ΚΥΡΙΑΚΗ Β/ ΛΟΥΚΑ
Κυριακὴ 5 Ὀκτωβρίου 2014
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Ἡ πτώση τοῦἀνθρώπου μέσα στὸν παράδεισο συνίστατο στὴν ἄρνηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν προβολὴ τοῦἐγωισμοῦ του. Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶἐγωιστικὰ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸν ἑαυτό του, νὰ χορτάσῃ τὸ σῶμα του, νὰ ταΐσῃ τὴν ψυχή του, ἀλλὰ ἡ ἐγωιστικὴἐπιδίωξή του τελικὰ τὸν ὁδηγεῖ στὸ μηδέν. Αὐτὸς ὁἐγωισμός, ἡ φιλαυτία, ὅπως τὴν λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, συνιστᾶ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη τραγωδία, εἶνε ἡ ρίζα τῆς ἀρρώστειας τῆς ψυχῆς τοῦἀνθρώπου.
Γι᾽ αὐτὸ καὶὁ Κύριος, δίνει στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὸ κατάλληλο φάρμακο: τὴν ἀγάπη.
Οἱ πρῶτοι του λόγοι ἀπετέλεσαν τὸν λεγόμενο χρυσὸ κανόνα, τὴν ἐντολὴ ἐκείνη, ποὺ μὲ λίγες λέξεις περικλείει ὅλο τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Καθὼς θέλετε, λέγει, νὰ πράττουν σ᾽ἐσᾶς οἱἄνθρωποι, ἔτσι νὰ τοὺς συμπεριφέρεστε κι ἐσεῖς.
Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἔλεγε: αὐτὸ ποὺἐσὺ μισεῖς, νὰ μὴ τὸ κάνῃς σὲ κανένα (Τωβὶτ 4,15). Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀρνητικὴ ἀποφυγὴ τοῦ κακοῦ. Καλό, ἀναγκαῖο, ἀλλὰ ὄχι πλῆρες. Ὁ Χριστός μας, ὡς τέλειος Θεός, μᾶς δίνει τὸ τέλειο, τὸ πλῆρες: αὐτὸ ποὺ θὲς νὰ σοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι, νὰ κάνῃς κ᾽ἐσὺ στοὺς ἄλλους.
Τόσο ἁπλό, τόσο σύντομο, τόσο βαθύ. Ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ καὶ ἡ φιλοσοφία καὶ ἡ ἐπιστήμη ἐρευνοῦν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ φθάσουν τὴν τελειότητα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Μέσα σὲ λίγες λέξεις, ὅλη ἡ οὐσία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἕνας νόμος ποὺἀρκεῖ ἀντικαθιστώντας ὅλους τοὺς νόμους. Τίποτα δὲν χρειάζεται νὰ προσθέσῃς, τίποτα δὲν πρέπει νὰ ἀφαιρέσῃς.
Μόνον νὰ ἐφαρμόσῃς. Ἀλλὰ ἐδῶ ἀρχίζουν τὰ δύσκολα.
Ὁ εὐαγγελικὸς λόγος ὅμως δὲν σταματᾶ ἐδῶ. Προχωρᾶ ἀκόμη βαθύτερα, γιὰ νὰ φθάσῃ τὸ νυστέρι τοῦ χειρουργοῦ στὸ κόκκαλο, νὰ ξερριζώσῃ τὴν ἀρρώστεια.
«Ἐὰν ἀγαπᾶτε, λέγει, αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιά ἀμοιβή σᾶς ἀνήκει; Καμμία. Διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν ὅσους τοὺς ἀγαποῦν. Καὶἐὰν κάνετε τὸ καλὸ μονάχα στοὺς εὐεργέτες σας, ποιά ἀμοιβὴἔχετε; Καμμία. Διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν. Καὶ ἂν δανείζετε ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐλπίζετε νὰ λάβετε πίσω τὰ δανεισθέντα, ποιά ἀμοιβὴ ἔχετε ἀπὸ τὸν Θεό; Καμμία. Διότι καὶ οἱἁμαρτωλοὶ δανείζουν σὲἁμαρτωλοὺς γιὰ νὰ πάρουν κατόπιν πίσω τὰ δανεισθέντα.
«Ἐσεῖς, ὅμως», ἐννοεῖτε οἱ πιστοί, «νὰἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ εὐεργετεῖτε καὶ νὰ δανείζετε χωρὶς νὰ περιμένετε ἀνταπόδοσι ἀνθρώπινη, καὶ θὰ εἶνε ὁ μισθός σας πολὺς (στὸν οὐρανό), καὶ θὰ γίνετε παιδιὰ τοῦὙψίστου Θεοῦ, διότι Αὐτὸς εὐεργετεῖ τοὺς ἀχαρίστους καὶ τοὺς πονηρούς».
Πόσο ἀπόμακρα, ἐξωπραγματικὰ ἀκούγονται τὰ λόγια αὐτὰ σήμερα, μέσα σὲ μιὰ ὑλιστικὴ εὐδαιμονιστικὴ κοινωνία; Ἄλλο τόσο ὅμως εἶναι ἀληθινὰ καὶ ἀδιάψευστα καὶ αἰώνια. Ἐὰν ὁὁρίζοντάς μας εἶναι ἡ γῆ, οἱἀμοιβές μας φτάνουν μέχρι τὸν τάφο. Ἐὰν στόχος μας εἶναι ὁὑλικὸς πλουτισμός, δὲν θὰ πάρουμε τίποτα μαζί μας ὅταν ἀφήνουμε αὐτὸ τὸν κόσμο. Οἱἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔβαζαν μέσα στοὺς τάφους κάποια πολύτιμα κοσμήματα, κέρματα κλπ., τὰ λεγόμενα κτερίσματα, γιὰ νὰ ἔχουν οἱ νεκροὶ νὰ πληρώνουν τὸν βαρκάρη τῆς Ἀχερουσίας λίμνης, τὸν Χάρο. Αὐτὰὅμως ἦταν μόνον μία μυθώδης ἐξαπάτηση. Στὸν ἄλλο κόσμο τὰ χρήματα, τὰ κοσμήματα δὲν περνᾶνε. Ἐκεῖ περνοῦν μόνον τὰἀγαθὰἔργα ποὺ κάναμε σ᾽ αὐτὴ τὴν ζωή, ἂν δὲν μᾶς τὰ ξεπλήρωσαν οἱἀποδέκτες τους. Γι᾽ αὐτὸἐπιμένει ὁ Κύριος:
«ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;», τί κερδίσατε λοιπόν ἀπὸ τὰἔργα σας γιὰ τὸν οὐρανό;
«Γίνεσθε λοιπὸν ἐλεήμονες ὅπως εἶναι καὶὁ Πατέρας σας». Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάληξι τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἂς ἀναρωτηθοῦμε, λοιπόν, ἀδελφοί. Ὁ Θεὸς εἶναι Ἐλεήμων. Τί σημαίνει αὐτό; Ἐὰν ἡἐλεημοσύνη εἶναι μία ἀνοησία, ὅπως καυχῶνται πολλοὶὑλόφρονες τῆς σήμερον, τότε εἶναι ἀνόητος ὁ Θεός; Μὴ γένοιτο! Ἀνόητος εἶναι αὐτὸς ποὺ στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στὶς σκιὲς καὶ τὰὄνειρα. Γιατὶ τί ἄλλο εἶναι ἡἐγκόσμια καταξίωσι, ὁ πλουτισμός, οἱ δόξες, οἱἀπολαύσεις, οἱἡδονές, παρὰ σκιὰ καὶὄνειρο ποὺ μετὰἀπὸ λίγο διαλύεται καὶἐξαφανίζεται; Ἀνόητος λοιπόν, ὅποιος στήριξε τὴν ζωή του στὸν μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, τὸ χρῆμα. Ἀνόητος ὅποιος ξέχασε ὅτι καὶἐμεῖς ἐδῶ στὸν κόσμο αὐτὸἔχουμε ἡμερομηνία λήξεως, γιὰ νὰἀνατείλουμε ὅμως κάπου ἀλλοῦ.
Ἡἄνευ ὅρων ἀγάπη, τὸἔλεος πρὸς πάντας ἀνθρώπους ἀδιακρίτως μὲ διακριτικότητα ὅμως ποὺ δὲν πληγώνει καὶ διάκρισι ὡς πρὸς τὸ πόσο καλύτερα μποροῦμε νὰὠφελήσουμε τοὺς συνανθρώπους μας στὶς ἀνάγκες τους, αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ γιατρέψουν καὶ τὴν δική μας τὴν ψυχή καὶ θὰ μᾶς κάνουν ἀληθινὰ παιδιὰ τοῦἘπουρανίου Πατέρα. Ὅπως εἶπαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας: «Προσπάθησε νὰἀγαπήσῃς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅλα τὰ πάθη θὰ φύγουν ἀπὸ μέσα σου».
Ἡ διδασκαλία εἶναι σύντομη, εὐκολομάθητη, ἀλλὰ δυσεφάρμοστη γιατὶ μᾶς ἐμποδίζει ἡ φιλαυτία μας, ὁἐγωισμός μας, ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος. Ἐδῶ εἶναι ποὺ πρέπει ὅλοι μας νὰ ρίξουμε τὸ βάρος γιατί, ἂς μὴ τὸ ξεχνοῦμε, ἐδῶ δίνουμε ἐξετάσεις. Καὶἀναμένουμε ὅλοι τὴ βαθμολογία μας, ποὺ θὰ βγῇ κάποια στιγμή, ποὺ δὲν τὴν περιμένουμε. Ἀμήν.
Κυριακὴ 5 Ὀκτωβρίου 2014
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Ἡ πτώση τοῦἀνθρώπου μέσα στὸν παράδεισο συνίστατο στὴν ἄρνηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν προβολὴ τοῦἐγωισμοῦ του. Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶἐγωιστικὰ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸν ἑαυτό του, νὰ χορτάσῃ τὸ σῶμα του, νὰ ταΐσῃ τὴν ψυχή του, ἀλλὰ ἡ ἐγωιστικὴἐπιδίωξή του τελικὰ τὸν ὁδηγεῖ στὸ μηδέν. Αὐτὸς ὁἐγωισμός, ἡ φιλαυτία, ὅπως τὴν λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, συνιστᾶ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη τραγωδία, εἶνε ἡ ρίζα τῆς ἀρρώστειας τῆς ψυχῆς τοῦἀνθρώπου.
Γι᾽ αὐτὸ καὶὁ Κύριος, δίνει στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὸ κατάλληλο φάρμακο: τὴν ἀγάπη.
Οἱ πρῶτοι του λόγοι ἀπετέλεσαν τὸν λεγόμενο χρυσὸ κανόνα, τὴν ἐντολὴ ἐκείνη, ποὺ μὲ λίγες λέξεις περικλείει ὅλο τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Καθὼς θέλετε, λέγει, νὰ πράττουν σ᾽ἐσᾶς οἱἄνθρωποι, ἔτσι νὰ τοὺς συμπεριφέρεστε κι ἐσεῖς.
Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἔλεγε: αὐτὸ ποὺἐσὺ μισεῖς, νὰ μὴ τὸ κάνῃς σὲ κανένα (Τωβὶτ 4,15). Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀρνητικὴ ἀποφυγὴ τοῦ κακοῦ. Καλό, ἀναγκαῖο, ἀλλὰ ὄχι πλῆρες. Ὁ Χριστός μας, ὡς τέλειος Θεός, μᾶς δίνει τὸ τέλειο, τὸ πλῆρες: αὐτὸ ποὺ θὲς νὰ σοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι, νὰ κάνῃς κ᾽ἐσὺ στοὺς ἄλλους.
Τόσο ἁπλό, τόσο σύντομο, τόσο βαθύ. Ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ καὶ ἡ φιλοσοφία καὶ ἡ ἐπιστήμη ἐρευνοῦν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ φθάσουν τὴν τελειότητα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Μέσα σὲ λίγες λέξεις, ὅλη ἡ οὐσία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἕνας νόμος ποὺἀρκεῖ ἀντικαθιστώντας ὅλους τοὺς νόμους. Τίποτα δὲν χρειάζεται νὰ προσθέσῃς, τίποτα δὲν πρέπει νὰ ἀφαιρέσῃς.
Μόνον νὰ ἐφαρμόσῃς. Ἀλλὰ ἐδῶ ἀρχίζουν τὰ δύσκολα.
Ὁ εὐαγγελικὸς λόγος ὅμως δὲν σταματᾶ ἐδῶ. Προχωρᾶ ἀκόμη βαθύτερα, γιὰ νὰ φθάσῃ τὸ νυστέρι τοῦ χειρουργοῦ στὸ κόκκαλο, νὰ ξερριζώσῃ τὴν ἀρρώστεια.
«Ἐὰν ἀγαπᾶτε, λέγει, αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιά ἀμοιβή σᾶς ἀνήκει; Καμμία. Διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν ὅσους τοὺς ἀγαποῦν. Καὶἐὰν κάνετε τὸ καλὸ μονάχα στοὺς εὐεργέτες σας, ποιά ἀμοιβὴἔχετε; Καμμία. Διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν. Καὶ ἂν δανείζετε ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐλπίζετε νὰ λάβετε πίσω τὰ δανεισθέντα, ποιά ἀμοιβὴ ἔχετε ἀπὸ τὸν Θεό; Καμμία. Διότι καὶ οἱἁμαρτωλοὶ δανείζουν σὲἁμαρτωλοὺς γιὰ νὰ πάρουν κατόπιν πίσω τὰ δανεισθέντα.
«Ἐσεῖς, ὅμως», ἐννοεῖτε οἱ πιστοί, «νὰἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ εὐεργετεῖτε καὶ νὰ δανείζετε χωρὶς νὰ περιμένετε ἀνταπόδοσι ἀνθρώπινη, καὶ θὰ εἶνε ὁ μισθός σας πολὺς (στὸν οὐρανό), καὶ θὰ γίνετε παιδιὰ τοῦὙψίστου Θεοῦ, διότι Αὐτὸς εὐεργετεῖ τοὺς ἀχαρίστους καὶ τοὺς πονηρούς».
Πόσο ἀπόμακρα, ἐξωπραγματικὰ ἀκούγονται τὰ λόγια αὐτὰ σήμερα, μέσα σὲ μιὰ ὑλιστικὴ εὐδαιμονιστικὴ κοινωνία; Ἄλλο τόσο ὅμως εἶναι ἀληθινὰ καὶ ἀδιάψευστα καὶ αἰώνια. Ἐὰν ὁὁρίζοντάς μας εἶναι ἡ γῆ, οἱἀμοιβές μας φτάνουν μέχρι τὸν τάφο. Ἐὰν στόχος μας εἶναι ὁὑλικὸς πλουτισμός, δὲν θὰ πάρουμε τίποτα μαζί μας ὅταν ἀφήνουμε αὐτὸ τὸν κόσμο. Οἱἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔβαζαν μέσα στοὺς τάφους κάποια πολύτιμα κοσμήματα, κέρματα κλπ., τὰ λεγόμενα κτερίσματα, γιὰ νὰ ἔχουν οἱ νεκροὶ νὰ πληρώνουν τὸν βαρκάρη τῆς Ἀχερουσίας λίμνης, τὸν Χάρο. Αὐτὰὅμως ἦταν μόνον μία μυθώδης ἐξαπάτηση. Στὸν ἄλλο κόσμο τὰ χρήματα, τὰ κοσμήματα δὲν περνᾶνε. Ἐκεῖ περνοῦν μόνον τὰἀγαθὰἔργα ποὺ κάναμε σ᾽ αὐτὴ τὴν ζωή, ἂν δὲν μᾶς τὰ ξεπλήρωσαν οἱἀποδέκτες τους. Γι᾽ αὐτὸἐπιμένει ὁ Κύριος:
«ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;», τί κερδίσατε λοιπόν ἀπὸ τὰἔργα σας γιὰ τὸν οὐρανό;
«Γίνεσθε λοιπὸν ἐλεήμονες ὅπως εἶναι καὶὁ Πατέρας σας». Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάληξι τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἂς ἀναρωτηθοῦμε, λοιπόν, ἀδελφοί. Ὁ Θεὸς εἶναι Ἐλεήμων. Τί σημαίνει αὐτό; Ἐὰν ἡἐλεημοσύνη εἶναι μία ἀνοησία, ὅπως καυχῶνται πολλοὶὑλόφρονες τῆς σήμερον, τότε εἶναι ἀνόητος ὁ Θεός; Μὴ γένοιτο! Ἀνόητος εἶναι αὐτὸς ποὺ στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στὶς σκιὲς καὶ τὰὄνειρα. Γιατὶ τί ἄλλο εἶναι ἡἐγκόσμια καταξίωσι, ὁ πλουτισμός, οἱ δόξες, οἱἀπολαύσεις, οἱἡδονές, παρὰ σκιὰ καὶὄνειρο ποὺ μετὰἀπὸ λίγο διαλύεται καὶἐξαφανίζεται; Ἀνόητος λοιπόν, ὅποιος στήριξε τὴν ζωή του στὸν μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, τὸ χρῆμα. Ἀνόητος ὅποιος ξέχασε ὅτι καὶἐμεῖς ἐδῶ στὸν κόσμο αὐτὸἔχουμε ἡμερομηνία λήξεως, γιὰ νὰἀνατείλουμε ὅμως κάπου ἀλλοῦ.
Ἡἄνευ ὅρων ἀγάπη, τὸἔλεος πρὸς πάντας ἀνθρώπους ἀδιακρίτως μὲ διακριτικότητα ὅμως ποὺ δὲν πληγώνει καὶ διάκρισι ὡς πρὸς τὸ πόσο καλύτερα μποροῦμε νὰὠφελήσουμε τοὺς συνανθρώπους μας στὶς ἀνάγκες τους, αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ γιατρέψουν καὶ τὴν δική μας τὴν ψυχή καὶ θὰ μᾶς κάνουν ἀληθινὰ παιδιὰ τοῦἘπουρανίου Πατέρα. Ὅπως εἶπαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας: «Προσπάθησε νὰἀγαπήσῃς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅλα τὰ πάθη θὰ φύγουν ἀπὸ μέσα σου».
Ἡ διδασκαλία εἶναι σύντομη, εὐκολομάθητη, ἀλλὰ δυσεφάρμοστη γιατὶ μᾶς ἐμποδίζει ἡ φιλαυτία μας, ὁἐγωισμός μας, ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος. Ἐδῶ εἶναι ποὺ πρέπει ὅλοι μας νὰ ρίξουμε τὸ βάρος γιατί, ἂς μὴ τὸ ξεχνοῦμε, ἐδῶ δίνουμε ἐξετάσεις. Καὶἀναμένουμε ὅλοι τὴ βαθμολογία μας, ποὺ θὰ βγῇ κάποια στιγμή, ποὺ δὲν τὴν περιμένουμε. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου