ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ

«οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;»

(Λουκ. ιζ΄ 17) 

Δέκα λεπροὶ ὕψωσαν σπαρακτικὴ τὴν φωνὴ πρὸς τὴν θεία καλωσύνη τοῦ Ἰησοῦ: «Σπλαχνίσου καὶ ἐλέησέ μας», τοῦ εἶπαν, «καὶ σῶσε μας!». Καὶ Ἐκεῖνος ὁ φιλεύσπλαχνος, ὁ Ὁποῖος ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ γλυκάνει τὸν πόνο καὶ νὰ χαρίσει τὴν χαρά, ἀμέσως τοὺς ἐθεράπευσε.  Μέσα στὸ μεθύσι τῆς χαρᾶς τους, κανένας δὲν σκέφθηκε τὸν Σωτήρα, τὸν εὐεργέτη του‧ ὅλοι Τὸν ἐλησμόνησαν, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, ὁ ὁποῖος καὶ Τὸν εὐχαρίστησε. Ὁ Κύριος, ὅμως, ἀναζητεῖ τοὺς ἄλλους ἐννέα.

Καὶ τὸ πικρὸ τοῦτο παράπονό Του σκορπίσθηκε παντοῦ σὰν ἕνα σύμβολο, σὰν ἕνα προανάκρουσμα τῆς ἀκόμα μεγαλύτερης ἀχαριστίας, ποὺ θὰ ἔδειχναν ἀργότερα ὅλοι ὅσοι θὰ εὐεργετοῦνταν ἀπὸ Αὐτόν, ὅλοι ὅσοι θὰ ἔπαιρναν ἀπὸ τὰ ἄχραντα χέρια Του τὴν λύτρωση, αὐτὴν τὴν σωτηρία. Αὐτὸ τὸ παράπονό Του ὁ Χριστὸς τὸ ἀπευθύνει πρὸς ὅλους μας, γιατὶ μὲ τὶς πράξεις μας δὲν ἀποδεχόμαστε τὴν θεία Του πρόνοια. Καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος, Αὐτὴ ἡ πανάσπιλος μητέρα Του, βλέπει τὴν ἀχαριστία μας πρὸς τὸν Υἱόν Της καὶ Πλάστη μας καί, κατὰ τὸν Ἅγιο Παΐσιο : «μᾶς ἀνέχεται  πλέον  σὰν  καλὴ Μητέρα  ποὺ  εἶναι»

Σοφ. Σειρ. 16, 29), δηλαδὴ ἡ ἐλπίδα τοῦ ἀχαρίστου ἀνθρώπου μοιάζει μὲ χειμέρια πάχνη, ποὺ λιώνει στὶς πρῶτες ἀχτίνες τοῦ ἥλιου. Ἔτσι καὶ ἡ ἀχαριστία, ναρκώνει καὶ νεκρώνει τὴν ψυχή, ὅπως ἡ πάχνη νεκρώνει τὴν ἄψυχη κτίση. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά μας. Ἡ εὐγνωμοσύνη καὶ ἡ ἀναγνώριση τῆς εὐεργεσίας ποὺ μᾶς ἔκανε κάποιος συνάνθρωπός μας, ἀποτελεῖ μεγίστη ἀνθρώπινη ἀρετή. Τίποτα δὲν εἶναι πιὸ περιφρονητέο καὶ κατακριτέο ἀπὸ τὴν ἀχαριστία καὶ τὸν   ἄνθρωπο  ποὺ   λησμονεῖ   τὸν   εὐεργέτη   του.

«Ἡ κότα ὅταν πίνει νερὸ βλέπει τὸν οὐρανό», ἔλεγε παραστατικὰ ὁ ἍγιοςἌνθιμος ὁ Χῖος στὰ θεόπνευστα κηρύγματά του πρὸς τὶς νύμφες τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τονίσει  τὴν  ὑψίστη  ἀρετὴ  καὶ  σημασία  τῆς  εὐγνωμοσύνης.

Ἂς ἀκούσουμε τὶ μᾶς λέει ὁ ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ρῶσος, ὁ ἰατρός: «Ἀκόμα καὶ τὰ ζῶα εἶναι εὐγνώμονα πρὸς ἐμᾶς». Καὶ φέρνει τὸ παράδειγμα ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου. Κάποτε ὁ ἅγιος ἔβγαλε ἕνα ἀγκάθι ἀπὸ τὸ πόδι ἑνὸς λιονταριοῦ κι ἐκεῖνο ἀπὸ εὐγνωμοσύνη τὸν ἀκολουθοῦσε πάντα. Γιὰ ποιὸν λόγο, λοιπόν,  λέει  ὁ  ἅγιος  Λουκᾶς,  οἱ  ἄνθρωποι  εἶναι  ἀγνώμονες;

Στὴν βάση τῆς ἀχαριστίας εἶναι ὁ ἐγωισμός. Γιατί, αὐτοὶ στοὺς ὁποίους προσφέρεται ἡ εὐεργεσία, συχνὰ δὲν βλέπουν σ’ αὐτὸ τίποτα τὸ ἰδιαίτερο, τὸ θεωροῦν ὡς κάτι τὸ αὐτονόητο, τὸ φυσιολογικό, τὸ νὰ εὐεργετοῦν οἱ ἄλλοι. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἐθεράπευε τοὺς δέκα λεπρούς, γνώριζε ὅτι  οἱ ἐννέα ἀπὸ αὐτοὺς δὲν θὰ ἐπιστρέψουν γιὰ νὰ ἀνταποδώσουν δόξα στὸν Κύριο. Παρόλ’ αὐτά, τοὺς ἐθεράπευσε ὅλους. Ἐσαρκώθη καὶ ἐσταυρώθη γιὰ νὰ σώσει τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο. Αὐτή Του τὴν θυσία  πρέπει  πάντα  νὰτὴν θυμόμαστε.

«Ἂν ἀγνοεῖς τὴν γλῶσσα τῆς εὐγνωμοσύνης», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, «τότε εἶσαι πιὸ ἀμόρφωτος καὶ ἀπὸ τὸν τελευταῖο ἀγράμματο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ εὐγένεια καὶ ὄχι τὸ σαβουάρ βίβρ τῶν δυτικῶν. Ἀλλὰ ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ εὐχαριστία ἀπὸ τὴν καρδιά σου ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἄλλους, εἶναι ἀληθινὴ μόρφωση. Ὅποιος τὰ ἔχει ὅλα, ὑλικὰ ἀγαθά καὶ ὑγεία, καὶ γκρινιάζει, εἶναι γιὰ τὴν  κόλαση μὲ τὰ παπούτσια», ἔλεγε ὁ ἅγιος. «Σκέφτεται τὶ τοῦ δίνει ὁ στοργικός του Πατέρας  καὶ  χαίρεται».

«Ὁ ἀχάριστος ἄνθρωπος», ἔλεγε ὁ ἅγιος Νεκτάριος, «ἔχει ἀναίσθητη καρδιά, ἄδεια ἀπὸ ἀγάπη. Ἡ εὐεργεσία ποὺ τοῦ κάνει κάποιος γεννᾶ μέσα του θλίψη καὶ λόγῳ τοῦ  μεγάλου του ἐγωισμοῦ στενοχωριέται. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἀγάπη, συγχωρητικότητα, ὑπομονὴ στὴν ἀδικία, μίλησε γιὰ εὐλογία, ὅταν οἱ ἄλλοι σὲ καταδιώκουν καὶ ὁπωσδήποτε εὐχαριστία καὶ εὐγνωμοσύνη σὲ ὅσους σὲ εὐεργετοῦν. Μοιάζει μὲ τρύπιο δοχεῖο ὁ άχάριστος», λέει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, «μὲ τὸ ὁποῖο ὅσο κι ἂνἀντλεῖ τὰ καλὰ ποὺ  τοῦ  προσφέρονται, αὐτὰ  τοῦ  ξεφεύγουν στὸ  κενό».

Ὁ Νικηφόρος Θεοτόκης μᾶς λέει: «Πρῶτος ἔδειξε εὐγνωμοσύνη ὁ δίκαιος Ἄβελ, ὁ Νῶε τὴν εὐχαριστία του. Ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ στὴν καταστροφὴ τῆς Γαί   οἰκοδόμησε

θυσιαστήριο καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεό, ὁ Μωυσῆς στὴν νίκη του ἔναντι τοῦ Ἀμαλήκ ἔκτισε θυσιαστήριο. Στὴν Καινὴ Διαθήκη, ὁ Παῦλος γράφει στοὺς Θεσσαλονικεῖς: «Ὁ Θεὸς ἐξἴσου σὲ εὐεργετεῖ καὶ ὅταν σὲ πλουτίζει καὶ ὅταν σὲ πτωχαίνει, καὶ ὅταν σοῦ δίνει ὑγεία καὶ ὅταν ἐπιτρέπει ἀσθένεια… Ἐκχέει σὲ σένα τὶς θεῖες Του εὐεργεσίες. Ἀπόδειξη  οἱ  δοκιμασίες  ποὺ  ἔστειλε  στὸν  Ἰώβ  τὸν  πολύαθλο». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει: «Ἂς  εὐχαριστοῦμε, λοιπόν, γιὰ ὅλα, γιὰ ὅ,τι καὶ ἂν συμβεῖ. Αὐτὸ εἶναι εὐχαριστία. Τίποτε ἁγιώτερο δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὴν γλῶσσα ποὺ μέσα στὰ κακὰ εὐχαριστεῖ τὸν Θεό.  Ὄντως, δὲν ὑστερεῖ σὲ τίποτε ἀπὸ τὴν γλῶσσα τοῦ μάρτυρος».

Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος μᾶς λέγει: «Ἐὰν συλλογιζόμασταν τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, θὰ ἦταν τὰ μάτια μας συνεχῶς στραμμένα πρὸς τὸν οὐρανό». Ὁ Μέγας Βασίλειος συμπληρώνει: « Νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες στὸν Θεὸ σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, ἀκόμα καὶ στὶς δυσκολίες μας, γνωρίζοντας ὅτι “ὃν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει” (Παρ. 3, 12)».

Ἡ ἀχαριστία, ἔλεγε ὁ ἅγιος Πρόκλος εἶναι κόρη τῆς ὑπερηφανείας. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει ὅτι «ὁ Ἰούδας ἦταν ἀχάριστος. Δὲν σώθηκε οὔτε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ποὺ ἔσωσε ὅλο τὸν κόσμο». Ὁ ἴδιος ἅγιος σὲ κάθε περίσταση τῆς  ζωῆς  του  ἀναφωνοῦσε: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!»

Ὁ ἅγιος Εὐγένιος ὁ Αἰτωλὸς ἐδίδασκε τὰ πνευματικά του τέκνα:  «Ὅλα τὰ κακὰ καὶ ψυχοβλαβῆ ἁμαρτήματα τὰ ἀποστρέφεται ὁ Θεός, τὴν ἀχαριστία, ὅμως, ἀκόμα περισσότερο. Ἂν δὲν ἐκτιμᾶς αὐτὰ ποὺ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, θὰ σοῦ τὰ πάρει πίσω».

Ὁ ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος μᾶς συμβουλεύει: «Μὴ πεῖς, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ σηκώσω τὶς δοκιμασίες μου. Ὁ  Χριστὸς θὰ σὲ δυναμώσει. Ἐσὺ δὲν μπορεῖς μόνος σου ἀλλονοῦ  εἶναι  ἡ  δύναμις».

Ὁ ἅγιος Τύχων ὁ Ρῶσος, ὁ πνευματικὸς πατέρας τοῦ ἁγίου Παϊσίου, ἔλεγε μὲ τὸν δικό του ἁπλὸ τρόπο: «Τὸ Κύριε ἐλέησον ἀξίζει ἑκατὸ δραχμὲς στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, τὸ  δόξα  σοι  ὁ  Θεὸς χίλιες  δραχμές».

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Ἂς καταυγάσει τὶς καρδιές μας ἡ μεγάλη ἀρετὴ τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ τῆς εὐχαριστίας. Πρῶτα στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, γιὰ τὶς ἄπειρες πρὸς ἐμᾶς εὐεργεσίες Του, ὅπως ἡ ὑγεία, ἡ ἐργασία κ.ἄ. Ἡ καρδιά μας θὰ γεμίσει ἀπὸ    εὐγένεια καὶ θὰ τὴν ἐπισκεφθεῖ ἡ Χάρη τοῦ Χριστοῦ μας καὶ θὰ τὴν πλουτίσει μὲ ἀκόμα μεγαλύτερες εὐλογίες. Εὐγνώμονες νὰ εἴμαστε πρὸς τοὺς γονεῖς μας, τοὺς διδασκάλους μας, τοὺς πνευματικοὺς μας πατέρες, γιατὶ σ’ αὐτοὺς  ὀφείλουμε  «τὸ  εὖ  ζῆν».

Ἀλλὰ καὶ στὶς δυσκολίες μας ἂς λέμε τὸ «ἔχει ὁ Θεός». Τὸ κέντημα τῆς ζωῆς μας Ἐκεῖνος ἀπὸ ἐπάνω τὸ βλέπει ἀπὸ τὴν ἴσια πλευρά, ἐνῶ ἐμεῖς ἀπὸ κάτω τὸ βλέπουμε ἀπὸ τὴν ἀνάποδη. Δὲν μᾶς συμφέρει νὰ δώσουμε  ἀφορμὴ νὰ ἐπαναλάβει κάποτε καὶ σ’ ἐμᾶς τὸ παράπονό Του  ποὺ  διατύπωσε γιὰ  τοὺς  ἐννέα  τῆς  παραβολῆς.

Ἂς ἀκούσουμε τὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα τοῦ Γ. Βερίτη: «ὁ δρόμος φέρνει πρὸς τὴν θέωση /διάπλατα μπρός μου τὸν ἀνοίγεις / κι ὥς τὸ στερνό- μοῦ τό ’πες -  βῆμα μου/ ἀπ’τὸ πλευρό μου δὲν θὰ φύγεις».

ΠΗΓΗ