ΚΥΡΙΑΚΗ Ϛ/ ΛΟΥΚΑ
Κυριακὴ 26 Ὀκτωβρίου 2014
Ἔχει ὁ διάβολος δικαιώματα στὴν κτίση;
Ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὴν εὐλογία νὰ κατακυριεύσῃ τὴν γῆ καὶὅλα ὅσα εἶναι πάνω της (Γέν. 1, 28). Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ εὐλογία φαίνεται στοὺς ἁγίους, στοὺς ὁποίους ὑποτάσσεται ἑκουσίως ὅλη ἡ κτίση. Ἀλλ᾽ὁἄνθρωπος μὲ τὴ δύναμη τοῦ νοῦ, ποὺ τοῦἔδωσε ὁ Θεὸς, κατακυριεύει καὶὑλικὰ τὴν κτίση. Αὐτὸὅμως γίνεται ἀφορμὴ καυχήσεως καὶὑπερηφανείας.
Νομίζει, ὅτι εἶναι κάποιος σπουδαῖος καὶ ὅτι εἶναι σχεδὸν παντοδύναμος. Ἔρχεται ὅμως ἡ πραγματικότης νὰ τὸν διαψεύσῃ. Τότε φαίνεται, ὅτι πνευματικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του ἔχει τόση δύναμη, ὅσο ἕνα μυρμηγκάκι ἢ ἀκριβέστερα, ὅτι ὁἄνθρωπος χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα μηδέν.
Ὁ Κύριος ἀφήνει τὴ Γαλιλαία γιὰ νὰ πάῃ στὴν ἀνατολικὴ ἀκτὴ τῆς λίμνης της, στὰ σύνορα τοῦἸσραήλ. Ἐκεῖ, ὅπου οἱ ντόπιοι κάτοικοι, ἂν καὶ ἦταν Ἑβραῖοι, εἶχαν ἐπηρεαστῆ ἀπὸ τὸν εἰδωλολατρικὸ τρόπο ζωῆς. Ἐκεῖ, ὅπου τὰ δαιμόνια εἶχαν μεγαλύτερη ἐξουσία ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων. Ἄφησε τοὺς ὄχλους ποὺἔτρεχαν κοντά Του (Ματθ. 8, 18), γιὰ
νὰ γευτοῦν τὰ θαύματά Του καὶ πηγαίνει πρὸς ἐκείνους ποὺ θὰ τὸν διώξουν, γιατὶ θὰ δοῦν τὴ δύναμή Του. Ὁ Χριστός μας δὲν ἦρθε ἐδῶ στὴ γῆ γιὰ νὰ δοξασθῇ μὲἐπίγεια δόξα ἀπὸἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἦρθε γιὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸ πλάσμα Του.
Στὴν περιοχὴ λοιπὸν τῶν Γαδαρηνῶν κατέπλευσε τὸ πλοιάριο ποὺ μετέφερε τὸν Κύριο.
Κι ὅταν βγῆκε στὴν ὄχθη, τί θέαμα ἀντίκρυσε; Ἐλεεινὸ καὶ τρισάθλιο. Ἕνας γυμνὸς ἄνθρωπος, μανιασμένος, ὁὁποῖος εἶχε γίνει κατοικητήριο τῶν δαιμόνων ἀπὸ παλαιά, τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦσαν οὔτε νὰ τὸν δέσουν. Τὸν ἔδεναν μὲἁλυσίδες καὶ μὲ σιδερένια δεσμὰ στὰ πόδια του καὶ αὐτὸς σὰν κλωστὲς τὰἔσπαζε καὶἔφευγε στοὺς ἔρημους τόπους. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς. Ζοῦσε μέσα στοὺς τάφους, ποὺ ἀφθονοῦσαν ἐκεῖ.
Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ βρῆκε ὁ Κύριος. Πίσω ἀπὸ τὴν βιτρίνα τῆς κοινωνικῆς ἁρμονίας, ἡἀποστασία ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶἡ συνακόλουθη ταραχὴ τοῦ δαιμονισμοῦ. Ψυχὲς χωρὶς ζωή, νεκρές, μανιασμένες ἀπὸ τὴ μανία τοῦ μισοκάλου ἐχθροῦ τοῦἀνθρώπου.
Ἀλλὰ ἐδῶ φαίνεται ἡἐξουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ δαιμονισμένος μόλις εἶδε τὸν Ἰησοῦ, ἄλλαξε συμπεριφορά. Ὁ πρώην ἀδέσμευτος καὶἀνίκητος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γονάτισε μπροστά Του βγάζοντας κραυγή, σὰν σκυλάκι ποὺ πέφτει στὰ γόνατα μπροστὰ στὰ πόδια τοῦἀφεντικοῦ του. Ὁ Κύριος διέταξε τότε τὸἀκάθαρτο πνεῦμα νὰ βγῇἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶἐκεῖνο μὲ δυνατὴ φωνὴ εἶπε· Τί κοινό ὑπάρχει ἀνάμεσά μας Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦὑψίστου; σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσῃς. Ὁ βασανιστὴς τοῦἀνθρώπου παρακαλεῖ τὸν Κύριο καὶ Θεὸ νὰ μὴ τὸν βασανίσῃ. Ὁ ἄδικος καὶ κακοῦργος δαίμονας γνωρίζει, ὅτι θὰἔρθῃἡἡμέρα τῆς κρίσεώς του, τῆς δίκης του καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν ἀναβάλλῃ. Θὰἔρθῃἡἡμέρα καὶἡὥρα, ποὺὅλες οἱἀδικίες θὰ βγοῦν στὸ φῶς καὶὅλοι οἱἄδικοι, ποὺ τώρα καυχῶνται καὶ καταδυναστεύουν τοὺς ἀδελφούς τους, θὰ λάβουν τὸ μισθό τους.
Ὁ Κύριος προχωρᾷ στὴν ἀποκάλυψι τῆς τραγικότητος τοῦἀνθρώπου. Ποιό εἶναι τὸὄνομά σου; τὸν ρωτᾷ. Ἀντὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀποκρίνεται ἐκεῖνος ποὺ εἶχε κάνει κατάληψι στὴν ψυχή του. Λεγεώνα μὲ λένε, εἶναι ἡἀπάντησή του. Λεγεώνα ἦταν ὁλόκληρο ρωμαϊκὸ σύνταγμα μὲἕξι χιλιάδες στρατιῶτες. Ἑκατοντάδες, χιλιάδες δαιμόνια εἶχαν κάνει κατοικητήριό τους τὴν ἄθλια ἐκείνη ψυχή. Στιγμὴ δὲν ἔμενε ποὺἕνας ἀπὸ αὐτοὺς νὰ μὴ τὸν πειράζῃ. Κι ὅταν ὅλοι μαζὶ τὸν τυρρανοῦσαν, τότε…
Ἡἑπόμενη φράση τοῦ εὐαγγελίου ἀποκαλύπτει τὴν τιποτένια δύναμη τοῦ διαβόλου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τὰ δαιμόνια παρακαλοῦν τὸν Κύριο νὰ μὴ τὰ διατάξῃ νὰ πᾶνε στὴν ἄβυσσο, στὴν κόλαση. Αὐτὸς εἶναι ὁ μεγάλος φόβος τοῦ διαβόλου. Γιὰ νὰ διευκολύνουν τὸ αἴτημά τους προτείνουν μία λύση. Νὰ μποῦν μέσα στὰ γουρούνια ποὺἔβοσκαν ἐκεῖ στὸ βουνό. Ἔχει ὁ διάβολος δικαιώματα στὴν κτίση; Ὄχι ἀπὸ μόνος του. Ὅμως ἐκεῖ στὰ γουρούνια εἶχε κάποιο δικαίωμα. Οἱ Γαδαρηνοί, ἀντίθετα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, τὸ μωσαϊκὸ νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺἴσχυε τότε καὶἀπαγόρευε τὴν βρώση γουρουνιῶν ἔθρεφαν χοίρους. Γι᾽ αὐτὸ καὶὁ πονηρὸς ποὺ τοὺς ἔσπρωχνε στὴν ἁμαρτία αὐτὴ καὶ τοὺς βοηθοῦσε στὴ διάπραξή της, εἶχε δικαιώματα ἀπὸ τοὺς καρπούς της. Τώρα λοιπὸν ζητᾷ νὰ πληρωθῇ αὐτὰ ποὺ τοῦ χρωστᾶνε.
Ὁ Κύριος ἐπιτρέπει στὸν πονηρὸ νὰ πάρῃ τὰ δικαιώματά του, νὰ μποῦν στὰ γουρούνια τὰ δαιμόνια καὶ στὴ συνέχεια νὰ τὰὁδηγήσουν στὸν γκρεμὸ καὶ στὸν πνιγμό, στὴν καταστροφή.
Ὁ δικαιότατος καὶ φιλανθρωπότατος Θεὸς οἰκονομεῖ καὶ μὲ τιμωρητικὰ θαύματα (ὅπως καὶὁ κατακλυσμὸς κ.ἄ.) τὴν θεραπεία τοῦἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὴν λέπρα τῆς ἁμαρτίας, ὅπως ὁ χειροῦργος κόβει κομμάτια ἀπὸ τὸἀνθρώπινο σῶμα γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ καταστροφὴ τοῦἁμαρτωλοῦ τρόπου κερδοσκοπίας ἐλευθέρωσε τοὺς βοσκούς της ἀπὸ αὐτὴν καὶ τοὺς μετέτρεψε σὲ κήρυκες τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου σὲὅλη ἐκείνη τὴν περιοχή.
Βγῆκαν λοιπὸν ὅλοι οἱ κάτοικοι, νὰ δοῦν τὸ θαῦμα. Πράγματι εἶδαν τὸν πρώην δαιμονισμένο, νὰ κάθεται σωφρονισμένος καὶ ντυμένος δίπλα στὰ πόδια τοῦ Κυρίου καὶ φοβήθηκαν.
Κατάλαβαν, ἀπ᾽ὅσα τοὺς εἶπαν οἱ αὐτόπτες μάρτυρες, τὴν παντοδυναμία Ἐκείνου ποὺἔδιωξε τὰ δαιμόνια καὶ εἰρήνευσε τὸν ταραχοποιό. Ἀπόρησαν, θαύμασαν, αἰσθάνθηκαν τὴν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἁμαρτία τὴ δική τους. Ἀλλ᾽ἡ συναίσθηση αὐτὴ δὲν ἔφερε τὴ μετάνοιά τους, ὅπως παλαιότερα στὸν ἀπόστολο Πέτρο (Λουκ. 5, 8). Σ᾽ αὐτοὺς ἀντιθέτως ἔμεινε μὲν ὁ φόβος τῆς τιμωρίας, ἀλλὰ προτίμησαν τὰ χαρούπια (Λουκ. 15, 16), τὴν τιποτένια ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ τὴν λύτρωση τῆς μετανοίας. Γι᾽ αὐτὸ καὶἔχοντας τὸ νοῦ τους σκοτισμένο ἀπὸ τὸ φόβο ἀντὶ νὰ εὐχαριστήσουν, διώκουν τὸν εὐεργέτη. Καὶ Ἐκεῖνος; Ἐκεῖνος φεύγει δείχνοντας ὅλο τὸ μεγαλεῖο τῆς φιλανθρωπίας Του καὶ τῆς ἐλευθερίας ποὺ παραχωρεῖ στὸν ἄνθρωπο. Ἐπὶ πλέον τοὺς ἀφήνει ἕναν κήρυκα τῆς σωτηρίας, τὸν πρώην δαιμονισμένο, παρ᾽ ὅτι ἐκεῖνος ἤθελε νὰ βρίσκεται συνεχῶς κοντὰ στὸν λυτρωτή του.
Μηδαμινὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦἀνθρώπου μπροστὰ στὰ δαιμόνια. Ὁ δαιμονισμένος δὲν μποροῦσε μὲ τίποτα νὰ συγκρατηθῆ. Ἀλλὰ καὶ μηδαμινὴ εἶναι ἡ δύναμη τῶν δαιμονίων ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ἂς μετανοοῦμε, ἂς ἐπικαλούμαστε συνεχῶς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶἂς κάνουμε τὸ σημεῖον τοῦ τιμίου Σταυροῦ γιὰ νὰ ἐλευθερωνόμαστε μὲ τὴν ἀνίκητη χάρη τοῦ Χριστοῦ μας ἀπὸ κάθε δαιμονικὴἐπήρεια. Ἀμήν.
π. Χ.Π.
Κυριακὴ 26 Ὀκτωβρίου 2014
Ἔχει ὁ διάβολος δικαιώματα στὴν κτίση;
Ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὴν εὐλογία νὰ κατακυριεύσῃ τὴν γῆ καὶὅλα ὅσα εἶναι πάνω της (Γέν. 1, 28). Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ εὐλογία φαίνεται στοὺς ἁγίους, στοὺς ὁποίους ὑποτάσσεται ἑκουσίως ὅλη ἡ κτίση. Ἀλλ᾽ὁἄνθρωπος μὲ τὴ δύναμη τοῦ νοῦ, ποὺ τοῦἔδωσε ὁ Θεὸς, κατακυριεύει καὶὑλικὰ τὴν κτίση. Αὐτὸὅμως γίνεται ἀφορμὴ καυχήσεως καὶὑπερηφανείας.
Νομίζει, ὅτι εἶναι κάποιος σπουδαῖος καὶ ὅτι εἶναι σχεδὸν παντοδύναμος. Ἔρχεται ὅμως ἡ πραγματικότης νὰ τὸν διαψεύσῃ. Τότε φαίνεται, ὅτι πνευματικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του ἔχει τόση δύναμη, ὅσο ἕνα μυρμηγκάκι ἢ ἀκριβέστερα, ὅτι ὁἄνθρωπος χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα μηδέν.
Ὁ Κύριος ἀφήνει τὴ Γαλιλαία γιὰ νὰ πάῃ στὴν ἀνατολικὴ ἀκτὴ τῆς λίμνης της, στὰ σύνορα τοῦἸσραήλ. Ἐκεῖ, ὅπου οἱ ντόπιοι κάτοικοι, ἂν καὶ ἦταν Ἑβραῖοι, εἶχαν ἐπηρεαστῆ ἀπὸ τὸν εἰδωλολατρικὸ τρόπο ζωῆς. Ἐκεῖ, ὅπου τὰ δαιμόνια εἶχαν μεγαλύτερη ἐξουσία ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων. Ἄφησε τοὺς ὄχλους ποὺἔτρεχαν κοντά Του (Ματθ. 8, 18), γιὰ
νὰ γευτοῦν τὰ θαύματά Του καὶ πηγαίνει πρὸς ἐκείνους ποὺ θὰ τὸν διώξουν, γιατὶ θὰ δοῦν τὴ δύναμή Του. Ὁ Χριστός μας δὲν ἦρθε ἐδῶ στὴ γῆ γιὰ νὰ δοξασθῇ μὲἐπίγεια δόξα ἀπὸἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἦρθε γιὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸ πλάσμα Του.
Στὴν περιοχὴ λοιπὸν τῶν Γαδαρηνῶν κατέπλευσε τὸ πλοιάριο ποὺ μετέφερε τὸν Κύριο.
Κι ὅταν βγῆκε στὴν ὄχθη, τί θέαμα ἀντίκρυσε; Ἐλεεινὸ καὶ τρισάθλιο. Ἕνας γυμνὸς ἄνθρωπος, μανιασμένος, ὁὁποῖος εἶχε γίνει κατοικητήριο τῶν δαιμόνων ἀπὸ παλαιά, τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦσαν οὔτε νὰ τὸν δέσουν. Τὸν ἔδεναν μὲἁλυσίδες καὶ μὲ σιδερένια δεσμὰ στὰ πόδια του καὶ αὐτὸς σὰν κλωστὲς τὰἔσπαζε καὶἔφευγε στοὺς ἔρημους τόπους. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς. Ζοῦσε μέσα στοὺς τάφους, ποὺ ἀφθονοῦσαν ἐκεῖ.
Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ βρῆκε ὁ Κύριος. Πίσω ἀπὸ τὴν βιτρίνα τῆς κοινωνικῆς ἁρμονίας, ἡἀποστασία ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶἡ συνακόλουθη ταραχὴ τοῦ δαιμονισμοῦ. Ψυχὲς χωρὶς ζωή, νεκρές, μανιασμένες ἀπὸ τὴ μανία τοῦ μισοκάλου ἐχθροῦ τοῦἀνθρώπου.
Ἀλλὰ ἐδῶ φαίνεται ἡἐξουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ δαιμονισμένος μόλις εἶδε τὸν Ἰησοῦ, ἄλλαξε συμπεριφορά. Ὁ πρώην ἀδέσμευτος καὶἀνίκητος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γονάτισε μπροστά Του βγάζοντας κραυγή, σὰν σκυλάκι ποὺ πέφτει στὰ γόνατα μπροστὰ στὰ πόδια τοῦἀφεντικοῦ του. Ὁ Κύριος διέταξε τότε τὸἀκάθαρτο πνεῦμα νὰ βγῇἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶἐκεῖνο μὲ δυνατὴ φωνὴ εἶπε· Τί κοινό ὑπάρχει ἀνάμεσά μας Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦὑψίστου; σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσῃς. Ὁ βασανιστὴς τοῦἀνθρώπου παρακαλεῖ τὸν Κύριο καὶ Θεὸ νὰ μὴ τὸν βασανίσῃ. Ὁ ἄδικος καὶ κακοῦργος δαίμονας γνωρίζει, ὅτι θὰἔρθῃἡἡμέρα τῆς κρίσεώς του, τῆς δίκης του καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν ἀναβάλλῃ. Θὰἔρθῃἡἡμέρα καὶἡὥρα, ποὺὅλες οἱἀδικίες θὰ βγοῦν στὸ φῶς καὶὅλοι οἱἄδικοι, ποὺ τώρα καυχῶνται καὶ καταδυναστεύουν τοὺς ἀδελφούς τους, θὰ λάβουν τὸ μισθό τους.
Ὁ Κύριος προχωρᾷ στὴν ἀποκάλυψι τῆς τραγικότητος τοῦἀνθρώπου. Ποιό εἶναι τὸὄνομά σου; τὸν ρωτᾷ. Ἀντὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀποκρίνεται ἐκεῖνος ποὺ εἶχε κάνει κατάληψι στὴν ψυχή του. Λεγεώνα μὲ λένε, εἶναι ἡἀπάντησή του. Λεγεώνα ἦταν ὁλόκληρο ρωμαϊκὸ σύνταγμα μὲἕξι χιλιάδες στρατιῶτες. Ἑκατοντάδες, χιλιάδες δαιμόνια εἶχαν κάνει κατοικητήριό τους τὴν ἄθλια ἐκείνη ψυχή. Στιγμὴ δὲν ἔμενε ποὺἕνας ἀπὸ αὐτοὺς νὰ μὴ τὸν πειράζῃ. Κι ὅταν ὅλοι μαζὶ τὸν τυρρανοῦσαν, τότε…
Ἡἑπόμενη φράση τοῦ εὐαγγελίου ἀποκαλύπτει τὴν τιποτένια δύναμη τοῦ διαβόλου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τὰ δαιμόνια παρακαλοῦν τὸν Κύριο νὰ μὴ τὰ διατάξῃ νὰ πᾶνε στὴν ἄβυσσο, στὴν κόλαση. Αὐτὸς εἶναι ὁ μεγάλος φόβος τοῦ διαβόλου. Γιὰ νὰ διευκολύνουν τὸ αἴτημά τους προτείνουν μία λύση. Νὰ μποῦν μέσα στὰ γουρούνια ποὺἔβοσκαν ἐκεῖ στὸ βουνό. Ἔχει ὁ διάβολος δικαιώματα στὴν κτίση; Ὄχι ἀπὸ μόνος του. Ὅμως ἐκεῖ στὰ γουρούνια εἶχε κάποιο δικαίωμα. Οἱ Γαδαρηνοί, ἀντίθετα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, τὸ μωσαϊκὸ νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺἴσχυε τότε καὶἀπαγόρευε τὴν βρώση γουρουνιῶν ἔθρεφαν χοίρους. Γι᾽ αὐτὸ καὶὁ πονηρὸς ποὺ τοὺς ἔσπρωχνε στὴν ἁμαρτία αὐτὴ καὶ τοὺς βοηθοῦσε στὴ διάπραξή της, εἶχε δικαιώματα ἀπὸ τοὺς καρπούς της. Τώρα λοιπὸν ζητᾷ νὰ πληρωθῇ αὐτὰ ποὺ τοῦ χρωστᾶνε.
Ὁ Κύριος ἐπιτρέπει στὸν πονηρὸ νὰ πάρῃ τὰ δικαιώματά του, νὰ μποῦν στὰ γουρούνια τὰ δαιμόνια καὶ στὴ συνέχεια νὰ τὰὁδηγήσουν στὸν γκρεμὸ καὶ στὸν πνιγμό, στὴν καταστροφή.
Ὁ δικαιότατος καὶ φιλανθρωπότατος Θεὸς οἰκονομεῖ καὶ μὲ τιμωρητικὰ θαύματα (ὅπως καὶὁ κατακλυσμὸς κ.ἄ.) τὴν θεραπεία τοῦἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὴν λέπρα τῆς ἁμαρτίας, ὅπως ὁ χειροῦργος κόβει κομμάτια ἀπὸ τὸἀνθρώπινο σῶμα γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ καταστροφὴ τοῦἁμαρτωλοῦ τρόπου κερδοσκοπίας ἐλευθέρωσε τοὺς βοσκούς της ἀπὸ αὐτὴν καὶ τοὺς μετέτρεψε σὲ κήρυκες τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου σὲὅλη ἐκείνη τὴν περιοχή.
Βγῆκαν λοιπὸν ὅλοι οἱ κάτοικοι, νὰ δοῦν τὸ θαῦμα. Πράγματι εἶδαν τὸν πρώην δαιμονισμένο, νὰ κάθεται σωφρονισμένος καὶ ντυμένος δίπλα στὰ πόδια τοῦ Κυρίου καὶ φοβήθηκαν.
Κατάλαβαν, ἀπ᾽ὅσα τοὺς εἶπαν οἱ αὐτόπτες μάρτυρες, τὴν παντοδυναμία Ἐκείνου ποὺἔδιωξε τὰ δαιμόνια καὶ εἰρήνευσε τὸν ταραχοποιό. Ἀπόρησαν, θαύμασαν, αἰσθάνθηκαν τὴν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἁμαρτία τὴ δική τους. Ἀλλ᾽ἡ συναίσθηση αὐτὴ δὲν ἔφερε τὴ μετάνοιά τους, ὅπως παλαιότερα στὸν ἀπόστολο Πέτρο (Λουκ. 5, 8). Σ᾽ αὐτοὺς ἀντιθέτως ἔμεινε μὲν ὁ φόβος τῆς τιμωρίας, ἀλλὰ προτίμησαν τὰ χαρούπια (Λουκ. 15, 16), τὴν τιποτένια ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ τὴν λύτρωση τῆς μετανοίας. Γι᾽ αὐτὸ καὶἔχοντας τὸ νοῦ τους σκοτισμένο ἀπὸ τὸ φόβο ἀντὶ νὰ εὐχαριστήσουν, διώκουν τὸν εὐεργέτη. Καὶ Ἐκεῖνος; Ἐκεῖνος φεύγει δείχνοντας ὅλο τὸ μεγαλεῖο τῆς φιλανθρωπίας Του καὶ τῆς ἐλευθερίας ποὺ παραχωρεῖ στὸν ἄνθρωπο. Ἐπὶ πλέον τοὺς ἀφήνει ἕναν κήρυκα τῆς σωτηρίας, τὸν πρώην δαιμονισμένο, παρ᾽ ὅτι ἐκεῖνος ἤθελε νὰ βρίσκεται συνεχῶς κοντὰ στὸν λυτρωτή του.
Μηδαμινὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦἀνθρώπου μπροστὰ στὰ δαιμόνια. Ὁ δαιμονισμένος δὲν μποροῦσε μὲ τίποτα νὰ συγκρατηθῆ. Ἀλλὰ καὶ μηδαμινὴ εἶναι ἡ δύναμη τῶν δαιμονίων ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ἂς μετανοοῦμε, ἂς ἐπικαλούμαστε συνεχῶς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶἂς κάνουμε τὸ σημεῖον τοῦ τιμίου Σταυροῦ γιὰ νὰ ἐλευθερωνόμαστε μὲ τὴν ἀνίκητη χάρη τοῦ Χριστοῦ μας ἀπὸ κάθε δαιμονικὴἐπήρεια. Ἀμήν.
π. Χ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου