ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ 5-10-2014
Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέει:
«Μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν στὸνἴδιο τόπο ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ ναὸς τῶν εἰδώλων;
Ἐσεῖς εἶστε ναὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, ὅπωςὁ ἴδιος εἶπε:
Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσάτους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος λέει: Φύγετε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ξεχωρίστε. Μὴν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πρᾶγμα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχτῶ. Θὰ εἶμαι γιὰ σᾶς ὁ πατέρας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος. Ἀφοῦ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Ἂς ζήσουμε μιὰ ἅγια ζωὴ μὲ φόβο Θεοῦ.»
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀγαπητά θέματα τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν εἶναι ἡ σχέση τοῦ χριστιανοῦ μὲ τὸ Θεό. Περιγράφοντας αὐτὴ τὴν θεμελιώδη καὶ βασικὴ σχέση, χρησιμοποιεῖ ποικίλους συμβολισμοὺς καὶ παραστάσεις. Μέσα ἀπὸ αὐτὰ ὁ Παῦλος, διδάσκοντας τοὺς Κορινθίους καὶ κατ’ ἐπέκταση τοὺς χριστιανοὺς κάθε ἐποχῆς, διακηρύσσει ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἴμαστε «ναὸς τοῦ ζῶντος Θεοῦ». Μὲ βάση αὐτὴ τὴ βαρυσήμαντη θέση καθορίζει ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας μὲ τὸν «κόσμο», ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν ἑαυτό μας, καὶ ἀσφαλῶς αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν καθαρότητα «σαρκὸς καὶ πνεύματος», δηλαδὴ ὁ ἁγιασμός. Εἴμαστε, λοιπὸν, κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ αὐτὸ ἀκριβῶς σημαίνει ἡ λέξη «ναός». Καὶ μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει καὶ κάπου ἀλλοῦ, εἴμαστε ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτὸ ὁ μέγας Ἀπόστολος συνιστᾶ τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ καθαρότητα. Θέλοντας μάλιστα νὰ πείσει τοὺς Κορινθίους ὅτι αὐτὰ ποὺ τοὺς γράφει δὲν εἶναι κάτι δικό του, προσφεύγει στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ἐπικαλεῖται λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἰσραὴλ (βλ. Λευϊτ. 26, 11-12 καὶ Ἰεζ. 37, 27): «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». Μὲ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ ἡ ὑπόσχεση ἐκπληρώνεται πρὸς τὸν περιούσιο λαό του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὄντως Ζωή, Ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος θεὸς (Μέγας Ἀθανάσιος). Ὁ Θεὸς πορεύθηκε ἀνάμεσά μας. Γίνεται «Θεός» μας καὶ ἐμεῖς «λαός» του. Μιὰ σχέση οὐσιαστική, μιὰ σχέση ζωῆς καὶ ἀγάπης, δηλαδὴ ὑπαρξιακή. Ἡ σχέση αὐτή, ὅμως, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐγκαθιδρύει, συνεπάγεται ἀπὸ μέρους μας ἕνα χρέος. Τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Γι’ αὐτὸ καὶ καλεῖ ὁ Παῦλος τοὺς Κορινθίους νὰ μὴν συναναστρέφονται μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς ἄπιστους, ἀλλὰ νὰ διαχωρίσουν τὴ θέση καὶ τὴ ζωή τους ἀπ’ αὐτούς (στ. 17). Νὰ ἀποφεύγουν τὴν ἁμαρτία καὶ καθετὶ τὸ κακὸ καὶ ἀκάθαρτο. Τηρώντας αὐτὰ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ κοντά του. Θὰ γίνουμε παιδιά Του, οἱ υἱοὶ καὶ οἱ θυγατέρες Του καὶ Αὐτὸς ὁ Πατέρας μας.
Νὰ, λοιπὸν, ἡ ὀρθὴ σχέση μας μὲ τὸ Θεὸ, ὄχι θεωρητική, ἐγκεφαλικὴ κ.ἄ., ἀλλὰ σχέση πατέρα – παιδιοῦ. Σχέση πνευματικὴ καὶ ἀγαπητική. Ἡ σχέση αὐτὴ προαναγγέλεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὸ Β΄ Βασιλειῶν (7, 14) καὶ στὸν προφήτη Ἱερεμία (38,1 39, 38). Οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ λαό του, πρὸς τὰ παιδιά Του, εἶναι ἀρκετὲς καὶ ἀναμφίβολα κοσμοσωτήριες καὶ λυτρωτικές. Ὁ Θεὸς μᾶς κάνει καὶ πάλι παιδιά του, μᾶς καλεῖ σὲ υἱοθεσία καὶ μᾶς χαρίζει τὴ λύτρωση μὲ τὸ σταυρικὸ μαρτύριο τοῦ Υἱοῦ Του. Μᾶς ἐξαγόρασε ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ νόμου. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς ἀπὸ φιλότιμο πρέπει νὰ καθαρίζουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴ ψυχή. Ἔτσι ἀρχίζουμε νὰ κατανοοῦμε ὅτι τὰ ποικίλα πάθη εἶναι ἀσθένειες τῆς ψυχῆς. Εἶναι ἐμπαθὴς κατάσταση τῆς ψυχῆς. Εἶναι διαστροφὴ τῶν ψυχικῶν δυνάμεων, παρὰ φύσιν κατάσταση καὶ κίνηση τῆς ψυχῆς. Τὰ πάθη δὲν ἀνήκουν στὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου παρὰ τὴν ἀντίθετη θέση τῆς λογικῆς τοῦ κόσμου ποὺ μιλᾶ γιὰ φυσιολογικὲς καταστάσεις. Οἱ ἁμαρτίες δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐξωτερίκευση καὶ ἐνεργοποίηση αὐτῶν τῶν παθῶν. Ἔτσι, συνειδητοποιοῦμε γιατί ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἕνας συνεχὴς ἀγώνας γιὰ κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες.
Εἴμαστε λοιπὸν «ναὸς τοῦ Θεοῦ». Κατοικεῖ μέσα μας ὁ Θεός, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι μεταξύ μας, Ζωντανὸς καὶ Παρὼν στὴν ἱστορία καὶ τὴν καθημερινότητά μας. Μὲ τὴν ἐνανθρώπισή Του, καλούμαστε νὰ γίνουμε «υἱοὶ καὶ θυγατέρες» Του, ὥστε ἀγωνιζόμενοι «ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ», νὰ ἀνταποκρινόμαστε στὴν ἀγάπη Του καὶ δεχόμαστε τὴν δωρεὰ τοῦ ἐλέους Του. Ἀμήν.-
Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέει:
«Μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν στὸνἴδιο τόπο ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ ναὸς τῶν εἰδώλων;
Ἐσεῖς εἶστε ναὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, ὅπωςὁ ἴδιος εἶπε:
Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσάτους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος λέει: Φύγετε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ξεχωρίστε. Μὴν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πρᾶγμα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχτῶ. Θὰ εἶμαι γιὰ σᾶς ὁ πατέρας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος. Ἀφοῦ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Ἂς ζήσουμε μιὰ ἅγια ζωὴ μὲ φόβο Θεοῦ.»
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀγαπητά θέματα τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν εἶναι ἡ σχέση τοῦ χριστιανοῦ μὲ τὸ Θεό. Περιγράφοντας αὐτὴ τὴν θεμελιώδη καὶ βασικὴ σχέση, χρησιμοποιεῖ ποικίλους συμβολισμοὺς καὶ παραστάσεις. Μέσα ἀπὸ αὐτὰ ὁ Παῦλος, διδάσκοντας τοὺς Κορινθίους καὶ κατ’ ἐπέκταση τοὺς χριστιανοὺς κάθε ἐποχῆς, διακηρύσσει ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἴμαστε «ναὸς τοῦ ζῶντος Θεοῦ». Μὲ βάση αὐτὴ τὴ βαρυσήμαντη θέση καθορίζει ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας μὲ τὸν «κόσμο», ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν ἑαυτό μας, καὶ ἀσφαλῶς αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν καθαρότητα «σαρκὸς καὶ πνεύματος», δηλαδὴ ὁ ἁγιασμός. Εἴμαστε, λοιπὸν, κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ αὐτὸ ἀκριβῶς σημαίνει ἡ λέξη «ναός». Καὶ μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει καὶ κάπου ἀλλοῦ, εἴμαστε ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτὸ ὁ μέγας Ἀπόστολος συνιστᾶ τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ καθαρότητα. Θέλοντας μάλιστα νὰ πείσει τοὺς Κορινθίους ὅτι αὐτὰ ποὺ τοὺς γράφει δὲν εἶναι κάτι δικό του, προσφεύγει στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ἐπικαλεῖται λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἰσραὴλ (βλ. Λευϊτ. 26, 11-12 καὶ Ἰεζ. 37, 27): «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». Μὲ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ ἡ ὑπόσχεση ἐκπληρώνεται πρὸς τὸν περιούσιο λαό του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὄντως Ζωή, Ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος θεὸς (Μέγας Ἀθανάσιος). Ὁ Θεὸς πορεύθηκε ἀνάμεσά μας. Γίνεται «Θεός» μας καὶ ἐμεῖς «λαός» του. Μιὰ σχέση οὐσιαστική, μιὰ σχέση ζωῆς καὶ ἀγάπης, δηλαδὴ ὑπαρξιακή. Ἡ σχέση αὐτή, ὅμως, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐγκαθιδρύει, συνεπάγεται ἀπὸ μέρους μας ἕνα χρέος. Τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Γι’ αὐτὸ καὶ καλεῖ ὁ Παῦλος τοὺς Κορινθίους νὰ μὴν συναναστρέφονται μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς ἄπιστους, ἀλλὰ νὰ διαχωρίσουν τὴ θέση καὶ τὴ ζωή τους ἀπ’ αὐτούς (στ. 17). Νὰ ἀποφεύγουν τὴν ἁμαρτία καὶ καθετὶ τὸ κακὸ καὶ ἀκάθαρτο. Τηρώντας αὐτὰ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ κοντά του. Θὰ γίνουμε παιδιά Του, οἱ υἱοὶ καὶ οἱ θυγατέρες Του καὶ Αὐτὸς ὁ Πατέρας μας.
Νὰ, λοιπὸν, ἡ ὀρθὴ σχέση μας μὲ τὸ Θεὸ, ὄχι θεωρητική, ἐγκεφαλικὴ κ.ἄ., ἀλλὰ σχέση πατέρα – παιδιοῦ. Σχέση πνευματικὴ καὶ ἀγαπητική. Ἡ σχέση αὐτὴ προαναγγέλεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὸ Β΄ Βασιλειῶν (7, 14) καὶ στὸν προφήτη Ἱερεμία (38,1 39, 38). Οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ λαό του, πρὸς τὰ παιδιά Του, εἶναι ἀρκετὲς καὶ ἀναμφίβολα κοσμοσωτήριες καὶ λυτρωτικές. Ὁ Θεὸς μᾶς κάνει καὶ πάλι παιδιά του, μᾶς καλεῖ σὲ υἱοθεσία καὶ μᾶς χαρίζει τὴ λύτρωση μὲ τὸ σταυρικὸ μαρτύριο τοῦ Υἱοῦ Του. Μᾶς ἐξαγόρασε ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ νόμου. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς ἀπὸ φιλότιμο πρέπει νὰ καθαρίζουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴ ψυχή. Ἔτσι ἀρχίζουμε νὰ κατανοοῦμε ὅτι τὰ ποικίλα πάθη εἶναι ἀσθένειες τῆς ψυχῆς. Εἶναι ἐμπαθὴς κατάσταση τῆς ψυχῆς. Εἶναι διαστροφὴ τῶν ψυχικῶν δυνάμεων, παρὰ φύσιν κατάσταση καὶ κίνηση τῆς ψυχῆς. Τὰ πάθη δὲν ἀνήκουν στὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου παρὰ τὴν ἀντίθετη θέση τῆς λογικῆς τοῦ κόσμου ποὺ μιλᾶ γιὰ φυσιολογικὲς καταστάσεις. Οἱ ἁμαρτίες δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐξωτερίκευση καὶ ἐνεργοποίηση αὐτῶν τῶν παθῶν. Ἔτσι, συνειδητοποιοῦμε γιατί ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἕνας συνεχὴς ἀγώνας γιὰ κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες.
Εἴμαστε λοιπὸν «ναὸς τοῦ Θεοῦ». Κατοικεῖ μέσα μας ὁ Θεός, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι μεταξύ μας, Ζωντανὸς καὶ Παρὼν στὴν ἱστορία καὶ τὴν καθημερινότητά μας. Μὲ τὴν ἐνανθρώπισή Του, καλούμαστε νὰ γίνουμε «υἱοὶ καὶ θυγατέρες» Του, ὥστε ἀγωνιζόμενοι «ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ», νὰ ἀνταποκρινόμαστε στὴν ἀγάπη Του καὶ δεχόμαστε τὴν δωρεὰ τοῦ ἐλέους Του. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου