε εἶναι δίπλα του «πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς» του γιά νά τόν βοηθήσει νά αὐξηθεῖ.

Ἀρκεῖ ἕνα, ἡ θέλησή μας.

Καλή καί εὐλογημένη Χρονιά.

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἰωάννης Κίτσιος

ΠΗΓΗ