Κυριακή 16η Ἰανουαρίου 2022

Κυριακή ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 17, 12 – 19). 

«...ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν.» (Λουκ. 17, 12).

Ἕνα περιστατικό μέ πολλαπλά νοήματα εἴδαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Κύριος καί Θεός εἰσέρχεται σ’ ἕνα χωριό ὅπου Τόν συναντοῦν δέκα λεπροί, οἱ ὁποῖοι στέκονται μακριά Του ζητώντας τή βοήθεια τῆς παντοδυναμίας Του.

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς χρησιμοποιεῖ τό ἐπίρρημα «πόρρωθεν», γιά νά δείξει τήν ἀπόσταση ἀσφαλείας πού κράτησαν οἱ λεπροί ἀπό τό Χριστό. Ἦταν μία ἀπόσταση πού ἔπρεπε νά κρατηθεῖ, διότι εἶναι ἐπιβεβλημένο καί αὐτονόητο στίς λοιμικές καί μεταδοτικές ἀσθένειες νά προφυλάσσονται οἱ ἄνθρωποι κρατώντας τίς κατάλληλες ἀποστάσεις μεταξύ τους. Τό κύριο σύμπτωμα καί γνώρισμα τῆς λέπρας εἶναι ἡ βρωμιά καί ἡ σαπίλα, πού καθιστοῦν τόν ἄρρωστο ἀποκρουστικό καί ἐπικίνδυνο. 

Ὁ Κύριος ἱκανοποιεῖ τό αἴτημα τῶν δέκα λεπρῶν καί τούς θεραπεύει. Τούς θεραπεύει, γιά νά δείξει πώς ἡ σωματική λέπρα δέν εἶναι συμφορά. Πραγματική συμφορά εἶναι ἡ ἐσωτερική λέπρα τοῦ σάπιου καί βρώμικου χαρακτήρα, ἡ ὁποία στούς ἐννέα ἀπό τούς δέκα ἔμεινε ἀθεράπευτη. 

Αὐτή ἡ θανάσιμη λέπρα, ἡ ἐσωτερική βρωμιά καί σαπίλα τῆς ψυχῆς καί τοῦ χαρακτήρα δέν ἦταν γνώρισμα μόνο τῶν ἐννέα ἀχάριστων λεπρῶν, πού θεραπεύτηκαν καί δέν εὐχαρίστησαν γιά τή θεραπεία τους. Ἡ ἐσωτερική βρωμιά καί σαπίλα εἶναι τό κύριο γνώρισμα πολλῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέχονται τίς ἀμέτρητες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν τίς ἐκτιμοῦν οὔτε καί Τόν εὐχαριστοῦν γιά τήν ἀγάπη Του. 

Αὐτή ἡ κακή ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς κρατάει τούς περισσότερους ἀνθρώπους «πόρρωθεν» τοῦ Χριστοῦ. Στέκουν μακριά ἀπό τόν Ἰησοῦ. Τόν φωνάζουν γιά νά τούς βοηθήσει, ἀπαιτοῦν τή συμπαράστασή Του, περιμένουν τό θαῦμα, ἀλλά ἐξακολουθοῦν νά στέκουν μακριά ἀπό τόν Εὐεργέτη τους, διότι ἡ ἐσωτερική τους ἀκαταστασία δέν τούς ἐπιτρέπει νά Τόν πλησιάσουν. Ἀκόμη καί ὅταν ἀπολαύσουν τή θεϊκή παρέμβαση στήν καθημερινότητά τους, ἐκεῖνοι θά μείνουν μακριά ἀπό τό Θεό, διότι κύριο γνώρισμα τῆς διαβρωμένης προσωπικότητας εἶναι ἡ ἀχαριστία. 

Ὑπάρχει, ὅμως, καί ἡ περίπτωση τοῦ δέκατου, τοῦ εὐγνώμονος λεπροῦ. Ἡ δική του ἀδυναμία στήν ἀρχή τόν κρατάει μακριά ἀπό τόν Κύριο. Ὅταν, ὅμως, μέσα στήν καρδιά του ἐπικρατεῖ τό εὐχαριστιακό φρόνημα, τότε πλησιάζει τόν Ἰησοῦ, πέφτει καί Τόν προσκυνάει. Τόν εὐχαριστεῖ γιά τά ἀμέτρητα δῶρα Του. 

Ἀπό τό παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ τελευταίου ταλαίπωρου καί ἐξαθλιωμένου ἀνθρώπου μποροῦμε νά διδαχθοῦμε κι ἐμεῖς. Ὅλοι ἀφήσαμε τή βρωμιά καί τή σαπίλα τῆς ἁμαρτίας νά γεμίσουν τήν ὕπαρξή μας μέ πνευματική λέπρα, ἡ ὁποία σιγά σιγά μᾶς ἀπονεκρώνει καί καθιστᾶ τή ζωή καί τήν καθημερινότητά μας ἕνα μαρτύριο. Μᾶς ἀπομονώνει καί κάνει τούς διπλανούς μας νά μᾶς ἀποφεύγουν. Ἀλλοιώνει τήν προσωπικότητά μας. Τῆς δημιουργεῖ μιά δυσμορφία, μία ἀρνητικότητα πού ὁδηγεῖ σέ μία ἀπεχθέστατη μοναξιά. Τά ἐλαττώματα, οἱ ἀπροσεξίες, οἱ ἐμμονές, οἱ πτώσεις, οἱ κακίες, οἱ πικρίες, τά πάθη, ἡ σκληροκαρδία καί πολλά ἀκόμη λάθη κάνουν αὐτή τήν πνευματική λέπρα νά ἀναπτύσσεται καί νά μᾶς κατασπαράζει. 

Ὁ Χριστός εἶναι ἕτοιμος καί ποθεῖ νά μᾶς βοηθήσει. Ἀρκεῖ νά Τοῦ τό ζητήσουμε. Ἀρκεῖ νά ἀφιερώσουμε σ’ Ἐκεῖνον τήν ἐλευθερία μας. Ἀρκεῖ νά ἀπευθυνθοῦμε στήν ἀγάπη Του μέ ταπείνωση καί μέ διάθεση εὐχαριστιακή, δηλαδή μέ εὐγνωμοσύνη. Νά βλέπουμε καθετί σάν δικό Του δῶρο καί νά τό ἀναγνωρίζουμε. Μή θεωροῦμε τίποτε αὐτονόητο οὔτε δικαιωματικά δικό μας. Νά ὁμολογοῦμε τή φιλανθρωπία καί τήν ἀπέραντη δύναμή Του. Τήν ἀπροσμέτρητη σοφία Του καί τήν ἀρχοντική εὐγένειά Του. Νά σεβόμαστε τήν ὑπομονή καί τή σκανδαλώδη συγχωρητικότητά Του. Νά μήν ἀπαιτοῦμε, γιά νά χαιρόμαστε γιά ὅ,τι λαμβάνουμε. 

Στή δύσκολη ἐποχή πού ζοῦμε ἡ εὐχαριστιακή διάθεση καί ἡ ἀσταμάτητη εὐγνωμοσύνη μας πρός τό Θεό θά μᾶς χαρίσουν ἐκείνη τήν κατάλληλη ποιότητα μέ τήν ὁποία θά μεταμορφώσουμε τόν ἑαυτό μας καί τόν κόσμο γύρω μας. Μέ τήν ἀδιάλειπτη εὐχαριστία μας γιά τά δῶρα τοῦ Χριστοῦ θά γκρεμίσουμε τά «πόρρωθεν». Θά βιώσουμε τήν εὐλογημένη ἐγγύτητα τῆς θείας δόξας καί τῆς θεογνωσίας, πού εἶναι ἡ ἀπαρχή καί τό πλήρωμα τῆς σωτηρίας μας. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ