ΚΥΡΙΑΚΗ Δ/ ΛΟΥΚΑ - ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ
Κυριακὴ 12 Ὀκτωβρίου 2014
Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Στὶς μέρες μας ὑπερπλεόνασε ὁἀνθρώπινος λόγος. Εἰδικὰ μετὰ τὴν ἐπικράτησι τοῦ διαδικτύου βλέπουμε μία ἀκατάσχετη χρῆση του, ποὺἐκτρέπεται πλέον ἀπὸ πάσης ἀπόψεως καὶ φτάνει στὴν κατώτατη στάθμη τῆς ὕβρεως, τῶν βωμολοχιῶν, τῶν συκοφαντιῶν, τῶν ἀπειλῶν κλπ. Ἀλλὰ κι ὅταν πάλι ὁἀνθρώπινος λόγος προσπαθεῖ νὰ νοηματοδοτήσῃ τὴ ζωή, χάνεται πολλὲς φορὲς μέσα στὰ θολὰ νερὰ τῶν ἰδεολογιῶν, τῶν αἱρέσεων, τῶν φιλοσοφιῶν, τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων θρησκειῶν. Ὁἄνθρωπος μιλάει, μιλάει συνεχῶς, γράφει συνεχῶς, ἀλλὰ τελικὰ τὰ λόγια του δὲν βρίσκουν τὸν στόχο τῆς ἀληθείας. Ἡ πολυλογία ἀντιθέτως ἔφερε τὴν ἀλογία. Ἡ ψυχὴ τοῦἀνθρώπου ὅμως ἐξακολουθεῖ νὰ διψᾷ. Ποιός θὰ μπορέσῃ νὰ τὴν ξεδιψάσῃ;
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴν δύναμι τοῦ μόνου λόγου ποὺἀξίζει νὰἀκούγεται καὶ νὰ μελετᾶται καὶ νὰ προφέρεται· τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Ὁ Κύριος ἦρθε στὴν γῆ γιὰ νὰ σπείρῃ τὸν σπόρο Του. Ποιός εἶναι αὐτός; Ὁ λόγος Του. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ μᾶς μιλήσῃ. Τί μεγάλη σημασία ἔχει ὁ λόγος! Μόνον ὁἄνθρωπος ἀπὸὅλα τὰ ζωντανὰὄντα ἔχει τὴ δυνατότητα τοῦ λόγου. Αὐτὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ὁ λόγος εἶναι ἰδίωμα καὶ τοῦ Θεοῦ. Καὶ τώρα ἔρχεται ὁἴδιος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς γιὰ νὰ μᾶς δώσῃ τὸ λόγο Του. Γιατί; Γιατὶὁ λόγος αὐτὸς ἔχει τὴν δύναμι νὰ μᾶς τραβήξῃἀπὸ τὸν γκρεμὸ τῆς ἁμαρτίας, νὰ μᾶς ἐπαναφέρῃ στὴν πορεία μας πρὸς τὸν οὐρανό, νὰ θεραπεύσῃ τὶς πληγές μας, νὰ μᾶς ἀνακαινίσῃ, νὰ μᾶς κάνῃ νέους ἀνθρώπους.
Ὁ σποριᾶς δὲν τσιγγουνεύεται τοὺς σπόρους του. Σπέρνει παντοῦ στὸ χωράφι του. Ἀκόμη κι ἂν ὁ σπόρος πέφτει σὲ μέρη ποὺ δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ καρπίσῃ. Ἔτσι κι ὁ οὐράνιος σποριᾶς· σπέρνει τὸν λόγο Του καὶ σὲ ψυχὲς ἄκαρπες. Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ. Μὲ τὰ λόγια Του, μὲ τὰἔργα Του, μὲ τὰἔργα τῆς δημιουργίας, τὴν κτίσι, τὴ φύσι, μέσα ἀπὸ τὰ προσωπικὰ γεγονότα τῆς ζωῆς μας, ἀπὸ παντοῦ σπέρνει στὶς ψυχές μας τὸν καλὸ σπόρο Του, τὸν καλὸ λογισμό, τὴν ἀδιάσειστη ἀλήθεια, τὴν ἀνυπόκριτη ἀγάπη.
Ἀλλά, τί κρῖμα! Ὁ σπόρος εἶναι καλός, ἀλλὰἡ γῆ ποὺ τὸν δέχεται δὲν εἶναι πάντα καλή.
Ἄλλοτε ὁ σπόρος πέφτει στὸν χιλιοπατημένο δρόμο καὶ τὰ πουλιὰ σπεύδουν νὰ τὸν ἁρπάξουν.
Ἄλλοτε δηλαδὴ ἡ ψυχὴ εἶναι σκληρή, πέτρα, πατημένη ἀπὸ τὴν κακία τῆς ἁμαρτίας, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ πονηρός, ὁ διάβολος, σπεύδει νὰ ἐξαφανίσῃἀπὸ τὴ σκέψη της τὴν ἐνθύμηση τοῦ Θεοῦ.
Ἄλλοτε πάλι ὁ σπόρος πέφτει ἐκεῖ ὅπου ἡ γῆ εἶναι πετρώδης. Οἱ ρίζες δὲν βρίσκουν χῶμα γιὰ νὰ μποῦν βαθειά, γι᾽ αὐτὸ καὶὅλη ἡ δύναμη τοῦ φυτοῦ βγαίνει πρὸς τὰἔξω. Φαίνεται στὴν ἀρχὴ λαμπρό, ἀλλὰ σύντομα, μὲ τὴν πρώτη ξηρασία τὸ φυτὸ ξεραίνεται γιατὶ δὲν ἔχει ρίζες βαθειὲς νὰἀντλήσῃ ὑγρασία γιὰ νὰ ζήσῃ. Ἔτσι καὶ μερικοὶ ἄνθρωποι. Φαίνονται στὴν ἀρχὴ νὰ προκόπτουν στὴν πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ δὲν φροντίζουν νὰ ριζώσουν τὴν πίστη βαθειὰ μέσα τους. Ἡἐπιφανειακή, ἐπιπόλαια, ρηχή, ἐξωτερικὴ πνευματικὴ ζωὴ δὲν θ᾽ἀντέξῃ γιὰ πολύ. Στὸν πρῶτο πειρασμὸ θ᾽ἀπομακρυνθῇἀπὸ τὸν Θεό. Γι᾽ αὐτὸ χρειάζεται πνευματικὴἐργασία σὲ βάθος.
Ἄλλος σπόρος πέφτει ἀνάμεσα στ᾽ἀγκάθια. Προοδεύει. Ἀλλὰ παράλληλα αὐξάνονται καὶ_τ᾽ἀγκάθια. Κάποια στιγμὴ τ᾽ἀγκάθια πνίγουν τὸ φυτὸ καὶ τὸ νεκρώνουν. Δὲν φτάνει μόνον
νὰ πιστεύσουμε. Πρέπει καὶ νὰ ξερριζώσουμε τὰ πάθη μας. Ἀλλιῶς τὰ πάθη μας, ἡ φιληδονία μας, οἱ μέριμνες τοῦ κόσμου αὐτοῦ, οἱ σκοτοῦρες του, ἡἀγωνία μόνον γιὰ τὰἐπίγεια ποὺ
ξεχνᾶ τὰ αἰώνια, θὰ πνίξουν κάθε καλὴ διάθεση μέσα μας. Δὲν ἀγωνιστήκαμε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολές, τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ γι᾽ αὐτὸ καὶἡἁμαρτία καταλαμβάνει σιγὰ σιγὰ τὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς μας μέχρι νὰ τὴν πνίξῃ τελείως.
Τί ξεχωρίζει ὅμως τὴν τετάρτη, τὴν ἐκλεκτὴ μερίδα; Πρῶτα, ὅτι ἔχουν καλὴ καρδιά.
Ἔπειτα ὅτι βαστοῦν τὸν σπόρο· δὲν ἀφήνουν τὰ πουλιὰ νὰ τοὺς τὸν ἁρπάξουν. Κρατοῦν δηλαδὴ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μέσα τους καὶ τὸν ξαναφέρνουν πολλὲς φορὲς στὴν θύμησή τους παρ᾽ὅλες τὶς ἐνοχλήσεις τῶν πονηρῶν λογισμῶν. Ἀλλ᾽ὄχι μόνον τὸν ἔχουν στὸν νοῦ τους, ἀλλὰ καὶ τὸν κάνουν πράξη. Καρποφοροῦν. Τέλος δέ, ὅτι ἔχουν ὑπομονή. Δὲν βιάζονται νὰ καρποφορήσουν. Κάνουν ρίζες καὶ περιμένουν τὴν βροχὴ τοῦ οὐρανοῦ, τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ φέρῃ τὴν καλὴ καρποφορία, γι᾽ αὐτὸ καὶὑπομένουν στὸν καιρὸ τοῦ πειρασμοῦ.
Παραβολικὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ μὴ ρίξῃ τὰ μαργαριτάρια στοὺς χοίρους καὶ τὰ καταπατήσουν, κάτι ποὺ καὶ τὰ μαργαριτάρια θὰἐξαχρείωνε στὰ μάτια τῶν πολλῶν ἀλλὰ καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς χοιρώδεις ἀνθρώπους θὰ προκαλοῦσε μεγαλύτερη κατάκρισι.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικὸς λόγος ποὺ μπορεῖ νὰἀναπαύσῃ τὴν ψυχὴ τοῦἀνθρώπου, νὰ τῆς δώσῃ φτερὰ γιὰ νὰἀνεβῇ ψηλά, ἐλπίδες ποὺ δὲν ἐξαπατοῦν. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικὸς ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσῃ τὰ σκοτάδια τῆς ψυχῆς μας, νὰ ἀποκαλύψῃ τὶς ἐλλείψεις μας, νὰ καλλιεργήσῃ τὶς ἀρετές μας. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικὸς ποὺ μπορεῖ νὰ δώσῃ νόημα σὲ μία ζωὴ ποὺ χωρὶς αὐτὸν φαίνεται αἴνιγμα, μυστήριο ἄλυτο, καὶ τελικὰ γίνεται ἀνόητη, ἀνούσια, ἄσκοπη.
Γι᾽ αὐτὸἂς δείξουμε προθυμία νὰ τὸν ἀκούσουμε, ζέση νὰ τὸν κρατήσουμε μέσα μας, ζῆλο, ὥστε ἔστω κι ἂν ἔρχεται ἀντίθετος στὰ πάθη μας νὰ τὸν ἐφαρμόσουμε μὲὑπομονὴ καὶἐλπίδα στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Κυριακὴ 12 Ὀκτωβρίου 2014
Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Στὶς μέρες μας ὑπερπλεόνασε ὁἀνθρώπινος λόγος. Εἰδικὰ μετὰ τὴν ἐπικράτησι τοῦ διαδικτύου βλέπουμε μία ἀκατάσχετη χρῆση του, ποὺἐκτρέπεται πλέον ἀπὸ πάσης ἀπόψεως καὶ φτάνει στὴν κατώτατη στάθμη τῆς ὕβρεως, τῶν βωμολοχιῶν, τῶν συκοφαντιῶν, τῶν ἀπειλῶν κλπ. Ἀλλὰ κι ὅταν πάλι ὁἀνθρώπινος λόγος προσπαθεῖ νὰ νοηματοδοτήσῃ τὴ ζωή, χάνεται πολλὲς φορὲς μέσα στὰ θολὰ νερὰ τῶν ἰδεολογιῶν, τῶν αἱρέσεων, τῶν φιλοσοφιῶν, τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων θρησκειῶν. Ὁἄνθρωπος μιλάει, μιλάει συνεχῶς, γράφει συνεχῶς, ἀλλὰ τελικὰ τὰ λόγια του δὲν βρίσκουν τὸν στόχο τῆς ἀληθείας. Ἡ πολυλογία ἀντιθέτως ἔφερε τὴν ἀλογία. Ἡ ψυχὴ τοῦἀνθρώπου ὅμως ἐξακολουθεῖ νὰ διψᾷ. Ποιός θὰ μπορέσῃ νὰ τὴν ξεδιψάσῃ;
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴν δύναμι τοῦ μόνου λόγου ποὺἀξίζει νὰἀκούγεται καὶ νὰ μελετᾶται καὶ νὰ προφέρεται· τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Ὁ Κύριος ἦρθε στὴν γῆ γιὰ νὰ σπείρῃ τὸν σπόρο Του. Ποιός εἶναι αὐτός; Ὁ λόγος Του. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ μᾶς μιλήσῃ. Τί μεγάλη σημασία ἔχει ὁ λόγος! Μόνον ὁἄνθρωπος ἀπὸὅλα τὰ ζωντανὰὄντα ἔχει τὴ δυνατότητα τοῦ λόγου. Αὐτὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ὁ λόγος εἶναι ἰδίωμα καὶ τοῦ Θεοῦ. Καὶ τώρα ἔρχεται ὁἴδιος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς γιὰ νὰ μᾶς δώσῃ τὸ λόγο Του. Γιατί; Γιατὶὁ λόγος αὐτὸς ἔχει τὴν δύναμι νὰ μᾶς τραβήξῃἀπὸ τὸν γκρεμὸ τῆς ἁμαρτίας, νὰ μᾶς ἐπαναφέρῃ στὴν πορεία μας πρὸς τὸν οὐρανό, νὰ θεραπεύσῃ τὶς πληγές μας, νὰ μᾶς ἀνακαινίσῃ, νὰ μᾶς κάνῃ νέους ἀνθρώπους.
Ὁ σποριᾶς δὲν τσιγγουνεύεται τοὺς σπόρους του. Σπέρνει παντοῦ στὸ χωράφι του. Ἀκόμη κι ἂν ὁ σπόρος πέφτει σὲ μέρη ποὺ δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ καρπίσῃ. Ἔτσι κι ὁ οὐράνιος σποριᾶς· σπέρνει τὸν λόγο Του καὶ σὲ ψυχὲς ἄκαρπες. Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ. Μὲ τὰ λόγια Του, μὲ τὰἔργα Του, μὲ τὰἔργα τῆς δημιουργίας, τὴν κτίσι, τὴ φύσι, μέσα ἀπὸ τὰ προσωπικὰ γεγονότα τῆς ζωῆς μας, ἀπὸ παντοῦ σπέρνει στὶς ψυχές μας τὸν καλὸ σπόρο Του, τὸν καλὸ λογισμό, τὴν ἀδιάσειστη ἀλήθεια, τὴν ἀνυπόκριτη ἀγάπη.
Ἀλλά, τί κρῖμα! Ὁ σπόρος εἶναι καλός, ἀλλὰἡ γῆ ποὺ τὸν δέχεται δὲν εἶναι πάντα καλή.
Ἄλλοτε ὁ σπόρος πέφτει στὸν χιλιοπατημένο δρόμο καὶ τὰ πουλιὰ σπεύδουν νὰ τὸν ἁρπάξουν.
Ἄλλοτε δηλαδὴ ἡ ψυχὴ εἶναι σκληρή, πέτρα, πατημένη ἀπὸ τὴν κακία τῆς ἁμαρτίας, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ πονηρός, ὁ διάβολος, σπεύδει νὰ ἐξαφανίσῃἀπὸ τὴ σκέψη της τὴν ἐνθύμηση τοῦ Θεοῦ.
Ἄλλοτε πάλι ὁ σπόρος πέφτει ἐκεῖ ὅπου ἡ γῆ εἶναι πετρώδης. Οἱ ρίζες δὲν βρίσκουν χῶμα γιὰ νὰ μποῦν βαθειά, γι᾽ αὐτὸ καὶὅλη ἡ δύναμη τοῦ φυτοῦ βγαίνει πρὸς τὰἔξω. Φαίνεται στὴν ἀρχὴ λαμπρό, ἀλλὰ σύντομα, μὲ τὴν πρώτη ξηρασία τὸ φυτὸ ξεραίνεται γιατὶ δὲν ἔχει ρίζες βαθειὲς νὰἀντλήσῃ ὑγρασία γιὰ νὰ ζήσῃ. Ἔτσι καὶ μερικοὶ ἄνθρωποι. Φαίνονται στὴν ἀρχὴ νὰ προκόπτουν στὴν πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ δὲν φροντίζουν νὰ ριζώσουν τὴν πίστη βαθειὰ μέσα τους. Ἡἐπιφανειακή, ἐπιπόλαια, ρηχή, ἐξωτερικὴ πνευματικὴ ζωὴ δὲν θ᾽ἀντέξῃ γιὰ πολύ. Στὸν πρῶτο πειρασμὸ θ᾽ἀπομακρυνθῇἀπὸ τὸν Θεό. Γι᾽ αὐτὸ χρειάζεται πνευματικὴἐργασία σὲ βάθος.
Ἄλλος σπόρος πέφτει ἀνάμεσα στ᾽ἀγκάθια. Προοδεύει. Ἀλλὰ παράλληλα αὐξάνονται καὶ_τ᾽ἀγκάθια. Κάποια στιγμὴ τ᾽ἀγκάθια πνίγουν τὸ φυτὸ καὶ τὸ νεκρώνουν. Δὲν φτάνει μόνον
νὰ πιστεύσουμε. Πρέπει καὶ νὰ ξερριζώσουμε τὰ πάθη μας. Ἀλλιῶς τὰ πάθη μας, ἡ φιληδονία μας, οἱ μέριμνες τοῦ κόσμου αὐτοῦ, οἱ σκοτοῦρες του, ἡἀγωνία μόνον γιὰ τὰἐπίγεια ποὺ
ξεχνᾶ τὰ αἰώνια, θὰ πνίξουν κάθε καλὴ διάθεση μέσα μας. Δὲν ἀγωνιστήκαμε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολές, τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ γι᾽ αὐτὸ καὶἡἁμαρτία καταλαμβάνει σιγὰ σιγὰ τὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς μας μέχρι νὰ τὴν πνίξῃ τελείως.
Τί ξεχωρίζει ὅμως τὴν τετάρτη, τὴν ἐκλεκτὴ μερίδα; Πρῶτα, ὅτι ἔχουν καλὴ καρδιά.
Ἔπειτα ὅτι βαστοῦν τὸν σπόρο· δὲν ἀφήνουν τὰ πουλιὰ νὰ τοὺς τὸν ἁρπάξουν. Κρατοῦν δηλαδὴ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μέσα τους καὶ τὸν ξαναφέρνουν πολλὲς φορὲς στὴν θύμησή τους παρ᾽ὅλες τὶς ἐνοχλήσεις τῶν πονηρῶν λογισμῶν. Ἀλλ᾽ὄχι μόνον τὸν ἔχουν στὸν νοῦ τους, ἀλλὰ καὶ τὸν κάνουν πράξη. Καρποφοροῦν. Τέλος δέ, ὅτι ἔχουν ὑπομονή. Δὲν βιάζονται νὰ καρποφορήσουν. Κάνουν ρίζες καὶ περιμένουν τὴν βροχὴ τοῦ οὐρανοῦ, τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ φέρῃ τὴν καλὴ καρποφορία, γι᾽ αὐτὸ καὶὑπομένουν στὸν καιρὸ τοῦ πειρασμοῦ.
Παραβολικὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ μὴ ρίξῃ τὰ μαργαριτάρια στοὺς χοίρους καὶ τὰ καταπατήσουν, κάτι ποὺ καὶ τὰ μαργαριτάρια θὰἐξαχρείωνε στὰ μάτια τῶν πολλῶν ἀλλὰ καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς χοιρώδεις ἀνθρώπους θὰ προκαλοῦσε μεγαλύτερη κατάκρισι.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικὸς λόγος ποὺ μπορεῖ νὰἀναπαύσῃ τὴν ψυχὴ τοῦἀνθρώπου, νὰ τῆς δώσῃ φτερὰ γιὰ νὰἀνεβῇ ψηλά, ἐλπίδες ποὺ δὲν ἐξαπατοῦν. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικὸς ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσῃ τὰ σκοτάδια τῆς ψυχῆς μας, νὰ ἀποκαλύψῃ τὶς ἐλλείψεις μας, νὰ καλλιεργήσῃ τὶς ἀρετές μας. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικὸς ποὺ μπορεῖ νὰ δώσῃ νόημα σὲ μία ζωὴ ποὺ χωρὶς αὐτὸν φαίνεται αἴνιγμα, μυστήριο ἄλυτο, καὶ τελικὰ γίνεται ἀνόητη, ἀνούσια, ἄσκοπη.
Γι᾽ αὐτὸἂς δείξουμε προθυμία νὰ τὸν ἀκούσουμε, ζέση νὰ τὸν κρατήσουμε μέσα μας, ζῆλο, ὥστε ἔστω κι ἂν ἔρχεται ἀντίθετος στὰ πάθη μας νὰ τὸν ἐφαρμόσουμε μὲὑπομονὴ καὶἐλπίδα στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου