ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2025

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

Ἡ παραβολὴ ποὺ ἔχουμε μπροστά μας εἶναι πολὺ σύντομη ἀλλὰ ἠχηρὴ σὰν ἀστραπή, καὶ κοντινὴ στὴν καθημερινότητά μας. Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ κάποια συγκεκριμένη ἱστορία μὲ πλοκή, δὲν ὑπάρχει κάποια ἐξώφθαλμη ἁμαρτία, φόνος, προδοσία ἢ δολοπλοκία.

Ὁ Κύριος μιλᾶ γιὰ ἕνα καθημερινὸ ἄνθρωπο ποὺ ἡ γῆ καὶ οἱ εὔκρατοι καιροὶ τοῦ φέρνουν μεγάλη σοδειά. Ὁ ἀποθηκευτικός του χῶρος γεμίζει μὲ σιτάρι καὶ ὁ ἰδιοκτήτης καλεῖται νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἀνάγκη τῆς ἀποθήκευσης. Θὰ λέγαμε μάλιστα ὅτι ἦταν καὶ καθῆκον του. Ὑπάρχει λοιπὸν ἕνας ἄνθρωπος πετυχημένος καὶ ὅλες οἱ κινήσεις καὶ ἀποφάσεις του φαίνονται φυσιολογικὲς καὶ λογικές.

Δὲν εἶναι ἀσεβής. Εἶναι σοφὸς κατὰ τὸν κόσμο, καὶ προκομένος, διότι οἰκονομεῖ καὶ διαχειρίζεται σωστὰ τὴν περιουσία του. Μάλιστα γνωρίζει ὅτι εἶναι ἐπιτυχημένος, μπορεῖ νὰ λέει καὶ δόξα τῷ Θεῷ ποὺ ἔγινε πλούσιος. Αὐτόν, ὅμως, ὁ Οὐρανὸς τὸν ἀποκαλεῖ ἄφρονα. Τὸ μεγάλο πρόβλημά του εἶναι ὅτι πιστεύει πὼς ὅλα αὐτὰ τοῦ ἀνήκουν, θὰ τοῦ ἀνήκουν γιὰ πολλὰ χρόνια καὶ θὰ τοῦ ἐξασφαλίζουν τὴν εὐτυχία. Γι’ αὐτὸ καὶ λέει στὸν ἑαυτό του μὲ ἱκανοποίηση: «Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀποθέματα γιὰ πολλά χρόνια· ἀναπαύσου, φάε, πιές, ἀπόλαυσε».

Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὑπῆρξε σὲ κάθε ἐποχή, ἀλλὰ ἂν τὸ καλοσκεφθοῦμε, θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι τὸ πρότυπο τῆς μεταμοντέρνας ἐποχῆς μας. Ξέρει μόνο νὰ στοχεύει στὸν πλοῦτο, διαχειρίζεται κεφάλαια, συσσωρεύει καὶ ἐπενδύει, ἡ σκέψη του εἶναι καρφωμένη στὴν οἰκονομία καὶ στὰ προγράμματα. Μπορεῖ ἀκόμη καὶ νὰ ἐπικαλεῖται τὸν Θεό, ἀλλὰ στὴν ἀφθονία του ὑπάρχει ἡ ἀπουσία. Καμιὰ οὐσιαστικὴ καὶ εἰλικρινὴς ἀναφορὰ στὸν Θεό, καμιὰ ματιὰ στὸν πλησίον, κανένας ψίθυρος εὐγνωμοσύνης. Μόνο «ἡ σοδειά μου, οἱ ἀποθῆκες μου, τὸ σιτάρι μου, τὰ ἀγαθά μου, ἡ ψυχή μου.» Ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά του εἶναι στοὺς τραπεζικοὺς λογαριασμούς.

Αἰσθάνεται καὶ μιλᾶ σὰν νὰ εἶναι ὁ κύριος τοῦ χρόνου καὶ τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ τὴ φωνή του καὶ τὴ σκέψη του κάποια στιγμὴ τὴ διακόπτει ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικὸ ὅτι εἶναι ἡ μόνη παραβολὴ ὅπου ὁ Θεὸς μιλᾶ ἀπευθείας. Καὶ ἐδῶ μιλᾶ ὡς βροντή: «Ἄφρον! ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ».

Οὔτε αὔριο, οὔτε σε χρόνια. Αὐτὴ τὴ νύχτα. Καὶ ὁ προκομένος ἄνθρωπος ποὺ φρόντισε γιὰ τὰ πάντα ἐκτός ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα ἀνακαλύπτει ἐμπειρικὰ καὶ ὀδυνηρὰ τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ διαχειρισθεῖ —τὸν θάνατο.

Καὶ ἡ φωνὴ ἐξ οὐρανοῦ συνεχίζει: «ἃ δὲ ἡτοίμασας, τίνι ἔσται»; «Ποῦ θὰ πάει τώρα ἡ περιουσία ποὺ ἔκανες»; Τὴν ἐρώτηση αὐτὴ τὴν κάνουμε κι ἐμεῖς στοὺς γονεῖς, συγγενεῖς καὶ κηδεμόνες μας, ὅταν πλησιάζει ἡ στιγμὴ νὰ κληρονομήσουμε τὴν περιουσία τους, καὶ μαλώνουμε ποιός θὰ πάρει τὰ περισσότερα. Ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἴδια ἐρώτηση ἔγινε στὸν ἄφρονα πλούσιο γιὰ νὰ τοῦ δείξει ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι μάταια. Καὶ ἔτσι δὲν συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι χτισμένη σὲ σαθρὰ θεμέλια.

Δὲν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ πλοῦτος τὰ σαθρὰ θεμέλια, οὔτε ἡ ἐπιτυχία. Τὸ μεγάλο λάθος καὶ δράμα εἶναι ἡ φτώχεια τῆς καρδιᾶς. Οἱ ἀποθῆκες μὲ πληρότητα ἀλλὰ ἡ καρδιὰ κενή. Οἱ λογαριασμοὶ γεμάτοι, ἀλλὰ ἡ ψυχὴ ἄδεια. Ζεῖ μόνο γιὰ νὰ μαζεύει καὶ νὰ ἀπολαμβάνει ἀλλὰ δὲν ἔχει μάτια νὰ δεῖ τὴν αἰωνιότητα, ὅπως δὲν ἔχει μάτια νὰ δεῖ γύρω της τὸν κόσμο ποὺ ὑποφέρει.

Ὁ Κύριος κλείνει τὴν παραβολὴ μὲ αὐτά τὰ λόγια: «Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν». Τί σημαίνει «εἰς Θεὸν πλουτῶν»; Σημαίνει νὰ πλουτίζεις μὲ αὐτὰ ποὺ θέλει ὁ Θεός. Σημαίνει γενναιοδωρία ἀντὶ φιλαργυρίας. Σημαίνει εὐγνωμοσύνη καὶ καρδιὰ ἀνοιχτὴ στὸν Οὐρανὸ καὶ στὸν πλησίον, νὰ μετρᾶς τὴ ζωή ὄχι μὲ τὰ ἀγαθά ποὺ ἔχεις, ἀλλὰ μὲ αὐτὰ ποὺ δίνεις.

Μιὰ μέρα, ἡ ψυχή μας —τὸ πιὸ ἀληθινὸ ποὺ ἔχουμε — θὰ ζητηθεῖ. Ἐὰν ὅμως δὲν πλουτίσαμε μὲ τὸν τρόπον ποὺ θέλει ὁ Θεός, ἂν ἡ ψυχή μας εἶναι ἁλυσσοδεμένη στὰ κτήματά της, τότε ἀνυποψίαστοι θὰ ἀκούσουμε τὴν ἴδια φωνή: «Ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχὴν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ». Δὲν θὰ τὴν ἀπαιτήσει πιὰ ὁ Θεὸς οὔτε οἱ ἄγγελοι θὰ τὴν παραλάβουν, ἀλλὰ θὰ τὴ διεκδικήσουν αὐτοὶ ποὺ ὑπηρετοῦν τὸ ψέμα καὶ τὴν κακία. Αὐτὸς εἶναι ὁ καρπὸς τῆς φιλαργυρίας καὶ τῆς πλεονεξίας, ποὺ ἀποκλειστικὸ κίνητρό της ἔχει τὴ φιλαυτία.

Εἶναι ὅμως χαρακτηριστικὴ ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ δοθεῖ αὐτὴ ἡ παραβολὴ-προειδοποίηση. Ὁ Κύριος τὴ διηγήθηκε γιατὶ κάποιος τοῦ ζήτησε νὰ λύσει μία διαφορὰ γιὰ κληρονομικά. Δύο ἀδελφοὶ καβγαδίζουν γιὰ περιουσίες, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἀρνεῖται νὰ γίνει διαιτητής τους. Θὰ μποροῦσε νὰ δώσει μιὰ δίκαια λύση, ἀλλὰ ἀντὶ αὐτοῦ, προσφέρει καὶ σὲ ἐκείνους καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς μία προειδοποίηση: «Νὰ προσέχετε καὶ νὰ φυλάγεστε ἀπὸ κάθε εἴδους πλεονεξία, γιατὶ τὰ πλούτη, ὅσο περίσσια κι ἂν εἶναι, δὲ δίνουν στὸν ἄνθρωπο τὴν ἀληθινὴ ζωή».

Τὸ οὐσιαστικὸ ἐρώτημα λοιπὸν δὲν εἶναι «τί θὰ ἀφήσω πίσω μου» ἀλλὰ «ποιός εἶμαι, τί γίνομαι τώρα, σὲ τί ἐπενδύω». Ἂς γίνω σοφός, λοιπόν, ἂς γίνω πραγματικὰ πλούσιος, πλουτίζοντας καὶ τὴν ψυχή μου καὶ τὸν κόσμο μὲ αὐτὰ ποὺ θέλει ὁ Θεός καὶ ποὺ μένουν στὴν αἰωνιότητα.

ΠΗΓΗ