ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΜΝΗΜΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

16-11-2025

«ὡς πόδες εὐαγγελιζομένου ἀκοήν εἰρήνης» (Ἠσαΐου 52,7)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριος λέγει στήν Σιών: «ὅπως τά πόδια ἐκείνου ὁ ὁποῖος σπεύδει νά ἀναγγείλει τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς εἰρήνης...ἔτσι καί ἐγώ θά διαλαλήσω τήν χαρμόσυνον ἡμέρα τῆς σωτηρίας σου». 

Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει: «ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά» (Ρωμ. 10,15). Ἡ λέξη ὡραῖος στήν ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία σημαίνει τόν καλό, τόν περικαλῆ, αὐτόν πού ἐμφανίζεται στή κατάλληλη στιγμή. Οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τά εὐχάριστα τῆς Βασιλείας τοῦ Μεσσία εἶναι «ὡραῖοι» δηλαδή καλοί καί περικαλεῖς. 

Στήν Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ (2,14) ἡ «εἰρήνη» σημαίνει καί «σωτηρία». Αὐτή τή σημασία ἔχει ἡ λέξη ἐδῶ. Στό μέν προφητικό χωρίο τοῦ Ἠσαΐα (52,7) σημαίνει τή σωτηρία ἀπό τήν βαβυλώνια αἰχμαλωσία, στό δέ προκείμενο ἐδάφιο σημαίνει τήν σωτηρία ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν σατανᾶ. Ἐξ ἄλλου ὁ θεῖος Ἀπόστολος καταδεικνύει τήν ἀνάγκη ὕπαρξης κηρύκων σέ σχέση μέ τό ζήτημα τῆς σωτηρίας (Ρωμ. 10,8-15).

Σέ ἕνα ἄλλο σημεῖο τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς διαβάζουμε:

«εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν» (Ρωμ. 10,18), δηλαδή «οἱ οὐρανοί διηγοῦνται τή δόξα τῶν δημιουργημάτων τοῦ Θεοῦ· σέ ὁλόκληρη τή γῆ βγῆκε καί ἔφθασε ὁ μουσικός ἦχος τους καί στά πιό μακρινά μέρη τῆς οἰκουμένης ἀκούστηκαν τά λόγια τους» (Ψαλμ. 18,5). «Ἀπό τά βλεπόμενα θαυμάσια τοῦ οὐρανοῦ, ὁδηγοῦνται πρός τόν ἀόρατο Δημιουργό καί ὑμνοῦν Αὐτόν» μᾶς λέει πολύ ὡραῖα ὁ Θεοδώρητος Κύρου. Καί ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος παίρνει τόν στῖχο αὐτόν τοῦ Δαβίδ καί τόν προσωποποιεῖ στούς Εὐαγγελιστές καί Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἀστέρες πολύφωτοι, ἐξαγγέλουν σέ ὅλο τόν κόσμο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας ἀπό τούς πολύφωτους αὐτούς ἀστέρες μέ τούς περικαλεῖς πόδας εἶναι καί ὁ σήμερα ἑορταζόμενος Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ὁ συγγραφέας τοῦ πρώτου Εὐαγγελίου τῆς Καινῆς Διαθήκης. Οὔτε σοφούς, οὔτε ἰσχυρούς κάλεσε ὁ Κύριος γιά Ἀποστόλους Του, ἀλλά φτωχούς καί ἀγράμματους, καί ἀνθρώπους χωρίς ὑπόληψη καί ὄνομα, καθώς τό γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή. 

Μάλιστα γράφει καί τήν αἰτία, γιά τήν ὁποία ὁ Θεός ἐξέλεξε καί κάλεσε τέτοιους ἀνθρώπους, καί μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση· «ὅπως μή καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Α΄Κορ. 1,29), γιά νά μήν καυχηθεῖ μπροστά στό Θεό κανένας ἄνθρωπος, εἴτε σοφός, εἴτε δυνατός, πώς τάχα στή δική του ἀξία ὀφείλεται ἡ νίκη τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Τελῶνες καί οἱ Ψαράδες γίνονται ἅγιοι καί σοφοί, οἱ ἀδύναμοι καί ἄσημοι ἄνθρωποι νικοῦν τόν κόσμο, οἱ δειλοί καί φοβισμένοι γίνονται ἀτρόμητοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ πύρινες γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς, πού ἦρθαν ἐπάνω στούς μαθητές, πρῶτα τούς καθάρισαν καί ὕστερα τούς φώτισαν μέ τήν Θεία Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά βγοῦν στόν κόσμο καί νά κηρύξουν «ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων» (Πράξ. 9,15) ἐκεῖνα πού εἶδαν καί ἄκουσαν κοντά στό θεῖο Διδάσκαλο καί Σωτῆρα Χριστό. Ἄπειρα τά παραδείγματα τῶν ἀνθρώπων, πού λούστηκαν στά ρεῖθρα τῆς Θείας Χάρης καί ξαναγεννήθηκαν. Εἶναι τελῶνες, πού ἔγιναν Εὐαγγελιστές, καθώς ὁ Ματθαῖος· εἶναι ληστές, πού βρῆκαν τόν παράδεισο, σάν ἐκεῖνον πού σταυρώθηκε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό· εἶναι γυναῖκες ἁμαρτωλές, πού ἄλλαξαν καί ἔγιναν μεγάλες ἁγίες μέ τήν μετάνοιά τους, ὅπως ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία· εἶναι ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, πού ἡ ἁγιωσύνη τους εἶναι καρπός τῆς Θείας Χάρης.

Ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἔκανε τό ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη. Ὁ Κύριος τόν βρῆκε νά κάθεται στό τελωνεῖο ἔξω άπό τήν Καπερναούμ καί, γνωρίζοντας τήν ψυχή  του, τοῦ λέγει: «Ἀκολούθει μοι». Ὁ Ματθαῖος χωρίς καμιά καθυστέρηση, ἀμέσως τόν ἀκολούθησε. Καί ὄχι μόνο ἐγκατέλειψε τό ἁμαρτωλό - γιά τήν ἐποχή ἐκείνη - ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη, ἀλλά καί μέ χαρά φιλοξένησε τόν Κύριο στό σπίτι του. 

Ἐκεῖ μάλιστα ἦρθαν καί πολλοί τελῶνες καί ἄλλοι ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, μέ τούς ὁποίους ὁ Ἰησοῦς συνέφαγε καί συζήτησε.

Οἱ φαρισαῖοι, ὅμως, πού εἶχαν πωρωμένη συνείδηση, ὅταν εἶδαν αὐτή τήν ἐνέργεια τοῦ Κυρίου, ἀμέσως τόν κατηγόρησαν ὅτι συντρώγει μέ τελῶνες καί ἁμαρτωλούς. Ὁ Ἰησοῦς τούς ἀπάντησε μέ ἐκεῖνα τά θαυμάσια λόγια: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9,13). Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου γράφτηκε τό 64 μ.Χ. καί σύμφωνα μέ τήν παράδοση κήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν Παλαιστίνη καί στήν Αἰθιοπία, ὅπου καί πέθανε μαρτυρικά.

Ἄς κατακλείσουμε αὐτή τήν ἐλάχιστη ἀναφορά μας στόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο, τήν ἀφιερωμένη στήν ἱερή του μνήμη, μέ τίς λέξεις μέ τίς ὁποῖες κατακλύει καί ἐκεῖνος τό ἱερό Εὐαγγέλιό του.

Εἶναι ἡ θεία καί γλυκύτατη φωνή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὕστερα ἀπό τήν Ἀνάστασή του, μέ τήν ὁποία βεβαιώνει τούς μαθητές Του καί τήν Ἐκκλησία ὅτι θά εἶναι πάντα μαζί μας ὡς τή συντέλεια τῶν αἰώνων καί μετά ἀπό αὐτήν. Εἶναι ἡ ὑπόσχεση καί βεβαίωση τοῦ Κυρίου μας, πού οἱ πιστοί, «ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες ἀγαλλόμεθα», καθώς τό ψάλλουμε στόν Κανόνα τοῦ Πάσχα. 

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶπε στούς μαθητές Του καθώς τό παραδίδει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: «...Ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ΑΜΗΝ!»

(Ματθ. 28,20).

ΠΗΓΗ