ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΔ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

23-11-2025

«οἱ δέ βουλόμενοι εἰρήνην εὐφρανθήσονται» (Παροιμ. Σολομ. 12,20)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομῶντα ἀναφωνοῦν: «Ὅσοι ἐπιθυμοῦν καί ἐπιδιώκουν τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ θά τήν ἐπιτύχουν καί θά εὐφρανθοῦν». «Βάδιζε τήν εὐθεῖα ὁδό. Αὐτός (ὁ Θεός)...θά σέ ὁδηγεῖ ἐν εἰρήνῃ στούς δρόμους τῆς ζωῆς σου» (4,27). Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας λέγει: «Τάδε λέγει Κύριος... τήν εἰρήνην ἀγαπήσατε» (8,19). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ μέλπει στούς Ψαλμούς του: «Ὁ Θεός θά λυτρώσει μέ εἰρήνη τήν ψυχή μου» (54,18).

«Εἰρήνη πολλή βασιλεύει στίς καρδιές ἐκείνων πού ἀγαποῦν τόν νόμον σου, Κύριε» (118,165).

Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διαλαλεῖ: «Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν». (Ἐφεσ. 2,14). Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Μόνος ὁ σοφός Δημιουργός ἔχει καί δίνει τήν εἰρήνη.

Αὐτός εἶναι «ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἠσ. 9,60), ἡ ρίζα καί ἡ πηγή τῆς εἰρήνης. - Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν ἀποκτήσει. Τίποτα δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος.

Χωρίς αὐτήν ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία ὅταν αὐτή ὑπάρχει. Πῶς, ὅμως, ὁ κόσμος ἀναζητεῖ τήν εἰρήνη; Βλέπουμε ἀνθρώπους νά ἀγωνίζονται στή ζωή νά ἀποκτήσουν πλοῦτο, νά αὐξήσουν τά ἀγαθά τους, πιστεύοντας ὅτι θά ἡσυχάσουν καί θά ἀναπαυθοῦν! Ἄλλοι διακηρύττουν ὅτι πρέπει νά ἀπολαμβάνει κανείς τίς ἀπολαύσεις τῶν ἡδονῶν γιά νά εἰρηνεύει καί νά εὐτυχεῖ. Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ εἰρήνη ἐξασφαλίζεται μέ τή βία.

Καταπιέζουν καί ἀναγκάζουν σέ ἕνα τρόπο ζωῆς χωρίς ἔκφραση καί συναίσθημα. - Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. 5,22) καί δίδεται σέ ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Ὅσοι ἀπέχουμε ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας καί μένουμε σταθεροί στήν ἀρετή, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ θά κατοικεῖ στήν καρδιά μας. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή τῶν παθῶν. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο ζοῦσαν ἐν ὑπακοῇ στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σέ ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε χάνουμε τήν ἠρεμία καί τή γαλήνη. Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα σέ πλούτη, νά ἔχουμε τιμές καί δόξες, τίποτε ὅμως ἀπό αὐτά δέν ἡσυχάζει τήν ἔνοχη συνείδησή μας. Ὅπως ὁ Δαβίδ αἰσθανόμαστε καί λέμε: «Δέν ὑπάρχει γιατριά στό σῶμα μου ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς σου, δέν ὑπάρχει εἰρήνη καί ἀνάπαυση στά κόκκαλά μου ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψαλμ. 37,4).

Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμέ τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό τήν πηγή τῆς εἰρήνης πού εἶναι ὁ Χριστός τό μέγα δώρημα.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: Ἄν κανείς δέν ἔχει γίνει μέτοχος τῆς χορηγούμενης ἀπό τόν Θεό εἰρήνης, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κανένα ἄλλο ἀγαθό. Ἡ εἰρήνη εἶναι ἀγαθό θεόσδοτο, πού φιλοξενεῖται στόν οὐρανό καί δίνεται σέ ἐμᾶς ἀπό θεία συγκατάβαση. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ εἶναι σίγουρη, ἀμετακίνητη, πάγια, μόνιμη, ἀθάνατη καί τέλος δέν ἔχει. Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου ἔρχεται ἐκεῖ πού προηγουμένως ὑπῆρχε ἀναστάτωση· ἀλλά ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο μᾶς πείθει νά εἰρηνεύουμε μέ τούς συνανθρώπους μας, ἀλλά καί πρός τόν ἑαυτό μας, γιά νά μήν ἐπαναστατεῖ ἡ σάρκα κατά τῆς ψυχῆς. Ἡ εἰρήνη ἐξυψώνει αὐτόν πού τήν ἔχει δεχτεῖ· ἐκείνη τόν ντύνει μέ τό πέπλο τῆς τιμῆς, τοῦ λαμπρύνει τό πρόσωπο, τό κάνει φωτεινό καί ἀξιοθαύμαστο. Τά λόγια του εἶναι ἀγαθά καί ὅ,τι ἐργάζεται εἶναι ἀξιοθαύμαστο. 

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Διά νά εὐχαριστήσεις τόν Χριστόν πρέπει νά ἀποκτήσεις τήν εἰρήνην τῆς καρδιᾶς σου. Μά δέν εἶναι εὔκολον αὐτό, διότι τό σῶμα εἶναι φιλήδονον, εἶναι ἐμπαθές, θυμώνει, ταράττεται... Δέν λέγω ὅτι δέν θά σφάλλη· ἀλλά πάλι μετανοεῖ, ἔχει τήν αὐτομεμψίαν, δέν περιεργάζεται τόν ἕναν καί τόν ἄλλον, καί ἔτσι πάλιν ἀποκτᾶ τήν εἰρήνην τῆς καρδιᾶς του.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε στά πνευματικά του παιδιά ὅτι μέ τίς μετάνοιες ἔρχεται μεγάλη εἰρήνη καί χαρά στή ψυχή καθώς καί ὑγεία στό σῶμα.

Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ ἀναφωνοῦσε: Χαρά μου! ἀπόκτησε τό πνεῦμα τῆς εἰρήνης καί τότε χιλιάδες ψυχές θά σωθοῦν γύρω σου.

Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης ἔλεγε: Ὅποιος δέν ἀγαπάει τούς ἐχθρούς, αὐτός δέν θά ἔχει εἰρήνη ἔστω καί ἄν τόν βάλουν μέσα στόν παράδεισο.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Μόνον ὅταν συμφιλιωθεῖ ὀ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, πρέπει νά ἔρθει σέ συναίσθηση, νά μετανοήσει, νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί τότε ἔρχεται ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα του.

Χριστιανοί μου,

πρός ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλει τήν εἰρήνη. Καθώς, ὅμως, τό φῶς τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι κάι ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν. Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη, πρέπει νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἁμαρτία, νά γνωρίζουμε, ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα στήν ψυχή μας.

Γι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπισημαίνει ὅτι «ὁ ζητῶν εἰρήνην Χριστόν ἐκζητεῖ, ὅτι αὐτός ἐστίν ἡ εἰρήνη». Ὅσο ἀγωνιζόμαστε νά γίνουμε «κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι», τόσο καί ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ θά κατοικεῖ καί θά κατευθύνει τίς καρδιές μας (Κολασ. 3,15).

Ἀδελφοί μου,

ἄς στρέψουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό τήν καρδιά μας. Ἡ γεμάτη στοργή πατρική φωνή του μᾶς προτρέπει: «Σᾶς ἀφήνω εἰρήνη, Σᾶς δίνω τήν ἀληθινή εἰρήνη τήν ὁποία ἔχω ἐγώ...Ἄς μήν ταράσσεται ἀπό φόβους ἐσωτερικούς καί ἄς μήν δειλιάζει ἀπό ἀπειλές ἡ καρδιά σας (Ἰω. 14,27). Ἡ χαρμόσυνος φωνή τοῦ ποιητῆ θά μέλψει: Ἰησοῦ Χριστέ τοῦ κόσμου λύτρωση... Δός μου γαλήνη! Πλάσε μέσα μου νέον ἄνθρωπο, καινούργια κτίση... Κι εἰρηνεμένη καί χαρούμενη καί προσκυνήτριά Σου ἡ ψυχή μου, νύχτα καί μέρα μπρός στό θρόνο Σου μύρο θά καίει τήν προσευχή μου. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ