Κυριακή 16η Νοεμβρίου 2025

Ματθαίου τοῦ ἀποστόλου καί εὐαγγελιστοῦ.  

(Μτθ. 9, 9 –13)

«Καί παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπί τό τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον» (Μτθ. 9, 9).

Κατά τή σημερινή Κυριακή τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου καί εὐαγγελιστῆ Ματθαίου. Στό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας ὁ ἴδιος περιγράφει σέ τρίτο πρόσωπο τή στιγμή πού γνωρίστηκε μέ τόν Ἰησοῦ: «Καί παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπί τό τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον». Ἦταν ἡ στιγμή πού ἄλλαξε τή ζωή του γιά πάντα. Ἦταν ἡ στιγμή πού ἡ ἀνθρωπότητα ἀπέκτησε ἕναν τιτάνα τοῦ πνεύματος. Ἦταν ἡ στιγμή πού ὁ Χριστός τοποθετοῦσε ἕναν ὁδοδείκτη στίς ἀνθρώπινες διαδρομές.

Ἡ στιγμή τῆς συνάντησης τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Ματθαῖο δείχνει τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τή δύναμη τῆς μετάνοιας. «Καί παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπί τό τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον».  

Ὁ Ἰησοῦς, ὅταν περπατάει στόν κόσμο, δέ βλέπει ἁπλῶς. Δέν κοιτάζει ἀφηρημένα. Ὁ Ἰησοῦς μέ τό βλέμμα Του μελετάει τήν κάθε ψυχή. Ὁ Θεανδρικός ὀφθαλμός εἰσχωρεῖ στά βαθύτατα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Εἰσχωρεῖ τόσο ἐσωτερικά, πού οὔτε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά φτάσει. Αὐτό πού βλέπουν οἱ ἄλλοι ἐξωτερικά ὁ Χριστός οὔτε πού τό προσέχει.  

Στό πρόσωπο τοῦ Ματθαίου ὅλοι ἔβλεπαν ἕνα βρωμιάρη καί ἀνήθικο τελώνη. Ὅλοι ἔβλεπαν ἕναν ἀντιπαθητικό συλλέκτη τοῦ ξένου ἱδρώτα, ἕνα σιχαμερό ἐργαλεῖο τῆς ἀπάνθρωπης ἐξουσίας, ἕνα συνεργάτη τοῦ κατακτητῆ, πού βασάνιζε τούς συμπολίτες του, ἕναν ἁμαρτωλό, πού δέν ἄξιζε τή σωτηρία. Ὁ Χριστός δέν εἶδε τίποτε ἀπ’ ὅλ’ αὐτά. Ὁ Κύριος εἶδε στόν Ματθαῖο ἕνα στύλο τῆς ἀληθινῆς πίστης, ἕναν εὐαγγελιστή τῆς θεϊκῆς ἀποκάλυψης.  

Ὁ Χριστός δέν πρόσεξε τήν ἐπιφάνεια, πρόσεξε τήν ἀλήθεια. Δέ σκόνταψε στό λάθος, σχεδίασε τή θεραπεία. Ὁ Χριστός δέν ἔκρινε ἐπιπόλαια, ἔσωσε συθέμελα. Ὁ Χριστός εἶδε τό πρόσωπο, δέν εἶδε τό προσωπεῖο, γι’ αὐτό κάλεσε σέ μετάνοια.

Ὁ σήμερα τιμώμενος ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ματθαῖος εἶναι τό πρότυπο τῆς ἐλπίδας καί τῆς μετάνοιας.  

Πρῶτον, εἶναι τό πρότυπο τῆς ἐλπίδας, διότι, καθώς βλέπουμε τήν περίπτωσή του, παίρνουμε θάρρος. Ὅσο χαμηλά κι ἄν ἔχουμε πέσει, μποροῦμε νά σηκωθοῦμε. Ὅσο κι ἄν αἰσθανόμαστε βρώμικοι καί ἄρρωστοι, μποροῦμε νά καθαριστοῦμε καί νά θεραπευτοῦμε.  

Δέν ὑπάρχει λάθος, πτώση, πάθος, κατάσταση ἤ πρόσωπο πού νά ἐμποδίζει τό βλέμμα τοῦ Χριστοῦ νά μᾶς συναντήσει, νά εἰσχωρήσει στά ἐσώψυχά μας καί νά μᾶς καλέσει σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή.

Ὁ Κύριος δέ θίγεται ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Δέ θυμώνει ἀπό τήν ἀνυπακοή μας.  

Δέν περπατάει ἀνάμεσά μας, γιά νά καλέσει κοντά Του αὐτούς πού θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους δίκαιους. Περιφέρεται στόν κόσμο μας, γιά νά καλέσει κοντά Του ὅσους πιστεύουν ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί καί ἀνάξιοι. Ὅσο πιό πολύ ἔχουμε λαθέψει, τόσο πιό πολύ μᾶς ποθεῖ καί μᾶς προσκαλεῖ ὁ Χριστός κοντά Του.  

Ὅπως στόν περίπατό Του δέν ἀδιαφόρησε γιά τόν Ματθαῖο, ἔτσι δέν ἀδιαφορεῖ γιά κανέναν ἁμαρτωλό. Τό βλέμμα Του μᾶς ἀγκαλιάζει καί στίς πιό κακές στιγμές μας. Μ’ αὐτό τό ἱλαρό καί φιλάνθρωπο βλέμμα μᾶς προσκαλεῖ ἀγαπητικά καί εἰλικρινά νά ἑνωθοῦμε μαζί Του.  

Αὐτό τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἔσχατη ἐλπίδα μας. Ἀκόμη κι ἄν ἀπογοητευόμαστε ἀπό τή σκληρότητα τοῦ κόσμου ἤ ἀπό τή συχνότητα καί τή σφοδρότητα τῶν πτώσεών μας, πάντοτε θά ἔχουμε τήν ἐλπίδα τοῦ θεϊκοῦ βλέμματος νά μᾶς παρηγορεῖ καί νά μᾶς δυναμώνει.  

Ὅσο ἀπομονωμένοι καί ἀποκομμένοι κι ἄν εἴμαστε ἀπό τούς ἀνθρώπους, ὁ Χριστός δέ μᾶς ξεχωρίζει ἀπό τό σῶμα Του. Δέ μᾶς ἀποκόπτει ἀπό τήν ἀγάπη Του. Μόνον ἐάν θέλουμε ἀπό μόνοι μας νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τόν Χριστό, Τόν χάνουμε. Ἐκεῖνος δέ μᾶς χάνει ποτέ. Ἦλθε ὡς ἄνθρωπος στή γῆ, γιά νά μᾶς βρεῖ. Βρίσκει τόν καθένα χωριστά καί τόν προσκαλεῖ στοργικά, ὅπως ἔκανε μέ τόν Ματθαῖο.

Δέν ὑπάρχει πιό δυνατή ἐλπίδα ἀπό τό ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς. Γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους εἴμαστε ἕνα τίποτα. Στήν καλύτερη περίπτωση, ἴσως, γιά κάποιους μείνουμε μιά ἀγαθή ἀνάμνηση... Γιά τόν Θεό, ὅμως, εἴμαστε τά πάντα! Δέ διστάζει νά μᾶς ψάξει, νά ματώσει γιά μᾶς, νά καθίσει μαζί μας στό ἴδιο τραπέζι, νά μᾶς χαρίσει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, νά μᾶς ἁρπάξει στή δόξα Του. Ποιά μεγαλύτερη ἐλπίδα μποροῦμε νά ἔχουμε; Δέν ταιριάζει σέ κανέναν ἡ ἀπογοήτευση. Εἶναι ἄδικο νά ἀπελπιζόμαστε, ὅταν ἡ ζωντανή ἐλπίδα κοιτάζει σ’ ἐμᾶς.

Δεύτερον, ὁ σήμερα τιμώμενος ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ματθαῖος εἶναι τό πρότυπο τῆς μετάνοιας, διότι ἡ συνάντησή του μέ τόν Χριστό δέ στάθηκε σ’ ἕνα ἐπίπεδο συναισθηματικό, συγκινησιακό καί θεωρητικό. Ἡ πρόσκληση τοῦ Ἰησοῦ «ἀκολούθει μοι» δέν τοῦ ἄλλαξε μόνον τήν ἡμέρα, τοῦ ἄλλαξε ὁλόκληρη τή ζωή. Φιλοξένησε τόν Θεό στό σπίτι του, ἀλλά κυρίως φιλοξένησε τόν Θεό στήν καρδιά του. Αὐτό εἶναι ἡ μετάνοια.

Δέν εἶναι μετάνοια μόνον ἡ ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ. Αὐτό εἶναι ἡ ἔναρξη τῆς μετάνοιας. Ἡ πραγματική μετάνοια εἶναι ὁ ἀγώνας πού κάνουμε μετά τήν ἐξομολόγηση. Ἀφοῦ λάβουμε τήν ἄφεση τῶν λαθῶν, τότε ξεκινᾶμε τήν πραγματική μάχη, γιά νά μήν ξαναπέσουμε καί νά μήν ἐπαναλάβουμε τά ἴδια σφάλματα.

Ἡ πρώτη συνάντηση μέ τόν Χριστό φέρνει ἐλπίδα. Ἡ ζωή μετά ἀπό τή συνάντηση αὐτή κρατάει τούτη τήν ἐλπίδα ζωντανή. Πολλοί συναντιοῦνται μέ τόν Χριστό, καί μάλιστα κάθε Κυριακή στόν Ναό Του. Λίγοι, ὅμως, εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀκοῦν τήν πρόσκλησή Του «μετά φόβου, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε» καί προσέρχονται νά ἑνωθοῦν μαζί Του. Ἀκόμη πιό λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού μετά ἀπό τή μέθεξη αὐτή ἀγωνίζονται νά κρατήσουν τόν Χριστό «κατοικοῦντα» στίς καρδιές τους.  

Οἱ περισσότεροι μετά τό «δι’ εὐχῶν» ξαναζυμώνονται μέ τήν τύρβη αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί ἐκδιώκουν τόν Ἰησοῦ ἀπό τήν ὕπαρξή τους. Δικαιολογημένα κάποτε ὁ Κύριος εἶπε: «πολλοί οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ οἱ ἐκλεκτοί»!

Ὁ Ματθαῖος μᾶς διδάσκει πώς ἡ μετάνοια δέν εἶναι νά βρεθῶ μέ τόν Χριστό. Ἡ ἀληθινή μετάνοια εἶναι, μετά τή συνάντησή μου μέ τόν Χριστό, νά ἀναστηθῶ ἀπό τά πάθη, τίς μέριμνες καί τίς ἀνοησίες μου καί νά Τόν ἀκολουθήσω. Νά συμπορευθῶ μαζί Του στόν δρόμο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων. Νά συμπορευθῶ μαζί Του στή θυσία καί στήν προσφορά. Νά συνοδεύσω τόν Κύριο στόν Γολγοθᾶ, γιά νά συναναστηθῶ μαζί μέ ὅλο τό σῶμα Του στήν κοινή τῶν πάντων ἀνάσταση.

Μετάνοια εἶναι πορεία καί ζωή. Εἶναι ἀγώνας χαρούμενος κατά τοῦ κακοῦ. Εἶναι ἕνας στίβος, στόν ὁποῖο ὅλοι οἱ ἀθλητές στεφανώνονται, ἀρκεῖ νά παραμένουν ἀθλητές καί νά μήν ξεπέφτουν καί γίνονται θεατές. Ὁ Ματθαῖος δέ συνάντησε μόνο τόν Χριστό. Δέ φιλοξένησε μόνο τόν Χριστό. Ἔζησε μέ τόν Χριστό καί γιά τόν Χριστό. Θυσίασε τά πάντα καί κήρυξε σέ ὅλους τά μεγαλεῖα τοῦ Χριστοῦ.

Γι’ αὐτό τόν τιμάει σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Ἄς ἔχουμε κι ἐμεῖς τόν ἀπόστολο καί εὐαγγελιστή Ματθαῖο ὡς πρότυπο ζωῆς. Ἄς τόν μιμούμαστε ἔμπρακτα στήν ἐλπίδα καί στή μετάνοια πού μᾶς ἐμπνέει, γιά νά ἀπολαύσουμε διά πρεσβειῶν του καί τή σωτηρία μας. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ