Εορτή του Αγίου ενδόξου καὶ πανευφήμου αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

30/11/2025

Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει τον Άγιο Απόστολο Ανδρέα, έναν άνθρωπο από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, ψαρά στο επάγγελμα, υιό του Ιωνά και αδελφό του Σίμωνα, που μετονομάσθηκε Πέτρος από τον Χριστό. 

Δεν διασώζονται μεγάλες δηλώσεις στα Ευαγγέλια, θα λέγαμε, ήταν ένας άνθρωπος ήσυχος, απλός, χωρίς εξωτερικές εκφάνσεις, σε αντίθεση με τον αδελφό του τον Πέτρο. Μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, δεν διακρινόταν για τη μόρφωσή του, αλλά για την ευσέβειά του. Ήταν ένας άνθρωπος αναζήτησης, ένας άνθρωπος για τον οποίο το νόημα της ζωής δεν περιοριζόταν στην εκπλήρωση της επιβίωσης.

Όταν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είδε τον Ιησού, είπε στους μαθητές του:

«Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ». Ένας λόγος που ακούστηκε στην έρημο της Ιουδαίας και άνοιξε δρόμο στην καρδιά των μαθητών. Μια μαρτυρία που ξεδιαλύνει τη γνώση της διδασκαλίας, αποκαλύπτει τα νοήματα και εισάγει τον άνθρωπο στον χώρο της εμπειρίας του προσώπου.

Η διδασκαλία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, γνωρίζοντας τον Χριστό, δεν είχε επιχειρήματα ούτε αποδείξεις. Δεν ανέλυσε θεολογίες στους μαθητές του. Δεν φεύγουν από τον Ιωάννη (τον Βαπτιστή) επειδή άκουσαν μια θεωρητική διδασκαλία, έφυγαν γιατί τους είπε: «Αυτός είναι Εκείνος! Αυτός είναι το νόημα! Αυτόν ακολουθήστε!». Τους υπέδειξε τον Χριστό (μέσα από τις νουθεσίες για τον ερχομό του Μεσσία) και Τον έδειξε. 

Ο Ανδρέας και ένας άλλος μαθητής ακολουθούν τον Ιησού, και ο Χριστός τούς ρωτά: ρωτώντας την καρδιά τους, όχι το μυαλό, «Τί ζητεῖτε;» και αυτοί απαντούν: «Διδάσκαλε, ποῦ μένεις;». Και τότε ακούστηκε ο λόγος που είναι θεμέλιο στην πίστη του ανθρώπου: «ἔρχεσθε καὶ ἴδετε».

Ο Θεός, αδελφοί μου, δεν εξηγείται μέσα από έννοιες και ιδέες, δεν προσπαθεί να αποδείξει τη Θεότητά Του, αλλά προσκαλεί. Προσκαλεί σε μια σχέση, σε μια κοινωνία μαζί Του. Αφού είδε ο Ανδρέας, έζησε κοντά στον Χριστό και τη χαρά αυτή δεν την κράτησε για τον εαυτό του: «εὑρίσκει οὗτος πρῶτον τὸν ἀδελφὸν τὸν ἴδιον Σίμωνα καὶ λέγει αὐτῷ· Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν (ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον, ὁ Χριστός)». Ο ένας βρίσκει τον άλλον και δεν μεταφέρει ιδέες, αλλά εμπειρία. Αυτός είναι ο τρόπος της Εκκλησίας, όταν η μαρτυρία γίνεται μήτρα που γεννά τα μέλη Της. Έτσι ο Ανδρέας γίνεται ο πρώτος Ευαγγελιστής και η Εκκλησία του απονέμει το προσωνύμιο “Πρωτόκλητος”. Όχι μόνο γιατί κλήθηκε πρώτος, αλλά γιατί πρώτος κάλεσε, άλλον, ο πρώτος που λέει: «Ἔλα καὶ ἴδε!».

Το συγκλονιστικό είναι πως η Εκκλησία δεν αρχίζει μέσα από μεγάλες διδασκαλίες και θαύματα, αλλά από ένα βλέμμα («Στραφεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς καὶ θεασάμενος αὐτούς») και μία πρόσκληση. Ο Απόστολος Ανδρέας στα Ευαγγέλια δεν μιλά συχνά. Δεν πρωτοστατεί. Είναι “σιωπηλός”, “δεύτερος” μετά τον Πέτρο. Κι όμως, ο Χριστός τον χαράζει στην αιωνιότητα: έγινε απόστολος της Αχαΐας, μετέδωσε την πίστη στον ελληνικό κόσμο και μαρτύρησε με σταυρό, όπως ο Διδάσκαλός Του.

Εκείνο που τον έκανε μεγάλο ήταν η “μυστική υπακοή” που έκανε στην καρδιά του: «Αν Εκείνος καλεί… εγώ θα πάω». Έτσι κι εμείς, ο αγώνας για την επιβίωση να μη φιμώνει την πνευματική μας αναζήτηση. Η ζωή δεν μπορεί να τελειώνει στους φόβους και στους λογαριασμούς μας, αλλά να αναζητούμε τα καλέσματα του Χριστού στη ζωή μας και να γίνονται σκοποί συνάντησης, γνωρίζοντας ότι η πίστη δεν γεννιέται στη σκέψη, αλλά στα βήματα που κάνουμε για να Τον γνωρίσουμε. Κάθε μέρα είναι μια “πρόταση”, ένας χώρος συνάντησης μέσα στην προσωπική μας ιστορία. Η κλήση δεν είναι πομπώδης, είναι απλή, “περιορίζεται” στην “αίσθηση του βλέμματος” που το διακρίνουμε στην πρόνοιά Του, στις πιο απίθανες στιγμές της ζωής μας, όταν όλα φαίνονται πως τελειώνουν και όμως τότε κάτι φέγγει μέσα μας και μας δείχνει πως βρισκόμαστε μόνο στην αρχή.

π. Παναγιώτης Τσαπέκος

ΠΗΓΗ