ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Στή σύνδεση τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας μέ τήν ἀποδοχή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί τήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν προβαίνει ὁ Πρωτοκορυφαῖος Παῦλος, στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Διδάσκει ὅτι καθένας πού θά ἐπικαλεστεῖ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, θά σωθεῖ. Γιά νά συμβεῖ ὅμως αὐτό, πρέπει νά πιστέψει στόν Χριστό, ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή. Καί αὐτή ἡ πίστη ἔρχεται διά τοῦ θείου λόγου, τόν ὁποῖο ἀναλαμβάνει ἡ Ἐκκλησία νά διδάξει διά τῶν διδασκάλων της. Ἀλλά δέν ἀρκεῖ μόνον αὐτό. Ἀπαιτεῖται ἡ ἀποδοχή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού συνίσταται στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Προηγεῖται, δηλαδή, ἡ ἐναλλαγή συγκεκριμένων προϋποθέσεων, πού ὁδηγοῦν στή σωτηρία.

**Στό ἐπίκεντρο ἡ κάθε τοπική Ἐκκλησία** 

Ἀπό τή διδασκαλία αὐτή γίνεται σαφής ἡ βασική ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ προσφορά τοῦ θείου λόγου σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀνεξαιρέτως, ὅλες τίς ἐποχές καί μέ ὅλους τούς τρόπους. Κέντρο αὐτῆς τῆς προσφορᾶς εἶναι ἡ κάθε τοπική Ἐκκλησία, Ἐνορία καί οἱ Μονές, γιά τίς ἀδελφότητες καί τούς προσκυνητές τους. Σέ διαφορετική περίπτωση, ἄν δηλαδή ἡ Ἐκκλησία δέν ἀνταποκρίνεται στό ὑψηλό αὐτό καθῆκον, δέν ἐκπληρώνει τήν ἀποστολή της. Ἔλεγε μακαριστός γέρων ὅτι, «δέν ὑπάρχει ἐλπίδα πνευματικῆς ζωῆς, ἐάν δέν ὑπάρχει λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι προτιμότερο νά ἀλλάξουμε μοναστήρι (ἤ ἐνορία) καί νά ἀναζητήσουμε κάποιον πού εἶναι ἔστω μιά ταπεινή φωνή, ἀρκεῖ νά μιλάει γιά τόν Θεόν, παρά νά καθίσωμε στό μοναστήρι αὐτό καί ἄν ἀκόμη ὑπάρχει ἁγιότης» (ἱερομόναχος Αἰμιλ. Σιμωνοπετρίτης).

Στή συνέχεια, ἀπαιτεῖται ἡ ἀποδοχή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ἡ πρόσληψή του ὡς ἀνάγκη, προκειμένου ἡ πνευματική ζωή νά διατηρεῖται ἀκμαία καί ἀειθαλής. Δίδασκε μακαριστός Μητροπολίτης ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο ἀναγκαῖος γιά τήν πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου ὅσο εἶναι τό ψωμί γιά τή σωματική του συντήρηση. “Ἄρτῳ μέν σῶμα τρέφεται, λόγῳ δέ θείῳ ψυχή στηρίζεται”, διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὁ ἄρτος, “ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς”, εἶναι τόσο ἀναγκαῖος ὅσο καί “ὁ ἄρτος ὁ ἐπιούσιος”, μᾶλλον δέ σέ ὁρισμένες περιπτώσεις ὁ θεῖος Λόγος εἶναι ἀναγκαιότερος ἀπό τήν ὑλική τροφή».

**Ἡ παιδαγωγία τῶν θείων ἐντολῶν**  

Τό ἑπόμενο καί καθοριστικό στάδιο, πού νοηματοδοτεῖ τήν πίστη, εἶναι ἡ τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν. Μέ ἁπλό, ἀλλά καί βαθύ λόγο, δίδασκε αὐτή τήν ἀλήθεια ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης:  

«Τό βρέφος, πρίν γεννηθεῖ, εἶναι φυλαγμένο μέσα στήν κοιλιά τῆς μητέρας του. Εἶναι ὑπό περιορισμόν. Ὅταν γεννηθεῖ, οἱ γονεῖς τό βάζουν στό κρεβατάκι του, πού γύρω-γύρω ἔχει κάγκελα. Εἶναι σάν νά τό βάζουν σέ μιά φυλακή. Αὐτό, ὅμως, τό κάνουν ἀπό ἀγάπη, γιά τό καλό του. Μόλις ἀρχίσει νά κάνει βήματα, τό πιάνουν ἀπό τό χέρι, γιά νά μήν πέφτει. Καί, ὅταν μεγαλώσει, ὑπάρχουν οἱ νόμοι τοῦ κράτους, πού πρέπει νά τούς τηρεῖ. Χρειάζεται, δηλαδή, νά ὑπάρχει δέσμευση, γιατί ἡ ἀσυδοσία καί ἡ ἀνυποταξία ὁδηγοῦν στήν καταστροφή. Ἔτσι καί οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ προφυλάσσουν τούς ἀνθρώπους, γιά νά μήν πέφτουν. Ὁ Θεός δηλαδή, ἀπό ἀγάπη, γιά τό καλό μας, ἔδωσε τίς ἐντολές, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά διορθωθοῦμε. Δέν εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκη νά κάνουμε τό θέλημά Του· ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη νά κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά αὐτό πρέπει νά τό αἰσθανθοῦμε ὡς ἀνάγκη».

Ὑπό τίς προϋποθέσεις αὐτές νοηματοδοτεῖται ἡ πίστη καί γίνεται ὁδός σωτηρίας. Διαφορετικά, κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, «εἶναι τυφλή ἡ πίστη αὐτοῦ πού δέν ἐφαρμόζει τίς προσταγές τοῦ Θεοῦ καί πού νομίζει ὅτι πιστεύει. Ἀφοῦ τά προστάγματα τοῦ Θεοῦ εἶναι φῶς, εἶναι ὁλοφάνερα σίγουρο ὅτι βρίσκεται στό σκοτάδι αὐτός πού δέν συμμορφώνεται μέ τά θεϊκά προστάγματα καί, κατά συνέπεια, φέρει ἀνούσια τό ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ καί ψεύδεται, κάθε φορά πού θέλει νά λέγεται καί νά θεωρεῖται χριστιανός».

Ἄς προσέξουμε τόν λόγο τῶν Ἁγίων. Πρῶτοι αὐτοί ἐφαρμόζουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους, δείχνοντας σέ ὅλους μας τόν δρόμο καί τόν τρόπο τῆς σωτηρίας μας.  

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.  

ΠΗΓΗ