ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 09 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ  ΤΑ  ΦΩΤΑ

«Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 4,17).

Ἦρθε ἡ ἡμέρα ποὺ ὁ Κύριός μας θὰ ἄρχιζε τὸ σωτηριῶδες ἔργο Του. Ἦρθε ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ εὐεργετικὸς ἥλιος θὰ ἀνέτειλε στὴ σκοτισμένη ἀνθρωπότητα τὶς εὐεργετικὲς ἀκτῖνες τῆς θείας Του διδασκαλίας‧ «ὁ λαὸς ὁ καθεζόμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ κα ὶσκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλε αὐτοῖς». Ἦλθε ὁ θεῖος τῶν ἀνθρώπων διδάσκαλος καὶ Λυτρωτής! Θὰ κηρύξει τὴν ἀλήθεια, θὰ φωτίσει τοὺς ἀνθρώπους.

Τὸ φῶς εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ζωῆς. Χωρὶς τὸ ἡλιακὸ φῶς δὲν ὑπάρχει ζωή. Χωρὶς τὸ διανοητικὸ φῶς ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ἔπλεε μέσα στὴν ἄγνοια τοῦ σκοταδιοῦ. Χωρὶς τὸ ἠθικὸ φῶς ὁ ἄνθρωπος θὰ ἦταν καταδικασμένος στὸν ἠθικὸ θάνατο, ἀνίκανος νὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας.

Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, ὁ Κύριός μας παρωμοίασε Ἑαυτὸν καὶ τὴν Διδασκαλία Του φῶς ποὺ φωτίζει τὴν καρδίαν καὶ τὴν βούλησιν τοῦ ἀνθρώπου. Φῶς ὠνόμασε καὶ ὅλους ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπίστευαν σὲ Αὐτόν. «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου». Πρέπει νὰ λάμπωμε σὰν τὸ  φῶς  καὶ  νὰ  ἐκπέμπωμε τὶς ἀκτῖνες  μας παντοῦ.

Ἀδελφοί μου,

Ἔχομε πολύτιμο θησαυρὸ στὴ ζωή μας. Εἶναι τὸ φῶς τῶν θείων παραγγελμάτων καὶ ἐντολῶν τοῦ Κυρίου μας. Ὅταν ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καταυγάζεται ἀπὸ τὸ φῶς τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας, δὲν φυγαδεύεται μόνον ἡ ἄγνοια, ἀλλὰ διαλύεται καὶ ἡ φοβερὴ σκιὰ τοῦ θανάτου ποὺ ἁπλώνει στὴν καρδιὰ ἡ ἁμαρτία. «Μετανοεῖτε», μᾶς λέγει ὁ Κύριος, «ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Τὴν μετάνοια, λοιπόν, ζητεῖ. Αὐτὴ ζητεῖ σὰν ἀρχὴ καὶ βάση τῆς νέας χριστιανικῆς ζωῆς.  Ἡ ψυχὴ λυπᾶται γιὰ τὶς ἁμαρτίες της. Εἶναι βρισιὰ καὶ περιφρόνηση πρὸς τὸν Θεὸ ἡ ἁμαρτία. Αὐτὸς ἔδωσε τὰ πάντα, ἐπίγεια καὶ ἐπουράνια ἀγαθά, ἀκόμα καὶ ἐσαρκώθη καὶ ἔπαθε ὡς Θεάνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξει ὅτι εἶναι Πατέρας φιλόστοργος καὶ πονετικός. Βέβαια, ἡ θυσία Του προσφέρθηκε γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. «Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ», λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων» (Ἑβρ. 9, 14).

Ἡ μετάνοια ἡ πραγματική εἶναι καὶ ἀπόφαση παντοτινῆς διόρθωσης. Δὲν σημαίνει νὰ ἀλλάξωμε σήμερα, νὰ λυπηθοῦμε τώρα καὶ νὰ γυρίσωμε αὔριο στὰ ἴδια. Αὐτὴ εἶναι ἡ μετάνοια! Ἡ τέλεια καὶ ἰσόβια μεταβολὴ καὶ  διόρθωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὤ, ἡ μετάνοια, ἀδελφοί μου! Δὲν ὑπάρχει εὐεργετικώτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ αὐτήν. Δὲν ὑπάρχει σωσίβιο σωτηρίας ἀσφαλέστερο μέσα στὸ τρικυμιῶδες πέλαγος τῆς ζωῆς. Μέσα στὴ σκοτεινὴ νύχτα τῆς ζωῆς του προβάλλει ξαφνικὰ αὐτὸ τὸ φωτεινὸ ἀστέρι. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς μας  ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς μαθητές Του σὰν πρῶτο καὶ ἀπαραίτητο στοιχεῖο τὴν μετάνοια καὶ αὐτὴ ἔθετε ὡς βάση τῆς νέας  χριστιανικῆς  ζωῆς.

Διότι οἱ πρὸ Χριστοῦ ἄνθρωποι ἔπλεαν μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς ἀμάθειας. Δὲν ἐγνώριζαν τὸν ἀληθινὸ Θεό. Τὰ πάθη ἦταν οἱ ρυθμιστὲς τῶν πράξεων καὶ ἐνεργειῶν τους. Οἱ Ἕλληνες εἶχαν θεοποιήσει ὅλες τὶς κατώτερες ὁρμὲς καὶ αὐτὲς ὑπηρετοῦσαν καὶ ἐλάτρευαν σὰν πραγματικὲς θεότητες. Οἱ Ἰουδαῖοι, ἂν καὶ εἶχαν τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὴν ἀποκάλυψη αὐτὴ    τοῦ Θεοῦ, ἔδιναν περισσότερο σημασία καὶ ἀξία στὸ γράμμα τοῦ Νόμου, τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους τῆς λατρείας.

Καὶ σὲ μιὰ ἐποχὴ διαφθορᾶς, ἀπόγνωσης καὶ ἀπελπισίας, ἦρθε ὁ Χριστός! Ἦρθε γιὰ νὰ σώσει καὶ νὰ πεῖ τὸ «μετανοεῖτε» καὶ στὴν σύγχρονη ἐποχὴ τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς φιλαυτίας, τοῦ συμφέροντος. Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν ἐκτροχιασμὸ ἦρθε ἡ ἀνατροπὴ ὅλων τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν. Δυστυχῶς, σήμερα πολλοὶ ἐμποδίζουν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὴν μετάνοια γιὰ λόγους ἀξιοπρέπειας‧ τὴν θεωροῦν αὐτοκατηγορία. Λησμονοῦν, ὅμως, ὅτι αὐτὴ ἡ ἀξιοπρέπειά τους καταστρέφεται πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία καταρρίπτει τὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ ἡ μετάνοια τὸν ἀνυψώνει. Ἄλλοι παραμελοῦν τὸ σπουδαῖο ἔργο τῆς  μετάνοιας, διότι δῆθεν θέλουν νὰ χαροῦν τὴν ζωή τους. Ἡ μετάνοια, λέγουν, φέρνει λύπη καὶ μελαγχολία. Πόσο ὅμως ἀπατῶνται καὶ αὐτοί, ἀδελφοί μου!  Ἐὰν θέλουν τὴν πραγματικὴ χαρά, τὴν ἀληθινή, ὄχι τὴν ἀπατηλή -ὅπως τοῦ Ἰούδα- τὴν ὁποία ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ τὴν πληρώσουν μὲ στεναγμοὺς καὶ δάκρυα, δὲν  ἔχουν  παρὰ  νὰ  μετανοήσουν.

Ἂς ἔλθουμε νὰ δοῦμε τὶ λέγουν καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν μετάνοια. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὸν Ἄρειο Πάγο στὴν Ἀθήνα, λέγει στοὺς Ἀθηναίους: «τοὺς χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδὼν ὁ Θεός, τα νῦν παραγγέλλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν» (Πράξ. 17, 30). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀποκαλεῖ τὴν μετάνοια «ἐπάνοδον δι’ ἀσκήσεων καὶ πόνων πρὸς τὸν Θεόν». Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος λέγει ὅτι εἶναι «ἀτέλεστος τελειότης τῶν τελείων» ποὺ ἁρμόζει «πᾶσιν, ἁμαρτωλοῖς καὶ δικαίοις πάντοτε, τοῖς βουλομένοις σωτηρίας τυχεῖν».  Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς: «ἀληθινὴ μετάνοια εἶναι ἡ ἐκρίζωσις ὅλων τῶν ἁμαρτημάτων ἀπὸ τὴν ψυχή». Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς λέει ὅτι «γνωρίσματα τῆς μετανοίας εἶναι ἡ συντριβὴ τῆς καρδίας, τὰ δάκρυα, ἡ ἀποστροφὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ τοῦ ἀγαθοῦ ἀγάπη‧ ἡ μετάνοια ὡς μυστήριο συνάπτεται μὲ τὴν ἐξομολόγηση διὰ τοῦ πνευματικοῦ».  Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὀνομάζει τὴν μετάνοια «εἴσοδο τοῦ παραδείσου καὶ πρόξενο τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν». Καὶ ὁ ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος ἀναφωνεῖ: «Χαρὰ μεγάλη γίνεται εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὅταν σωθεῖ μία ψυχή, διότι γι’ αὐτὲς τὶς ἁμαρτωλὲς ψυχὲς ἐθυσιάσθηκεν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Καὶ καταλήγει ὁ Ἅγιός μας Γέροντας: «Νὰ πέσωμεν εἰς μετάνοιαν, νὰ παύσωμεν τὰ μίση, τὶς κακίες, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει ὁ Θεός». Καὶ ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης ἀναφωνεῖ: «Ἂν δὲν μετανοήσουν οἱ ἄνθρωποι, ἂν δὲν ἐπιστρέψουν στὸν Θεό, χάνουν τὴν αἰώνια ζωή. Πρέπει νὰ βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, νὰ νοιώσει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, νὰ συνέλθει γιὰ νὰ νοιώσει τὴν θεία παρηγοριά». Θὰ βοηθηθεῖ δὲ διὰ του πνευματικοῦ.

Ὤ, ἀδελφοί μου,

Ἂς μὴ ἀναβάλλουμε πλέον. Ἂς μᾶς συνετίσει ἡ σκληρὴ καὶ τραγικὴ πραγματικότητα τῶν ἡμερῶν μας. Μόνον ἐὰν μετανοήσωμε εἰλικρινά, μόνον ἐὰν στραφῶμεν πρὸς τὸν Θεόν, θὰ θεραπεύσουμε τὴν πάσχουσα ζωή μας. Μόνο μὲ τὴν μετάνοια θὰ αἰσθανθοῦμε τὴν πραγματικὴ χαρὰ καὶ τὴν γαλήνη τῆς ψυχῆς. Αὐτὴ μόνο θὰ μᾶς χαρίσει τὴν ἱκανοποίηση καὶ εὐδαιμονία. Τότε μόνον θὰ ἀπαλλάσσεται ἡ ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν θεόσταλτη παιδαγωγία ποὺ ἀπέστειλε ἡ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς – τὴν ἀσθένεια τοῦ κορωνοϊοῦ.

Ἂς ἀκούσουμε τὸν Χριστό μας, ὁ ὁποῖος ὑπόσχεται ὅτι δίνει ἀνάπαυση σὲ ὅλους τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους, ὅταν θελήσουν νὰ γίνουν δικοί Του. Ἂς ἀκούσουμε τὰ λόγια τοῦ         Ἀποστόλου Παύλου νὰ μᾶς λέγουν: «ἡ κατὰ Χριστὸν ζωὴ ἐξασφαλίζει καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη καὶ ὅτι ἡ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμετάκλητον κατεργάζεται» ( Β΄ Κορ.2)

Καὶ ἂς κατακλείσουμε τὶς ταπεινές μας σκέψεις μὲ τὰ λόγια τοῦ Γ. Βερίτη: «Ἰδοὺ βαδίζω… Κύριε, δέξου με ξεχνώντας τὸν πολύ μου ρύπο…Ἐσὺ ποὺ ἀκοῦς τὸν κρυφὸ πόθο μου καὶ τῆς καρδιᾶς μου κάθε χτύπο…»  ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ