ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

Ὡς αὐθεντικός Πνευματικός Πατέρας ὁμιλεῖ στούς Κορινθίους ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐπισημαίνει, μάλιστα, ὅτι μπορεῖ πολλοί νά μιλοῦν καί νά διδάσκουν γιά τόν Χριστό, μόνον ἐκεῖνος ὅμως εἶναι Πατέρας τους Πνευματικός, γιατί ἐκεῖνος τούς γέννησε ἐν Χριστῷ, διά τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι Πατέρας τους, γιατί ὑπέστη τόν πνευματικό τοκετό, ἀπό τόν ὁποῖο προκύπτει πνευματική σχέση ἰσχυρή καί εὐλογημένη, ἀνώτερη ἀκόμα καί ἀπό τή σαρκική.

Ἡ πολυδιάστατη πνευματική πατρότητα

Τό πρόσωπο τοῦ Πνευματικοῦ Πατρός εἶναι κατοχυρωμένο, διαχρονικά, στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ποιός, ὅμως, εἶναι ὁ αὐθεντικός Πνευματικός Πατέρας, ὁ ὁποῖος διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στήν πνευματική πορεία τῶν πιστῶν; Σύμφωνα μέ λόγιο Ἱεράρχη: «Πρέπει ὁ Πνευματικός νά εἶναι ὄντως “πνευματικός”, νά εἶναι πατέρας, νά εἶναι ἱερέας, νά μπορεῖ νά λειτουργεῖ, νά προσεύχεται, νά ξέρει νά ἀκουμπάει στόν Θεό καί νά μήν εἶναι ἕνας ἁπλός κοινωνικός ἐργάτης, πού κάνει ἕνα θρησκευτικό “χόμπι”. Ὁ Πνευματικός δέν εἶναι σύμβουλος, πού δίνει συμβουλές, δέν εἶναι δάσκαλος, πού διδάσκει, οὔτε εἰσαγγελέας, πού ἐλέγχει. Ὁ Πνευματικός εἶναι πατέρας, πού ἀγκαλιάζει, φίλος, πού ἐλευθερώνει, ἀδελφός, πού συγχωρεῖ· εἶναι μυσταγωγός, πού ἱερουργεῖ τό μυστήριο τῆς ψυχῆς.

Δέν εἶναι αὐτός πού ξέρει, εἶναι αὐτός πού ἀγαπᾶ τόν Θεό, ὡς Πατέρα του, καί τόν κάθε ἄνθρωπο, ὡς παιδί τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πνευματικός ἔχει τήν χάρη τῆς Ἱερωσύνης, ἀρκεῖ νά τήν κρατάει ζεστή καί ἐνεργό μέσα του.

Ἄν ἔτσι τή διατηρεῖ, τότε ὁ Θεός δίνει πολλά καί μέ πολλούς τρόπους».

Ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀναγνώριση τήν ὁποία ὀφείλουμε στόν Πνευματικό μας Πατέρα, πρέπει νά εἶναι ἀνάλογη τοῦ ἔργου πού ἐπιτελεῖ στήν ψυχή μας. 

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διδάσκει σχετικῶς: «Πόσο πολύ πρέπει νά τιμήσεις καί ν’ ἀγαπήσεις ἐκεῖνον πού ἔγινε πνευματικός πατέρας σου; Εἶναι ἐκεῖνος πού σέ μεταποίησε ἀπό τό εἶναι στό “εὐ εἶναι”, σοῦ μετέδωσε τόν φωτισμό τῆς γνώσεως, σοῦ δίδαξε τή φανέρωση τῆς ἀλήθειας, σέ ἀναγέννησε διά τοῦ λουτροῦ τῆς παλιγγενεσίας, σοῦ ἀνέθεσε τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως, τῆς ἀθανασίας καί τῆς ἀδιάδοχης βασιλείας καί κληρονομίας, σέ κατέστησε, ἀπ’ τούς ἀνάξιους, ἄξιο τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν καί οὐράνιο, ἀντί ἐπίγειο, καί αἰώνιο, ἀντί πρόσκαιρο, καί υἱό καί μαθητή, ὄχι ἀνθρώπου, ἀλλά τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος σοῦ χάρισε τό πνεῦμα τῆς υἱοθεσίας...».

Ἡ ὀφειλόμενη τιμή καί ὑπακοή

Ἐπειδή ὁ Πνευματικός Πατέρας διαδραματίζει τέτοιον σπουδαῖο ρόλο στήν πνευματική μας ζωή, τοῦ ὀφείλουμε τιμή καί ὑπακοή, καθώς λειτουργεῖ ὡς ἡ ἀσφαλής ὁδός πού μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό. Γι’ αὐτό καί ἀοίδιμος καί κατά Θεόν σοφός πνευματικός πατήρ πλήθους χριστιανῶν ἔλεγε: «Εἶναι προτιμότερο νά τά χαλάσεις μέ τόν Θεό, παρά μέ τόν Πνευματικό. Διότι, ἐάν τά χαλάσεις μέ τόν Θεόν· ὁ πνευματικός σου θά σέ συμφιλιώσει πάλι μέ τόν Θεόν, ἐάν ὅμως, τά χαλάσεις μέ τόν Πνευματικόν, ἀποκόπτεται ὁ δρόμος πρός τόν Θεόν».

Στήν ἐκκοσμικευμένη ἐποχή μας θεωρεῖται περιττή ἡ παρουσία τοῦ Πνευματικοῦ Πατρός στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Καί μόνο ἡ προβολή του ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς πνευματικῆς αὐθεντίας –ἐφόσον, πάντοτε, πληροῖ τίς ἀπαραίτητες πρός τοῦτο προϋποθέσεις– προκαλεῖ εἰρωνεία ἤ καί ἀποστροφή, γιατί ἡ ἐποχή μας ἀρνεῖται τίς αὐθεντίες, ἀποθεώνει τόν ἐγωισμό καί ὑποτιμᾶ τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Γι’ αὐτό, εἶναι πράξη ἀντίστασης στό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς νά ἔχει κανείς Πνευματικό Πατέρα, νά διασώζει μαζί του εὐλογημένη σχέση πνευματικῆς ἐλευθερίας καί ἀποδοχῆς, ἀναζητώντας τήν πνευματική καθοδήγηση καί τήν ἀπαλλαγή ἀπό τό ἄχθος τῶν ἁμαρτιῶν.

Τό μήνυμα πού στέλνει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν σήμερα εἶναι ὅτι χρειαζόμαστε στήν πνευματική μας ζωή «χειραγωγόν εἰς Χριστόν», ἀπλανῆ ὁδηγό, ἄγγελο φωτεινό, πού θά μᾶς ὁδηγήσει, μέ ἀσφάλεια, στόν δρόμο τῆς πνευματικῆς μας τελειώσεως. Ὅσοι τόν διαθέτουμε, ἄς τόν ἀξιοποιήσουμε, ἀνανεώνοντας καί ἐμπλουτίζοντας τή σχέση μας μαζί του. Ὅσοι δέν τόν διαθέτουμε, ἄς τόν ἀποκτήσουμε, γιά ν’ ἀποκτήσει νόημα ἀληθινό καί προοπτική αἰωνιότητας ἡ ζωή μας. Γένοιτο!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ