ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὁ Παῦλος ἀπευθύνεται στούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου πού προέρχονται ἀπό τόν εἰδωλολατρικό κόσμο καί τούς θυμίζει τό μακράν τοῦ Θεοῦ παρελθόν τους, τότε πού ἡ πίστη τῶν εἰδώλων τούς κρατοῦσε ἀποκλεισμένους ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τήν προοπτική τῆς σωτηρίας. Ὁ Ἀπόστολος διδάσκει πώς ὁ Χριστός, μέ τή σταυρική Του θυσία, γκρέμισε τά τείχη τῆς ἐχθρότητας καί τῆς ἀντιπαλότητας, πού κυριαρχοῦσαν μεταξύ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ καί τοῦ Ἐθνικοῦ κόσμου καί δημιούργησε μιά νέα ἀνθρωπότητα, φέρνοντας τήν εἰρήνη.

Αὐτή ἡ νέα ἀνθρωπότητα εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, ἡ Ἐκκλησία τῆς ἑνότητας καί τῆς εἰρήνης.

Αὐτά τά δύο κορυφαῖα πνευματικά κεφάλαια συνιστοῦν τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά τήν ἀσφαλῆ πορεία τῆς Ἐκκλησίας στόν χρόνο.

Γι’ αὐτό, ὑπηρετήθηκαν, μέ ἰδιαίτερη φροντίδα καί ἐπίπονους ἀγῶνες, ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί τούς Ἁγίους τῆς πίστεώς μας. 

Πῶς, ὅμως, ἐξασφαλίζεται ἡ κατάκτηση καί διατήρησή τους; Μέ καθημερινά εὐχολόγια ἤ μέ συγκεκριμένες δράσεις; Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ μόνο ἤ μέ τή διαρκῆ καί ἐν ἀγάπῃ σύμπραξη καί συνεργασία ὅλων τῶν μελῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος;

Ἡ δισυπόστατη ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας 

Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει διττό χαρακτῆρα. Κατ’ ἀρχάς, ἀφορᾶ στήν ἑνότητα τῆς πίστεως, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μέ τήν, χωρίς ὅρους καί προϋποθέσεις, ἀποδοχή τῆς δογματικῆς διδασκαλίας της, ἡ ὁποία σχηματοποιήθηκε μέ τίς ἀποφάσεις τῶν ἑπτά Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά καί τῶν ἀναγνωρισμένων τοπικῶν Συνόδων. Εἶναι δέ, κατά πάντα, ἀπαραβίαστη. Οἱ ὅποιες ἀπόπειρες παραχάραξης καί ἀμφισβήτησης τοῦ δόγματος, στήν πορεία τοῦ χρόνου, χαρακτηρίστηκαν αἱρέσεις, πού τραυμάτισαν τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί καταδικάστηκαν ἀμετάκλητα ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἡ δεύτερη διάσταση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας ἀφορᾶ στή διοίκηση. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνας ἀκέφαλος πνευματικός ὀργανισμός.

Μπορεῖ κεφαλή της νά εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀλλά ὁ Ἴδιος κατέστησε διαδόχους καί διαχειριστές τῶν καθημερινῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι κατέχουν θέση ὑπεύθυνη καί διακονική μέσα στήν Ἐκκλησία. Τό σύστημα διοικήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι Συνοδικό, γιά τά γενικά τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ζητήματα, καί Ἐπισκοποκεντρικό, γιά τά ζητήματα τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, Μητροπόλεων καί Ἐπισκοπῶν. Ἡ ἑνότητα διαφυλάσσεται μέ τήν ὑπακοή καί συμπόρευση κλήρου καί λαοῦ κάτω ἀπό τό ὠμοφόριο τοῦ Ἐπισκόπου τους, ὅταν ἐκεῖνος ζεῖ κατά Χριστόν καί ἐφαρμόζει ἐπιμελῶς τά τῆς δογματικῆς καί θεολογικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἄρνηση ὑπακοῆς στόν Ἐπίσκοπο καί οἱ φατριαστικές κινήσεις σέ μιά τοπική Ἐκκλησία ὁδηγοῦν σέ σχίσματα, τά ὁποῖα, ἐμφανιζόμενα στήν ἱστορία, τραυματίζουν καί πληγώνουν ἀνεπανόρθωτα τήν ἑνότητά Της.

Ἡ διαφύλαξη τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητας

Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐξασφαλίζει τό δεύτερο πνευματικό κεφάλαιο, τήν εἰρήνη, πού ἔφερε ὁ Χριστός στόν κόσμο. Ἀλλά, ἐνῶ ὁ Χριστός εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς εἰρήνης, ὁ Ἴδιος διακήρυξε: «Μή νομίσετε ὅτι ἦλθα νά φέρω εἰρήνη στή γῆ. Δέν ἦλθα νά φέρω εἰρήνη, ἀλλά μάχαιρα» (Ματθ. 10,34). Τρομακτικός ὁ λόγος. Πῶς συμβιβάζεται μέ τόν Χριστό τῆς εἰρήνης; Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἐξηγεῖ: «Δέν ἦρθα νά συμφιλιώσω τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα, τή σοφία μέ τήν ἀνοησία, τό καλό μέ τό κακό, τό δίκαιο μέ τή βία, τήν κτηνωδία μέ τήν ἀπανθρωπιά, τήν ἁγνότητα μέ τήν ἀσωτία, τόν Θεό μέ τόν μαμωνᾶ, ἀλλά ἔφερα τό ξίφος γιά νά κόψω τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο, γιά νά μήν ἀναμειγνύονται. Τό ξίφος τῆς ἀληθείας ἤ τό ξίφος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό ἴδιο. 

Ἀφοῦ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια».

Εἰρήνη στήν Ἐκκλησία δέν σημαίνει συμβιβασμός μέ τό ρεῦμα τοῦ κόσμου, ὑποχώρηση ἐμπρός σέ σκοπιμότητες, ἐκπτώσεις στό ἦθος καί παραχάραξη τῆς ἀλήθειας. Κυρίως, δέν σημαίνει ἀναθεώρηση τῆς πίστεως στόν βωμό μιᾶς ἐπίπλαστης καί ἐφήμερης ἑνότητας. Τήν εἰρήνη καί τήν ἑνότητα ὀφείλουμε, κλῆρος καί λαός, νά διατηροῦμε ἀκμαῖες καί ζωντανές, γιατί μόνον ἔτσι ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί κιβωτός σωτηρίας.

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ