ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 7, 11-16)

Στὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ὁ οἰ­κτίρ­μων καὶ φι­λάν­θρω­πος Κύ­ρι­ος θαυ­μα­τουρ­γεῖ καὶ ἀ­πο­δί­δει πί­σω στὴ μη­τέ­ρα του τὸν πε­θα­μέ­νο μο­νο­γε­νῆ υἱ­ό της: «καὶ ἔ­δω­κεν αὐ­τὸν τῇ μη­τρὶ αὐ­τοῦ».

Σύμ­φω­να μὲ τὸν Εὐ­αγ­γε­λι­στὴ Λου­κᾶ, ὁ Κύ­ρι­ος, ἐ­νῶ πο­ρευ­ό­ταν πρὸς τὴν πό­λη Να­ΐν, συ­ναν­τᾶ μί­α πομ­πὴ ἀν­θρώ­πων, ἡ ὁ­ποί­α πή­γαι­νε νὰ θά­ψει τὸν μο­νο­γε­νῆ υἱ­ὸ μί­ας τα­λαί­πω­ρης χή­ρας. Ἡ γυ­ναί­κα ἦ­ταν ἀ­πελ­πι­σμέ­νη καὶ θρη­νοῦ­σε γο­ε­ρῶς, ἀ­φοῦ προ­πέμ­πει πρό­ω­ρα στὸν τά­φο τὸν υἱ­ό της, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἦ­ταν ὅ,­τι τῆς εἶ­χε ἀ­πο­μεί­νει. Ὁ Κύ­ρι­ος, βλέ­πον­τας τὶς σπα­ρα­κτι­κὲς κραυ­γὲς τῆς ἀ­πελ­πι­σμέ­νης χή­ρας, τὴν σπλα­χνί­στη­κε. Τὴν πλη­σί­α­σε καὶ τῆς εἶ­πε πα­ρα­μυ­θη­τι­κὰ νὰ μὴν κλαί­ει. Αὐ­τὸ ἴ­σως νὰ φά­νη­κε πα­ρά­ξε­νο στὴ χή­ρα, δε­δο­μέ­νου ὅ­τι δὲν τὸν γνώ­ρι­ζε, ἄ­ρα δὲν τὸν εἶ­χε ἐ­πι­κα­λε­στεῖ μὲ πί­στη, ὥ­στε νὰ ἀ­να­μέ­νει ἀ­πὸ αὐ­τὸν τὴ θε­ρα­πεί­α τοῦ πό­νου της. Ὅ­μως ὁ σπλα­χνι­κὸς Θε­ός, ὁ πα­τὴρ τῶν ὀρ­φα­νῶν καὶ προ­στά­της τῶν χη­ρῶν, συ­νέ­δρα­με τὴ γυ­ναί­κα καὶ με­τέ­στρε­ψε τὸν πό­νο της σὲ εὐ­φρο­σύ­νη.

Ἀ­φοῦ λοι­πὸν πλη­σί­α­σε ὁ Χρι­στός, ἄγ­γι­ξε τὴ σο­ρὸ καὶ δι­έ­τα­ξε τὸν νε­κρὸ νὰ ἐ­γερ­θεῖ, ὅ­περ καὶ ἐ­γέ­νε­το. Ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ὁ Κύ­ρι­ος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του, ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­ὰ μό­νου τοῦ λό­γου του ἀ­να­σταί­νει τοὺς νε­κρούς:  «νε­α­νί­σκε, σοὶ λέ­γω, ἐ­γέρ­θη­τι». Καὶ πράγ­μα­τι, ὁ νε­κρὸς ὑ­πα­κού­ει σὲ αὐ­τὸν ποὺ κα­λεῖ τὰ μὴ ὄν­τα ὡς ὄν­τα καὶ σὲ αὐ­τὸν ποὺ φέ­ρει τὰ πάν­τα «τῷ ρή­μα­τι τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τοῦ», δη­λα­δὴ στὸν Ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐ­πα­νέρ­χε­ται στὴ ζω­ή: «καὶ ἀ­νε­κά­θι­σεν ὁ νε­κρὸς καὶ ἤρ­ξα­το λα­λεῖν». Τὸ ὅ­τι δὲ ὁ νε­κρὸς νε­α­νί­ας, ἀ­φοῦ ἀ­να­κά­θη­σε, ἄρ­χι­σε νὰ ὁ­μι­λεῖ, ἀ­πο­τε­λεῖ, σύμ­φω­να μὲ τοὺς Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, δεῖγ­μα τῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας τῆς ἀ­νά­στα­σής του.

Ἑρ­μη­νεύ­ον­τας οἱ Πα­τέ­ρες τὴν εὐ­αγ­γε­λι­κὴ δι­ή­γη­ση, θε­ω­ροῦν τὸ ὅ­λο γε­γο­νὸς ὡς ἀ­νά­λο­γο μὲ τὴν ψυ­χι­κὴ κα­τά­στα­ση τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους. Ὁ Κύ­ρι­ος προ­χω­ρεῖ στὴν ἀ­νά­στα­ση τοῦ νε­α­νί­α, δι­ό­τι σπλα­χνί­ζε­ται τὴν ἀ­πελ­πι­σμέ­νη χή­ρα. Αὐ­τή, ἔ­χον­τας ἐ­πί­γνω­ση τῆς κα­τά­στα­σής της, ἔ­κλαι­ε καὶ θρη­νοῦ­σε, πράγ­μα ποὺ ἕλ­κυ­σε τὴ φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ Θε­οῦ, ὥ­στε νὰ τῆς ἀ­πο­δώ­σει πί­σω αὐ­τὸ ποὺ ἔ­χα­σε. Ἡ ἀ­νά­στα­ση λοι­πὸν τοῦ υἱ­οῦ τῆς χή­ρας, ἑρ­μη­νεύ­ουν οἱ Πα­τέ­ρες, ἀν­τι­στοι­χεῖ στὴν ἀ­να­καί­νι­ση τοῦ νο­ός μας. Καὶ ἡ ψυ­χή μας χή­ρα ἦ­ταν, ἀ­φοῦ δι­ὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας στε­ρή­θη­κε τὸν οὐ­ρά­νι­ο νυμ­φί­ο, τὴ χά­ρη τοῦ Θε­οῦ. Ἡ ψυ­χή μας ἀ­πώ­λε­σε τὸ πο­λυ­τι­μό­τε­ρό της, τὸν νοῦ της, δη­λα­δὴ τὴν ἱ­κα­νό­τη­τα καὶ δυ­να­τό­τη­τα νὰ σκέ­φτε­ται καὶ νὰ ἐ­νερ­γεῖ ὀρ­θὰ καὶ σύμ­φω­να μὲ τὸ ἀ­γα­θὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τὸ συ­νέ­βη ὡς συ­νέ­πει­α τῆς ἀ­πώ­λει­ας τοῦ οὐ­ρά­νι­ου νυμ­φί­ου, ὅ­που πλέ­ον ὁ νοῦς σκο­τί­στη­κε ἀ­πὸ τὰ πά­θη καὶ ἀ­πο­μα­κρυ­νό­ταν ὅ­λο καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τὸν Θε­ό.

Ἄ­ρα ἡ οὐ­σί­α τῆς εὐ­αγ­γε­λι­κῆς δι­ή­γη­σης ἔ­χει ὡς ἑ­ξῆς: ἐ­ὰν ὁ κά­θε ἕ­νας ἀ­πὸ ἐ­μᾶς λά­βει αἴ­σθη­ση τῆς νε­κρώ­σε­ως τοῦ πο­λυ­τι­μό­τε­ρού του, δη­λα­δὴ τοῦ νο­ός, ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ σκο­τα­σμοῦ του ἀ­πὸ τὶς ποι­κί­λες ἁ­μαρ­τί­ες καὶ πεν­θή­σει καὶ θρη­νή­σει καὶ ἀ­πελ­πι­στεῖ ἀ­πὸ τὸν ἑ­αυ­τό του καὶ ζή­σει ἐν με­τα­νοί­ᾳ, τό­τε ὁ Κύ­ρι­ος θὰ τὸν σπλα­χνι­στεῖ καὶ θὰ τὸν πλη­σι­ά­σει φι­λάν­θρω­πα καὶ θὰ τοῦ προ­σφέ­ρει τὴν πα­ρη­γο­ριὰ τοῦ Πα­ρα­κλή­του Πνεύ­μα­τος καὶ θὰ ἀ­πο­διώ­ξει τὴ νέ­κρω­ση καὶ θὰ τοῦ δω­ρή­σει τὴν αἰ­ώ­νι­ο ζω­ή. Ἂς μὴν ξε­χνᾶ­με ὅ­τι ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ρι­ος, στὴν ἐ­πὶ τοῦ Ὄρους ὁ­μι­λί­α του εἶ­χε ἐ­πι­ση­μάνει αὐ­τὴ τὴν προ­ϋ­πό­θε­ση τῆς θεί­ας πα­ρη­γο­ριᾶς, λέγοντας: «Μα­κά­ρι­οι οἱ πεν­θοῦν­τες, ὅ­τι αὐ­τοὶ πα­ρα­κλη­θή­σον­ται».

Συ­νε­πῶς, ἐ­ὰν φτά­σου­με στὴν ἐ­πί­γνω­ση τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μας, ἡ ὁ­ποί­α σκο­τί­ζει τὸν νοῦ μας καὶ μᾶς ὁ­δη­γεῖ μα­κρυ­ὰ τοῦ Θε­οῦ καὶ ἐ­ὰν πεν­θή­σου­με γιὰ τὴν ἀ­πώ­λει­α τῆς μα­κα­ρι­ό­τη­τας, τό­τε ὁ Κύ­ρι­ος θὰ μᾶς σπλα­χνι­στεῖ, θὰ μᾶς προ­σεγ­γί­σει καὶ θὰ μᾶς πα­ρη­γο­ρή­σει, προ­σφέ­ρον­τάς μας πα­ρά­κλη­ση αἰ­ώ­νι­ο.